De stallen

Kay wist niet wat de familie allemaal dacht, daarvoor kende hij ze echt te slecht. Het enige wat hij wist, was dat het niet zo door kon gaan. Toen hij haar blik zag, reed hij naar haar toe en legde hij voorzichtig zijn hand op haar arm. 'Trek het je maar niet aan. Ik weet zeker dat de prinses erg blij is met je,' glimlachte hij geruststellend, waarna hij zijn hand terug trok en nu de tijd nam om om zich heen te kijken. Het was echt prachtig en vooral heerlijk stil. 'Wil je anders verder lopen? Ik kan de paarden wel vast houden en dan kan je goed om je heen kijken,' stelde hij voor. Misschien konden ze wel even naar het meer toe lopen.

'Vast wel.' zei ze zachtjes en glimlachte. Cecilia was zeker blij met haar dienstmeisje, maar was haar dienstmeisje ook blij met Cecilia? Dat was de grote vraag. Bij zijn volgende woorden keek ze weer op en knikte ze. Ze liet zichzelf gemakkelijk van het paard afglijden en pakte de teugels vast, zodat Isla er niet vandoor zou rennen. Ze tilde met haar andere hand haar rokken wat omhoog, zodat de onderkant niet vies zou worden van de grond waar ze overheen liep. 'Dus, nu je weet wie ik ben en wat ik doe- waarom vertel jij niet iets over jezelf? Naast dat je een tuinman bent natuurlijk.' zei ze glimlachend en keek hem nieuwsgierig aan.

Kay sprong ook van zijn paard af en liet zijn hand op haar rug liggen, zodat hij kon ingrijpen als het paard weg zou lopen. 'Kom, ik neem de teugels wel even over, dan kan je je jurk schoon houden.' Hij pakte de teugels vast en gebaarde naar de grond. Het had geregend, dus er lag nogal wat blubber. 'Wie ik ben?' glimlachte hij, waarna hij bedachtzaam naar de lucht keek. 'Het deel over wapensmid was waar. Voordat ik deze baan kreeg, doordat mijn vader overleed, was ik wapensmid en kreeg ik tevens les in zwaardvechten. Ik- ik rijd graag paard, ik oefen graag met wapens en ik ga ook wel veel om met Ivy Halley,' vertrouwde hij haar toe, waarna hij moest lachen. 'En daarnaast ben ik heel erg saai, geloof me.'

Cecilia overhandigde de teugels van Isla en tilde ook met haar andere hand haar rokken op. Ze had expres niet al te dure schoenen aangetrokken, ze wist dat de kans groot was dat ze vies zouden worden. 'Ivy Halley?' verbaast keek ze hem aan. Hij had geen idee gehad dat hij met Ivy omging, dat Ivy hem überhaupt kende. Aan de andere kant keek ze er niet van op: Ivy liep wel vaker door de bossen heen, dus het was niet erg verwonderlijk dat ze hem wel eens had gezien. 'Nou, je leven klinkt niet erg saai hoor. Je zult vast andere ambities hebben, grotere ambities, maar het klinkt alsof je alles best goed voor elkaar hebt.' lachte ze.