Het Noordelijke strand

Henry zweeg en hield zijn hoofd laag, terwijl hij van alle kanten op zijn woorden werd aangesproken. Pas toen Willa plotseling haar mond opende, keek hij op en besefte hij eigenlijk wat hij had gezegd. 'Ik-' Opnieuw hield hij zijn mond, omdat zijn tante een mededeling deed, en ontmoette hij de ogen van zijn moeder. Die wenkte al snel dat hij moest komen en zo liep hij achter haar. Ze stopten pas een stuk verder en onmiddellijk begon zijn moeder hem teleurgesteld, maar zeker ook kwaad aan te spreken op zijn gedrag. Hij nam de woorden als een man aan en keek zijn moeder dus kalm aan, terwijl hij de tirade over zich heen liet komen.

Jill vond het lief dat Willa het voor haar op nam, maar ze wilde niet dat door haar Henry en Willa ruzie zouden krijgen. Ze kroop over het kleed naar Willa toe en ging naast haar zitten. 'Bedankt,' glimlachte ze, waarna ze haar hand vast pakte. 'Maar wees maar niet te streng voor hem. Ik snap wel dat het raar voor hem is... zijn halfbroer en -zus met elkaar. Dat is natuurlijk ook raar.' Ze dronk wat van haar wijn en glimlachte vervolgens. 'William reageerde trouwens heel erg enthousiast. Maar dan ook écht enthousiast. Werkelijk, Willa, ik ben zo opgelucht!'

Henry had zwijgend naar zijn moeder geluisterd en zich vervolgens verontschuldigd. Zijn moeder wou dat hij zich ook bij zijn zusters en broers zou verontschuldigen, dus liep hij als eerste naar Leona en Evan toe en ging tussen hen in zitten. 'Jullie zullen ook net zo gelukkig worden als Jillian, dat weet ik zeker,' glimlachte hij, waarna hij zijn arm om beiden heen sloeg. 'We komen allemaal goed terecht.' Glimlachend woelde hij door Evans haren heen en pakte vervolgens zijn sap af, om er zelf een slok van te nemen. 'Doe je ook mee aan de duik in de zee? Leona en Ren doen sowieso al mee.'

Willa keek Henry na toen hij met zijn moeder vertrok. Ze had niet zo tegen hem uit willen vallen, maar het was de laatste tijd moeilijk om haar emoties onder controle te houden. Nu wist ze maar al te goed waarom. Ze glimlachte toen Jillian bij haar kwam zitten. 'Dat is heel fijn om te horen, dat hij het zo goed op vatte.' Afwezig keek ze naar het glas wijn in haar handen. Ze had niet durven weigeren om achterdocht te voorkomen, maar nu had ze er natuurlijk niet van gedronken. 'En heb je een idee wanneer je naar Evenfall gaat?' Met een glimlach kneep ze in Jill's hand. 'De hoofdstad is wel dichterbij vanuit het Noorden, dan kan ik misschien wat vaker langs komen.'

Evan snapte niet waarom iedereen zo nodig nu al die mededelingen moest doen en hij snapte ook niet waarom er plots zo'n spanning was ontstaan. Uithuwelijking was een gevoelig onderwerp, herinnerde hij zichzelf. Met een glimlach keek hij naar Henry toen hij tussen hem en zijn zus in kwam zitten. Hij wilde zijn glas terug pakken, maar liet zijn broer toen maar zijn gang gaan. 'Nee, liever niet, al dat water.' Evan had nooit van zwemmen gehouden, noch van water in het algemeen. 'Maar ik zet mijn geld op Leona in,' glimlachte hij vervolgens.

Leona luisterde met een half oor naar het gesprek van Willa en Jill, toen Henry opeens naast haar kwam zitten. 'Tuurlijk komen we goed terecht.' zei ze met een glimlach en gaf haar broer een stootje. Toen Evan zei dat hij zijn geld op haar zou inzetten begon ze te lachen. 'Kijk, er zit tenminste één iemand in onze familie die een beetje verstand heeft.' Ze legde haar hand op zijn schouder en glimlachte breed. 'Ik zal je niet teleurstellen broertje, je maakt een goede keuze.'

'Hé!' riep Ren op toen hij hoorde dat Evan zijn geld inzette op Leona. 'Waar is die loyaliteit naar mij gebleven, man? Ik dacht dat ik op je kon rekenen!' riep hij quasi-teleurgesteld, maar begon al snel te lachen. Hij wist dat Evan af en toe moeite had om ieders emoties te peilen, dus schudde hij al snel zijn hoofd. 'Nee hoor, Evan. Ik geloof best waarom je je geld op haar in zet, maak je geen zorgen. Maar als ik win, trakteer jij mij de volgende keer op een visschotel.' De laatste keer had hij betaald voor hun lunch in de taverne.

Constance

Toen Constance weer was gaan zitten lachte ze naar haar zuster en legde geruststellend een arm op haar schouder. 'Maak je geen zorgen, ik ga niet weg zonder een paar mogelijke vervangers aan te dragen. Ik heb mijn oog al op een enkeling laten vallen. Adelaide zit daar overigens niet dus, sorry.' Ze schudde ongelovig haar hoofd en keek kort naar haar vader. Ze had ooit gedacht dat ze net zo lang door zou werken als hij had gedaan, maar ergens was ze blij dat ze daar vanaf was gestapt. 'Ben je niet blij eindelijk van me af te zijn, zusje? Nu is er eindelijk niet steeds iemand die het niet met je eens is.' Soms was het erg moeizaam gegaan tussen de twee als er een beslissing gemaakt moest worden. Ze losten hun meningsverschillen wat betreft het leger niet altijd op als generaals, maar vaak genoeg als zussen. Het was altijd een interessant spektakel geweest voor de soldaten.

[Iwone]

Iwone had toegekeken hoe Henry weer terug naar de familie liep en enkele seconden later volgde ze het voorbeeld. Ze had hem aangesproken op zijn gedrag en daarmee wilde ze het ook eindigen, want ze wilde niet dat de hele avond door één opmerking verpest zou worden. Gelukkig had ze nog wel Constances mededeling gehoord en omhelsde ze dus haar vriendin stevig. 'Ik hoop dat jij en Anthony eindelijk eens wat rust gaan vinden,' glimlachte ze, 'en ik hoop ook dat je een waardige opvolger kan vinden.' Ze liet haar blik over al haar kinderen glijden en nam vervolgens weer plaats naast haar man. 'Misschien moeten we het er toch eens met Evan over gaan hebben,' fluisterde ze zo onopvallend mogelijk in zijn oor. 'Voordat hij zich zorgen gaat maken over de opmerking van Henry.'

Edmund 


Edmund keek toe hoe zijn vrouw wegliep met Henry, maar focuste zijn aandacht weer op Constance toen ze begon te praten. Het verbaasde hem dat ze zelf had gekozen om te stoppen, maar hij was ook blij voor haar dat ze de keuze had kunnen maken en ze samen met Anthony ergens haar leven rustig kon doorzetten. 'Dat is een hele stap, Constance, maar ik vertrouw erop dat je een goede keuze maakt. Iemand kiest die Ayira wel kan uitstaan. Hoewel, dat kan nog wel eens lastig worden.' lachte hij. Hij had de blik van zijn oudste zus naar zijn jongste dochter opgemerkt, maar hij hield wijselijk zijn mond. Zelf liet hij zijn blik ook op Leona vallen, die net iets te snel wegkeek. Toen Iwone terug kwam, pakte hij haar hand weer beet en knikte bij haar woorden. 'Dat lijkt me een goed idee. Laten we wachten tot alles is bezonken en het is rustiger is, dat is beter, voor hem en voor ons.'

Henry moest lachen om de opmerking van Evan en woelde plagerig door zijn haren heen. 'Wij kunnen ook nooit op je steun rekenen!' lachte Henry, waarna hij opstond en naar Ren toe liep. 'De volle broer en zuster steunen elkaar weer eens. We maken geen schijn van kans, Rennie! Of eerder gezegd, jíj maakt geen schijn van kans.' Hij lachte naar zijn broer en sloeg een arm om hem heen. 'Wanneer neem je mij eindelijk eens mee op een visschotel date? Was dat wanneer je dat meisje had ontmoet?' De laatste dagen was hij veel met Willa opgetrokken, dus het verbaasde hem niets dat Evan en Ren samen iets hadden gedaan.

Jill veegde wat haren uit haar gezicht en probeerde Willa door de volle zon heen te zien. 'Eigenlijk nog niet. We hebben nog maar net bekend gemaakt dat we gaan trouwen, dus de komende manen zullen ze vast beginnen met de voorbereidingen. En ik denk dat ik dan pas net voor de bruiloft naar Evenfall ga.' Ze duwde lachend de benen van Henry en Ren weg, toen ze stoeiend gevaarlijk dichtbij kwamen, en richtte zich weer op Willa met een glimlach. 'Dat zou geweldig zijn! Misschien kan je na de bruiloft wel wat langer blijven in Evenfall. Of ik kom paar dagen naar jou toe!'

Evan glimlachte naar Leona en haalde zijn schouders op. 'Het is nou eenmaal het meest logisch, je bent een stuk lichter en sneller op je voeten dan Henry en Ren. Bovendien gaan die twee elkaar te lijf en vergeten ze dat jij mee doet, zodat jij het eerste het water bereikt.' Hij gunde zijn zusje nog een glimlach en keek toen enthousiast naar Ren. 'Dus je zou nog eens mee willen naar de taverne?' Hij had de afgelopen dagen al een paar keer er heen willen gaan, maar het ging hem niet gemakkelijk af om het in zijn eentje te ondernemen. 'Ren heet met de serveerster met de blonde krullen lopen praten, maar de andere mensen die er werken zijn ook heel aardig!' Hij doelde hier natuurlijk vooral op de kok.

'Dat is fijn. Dan kun je nog even naar huis, wat uit rusten als dit allemaal voorbij is.' Willa wist dat het in hield dat ze Henry een hele tijd niet zou zien zodra de havenfeesten en de bruiloft over waren, maar tegelijkertijd kon ze niet wachten tot ze terug naar haar ouders kon, naar haar paarden, naar haar echte leven. Ze keek grijnzend toe hoe Henry en Ren weer eens te keer gingen. 'Laten we nog even afwachten wat de situatie dan is, maar ik ben graag nog wat langer bij jou.' Ze gaf haar vriendin een omhelzing en met een arm om Jill heen luisterde ze geïnteresseerd naar het gesprek van de jongens. 'Ren, een meisje? Wat betekent dat?' vroeg ze plagend. Willa nam maar al te graag de mogelijkheid aan om hém eens te plagen nu hij al dagenlang haar en Henry treiterde.

'Ha, Evan, ze was meer dan alleen vriendelijk hoor.' lachte hij en keek naar Henry. 'Ja daar was het zeker. Ze heet Eileen, mocht je het willen weten. En jou op date meenemen? Ik weet niet of ik wel met jou gezien wil worden in het openbaar.' grapte hij en gaf Henry een vriendschappelijke klap tegen zijn schouder aan. 'Oh, kom op Willa. Je weet wat dat betekend, je hoeft je niet van de domme te houden voor mij. Daarbij volgens mij heb jij geen recht van spreken. De hooizolder?' Zijn wenkbrauwen schoten een paar keer op en neer, terwijl hij haar met een brede grijns aankeek. 'Ik weet alles Willa, alles.' lachte hij en stond op van het kleed om naar de andere kant te lopen en tussen Constance en Ayira te gaan zitten. 'Maar terwijl jullie daar roddelen over mijn potentiële relaties, heb ik nog iemand te feliciteren met haar pensioen. Ik wist dat je oud was geworden, maar zo oud?' gniffelde hij en omhelsde Constance stevig. 'Maar ik geef toe, je hebt het verdiend. Jij en Anthony beiden.'

'En ik maar denken dat het kwam omdat je me aardiger vond, Evan.' zei Leona spijtig en glimlachte. 'Maar je hebt gelijk, ik ben ook sneller en Ren en Henry hebben het altijd te druk met elkaar. Ik snap niet dat je nog tijd hebt voor Willa.' grapte ze richting Henry en luisterde naar de woordenwisseling tussen Henry, Ren en Willa over het meisje dat Ren eerder had ontmoet in de taverne. Ze stond er niet eens meer van te kijken dat hij een meisje had ontmoet. In iedere stad kwam hij wel iemand tegen waarmee hij het bed deelde.

Constance

Constance wachtte gierig op een reactie van haar zus, maar ze leek er tot nu toe nog erg nuchter onder. Ze bedankte daarom haar broer en Iwone maar. Het was Iwone met wie ze er wel eens over gesproken had. Ze was nog altijd de vriendin naar wie ze toe ging om advies. Lachend sloeg ze haar armen om Ren heen en warde ze door zijn haar. 'Als ik ouder wordt, dan betekent dat dat jij hetzelfde doet, Ren.' Glimlachend drukte ze hem nogmaals tegen zich aan. 'Je weet dat dat nu betekent dat ik veel meer in de buurt ben. Ik denk dat het nu wel eens tijd wordt voor die heropvoeding. Het is vast nog niet te laat. Nu kan ik pas echt de bemoeiende ouder uit gaan hangen.' Met een grijns liet ze Ren weer los en klopte op zijn rug. 'Dus, begin maar eens met die nieuwe flirt van je.' Constance had het nooit een probleem gevonden dat haar jongen zich nooit verbond aan mensen maar zo hier en dan een scharrel had. Zo was ze zelf ook een tijd geweest.

De gesprekken gingen nu zo snel van onderwerp naar onderwerp en van persoon naar persoon, dat Evan een stapje terug nam en met een glimlach zijn familie observeerde. Terwijl Ren het over de serveerster had, gingen zijn eigen gedachten uit naar Wren. Hij had beloofd langs te komen, dus dan zou hij dat ook echt doen. Misschien kon hij nog wel wat recepten voor hem vertalen of een volledig kookboek opzoeken. Hij had eens gehoord over een collectie recepten uit de eeuwen voor Tarth als koninkrijk bestond. Terwijl hij zo nadacht leunde Evan wat tegen zijn zusje aan en glimlachte na een tijdje naar haar. 'Het is fijn dat je hier bent, Leo. Ik zet mijn geld niet alleen op jou in omdat je sneller bent hoor,' antwoordde hij nu pas op haar opmerking.

Ayira

Ayira haalde haar neus op en keek haar broer met een opgetrokken wenkbrauw aan. 'Zelfs Constance kon ik al niet uit staan. Het was maar goed dat ze vaak weg was.' Ze leunde achterover op haar ellebogen en gaf Ren een tikje met haar voet. 'Waarom geef je Ren niet jouw taak? Ren kan ik wél uit staan en hij zal het vast goed doen. Mét wat extra training,' voegde ze er geamuseerd aan toe, waarna ze zich weer richtte op haar wijn en op de woorden van de kinderen. Zelf zou ze nooit haar taak af staan, niet terwijl ze nog leefde in elk geval. Ze hield veel te veel van commanderen. 'Zo moeder, zo zoon, niet waar?' merkte Ayira oogrollend op. 'Zorg maar dat je niet iemand zwanger maakt, zoals die daar overkomen is.' Ze wees met haar ogen naar Iwone en stopte ondertussen een druif in haar mond. 'Dan krijg je rottige zoons, zoals je vriend,' grinnikte ze, waarna ze ook Henry aan tikte met haar voet.

Jillian tekende wat figuurtjes in het zand en haalde haar schouders op. 'Ik vrees dat ik erg veel rust zal krijgen in het paleis. Ik zou niet weten waar ik wel en niet toestemming voor krijg. Als ik zo de verhalen van mijn moeder hoor...' Nogmaals kneep ze dankbaar in de hand van Willa en glimlachte ze naar haar. 'Ik ben blij dat het zo goed tussen jou en Henry gaat. Hij is-' Ze werd onderbroken door een hoop heen en weer geroep tussen Willa en Ren en moest vervolgens giechelen. 'Ren, dat zeg je toch niet!' lachte ze, waarna ze met haar ogen rolde en Willa hoofdschuddend aan keek. 'Niets van aantrekken. Jongens blíjven jongens. En Ren, ik herinner me nog goed hoe ik jóú weleens heb betrapt in de goederenkast van onze kok!'

Henry moest lachen en gaf zijn vriend een klap op zijn rug. 'Niets leukers dan dat je eigen broer je voor schut zet voor een meisje. Dat heb je toch wel gedaan, he, Evan! Even Ren op zijn plaats zetten, de vrouwenmagneet.' Hij wou gaan zitten, maar hoorde toen plotseling hoe Ren de hooizolder noemde. Met een mond vol tanden en een waarschuwende blik keek hij zijn vriend aan, waarna hij al snel zijn vriendin juist verontschuldigend aan keek. Ren en hij hadden geen geheimen voor elkaar en dat wist Willa vast en zeker, maar Henry had ook niet geweten dat Ren zomaar alles op tafel zou gooien... mét zijn eigen moeder, vader en vriendin erbij. 'Inderdaad, we trekken ons er niets van aan,' ging Henry op de woorden van zijn zuster in, waarna hij aan de andere kant van Willa ging zitten en een arm om haar heen sloeg.

Ren lachte om de woorden van Constance. 'Ik denk dat ik mijn toevlucht maar moet zoeken in een ander deel van Tarth als ik het zo hoor.' grapte hij en keek naar Ayira. 'Je weet wel mijn gevoelige snaar te raken hoor, met je extra trainen!' Gelukkig kon hij altijd goed terecht met humor hier, al wist hij dat er ook wel een grens was. Bij de opmerking van Jill begon hij te lachen. 'Goederenkast, wijnkelder, bureau, boekenkast. Man ik heb alles al van binnen en van buiten gezien. Niet allemaal even comfortabel moet ik toegeven, maar zo nu en dan moet je eens iets nieuws uitproberen, niet waar?' En gelukkig had Ren er ook geen problemen mee als mensen hem terug plaagde. Hij riep het tenslotte over zichzelf uit.

Willa voelde hoe haar wangen rood kleurden toen Ren plots de hooizolder noemde. Beschaamd keek ze naar haar handen en lachte haar rode gelaat maar weg. Ze wist heel goed hoe jongens waren, aangezien haar broer er ook aardig wat van kon, maar ze was er nog altijd niet immuun voor. Vooral niet nu ze in het bijzijn van haar schoonouders was. Het weerhield haar er van om een opmerking terug te werpen. Ze glimlachte naar Henry toen hij bij haar kwam zitten en pakte zijn hand vast. 'In dat opzicht lijkt Ren erg veel op Nathan. Ze kennen beiden absoluut geen schaamte,' grinnikte Willa terwijl ze met een glimlach aan haar tweelingbroer dacht. 'Hopelijk is William iets subtieler,' stelde ze vervolgens met niet al te veel hoop. William stond in haar boek nou niet bepaald omschreven als subtiel, maar wie weet verraste hij Jillian wel.

Evan grinnikte om Leona's woorden. Hij had nooit een favoriete broeder of zuster gehad, noch kon hij met de één beter overweg dan de ander. Hij voelde zich bij alle vier erg fijn. Ook al deelde hij en Leona geen interesses, ze waren wel geïnteresseerd in elkaar. 'Ik ben op een winkel gestuit waar ik aardig wat moois vond. En de taverne waar Ren het over had daar hebben ze de beste visschotels. Je moet ook eens mee gaan. Ik denk dat je het wel wat vindt,' vertelde Evan Leona glimlachend. 'Als je tijd hebt natuurlijk. Je moet je training maar niet afzeggen voor mij hoor.'