De Vertrekken van Zyanya

Zyanya grinnikte en schudde haar hoofd. Ze was had geen creatief botje in haar lichaam. Zoiets zou ze nooit kunnen doen. 'Ik zou graag meer zien van Tarth,' vertelde ze aan Cordelia. Ze wilde weten of het in het hele land hetzelfde er aan toe ging. Het was zo een groot stuk land dat ze het heel bijzonder vond dat er over het algemeen eenzelfde cultuur heerste. In de 'Wilde Landen' zoals ze dat hier noemden leefden er kleine volkeren met ieder hun eigen cultuur en taal. Het was niet zo universeel als in Tarth zelf. 'Wat is je favoriete stad of deel?' vroeg ze nieuwsgierig terwijl ze ging verzitten op het grote zachte bed en haar haar over haar schouder hing zodat ze het in kon vlechten.

'Oh wacht maar, ik kan je haar wel vlechten,' glimlachte Cordelia, waarna ze achter Zyanya ging zitten en de plukken haar in haar handen nam. Cordelia bloosde bij Zyanya's vraag en haalde haar schouders op. 'Ik weet het niet zo goed. Ik mag nooit het paleis uit en niemand heeft zin om mee te gaan met mij de stad in. In mijn eentje mag ik namelijk niet.' Ze had Zyanya's haar in de tussentijd vluchtig ingevlecht en met een zucht legde ze haar handen in haar schoot. Ze voelde zich totaal niet op haar plaats tussen de adel en met de dag leek het alsof ze meer afstand tussen haar en haar familie voelde. Het was dan ook fijn om een vriendin in Zya te zien. 'Ik hou van het strand,' fluisterde ze uiteindelijk met een klein glimlachje.

Zyanya liet Cordelia haar gang gaan en constateerde al snel dat de handen van het meisje veel zachter waren dan die van haar metgezellen. Ze keek ongelovig over haar schouder naar Cordelia. Er was niemand in het immense paleis die het gezellig vond om met de prinses de stad in te gaan? Toen ze klaar was met vlechten draaide Zya zich naar haar om en legde, voorzichtig glimlachend, een hand op die van Cordelia. 'Zou je me mee naar het strand willen nemen? Ik heb het nog niet echt gezien.' Het was verwarrend om het opgewonden gelaat nu plots gepijnigd te zien. Zyanya kon alleen maar speculeren waar het door kwam.

Cordelia keek pas op bij het voelen van Zya's hand en glimlachte onzeker terug. 'Ik denk dat ik dat eerst aan mijn ouders moet vragen. En als ze nee zeggen, dan doen we het gewoon stiekem! Ze komen er toch niet achter, en zo wel, dan zullen ze alleen mij op mijn kop geven!' Haar glimlach was breder geworden en enthousiast keek ze Zyanya aan. Het kwam niet vaak voor dat mensen spontaan voorstelden om iets leuks met haar te gaan doen. 'Kan je zwemmen? Want dan kunnen we ook door het water lopen! We hoeven niet per se helemaal kopje onder te gaan, maar stel je valt om, dan weet ik of ik je moet redden of niet!' lachte Cordelia.

Zyanya waas verbaasd dat Cordelia dit eerst aan de koning en koningin moest vragen, maar ze probeerde niet te laten blijken dat het vreemd was in haar ogen. De prinses wist vast al goed genoeg dat haar leven abnormaal was en Zya begreep heel goed hoe benauwend dat gevoel kon zijn. 'Ik kan zwemmen,' stelde ze Cordelia gerust en lachte vervolgens. 'Geen reddingen nodig.' Er was een jaar geweest waarin er zoveel regen was gevallen dat er een meer ontstaan was naast de nederzetting van haar volk. Dat jaar had ze leren zwemmen, net zoals vele anderen. Met een glimlach draaide ze Cordelia's rug naar zich toe en gleed met haar vingers door het blonde haar. Ze dacht niet dat ze toestemming hoefde te vragen dus ging maar gewoon aan de slag met vlechten. 'Heb je zin in de bruiloft?' vroeg ze voorzichtig, niet wetend of het een gevoelig onderwerp was.

Cordelia draaide haar rug naar Zyanya toe en trok de paar speldjes uit haar haren, die haar kamermeisjes er 's ochtend in hadden gedaan. Ze haalde haar schouders op als antwoord op de vraag. 'Alles gaat om Estella draaien, maar dat ben ik inmiddels wel gewend. Er zal gelukkig vast wel lekkere taart zijn,' lachte Cordelia, terwijl ze haar hoofd achterover liet vallen, zodat Zya er beter bij kon. Gelukkig waren haar haren vanochtend uitgebreid geborsteld, zodat er geen klitten in zaten. 'Maar ik mag een liedje van Estella zingen op de bruiloft. Ik ben dol op muziek!' glimlachte ze breed. Ze wist nog niet precies welk liedje ze zou doen, maar dat zou ze later wel besluiten.

Zyanya was al sinds haar komst in Tarth gefascineerd door de verschillende haarkleuren die ze had gezien. Onder haar volk domineerde het donker bruine tot zwarte haar, hoewel er een enkeling was met lichter of kleuriger haar. Ze besloot een ingewikkelde vlecht te maken en begon zorgvuldig. 'Je zingt?' vroeg ze nieuwsgierig. Ze genoot er zelf ook altijd van om muziek te maken met haar eigen stem, haar eigen lichaam. Er waren niet per se instrumenten nodig om kunst zoals dat te maken en dat vond Zya geweldig. 'Heb je al vaker voor veel mensen gezongen?' Dat was iets wat zij nooit gedurfd had. In het openbaar zong ze slechts met de rest van haar volk mee.

Cordelia vond het altijd heerlijk als mensen aan haar haren zaten. Het was altijd haar favoriete moment van de ochtend, als haar kamermeisje haar haren gingen borstelen of als ze in bad ging en haar haren met kruiden werden gespoeld. Cordelia twijfelde over de vraag en keek Zyanya over haar schouder dus onzeker aan. 'Ik mag altijd zingen tijdens de verjaardagen van mijn ouders en dan is alle adel er. Maar ik heb nog nooit voor grotere menigten gezongen, zoals de menigte die altijd voor het paleis verschijnt tijdens de verjaardag van mijn vader.' Ze bestudeerde afwezig haar nagels en dacht terug aan de vorige keer dat ze ging zingen. Niemand leek echt aandacht aan haar te besteden en er was dus veel rumoer geweest. 'Kan je ook zingen?'

'Alle adel? Dat is al best veel, toch?' Zyanya vond in ieder geval dat het al als een grote groep klonk. Ze maakte het laatste stukje vlecht af en gebruikte vervolgens de spelde die Cordelia eerder in haar had gehad om het geheel vast te zetten. 'Ik doe het graag, maar ik weet niet of ik goed ben.' Vrienden hadden wel eens gezegd dat ze goed was, maar ze geloofde hen niet altijd op hen woord. 'Ik wilde je trouwens vragen,' ging ze verder terwijl ze van het bed op stond en wat sap voor hen beiden in schonk. 'Zijn al je nichten en neven hier, op het moment?' Ze wachtte al een paar dagen op een bezoek van Ada. Zya had werkelijk gehoopt dat de vrouw haar op zou zoeken, maar ze had nog geen geluk gehad. Ze wist niet of het gepast was om haar zelf op te zoeken.

Cordelia haalde haar schouders op en probeerde het aantal te tellen, maar ze raakte steeds in de war en hield er toen maar mee op. 'Misschien kan jij ook wel een keer voor ze zingen? Dat zullen ze vast leuk vinden! Of dan zingen we samen?' Cordelia stond op, toen ze voelde dat de vlecht af was, en keek bewonderend in de spiegel. 'Het is heel erg mooi, bedankt!' Ze knuffelde Zyanya en ging vervolgens weer naast haar zitten op bed. Cordelia dacht even na en schudde haar hoofd. 'Ivy, Nathan, Henry en Willa zijn er wel, maar Ada is thuis gebleven. Mijn vader en oom vinden het een fijn idee als er ten minste één iemand is die een oogje in het zeil houdt thuis en ze houdt sowieso niet van zulke evenementen. Ze blijft altijd thuis.'

'Oh, ik zou graag met je samen zingen, maar niet voor mensen. Dat doe ik nooit,' zei Zyanya maar snel voor het meisje zich allerlei ideeën in het hoofd zou halen. Met een glimlach nam ze de omhelzing aan en klopte ze voorzichtig op Cordelia's rug. 'Je hebt erg mooi en fijn haar om in te vlechten.' Ze hoopte dat de prinses het als een compliment kon zien. Verrast luisterde ze naar de verklaring waarom ze Ada nog helemaal niet gezien had en zuchtte toen. 'Spreek je vaak met haar? Of zou je haar misschien iets kunnen zeggen als je terug bent?' Het was nog onduidelijk of Zyanya en haar gezelschap terug naar het Westen gingen na de bruiloft. Ze had ze horen spreken over een langer verblijf in het Noorden omdat het zo in de smaak viel, maar er waren ook woorden gewisseld over een bezoek aan het Oosten dat grensde aan haar eigen land.

Cordelia hield haar hoofd schuin en schudde deze vervolgens. Haar twee nichtjes hadden al vaak aangegeven dat ze Cordelia en haar twee zusters totaal niet mochten. Zelf vond ze dat jammer, omdat ze dan vriendinnen had om mee het bos in te gaan of leuke dingen mee te doen. Toch wilde ze dat niet aan Zyanya vertellen. 'Ze zijn heel vaak aan het trainen, dus ik spreek ze eigenlijk maar heel weinig. Maar ik kan wel een bericht doorgeven!' Ondertussen was ze opgestaan en keek ze naar buiten, waardoor ze zag dat de zon al erg laag stond. 'Ik moet zometeen naar huis toe, mijn ouders wachten vast al op mij!'

Zyanya glimlachte toen Cordelia toch stelde dat ze wel iets door kon geven. Ze was zelf nog erg onzeker over het schrijven in de taal van Tarth omdat het alfabet zelfs anders was dan hetgeen wat zij gebruikten op de vlaktes. 'Zou je haar kunnen zeggen dat-' Ze dacht kort na en glimlachte vervolgens. 'Zeg maar dat ik haar hier miste.' Iemand missen was vast neutraal genoeg. Ze wist namelijk niet of ze Ada een vriend kon noemen of dat ze gewoon kennissen waren. 'Oh, sorry, ik houd je hier.' Ze stond op van het bed en probeerde toen op de wijze van hier te buigen voor de prinses. 'Het was heel fijn. Dankje voor het bezoek.'