De boerderij

Kay glimlachte voorzichtig en schudde zijn hoofd. 'Ik durf een prinses niet mijn bank aan te bieden,' glimlachte hij, waarna hij naar zijn slaapkamer wees. 'Ik vind het geen probleem als je mijn bed neemt. Ik ben het gewend om daar op te slapen, toen mijn vader hier nog woonde, sliep hij elke nacht op de bank.' Het huis was gewoonweg te klein geweest voor hen beiden. Daarbij had Kay jarenlang goed op de bank geslapen. Hij fronste even diep en keek naar de voordeur. 'Dat is ook beter. Als de soldaten hier komen zoeken, dan kan je in mijn slaapkamer verstoppen. Anders zien ze je meteen al liggen op de bank.' Hij had nog steeds zijn arm om haar schouders liggen en kneep zacht in haar arm.

'Dat is lief van je..' zei ze zacht en glimlachte kort. 'Als mijn moeder soldaten stuurt om me te zoeken is dat haar probleem. Ik ben oud en wijs genoeg om mijn eigen keuzes te maken en maak je geen zorgen, ik zal er hoogst persoonlijk voor zorgen dat ze jou niets kunnen maken.' Ze voelde het kneepje in haar arm en glimlachte kort naar hem. 'Je vindt het echt geen probleem toch?' Ze wist dat ze veel van hem vroeg op dit moment en ze wilde niet dat hij enkel ja zei voor haar.

'Als jij zegt dat ik niet in de problemen zal komen, dan vertrouw ik je. Als je er maar voor zorgt dat jíj ook niet in de problemen komt, oké?' Hij sloeg zijn arm om haar schouders heen en drukte een zachte kus op haar wang. 'Maar weet je zeker dat je niet terug wil naar het paleis? Je moeder, zuster en broer zullen nu denken dat jij én Cordelia weg zijn.' Hij keek haar serieus en afwachtend aan. Hij wilde niet dat ze zonder na te denken hier zou blijven en later spijt zou hebben van haar acties. 'Nu we hier toch zijn, vertel dan eens: waar kan ik het beste Cordelia morgen gaan zoeken?'