De Toren

Willa nam alle aandacht die ze plots kreeg van Henry gretig aan en lachte met hem mee. Gelukkig zou ze niet alleen het doelwit van plagerijen zijn, maar zouden ze het beiden zijn. En eerlijk gezegd dacht ze dat iedereen nog veel liever Henry treiterde dan haar. Daar maakte ze zelf ook deel van uit. Ze rolde met haar ogen bij zijn volgende woorden. Het liefst zou ze inderdaad zich met hem terugtrekken, maar dat moest wachten. 'Later misschien, Henry.' Met één van de handen die hij vast hield tilde ze Henry's kin op en keek hem met een glimlach aan. 'Ik denk dat ik vader moet bedanken dat hij je naar me toe heeft gestuurd. En was jij niet op weg naar de trainingsvelden? Als je dan toch aan dat belachelijke toernooi mee doet, maak dan maar geen idioot van jezelf.' Ze grinnikte en kuste zijn wang voor ze hem verder mee de trap af nam. 'Wat doe je vanavond?' vroeg Willa onschuldig.

Henry keek haar fronsend aan en sloeg zichzelf toen voor zijn hoofd. 'Je hebt gelijk, ik heb met Ren afgesproken om samen te trainen. Zelf doet hij niet mee, maar hij had aangeboden om me te helpen.' Op Ren kon hij altijd rekenen en daarom was het ook zijn beste vriend. Hij kon geen moment bedenken dat Ren hem in de steek had gelaten. Andersom was het trouwens ook nog nooit gebeurd. Liefdevol drukte hij een kus op haar voorhoofd, waarna hij breed glimlachte. 'Je klinkt als mijn moeder. Ze herinnert me al dagenlang eraan dat ik me nog kan uitschrijven.' Hij volgde haar de trap af en bleef op een van de laatste treden staan. Voor de laatste keer nam hij haar in zijn armen. 'Ik heb nog geen plannen vanavond. Was jij dan iets van plan met me?' Hij trok plagerig een wenkbrauw op en legde ook zijn vingers onder haar kin.

'Ren gaat erg achterdochtig zijn als je niet op komt dagen.' Willa lachte en schudde vervolgens haar hoofd. 'Jouw moeder is bezorgd dat je je bezeert. Ik hoop dat je je bezeert zodat je door hebt wat voor iets stompzinnigs dat toernooi is.' Ze wond haar armen om zijn nek en keek hem met een glimlach aan. 'Ik kan wel een goede nachtrust gebruiken. Misschien kun jij me daar bij helpen.' Ze streek met haar lippen langs de zijne maar kuste hem niet. Grinnikend trok ze zich terug en maakte een korte buiging voor hem. Deze hele situatie had haar plots een bom van energie gegeven, maar ergens daar onder huisde nog steeds de vermoeidheid en emoties. 'Tot vanavond?'

Henry glimlachte gemoedelijk en legde zijn hand op haar wang. 'Ik weet dat het toernooi stompzinnig is, maar ik ben te koppig om er niet aan mee te doen. Ik weet hoeveel mijn vader ervan houdt en-' Hij zuchtte en glimlachte vervolgens toen zijn lippen langs die van Willa gleden. Voordat ze weg zou stappen, pakte hij haar weer vast en drukte hij harder zijn lippen op de hare. 'Wie weet kan ik daarbij helpen.' Hij gleed met zijn handen langs haar armen en liet haar daarna los. 'Tot vanavond,' stemde hij in met een brede grijns.

Willa wilde Henry op het moment niet tegen spreken, dus hield ze zich in. Ze stribbelde niet tegen toen hij haar vast pakte en kuste. Ze lachte zacht om zijn grijns en streek door haar haar. Het was moeilijk om nu weg te lopen. Sommigen zouden misschien zeggen dat ze te snel gingen. Maar Henry had al 30 lentes op zijn naam en zij zat er ook niet ver vandaan. Ze waren te oud voor onschuld of geduld. Met een glimlach legde Willa een hand op zijn wang voor ze langs Henry heen de gang uit liep. Ze hoopte maar dat ze haar gezicht in de plooi kon houden als ze met haar ouders sprak.