De herberg

-

Diep verscholen onder een brede capuchon liep ze vluchtig de kleine steegjes van Evenfall door. Ze prees de Goden dat ze het lieten regenen, zodat het niet zou opvallen dat ze zou diep verscholen zat onder haar mantel. Haar lichtblonde haar zou veel te veel aandacht trekken, dat had ze de laatste dagen erg goed ondervonden. Constant hadden er wel wachters van het paleis achter haar aan gezeten. Pas veel te laat had ze de woorden van Zyanya herinnerd. Haar vriendin had haar ooit verteld dat de rest van haar gevolg zich bevond in een bepaalde herberg in Evenfall. Cordelia had gemakkelijk kunnen traceren welke herberg het was en na een tijdje gezocht te hebben, stond ze nu eindelijk voor de deur. Voorzichtig deed ze deze open en liep ze naar de verdieping toe die volledig verhuurd was door Zyanya. Twijfelachtig klopte ze enkele keren op de deur en wachtte ze stilletjes af.

Sinds de ontmoeting met Silas waren de radertjes langzaam aan het draaien geraakt. Ze bracht één voor één haar mensen op de hoogte door de groepen verspreid door Evenfall een bezoek te brengen. Op het moment bezocht ze haar laatste groep krijgers. Ze vertelde ze extra voorzichtig te zijn en ieder moment ogen en oren open te houden. Door de extra oplettendheid bleef het vanzelfsprekend niet onopgemerkt dat er een gedaante in de taverne was verschenen. Toen Zya werd verteld dat er een verdacht figuur was verschenen was ze meteen op haar hoede en bang dat haar plan nu al in duigen viel. Stil gebaarde ze de persoon binnen te laten en nerveus wachtte Zyanya af.

Het duurde niet lang voordat Cordelia binnen werd gelaten. Zenuwachtig bekeek ze de krijgers van Zyanya, die er al even ontzagwekkend uit zagen als hun leidster. Stilletjes zette ze enkele stappen naar binnen en keek ze voorzichtig om haar heen, zonder weg te geven wie ze was. Als de informatie niet klopte, kon ze misschien nog wel ongezien weg komen. Maar al snel zag ze een bekend persoon in haar ooghoeken en twijfelde ze geen moment om haar mantel af te slaan, zodat Zyanya kon zien wie ze was. In haar hoofd had ze een hoop scenario's bedacht, maar nu ze haar vriendin weer in levende lijve zag en ook nog eens onder hele andere omstandigheden, viel ze stil. Onzeker hield ze de natte stof van haar mantel vast en knipperde ze de druppels water die uit haar haren in haar ogen gleden weg. 'Ik heb je hulp nodig,' zei ze uiteindelijk.

Zyanya was opgestaan van haar stoel en liep nieuwsgierig naar voren toen de persoon binnen stapte. Het moment dat ze het blonde haar tevoorschijn zag komen, verdween haar voorzichtigheid meteen. Met twee stappen stond ze voor Cordelia en sloeg ze haar armen om haar heen. Pas toen ze het nat van de regen door haar kleren voelde dringen liet ze Cordelia gaan. 'Wat was er gebeurd? Waar was je heen?' Zya had een hoop vragen voor haar vriendin. Ze glimlachte kort naar haar krijgers dat het oké was en vroeg vervolgens om wat privacy. Ze nam Cordelia mee naar de haard en hielp haar daar met haar natte mantel.

Cordelia glimlachte opgelucht toen ze Zyanya's armen om haar heen voelde. Stevig omhelsde ze haar vriendin terug en begroef ze haar gezicht in de zachte stof van Zya's kleding. Vervolgens liep ze mee naar de haard en verloste ze zichzelf van haar zware en natte mantel. 'Ik kon niet meer blijven,' begon Cordelia zachtjes, terwijl ze naar het vuur staarde. 'Ik- ik mis mijn vader zo erg. En ik kan niet meer overweg met mijn moeder en oudste zuster en- Ik moest weg. Dat leven wil ik niet meer.' Ze ging op de grond zitten en sloeg haar armen om haar benen heen, waarna ze met haar kin op haar knieën steunde. Toch miste ze al haar familieleden en Cecilia het meest. 'Ik had nergens om heen te gaan. Ik wilde met een boot naar het Zuiden toe, maar niks vertrok. En toen kwamen er wachters achter me aan, omdat ze me herkende.... Gelukkig nam een oude vrouw mij in haar huis, zodat ik niet terug naar het paleis gebracht zou worden. Het was overduidelijk dat ze mij herkende en toch wilde ze mij helpen.' Ze keek op naar Zyanya en glimlachte zwakjes. 'Opeens herinnerde ik me dat je ooit had verteld dat jouw vrienden hier verblijven.'

Zyanya hing de mantel over een stoel voor de haard en nam vervolgens naast Cordelia plaats op het warme tapijt. Met een bezorgde blik bekeek ze de gedaante van de blonde prinses en boog wat naar voren om een steunende hand op haar arm te leggen. 'Ik ben blij dat je hierheen gekomen bent.' Ze had zich zorgen gemaakt om Lia en niet omdat ze dacht dat ze niet slim genoeg was om de stad te ontkomen, maar eerder dat ze nooit meer iets van haar vriendin zou vernemen. Ze erg gehecht geraakt aan Cordelia. 'Het is maar toevallig dat je me hier vindt, een geluk. Maar-' Zya kantelde haar hoofd en keek Lia aan. 'Wat ga je nu doen? Ik wil je heel graag helpen, maar ik zou niet weten hoe als ik hier ben en-' Ze stopte zichzelf en wachtte eerst maar op een antwoord van Cordelia voor ze verder zou praten.

Cordelia liet haar schouders zakken en glimlachte na de aanraking van Zyanya. 'Om eerlijk te zijn, heb ik nog niet zo vooruit gedacht,' zei ze zacht, terwijl ze beschaamd naar haar vriendin keek. 'Ik dacht dat ik dit zou kunnen, dat ik echt kon weg lopen. De waarheid is... Ik mis mijn moeder. En mijn zussen en zelfs mijn broer. Ik- ik wil niet weten hoe mijn moeder zich nu wel niet moet voelen.' Ze zuchtte diep en verborg haar gezicht in haar handen. Het liefst wilde ze gewoon naar huis toe, waar haar vader in zijn werkkamer zou zitten en ze altijd in de hoek mocht kleuren. 'Ik wil in de buurt van het paleis blijven, mocht er iets mis gaan en mijn familie mij nodig heeft. Zou ik- mag ik hier blijven?' Ze haalde haar handen van haar gezicht af en keek Zya hoopvol aan. 'Ze zullen nooit verwachten dat ik hier in Evenfall ben gebleven. Over paar dagen stoppen ze vast met zoeken.'

Zya luisterde naar Lia's woorden met een dubbel gevoel. Haar blik gleed naar het tapijt en afwezig gleed ze met haar vingers door de haren van het vloerkleed. 'Je zou hier mogen blijven, maar-' Ze wilde Cordelia niet te enthousiast laten worden nu ze nog niet had verteld wat er in de tussentijd gebeurd was. 'Maar ik moet je eerst iets vertellen en ik weet niet hoe je het gaat opvangen en-' Langzaam begon Zyanya te realiseren wat dit in zou houden. 'Als ik het je vertel dan moet je hier blijven. Dan kun je niet weg, niet tot dit alles over is.' Wat haar vriendin net had gezegd over het missen van haar familie lag Zya niet goed. Ze kon niet inschatten hoe sterk dat verlangen naar haar familie en thuis was. Het kon gevaarlijk zijn als ze nu de informatie deelde en Lia liet gaan en staan waar ze wilde. Ze haatte het dat ze daarom maatregelen moest nemen wilde ze eerlijk zijn.

Cordelia sloeg haar armen om haar benen heen en keek Zyanya afwachtend aan. Het ontging haar niet dat ze een blik van tweestrijd op haar gezicht had staan. 'Het- Ik-' Ze wist niet goed hoe ze moest antwoorden op de woorden van haar vriendin. Ze was erg dankbaar voor de gastvrijheid en de mogelijkheid dat ze hier mocht blijven, maar ze zou wel haar vrijheid verliezen. Ze kon niet gaan en staan waar ze wou. Maar had ze dat niet al haar hele leven lang gehad? 'Ik blijf hier,' zei ze uiteindelijk, terwijl ze haar schouders liet hangen. 'Ik weet niet waar ik anders naar toe moet. En- nu heeft mijn moeder één dochter minder om zich zorgen over te maken.' De gedachte aan haar moeder deed pijn en met een treurige blik staarde ze naar het haardvuur. Ze kon en wilde er niet aan denken hoe haar moeder zich nu moest voelen. Aan de andere kant... misschien miste ze haar niet eens. Na hun ruzie was hun band alleen maar slechter geworden. 'Wat moet je mij vertellen?'

Zyanya liet ook haar schouders hangen. 'Je moeder gaat niet stoppen zich zorgen om je te maken als je er niet bent.' Het was een afleiding om daar over te beginnen in plaats van haar eigen zaken. Ze schoof wat dichter naar Lia toe en probeerde de blik van haar vriendin te vangen. 'Ik hoop dat dit niet slecht gaat vallen. Ik wil dat je weet dat ik dit niet voor mijzelf heb gedaan. Dan zou ik vast andere keuzes hebben gemaakt, maar ik moet doen wat het beste is voor mijn volk.' Even was ze stil en pakte ze uiteindelijk Cordelia's hand vast. 'Ik ben een verbond aan gegaan met Silas. Vanaf nu ben ik een informant voor hem en vanzelfsprekend ook Henry. Ik kan het me niet veroorloven aan je zuster's kant te blijven.' Afwachtend keek Zya naar de prinses. Ze had zojuist toegegeven aan verraad, tegenover haar zuster, achter haar rug om.

Cordelia keek toe hoe Zyanya dichter naar haar toe boog en wachtte tot ze verder zou spreken. De woorden verbaasde haar enigszins, maar het verklaarde wel waarom ze hier moest blijven en niet weg mocht. 'Waarom is het goed voor je volk om Henry's kant te kiezen?' vroeg ze met een bedachtzame frons. 'Wat voor dingen hebben Silas en Henry jou beloofd?' Vervolgens zuchtte ze diep en hield ze de bedel van haar ketting tussen haar vingers, zodat ze deze kon bekijken. Het was het embleem van de Halleys. Ze had hem ooit van haar vader gekregen, die hem ooit zelf als cadeau van zijn moeder had gekregen. 'Ik wil dat je een bericht door geeft aan Henry,' begon ze opeens, terwijl ze haar vriendin aan keek. 'Vertel hem- Laat hem alsjeblieft in zien dat wij zijn familie zijn. Sta niet toe dat hij Estella of William en Cecilia of mijn moeder pijn zal doen. Of Celine!' voegde ze er nog vluchtig aan toe. Vervolgens viel ze weer stil en keek ze haar vervlochten handen. 'Ik zal je steunen in je keuzes, Zya. Ik vertrouw dat je het beste doet.'

Zyanya liet haar ogen naar het tapijt zakken. 'Estella doet erg haar best, maar het is niet honderd procent zeker dat ze wint en meer nog dan dat kan ik niet zeggen wat er gebeurt áls ze wint. Wat gaat er gebeuren met al degene die Henry steunen?' Zya had er weinig vertrouwen in dat de voormalige koningin zwak zou straffen. Adelaide zou rechtvaardig maar keihard toeslaan en daar wilde Zya ook niet aan mee doen. 'Een bericht? Natuurlijk.' Het herinnerde haar er ook aan dat ze zelf de man ook nog moest schrijven. Silas zou hem inmiddels ingelicht hebben, maar ze wilde ook graag iets van haarzelf laten horen. 'Hij zal ze vast geen pijn doen, Lia. En vooral jou niet.' Ze glimlachte voorzichtig en gaf een kneepje in haar hand. 'Daar ga ik voor zorgen en wellicht kan ik ook wat inbrengen zodra Silas zijn positie heeft en ik-' Ze stopte plots en keek Cordelia met beschaamd rode wangen aan.

'Macht laat mensen rare dingen doen,' zei ze zacht en met een glimlach zonder enige blijdschap. 'Zelfs een man die zo goed is als Henry. Of een vrouw zo goedaardig als Estella.' Haar mondhoeken trokken verder omhoog bij het kneepje dat ze voelde, maar ze beantwoordde Zya's blik niet. Ze was te veel bezig om haar woorden goed binnen te laten komen. Een bezorgde blik kwam op haar gezicht te staan, toen Zyanya nogmaals Silas noemde. 'Heeft hij je benaderd om naar de kant van Henry te stappen? Is hij- is hij wel te vertrouwen? Weet je wel zeker dat je niet gebruikt wordt?' Haar blik werd nog verontrustender toen Zyanya's zin haperde en ze van Cordelia weg keek. Ze kon de blik op haar gezicht niet af lezen en al helemaal niet de woorden terug brengen. 'En jij- wat?'

Cordelia had zeker gelijk met haar woorden. Het ging met macht niet eens zo zeer om degene die voor het publiek de grote machthebber speelde. Daar kon nog zoveel meer achter zitten. 'Nee, ik heb hem benaderd en ik vertrouw hem.' Zonder Cordelia's blik echt te raken maar met haar ogen nauwkeurig op de gezichtsuitdrukking van haar vriendin gericht pakte ze ook de andere hand vast. 'Ik vertrouw Silas omdat ik het voorstel heb gedaan en omdat ik de voorwaarden heb opgesteld. Als alleen ik hem informatie zou verschaffen dan zou ik er zelf niet veel uit halen. Het contract dat ik en Silas hebben gaat ook om een huwelijk. Silas en ik zijn aan elkaar verloofd.' Zyanya wist niet wat voor reactie ze wilde zien, maar ze was al te nieuwsgierig het mee te maken.

Cordelia keek haar vriendin ongelovig aan en voelde hoe haar mond zocht naar woorden om te vormen. Ze wist niet hoe ze moest reageren op dit nieuws, laat staan wat ze erover moest denken. 'Nu is je grote droom uiteindelijk toch uitgekomen,' zei ze zacht, terwijl ze kort kneep in Zya's handen, maar haar nog steeds niet aan keek. 'Dit is wat je altijd gewild hebt, niet waar? Ik weet nog dat je altijd over Silas sprak als ik je les gaf...' Ze had inmiddels haar handen uit de hare losgemaakt en hield deze nu naar het vuur toe. Haar aanraking gaf een koel effect, in plaats van de warmte die ze eerder had uitgestraald. Ze wilde stoppen over het onderwerp, maar ze had nog te veel vragen in haar hoofd zitten. 'En hij stemde er meteen mee in? En denk je dat hij dat om jóú heeft gedaan als persoon of voor je macht?' vroeg ze kritisch. Ze wist niet goed of haar vriendin hier wel goed over had nagedacht. Kwam deze beslissing uit gevoelens of uit een heel ander plan?

Zyanya probeerde te glimlachen. Ze had inderdaad vaak over Silas gesproken. Zoiets als deze situatie had ze echter nooit voor ogen gehad. 'Dit was niet waar ik van droomde,' mompelde ze terwijl ze haar handen die Cordelia los had gelaten maar samen vouwden om ze warm te houden. Het deed haar pijn dat Cordelia haar niet aan wilde kijken. Ze wilde weten wat haar vriendin hier van dacht, hoe ze zich er over voelde. 'Natuurlijk voor mijn positie. Hetzelfde geldt ook voor mij. Silas zal een positie krijgen aan het hof van Henry als hij koning wordt, dat betekent dat ik niet alleen de goede band vast stel tussen de volken van Silas en mij, maar ook een invloedrijke positie in Tarth kan krijgen.' Natuurlijk stond niets vast. Het zou niet makkelijk zijn om haar stem gehoord te krijgen met wie ze dan ook getrouwd mocht zijn.

Cordelia draaide zich met een zucht weer om naar Zyanya en legde haar hand voorzichtig op haar knie. 'Het spijt me dat ik zo reageer. Van iedereen zou ik het juist moeten begrijpen. Mijn moeder wilde mij of Cecilia per slot van rekening uithuwelijken aan Silas.' Ze zweeg kort en keek haar vriendin onderzoekend aan. 'Ik- ik hoopte gewoon dat jij en jouw volk erboven zouden staan. Dat je niet zulke maatregelen hoefde te nemen om jezelf te bewijzen of meer macht te regelen.' Een van de mensen van Zyanya kwam naar hen toe lopen en gaf Cordelia een schone mantel, zodat ze deze om haar schouders kon wikkelen. Haar blik op Zyanya brak daardoor en dankbaar pakte ze het kledingstuk aan. 'En wat nou als Estella wint? Gaan jullie plannen dan nog steeds door?'

'Maar ik heb er nu zelf voor gekozen. Het is niet mijn moeder die dit even voor me regelt. Ik bewijs mij zelf door dit over te hebben voor mijn volk. Ik hoop meer te kunnen betekenen voor mijn volk met meer macht.' Zyanya wilde niet een discussie gaan voeren met Cordelia, maar ze moest begrijpen wat haar redenen waren geweest. Want als ze echt alleen aan haarzelf had moeten denken dan had ze dit nooit gedaan. Haar gevoelens zaten niet bij Silas. 'Ik weet het niet. Dat is iets wat we maar af moeten wachten.' Ergens was Zya ook bang voor deze mogelijkheid. Ze had nu geen weg meer terug. Ze keek naar de hand op haar knie en pakte deze voorzichtig vast. 'Ik hoop niet dat ik je nu teleurstel,' probeerde Zyanya zacht.

Cordelia luisterde ingespannen naar de woorden van Zyanya en probeerde uit alle macht haar niet te veroordelen voor haar keuze. Ze had er altijd van gehouden hoe Zyanya totaal niet op de adel leek, hoe ze altijd deed wat ze zelf wou. Ze gunde haar vriendin simpelweg meer dat dit. 'Het is niet erg, je zou jezelf niet moeten verdedigen tegenover mij,' stelde ze haar vriendin gerust, terwijl ze voelde hoe hun handen elkaar weer vonden. 'En ik hoor jouw keuzes te accepteren.' En dat was wat ze ook zou doen. Als Zyanya zelf vond dat haar beste kansen lagen bij de leider, dan stond ze daar achter. Lia glimlachte vervolgens voorzichtig naar haar en kneep in haar hand. 'Ik zorg ervoor dat Estella jullie niets aan zal doen. Als er iets is dat ik je kan beloven, dan is het dat wel.' Bij haar laatste woorden schudde Lia lachend haar hoofd en omsloot ze met haar beide hand die van Zyanya. 'Als er iets niet is, dan is het dat wel. Je zou me nooit kunnen teleurstellen. Waar ik wel teleurgesteld in ben, is dat je mijn vlechten niet meer draagt. Het staat zo mooi als je haar naar achteren doet,' ratelde Lia alweer verder, terwijl ze enkele plukken haar tussen haar vingers hield.

Zyanya glimlachte opgelucht nu Cordelia haar verzekerde dat er niets slechts tussen hen was ontstaan. Geen onbegrip, geen teleurstelling. Zya wist niet hoe ze daar mee om had kunnen gaan. Ze lachte zacht toen Lia over haar haar begon en gewillig draaide ze zich om en ging met haar rug toe naar haar vriendin zitten. 'Ga je gang,' nodigde Zyanya haar uit. Cordelia mocht dan misschien maar een paar dagen weggeweest zijn, Zya had dit toch gemist en vooral de gedachte dat ze het voor nog veel langer zou moeten missen had haar dat gevoel gegeven. 'Ik ben blij dat je hier heen bent gekomen, Lia, je betekent-' Kort keek Zyanya over haar schouder. 'Het betekent heel veel voor me.'

Met een glimlach pakte Cordelia het donkere haar van Zya vast en kamde ze het zorgvuldig door met haar vingers. Het deed haar denken aan haar eigen moeder, die vroeger ook altijd de tijd nam om Lia's haren te borstelen, omdat haar moeder wist hoe heerlijk ze dat vond. Ze begon aan de vlecht en pruilde dan ook ontstemd toen Zyanya haar hoofd bewoog. Die blik veranderde echter al snel in een zachtere en dankbare glimlach. 'Het betekent veel meer voor mij dat je me niet weg hebt gestuurd, ondanks dat je weet dat ik- omdat ik zo dichtbij Estella sta. Dat je mij vertrouwt.' Ze liet vervolgens de haren van Zyanya los en legde haar handen op haar schouders. 'Wil je alsjeblieft nog even blijven? Vanavond nog? Ik- ik wil niet dat je weer terug moet naar het paleis,' zei ze zacht. Ondanks dat ze de mensen van Zyanya vertrouwde, vond ze het doodeng om hier achter te blijven.

Zyanya voelde hoe een zucht ontsnapte toen ze zo zat en de kundige handen van Cordelia door haar haren voelde gaan. Het was een heerlijk gevoel. Normaal was ze niet zo blij als mensen met haar haar bezig waren. Maar Cordelia was de uitzondering. Het bewees des te meer wat het meisje bij Zya op kon wekken. 'Maar ik moet je wel hier houden,' verzuchtte ze. Het was voor haar geen pretje dat Lia nu niet meer kon gaan en staan waar ze wilde, ook al zou haar alternatief niet veel beter zijn. Het was echt maar de vraag hoe lang ze de mannen van haar moeder en zuster kon vermijden. Met een kleine glimlach knikte Zya. 'Ik kan nog wel even blijven. Het komt wel eens vaker voor dat ik mijn avonden hier in de stad door breng in plaats van in het paleis. Het valt vast niet op en ik blijf graag nog even bij je.'

'Ik vind het niet erg om hier te blijven,' zei ze oprecht, terwijl ze naar het raam keek waar de regen hard tegenaan sloeg. Anders had ze onder een brug gezeten om te schuilen tegen het water. 'Het is hier warm, jouw mensen zijn aardig en ik ben hier veilig. Dat is alles wat nu voor mij telt.' Ze maakte de vlecht af en legde deze over haar schouder heen. Zo draaide ze Zya om en bekeek ze haar van top tot teen. 'Als je vaker langs komt, dan kan ik elke keer jouw haren doen,' glimlachte ze, terwijl ze haar mantel weer af deed. Het was heerlijk warm in de herberg en met de seconde begon ze het allemaal zonniger in te zien. 'Ik denk dat Estella nu totaal niet haar aandacht op jou heeft. Ze zal het vast niet merken. En ik vind het fijn dat je nog even blijft.' Ze wreef over haar buik, toen haar maag begon te protesteren, en verlegen keek ze haar vriendin aan. 'Heb je misschien wat te eten en drinken?'

Zya pakte de vlecht meteen op toen deze af was en bekeek hem tevreden en bewonderend. Zelf was ze nooit zo kundig geweest met haar haren. Ze had nooit veel gedaan met haar uiterlijk. Ijdelheid werd nooit erg gewaardeerd als het om de leiders van haar volk ging. Ze hoorden boven zoiets te staan. 'Je zuster is erg druk en zal inderdaad niet aan mij denken.' Kort beet Zya op haar lip. Ze had wat dingen gehoord over de gesteldheid van Estella, maar ze besloot ze niet nu met Cordelia te delen. Het waren slechts geruchten en de laatste keer dat ze Ella had gezien had de vrouw sprankelend zwanger geleken. 'Natuurlijk, sorry, ik had je al wat aan moeten bieden.' Ze stond op om bij de deurpost één van haar mensen om wat eten en drinken te sturen. Snel zat ze weer bij Lia om niet te veel van de warmte en het fijne gevoel te verliezen dat Cordelia had uitgestraald.