Het Huis van Anthony en Constance

-

Constance plensde het koude water in haar gezicht en wreef het langs haar nek. Ze had een laagje ijs moeten doorbreken voor ze bij het water kon, maar dat hield haar vanzelfsprekend niet tegen. Ondanks dat ze het nergens voor hoefde te doen, had ze er toch de gewoonte in gehouden om iedere ochtend te trainen. Meestal ging en hoefde ze niet ver te gaan om wat rust te vinden. Het dorp was maar klein en grensde aan een bebost gebied zoals veel plekken in het Zuiden deden. Ze liet de koude wind haar gezicht drogen voor ze het huis in stapte en haar laarzen uit trapte. 'Anthony?'

Anthony was er inmiddels aan gewend dat het huis de eerste paar uur van de dag leeg was. Constance ging er 's ochtends altijd op uit om te trainen, wat betekende dat Anthony genoeg tijd had om wat dingen voor zichzelf te doen. Hij had net zijn boek weggelegd toen hij de deur open hoorde gaan. 'Ik ben in de woonkamer!' riep hij, terwijl hij op stond en naar de keuken liep om haar te begroeten. Met een glimlach drukte hij een kus op haar lippen en toverde twee mokken uit de kast, die hij vulde kruidenthee, zodat ze wat kon opwarmen. 'Hoe was het?' vroeg hij nieuwsgierig en overhandigde haar een mok.

Constance hing haar mantel op en schudde nog wat water uit haar haar. Ze kuste hem terug en volgde hem naar het aanrecht om de thee dankbaar aan te nemen. 'Het begint werkelijk koud te worden, de winter zit er aan te komen.' Het was altijd al haar favoriete seizoen geweest, maar ze wist dat veel mensen er niet erg naar uit keken. Ze leunde tegen het aanrecht en nipte voorzichtig aan de warme drank. 'En wat heb jij gedaan in de tijd dat ik weg was? Of ben je weer eens blijven liggen, dat begrijp ik ook wel hoor, oude mannen hebben natuurlijk hun rust nodig.' Grinnikend keek ze naar Anthony.

'Wat nou oude mannen?' vroeg hij lachend, terwijl hij plaats nam aan de keukentafel. 'Ik heb mijn boek uitgelezen en ik ben inderdaad wat langer blijven liggen.' gaf hij eerlijk toe. 'Maar gelukkig heb ik een vrouw die zelf ook niet meer de jongste is, dus die kan zich vast wel relateren met mijn verlangens om eindelijk eens wat langer te blijven slapen.' grapte hij. In het Westen was hij altijd vroeg wakker geweest, nog steeds had hij dat ritme, hij vond het nu alleen heerlijk om nog eventjes onder de warme dekens te kunnen blijven. 'Je moet ook eens een ochtend blijven liggen, het is altijd koud als ik wakker wordt.' Vaak was Constance er al uit, voordat hij ook maar wakker werd.

'Als het eenmaal licht is, dan kan ik geen seconde langer meer blijven liggen,' lachte Constance terwijl ze tegenover Anthony ging zitten. 'Misschien als het langer donker blijft dat ik het bed aantrekkelijker ga vinden.' Wellicht was het absurd om zo vast te houden aan haar routines nu het absoluut niet meer hoefde, maar ergens was ze nog altijd bang dat ze zich zou gaan vervelen. Dit leven, ze moest er nog erg aan wennen, hoewel de eerste weken erg makkelijk en snel voorbij was gegaan. Ze legde haar hand op die van Anthony en streek er voorzichtig over. 'Hoe laat zei Ren in zijn brief dat hij langs zou komen?' Ze kon niet wachten om hem te zien. Het was erg lang geleden en nu ze niet aan het werk was, duurde het nog langer ook al was de periode veel korter dan tijdens haar expedities waarin ze hem had gemist.

Anthony glimlachte naar haar. 'Ik vraag me af of jij ooit stil kan zitten.' lachte hij. Hij was blij dat ze nog wat deed, ze had ook alles in één keer kunnen stoppen, maar dan zaten ze hier maar en dan? Zelf probeerde hij nog zoveel mogelijk in het huis te verbouwen en af te maken. Hij was niet ontzettend technisch ingesteld, maar hij kon zo hier en daar wat dingen verbeteren. En anders las hij maar al te graag een goed boek. 'Hij zou in de loop van de ochtend komen, een exacte tijd heeft hij niet vermeld. Dat is maar goed ook, ik mag hem ontzettend, maar erg stipt is hij niet.' Ren was een tijdje in Evenfall geweest om van Anthony te leren, maar hij kwam vaak te laat voor zijn lessen. Uiteindelijk had Anthony het maar gewoon geaccepteerd en ging hij erin mee. Inmiddels zag hij hem praktisch als zijn eigen zoon. 'Dus we hebben nog wel eventjes denk ik.'

Constance haalde haar schouders op. 'Ik lijk op mijn vader en hij loopt ook nog altijd rond, dus je weet wat er te verwachten is van mij.' Ze hoopte heel erg dat ze de fitheid van haar vader geërfd had. Dan zou ze nog wel een hele tijd hier in dit huis zitten en hopelijk zou Anthony ook aan haar zij blijven. Ze lachte vervolgens en schudde haar hoofd. 'Sorry, ik heb hem nooit stiptheid bij kunnen leren.' Ze wist heel goed hoe Ren maar kwam als hij er klaar voor was. Ze verstrengelde hun vingers en zuchtte vervolgens diep. 'Ik moet een hobby gaan verzinnen voor mezelf. In het paleis kon ik altijd binnen nog trainen als het kille en onuitstaanbare winterweer er was, maar hier- Ik trap zo nog een gat in de muur die je net weer gemaakt hebt.'

'Waag het om die muur weer te raken, je wilt niet weten hoe lang ik ermee bezig ben geweest om dat weer goed voor elkaar te krijgen.' lachte hij hoofdschuddend. 'Misschien moet je eens een boek gaan lezen, daar hebben we er hier genoeg van staan.' grapte hij. De kans dat Constance lang genoeg stil kon zitten om een heel boek uit te lezen, schatte hij niet erg groot in. 'Ach, hij is een goede jongen. Je kan trots op hem zijn.' Ren had manieren geleerd aan het hof, soms lapte hij ze nog steeds aan zijn laars, maar van hem leek iedereen het wel te kunnen hebben. 'Hoe denk je dat hij zal reageren? Op het voorstel of hij één van de taken wil overnemen?' vroeg hij nieuwsgierig en dronk nog wat van zijn thee. 'Het zal me benieuwen of hij ermee in zal stemmen.'

Grinnikend leunde Constance naar achteren en legde ze haar armen in haar nek. 'Ik laat je mooie, prachtige en stevige muur met rust, maak je maar niet druk.' Eerlijk gezegd was ze erg trots dat Anthony dit allemaal onder handen had genomen. In het begin had ze hem nog wel geholpen, maar uiteindelijk was ze erg verveeld geraakt en had ze opgegeven. 'Een boek?' Lachend schudde ze haar hoofd. Hij had al zo vaak geprobeerd haar aan het lezen te krijgen. Ze merkte het echt wel dat er soms erg zorgvuldig een boek over Quandaïse vecht strategieën op de salontafel lag of op de keukentafel. 'Ik weet het niet.' Ren kon soms nogal verrassend uit de hoek komen. 'Ik weet niet of hij die verantwoordelijkheden aan gaat nemen.'

Anthony had zo zijn twijfels, maar die sprak hij niet uit. 'Had ik al verteld dat gisteren nog even de het dorp in was geweest. De vrouw die wel eens op me paste toen ik jong was kwam me tegen, wonderbaarlijk genoeg herkende ze me nog.' lachte hij. Hij had geen idee hoe ze hem precies had herkend, maar ze pikte hem direct uit de menigte op de markt. 'Het is zo vreemd om hier weer terug te zijn, ik ben er nog steeds niet helemaal aan gewend.' Alle rust die hij hier had, had hij ontzettend gemist, meer dan dat hij had verwacht. Ergens miste hij de hectiek van het paleis ook, maar het was heerlijk dat hij zich nergens zorgen over hoefde te maken.

Ren was net aangekomen in het dorp waar Constance en Anthony inmiddels woonden. Hij had ze al een tijd niet gezien, dus had hij besloten weer eens langs te komen. Hij had een brief vooruitgestuurd, zodat hij zeker wist dat hij niet voor een leeg huis stond, ook al woonden ze in het Zuiden, het was toch nog drie uur rijden. In de vroege ochtend, voor de zon nog op was gekomen, was hij vertrokken. Inmiddels stond de zon al wat hoger, maar nog steeds stond er een koude wind. Zonder aankondiging opende hij de deur, die hem een warm huis inleidde. 'En hebben jullie me gemist?' vroeg hij grijnzend, nadat hij zijn laarzen uit had gedaan en de keuken in liep. 'Ik kan niet anders zeggen dat jullie het goed voor elkaar hebben hier.' lachte hij nog terwijl hij eerst naar Constance toe liep om haar stevig te omhelzen.

'Ik ben jaloers op al die mensen die jou als klein, schattig jongetje kenden,' grinnikte Constance. Het was erg vreemd om in zijn geboorteplaats te zijn, om in een omgeving te zijn die niet haar thuis was, maar het was vooral een verademing. Het kasteel leven kon ze al lang niet meer erg waarderen. Ze was altijd liever op expeditie dan binnen een stel muren. Hoewel het altijd betekende dat ze haar familie moest missen. 'Misschien zijn we er nog niet aan gewend, ik vind het wel erg plezierig.' Ze stond met een glimlach op toen ze de deur open hoorde gaan en Ren het huis in hoorde komen. Hij verraste nu maar weer eens door zo vroeg te zijn. 'Ren, er gaat geen minuut voorbij dat ik je niet mis,' grapte ze terwijl ze hem tegen zich aan trok. 'Hoe gaat het jongen?'

'Ach, jij kent me nu als groot, schattig jongetje, dat is ook heel wat toch?' lachte Anthony en keek om toen hij de deur open hoorde gaan en Ren binnen zag stappen. 'Dat heb je snel gedaan!' lachte hij, terwijl hij opstond en al wat thee voor Ren inschonk. Hij zou vast wel wat kunnen gebruiken na die lange rit door de koude ochtendlucht. 'Geloof me, ze meent het. Er gaat geen dag voorbij dat we het niet over je hebben.' lachte Anthony en zette de thee op tafel neer. Hij vond het fijn om te zien dat Constance en Ren zo'n goede band had opgebouwd. Hij zag het niet vaak, dat Constance close was met iemand.

Constance keek trots toe hoe Anthony en Ren elkaar begroetten en ging vervolgens zelf ook weer zitten. Het leek inderdaad altijd goed te gaan met Ren. Ze kende niet veel mensen die zo positief in het leven stonden of in ieder geval altijd de dag met een glimlach begonnen zoals hij. 'Inderdaad, het Zuiden is nog altijd thuis best,' stemde Constance in terwijl ze zelf nog wat van haar eigen thee dronk. Ze liet haar ogen kort naar Anthony glijden en glimlachend haalde ze haar schouders op. 'Ach, je kent het wel, we nemen het met de dag. Tot nu toe is het wel uit te houden,' zei ze op expres op zeer neutrale toon, alsof het haar niet veel kon schelen dat ze hier nu woonde. 'Maar het is altijd fijn een jongeman te ontvangen die eens wat spannends kan vertellen. Hoe staat het in Lorath?'

Anthony lachte hoofdschuddend bij het antwoord van Constance. 'Het is maar net uit te houden hoor.' voegde hij er nog aan toe en pakte haar hand beet. Ondanks dat hij nog moest wennen vond hij het heerlijk om samen met Constance hier te wonen. De rust die ze hadden, had hij een hele lange tijd niet meer gevoeld en het idee dat ze hier samen de rest van hun leven zouden wonen, was een heerlijk vooruitzicht. 'Als jullie het niet heel erg vinden, laat ik jullie even alleen. Jullie weten je vast wel te vermaken met z'n twee, dan kan ik nog even de afbakening van de tuin afmaken.' Het was iets wat hij vandaag graag af wilde hebben en hij wist dat Constance en Ren altijd genoeg te bespreken hadden met zijn twee. Nadat hij Constance een kus had gegeven en ook Ren gedag had gezegd, pakte hij zijn trui en verdween hij de tuin in.

'In Lorath gaat het zijn gangetje.' meldde hij, waarna hij Anthony gedag zei en zich weer tot Constance richtte. 'Er is een huwelijksovereenkomst tussen Pippa en Evan. Jill gaat nog steeds trouwen met William. We kregen bericht uit het Zuiden dat Henry blijkbaar een zoon heeft gekregen, waar hij niets vanaf wist. Leona is weer thuis gekomen en iedereen is onderweg naar het Zuiden voor de zonsverduistering.' Er was heel wat gebeurd de afgelopen tijd en ergens was hij jaloers op Constance en Anthony dat ze uit de sleur van de adel zaten. 'Dus er is nogal wat gebeurd.' grijnsde hij. Ren wist nog steeds niet wat hij ervan vond dat Willa haar zwangerschap had achter gehouden voor Henry, maar dat was niets iets waar hij zich zorgen over hoorde te maken. Hij was blij voor zijn broer. 'Ik ben blij dat ik een dagje weg kan uit al die chaos daar.'

Glimlachend kuste Constance Anthony terug en.keek ze hem toen enkele tellen na.Vervolgens luisterde ze aandachtig en met grote ogen naar Ren. Ze had niets van dat alles geweten en het amuseerde haar enigszins dat ze er buiten wist te blijven. Ze had bovendien Iwone verboden meer dan 1 brief per maand te sturen. Ze zou ze anders toch nooit allemaal beantwoorden. 'Wacht, dat kind is toch wel van Willa hoop ik? En Leona- Hoe staat het met Iwone? Dat is nogal wat druk op haar schouder,' verzuchtte Constance en dronk meer van haar thee. 'Is er ook nog iets met jou in de hoofdrol gebeurd of houd je je voor eens koest?' Glimlachend pakte ze zijn hand vast en klopte er vervolgens zacht op. Het deed haar erg goed om hem te zien.

'Ja, het kind is wel van Willa. Ik heb geen idee waarom ze het heeft achter gehouden voor hem, maar goed. Dat zijn mijn zaken niet.' Hij probeerde zich er niet mee te bemoeien en hij wilde zijn mening al helemaal niet uitspreken tegenover Henry. 'Met Leona lijkt alles goed te gaan. Ik weet niet precies wat ze allemaal heeft uitgevoerd, maar ze ziet er goed uit.' vertelde hij, terwijl hij nog wat van zijn thee nam. 'Het viel Iwone nogal zwaar dat Edmund Leona had weggestuurd, zeker toen ze niets meer van Leona hoorde. Daar bovenop kwamen natuurlijk nog de twee huwelijken.' Hij had kunnen zien dat ze het niet makkelijk had gehad en waar hij had kunnen helpen, was hij ingesprongen. 'Ik heb me rustig gehouden, ik weet het. Het is verbazingwekkend.' lachte hij en haalde zijn schouders op. 'Iedereen lijkt nu ineens gigantische stappen met zijn leven te maken. Leona zit bij het leger van Nathan, Henry heeft uit het niets ineens een gezin waar hij voor moet zorgen. Jill zal naar het Westen vertrekken na de bruiloft, Pippa zal naar het Zuiden toekomen. En ik- ach, ik blijf gewoon ik.' lachte hij. 'Ik denk dat ik maar hier naartoe moet verhuizen.' grapte hij en stond op, om zijn mok nog eens vol te schenken. 'Wil je ook nog wat?'

'Willa zal vast weten hoe de adel in elkaar zit. Ze accepteren niet alles en iedereen.' Constance keek bij haar woorden kort naar Ren, maar hield al snel met een glimlach haar mok op om aan te geven dat ze nog wel wat lustte. Ze luisterde verder. 'Je mag hier altijd voor een langere tijd blijven, als je dat wil. We hebben een extra kamer en anders slaap je op de bank. We vinden het geen probleem als je hier soms een paar nachten of langer wil blijven.' Onderzoekend bekeek ze Ren en glimlachte voorzichtig. Ze wist dat Anthony verwachtte dat zij zou praten met Ren over de posities. 'Er zijn opties voor je, als je die stappen ook zou willen zetten. Het hoeft natuurlijk niet, je doet het prima zo, maar als je na wil denken over iets wat je zou kunnen blijven doen in de toekomst-' Constance schoof ongemakkelijk op haar stoel. Ze plaatste zichzelf nu erg in de moederrol en dat ging haar niet altijd goed af. 'Je weet dat er twee posities voor je open staan, niet?'

Ren schonk Constance's mok vol en zette de kan aan de kant, om vervolgens zelf weer op de stoel te gaan zitten. 'Ik weet het, maar waarom ze het voor Henry achter heeft gehouden is voor mij nog steeds een raadsel.' Hij liet de thee in zijn mok ronddraaien en nam weer een slok, voordat hij Constance aankeek. 'Ik weet het en ik heb erover nagedacht, maar-' Hij wist niet goed hoe hij dit onder woorden kon brengen. 'Het doet me veel dat jullie mij zien in die posities, maar ik denk niet dat de rest van de adel er ook zo over denkt. Wellicht dat David me zou accepteren als zijn adviseur, maar als David er niet meer is en William op de troon komt?' Of Henry, voegde hij er in zijn gedachten nog aan toe. Als Henry op de troon zou komen, zouden er geen problemen zijn. Hij wilde met alle liefde en plezier Henry bijstaan, maar over William had hij andere ideeën. 'En jou oude positie, het reizen is iets wat me aantrekt, maar-' Hij wist niet of hij hetzelfde kon doen als Constance had gedaan. Steden plat branden, oorlog voeren. Het was niet iets dat hem lag. 'Ik weet gewoon niet of ik wel de juiste persoon ben daarvoor.'

Constance leunde met een zucht naar achteren en hoorde al Rens woorden aan. Hij had gelijk, natuurlijk, hij niet stompzinnig. Alsnog voelde ze dat ze het met geen enkel woord eens was. 'Volgens mij ben je geschikt voor alles. Je bent nu eenmaal mijn- zoon.' Ze twijfelde maar kort over het woord en glimlachte voorzichtig. 'Als je adviseur voor David wordt, betekent dat natuurlijk niet dat je door moet als William de troon over neemt.' Ze had er uitvoerig met Anthony over gesproken hoe het zou kunnen werken, maar als ze zo naar Ren keek dan voelde ze dat ze iets moest forceren. Ze pakte zijn hand nogmaals vast en kneep er teder in. 'Het zijn maar opties. Je hoeft ze niet aan te nemen, maar- Maar denk alsjeblieft na over wat je gaat doen. Misschien kun je Evan gaan helpen als adviseur of- Sorry ik ben hier niet heel goed in.'

Ren moest glimlachen bij de woorden van Constance. Hij had zichzelf altijd gezien als haar zoon, maar eigenlijk werd hij nooit zo genoemd. Iedereen was er altijd vanuit gegaan dat hij was opgevoed door Edmund en Iwone, wat ook waar was, maar de moederlijke band voelde hij nog altijd het sterkste bij Constance. 'Ik weet het, maar laten we even realistisch zijn. Zie je mij al de hele dag, in een kamertje brieven schrijven en boeken lezen?' vroeg hij lachend en schudde zijn hoofd. 'Ik weet dat jullie mij graag in een positie zien als dat, maar diep van binnen weten jullie ook dat het niets voor mij is. Ik bedoel-' Hij staakte zijn zin om na te denken over de volgende woorden. 'Ik wil gewoon mijn eigen ding kunnen doen, ik wil vrij zijn. Als ik alles achteraf bekijk vind ik het helemaal niet zo'n probleem dat de rest van de adel mij niet accepteert zoals jullie. Ik hoef me in ieder geval niet aan alle regeltjes en voorschriften te houden.' Eigenlijk vond hij dat allemaal wel prima. 'Mocht Edmund afstand doen van zijn positie, zou ik meer dan blij zijn om Evan te helpen, maar tot die tijd denk ik dat ik nog even van mijn vrije leventje blijf genieten. Als dat geen probleem is, moeder.' lachte hij en stond op van de stoel, om naar haar toe te lopen. 'Nu wil ik natuurlijk wel één van die knuffels die alleen moeders kunnen geven hè!'

Constance rolde met haar ogen en sloeg haar armen over elkaar. 'Oké, het beeld dat ik had van een voorbeeldige jongeman die netjes zijn werk doet, past inderdaad niet erg bij je.' Ze glimlachte vervolgens en knikte langzaam. Ze begreep heel goed zijn verlangen om los te zijn van het adellijke leven en iedere andere verantwoordelijkheid. Zo was ze zelf ook geweest nadat haar hoop om landvrouwe te kunnen worden onmogelijk leek. En natuurlijk tot ze Anthony en Ren in haar leven had. Ze grinnikte bij zijn gebruik van het woord moeder. 'Maak er alsjeblieft geen grapjes over. Nu ik in dit huis zit is het enige wat ik nog ben jouw ouder en partner van Anthony. En nog een belabberde ook. Ik kan niet koken en mooi niet dat ik hier ga staan schoonmaken.' Ze sloeg haar armen om hem heen en drukte hem stevig tegen zich aan. 'Als je maar gelukkig bent, Ren,' vertrouwde ze hem zachtjes toe.