Het Middelpunt

-

Estella was die ochtend met een erg nerveus gevoel uit haar bed gestapt. Al sinds meer dan een week stond Henry met zijn vele en vele manschappen niet ver van Evenfall vandaan. Iedere keer als Ella een raam uit keek in het paleis zag ze óf de mannen van Henry óf die van het Zuiderlijke leger of die van Silas. Ze stapte geen enkele ochtend meer met een gerust gevoel uit bed. Deze morgen was echter erger dan normaal geweest. Zij en Henry hadden kort briefcontact gehad. Ze zouden elkaar zien, bekijken of er wat regelen en te bespreken viel. Het was echter niet alleen haar hoofd dat zwaar was van de lasten. Haar hele lichaam was overbelast en uitgeput. Ze voelde haar kindje onrustig en onstuimig in haar buik. Ze voelde dat er binnenkort en hoop dingen los zouden barsten. Met een opgeluchte zucht werd ze van haar paard geholpen en liep met een stalen uitdrukking de tent in. Het bemiddelingspunt, een plek waar haar niets zou gebeuren werd haar gezegd. Ze hoopte er maar op.

Henry stond aan de andere kant van de tent en liep met enige twijfeling naar binnen. Hij wist dat het aanzicht van zuster hem zou raken. Eerder was het nog makkelijk geweest om tegen Evenfall als geheel te strijden, zonder een gezicht erachter. Dit zou echter alles veranderen. Hij knikte als begroeting naar zijn zuster en liet zijn blik meteen vallen op haar zwangere buik. Moeizaam slikte hij, terwijl hij dacht aan zijn eigen zoons. 'Bedankt dat je wou komen, Estella,' zei hij gemeend, waarna hij plaats nam op één van de stoelen die speciaal voor het gesprek geplaatst waren. 'Ik- ik hoop dat we samen een plan kunnen bedenken waardoor we niet hoeven te vechten. Ik wil niet de levens van onze soldaten op het spel zetten voor onze...' Hij wist niet hoe hij het moest noemen en liet het dus tussen hun in hangen.

Estella's voornemen om koel en zakelijk te zijn met Henry werd al snel moeilijk te behouden. 'Ook bedankt dat jij hier wilde zijn,' zei ze terug waarna ze met enige moeite tegenover hem ging zitten. Bij het zien van Henry was ze er weer aan herinnerd dat ze nooit iets tegen haar halfbroer had gehad. Ze had hem een aardige jongen gevonden als meisje, maar dat werd haar altijd kwalijk genomen door haar moeder. 'Voor onze overtuiging dat we beiden de beste keuze zijn voor en het recht hebben op de troon,' vulde Ella aan. 'Ik begrijp het. Als er iets is waardoor we dit kunnen voorkomen, dan sta ik daar voor open.' Ze ging wat verzitten in de stoel en legde haar handen beschermend op haar buik, iets wat ze nu overal en altijd deed. Even zweeg ze. Ze was er niet zeker van of ze met zaken moest beginnen of Henry naar zijn gezin kon vragen.

Henry wreef nerveus met zijn handen over zijn broek heen en probeerde de voorstellen in zijn hoofd te herhalen die hij met Ren bedacht had. 'Kijk, Estella, ik- mijn legers zullen winnen. Als het eenmaal op vechten over zal gaan, dan heb ik genoeg manschappen om de overwinning te behalen. Dat weten we allebei. Dat heeft onze vader ook altijd al geweten.' Hij keek zijn zuster aan en zuchtte diep. 'Ik heb nooit, maar dan ook nooit kwade voornemens voor jou en jouw familie gehad. Stel dat we dit allemaal zonder vechten kunnen oplossen, dan beloof ik je dat je een invloedrijke positie zal krijgen. Dat je nog steeds invloed kan hebben.' Hij zal altijd het laatste woord hebben, maar op deze manier kon ze nog steeds de veranderingen door zetten die ze wilde hebben. 'Wat denk je er van? Er zal niets met jouw familie gebeuren. Je mag hier blijven wonen. Je krijgt een mooie positie. Je moet enkel jouw titel aan mij geven.'

Estella rechtte haar rug en hoorde de woorden van Henry aan. Geduldig liet ze hem uitspreken. Haar moeder had haar nadrukkelijk gezegd voor geen enkel aanbod open te staan.Ze was sowieso al ernstig verontwaardigd geweest toen ze hoorde wat haar dochter van plan was geweest. Ella had zich echter niet om laten praten en nu zat ze hier. 'Het gaat niet om kwantiteit, maar om kwaliteit en kennis van de omgeving, van overtuiging en doorzettingsvermogen.' Ze zou niet vrij geven dat inderdaad haar telling lager stond dan die van Henry. 'Waarom zou ik dit moeten doen en niet andersom? Slechts omdat ik volgens jou minder man tot mijn beschikking heb? Waarom wil je me niet laten winnen?' Estella probeerde Henry direct aan te kijken, maar had moeite zijn blik vast te houden. Dit was een test voor haar. Ze had nog nooit zoiets als dit moeten doen, ooit.

Henry had verwacht dat ze tegengas zou geven, maar het maakte het voor hem des te moeilijker om tot een overeenkomst te komen. Beiden zouden ze waarschijnlijk niet zomaar ingaan op het aanbod van de ander. 'Daaruit blijkt dat je weinig weet van vechten en oorlogen, Estella. Een strijd op deze schaal... Uiteindelijk wordt het gewoon hakken waar je hakken kan,' zei Henry met een verafschuwde blik. Hij moest er niet aan denken dat het over paar dagen misschien wel zo ver zou zijn. 'Ik ben niet zo ver gereisd om jou te laten winnen. Ik weet niet wat Adelaide tegen je heeft gezegd, Estella, maar je kan dit niet winnen. Ik heb mijn eigen leger, het Zuidelijke leger, Silas' leger en ook nog Nathans leger. Het Westen heeft nooit geëxcelleerd in vechten. Het Zuiden staat daar bekend om. Dit kan je niet winnen. Je gooit nu de levens van jouw soldaten weg.' Hij was inmiddels voorovergebogen en leunde met zijn handen op de tafel tussen hen in. 'Daarnaast ben ík de oudste zoon van de vorige koning. Ik vind het mooi dat jouw moeder een vrouw op de troon wil zetten en ik gun dat van harte, maar je bent niet het oudste kind. Dat ben ík. Je hebt geen recht op die troon.'

De moeite die Ella eerder had gehad om Henry's blik vast te houden verdween langzaam met alles wat hij zei. Ze klemde haar kaken op elkaar toen ze zijn laatste woorden hoorde. 'Ik geloof niet dat het leiden van Tarth er om gaat of ik veel of weinig weet over vechten. Sowieso gaat het leiderschap niet alleen om mij, zoals jij dat nu misschien laat blijken, ik heb mensen achter me staan die ontzettend waardevol zijn voor Tarth. Niet al mijn vaders mannen zijn naar jouw kant overgestapt.' Ze balde één van haar handen tot vuisten, de andere bleef beschermend op haar bollende buik liggen. 'Het gaat er niet om of ik de oudste ben. Ik wil juist tonen dat we niet aan het lot af zullen laten hangen wie de leider wordt van dit land. Dat er broers en zusters zijn die hun best moeten doen om ergens tot verkozen te worden. Alleen dat je toevallig geboren bent als het oudste kind van mijn vader maakt jouw de beste koning?' Langzaamaan begon ze haar eerdere voornemens te vergeten.

De speech die Estella hem gaf, frustreerde hem mateloos. Ze was altijd zo verdomd politiek correct, in alles wat ze zei en deed. Het leek net een evenbeeld van haar moeder. 'Ik heb geen zin om te gaan kibbelen als twee kleine kinderen over wie de beste koning zal zijn,' mompelde hij geïrriteerd, terwijl hij was opgestaan en door de tent heen en weer liep. 'Het punt is dat ik over twee dagen jouw leger zal verpulveren, tot de laatste man, als dat is wat nodig is om die troon te krijgen. Eerst was dit misschien een spel, maar nu niet meer. Er gaan doden vallen. En als je nu niet met mij tot een overeenkomst komt, dan weet ik niet eens meer zo zeker of ik berouwvol zal zijn als ik eerder heb beloofd.' Hij leunde inmiddels met zijn handen op tafel en keek Estella ernstig aan.

Estella had de neiging om terug te deinzen. De intimiderende toon die Henry tegenover haar leek aangeslagen te hebben werkte flink op haar in. Zwijgend keek ze hem terug aan en pas naar enkele tellen schudde ze haar hoofd. 'Als het er op neer komt dat dit een moment voor jou is om mij nog verder te bedreigen, ben ik klaar.' Met een zucht kwam ze overeind en bond haar mantel terug vast. Ze zou niet recht in haar gezicht vernederd worden door een man die dacht de bovenhand te hebben, die dacht dat hij het gewelddadigst en sterkst was en zo de strijd kon winnen. Daar had ze genoeg van. 'Ik had jou ook een alternatief willen aanbieden, maar ik geloof dat alleen ik verantwoordelijkheid hoor te nemen en het maar moet doen met minder, maar dat jij het volste recht hebt op alles. Als we niet beiden een stap terug nemen, dan zal ik het ook zeker niet in mijn eentje doen.' Met die woorden schoof ze haar stoel naar achteren.

Henry veegde met zijn handen over zijn gezicht heen, terwijl hij de woorden die hij had gesproken terug dacht in zijn hoofd. Hij kon niet geloven dat hij zich zo tegenover haar kon gedragen, zijn zuster waar hij altijd erg veel respect voor had gehad en die hij nu in zijn hoofd het liefst zo snel mogelijk aan de kant wilde werken. 'Verdomme, Estella, ik doe dit voor ons allebei! Ik wil dat je mijn voorstel aan neemt, bij de Goden, ik kan je niets beters bieden.' Nadat hij haar enkele seconden had aangestaard, nam hij langzaam weer plaats in zijn stoel en keek hij haar afwachtend aan. 'Ik wil je alternatief horen. Alsjeblieft.'

Estella voelde de triomf dat ze hem zo ver had gekregen zijn aanvallende houding te laten vallen. Ze ging echter niet terug zitten toen hij dat deed, maar dat kwam vooral omdat haar lichaam zwaar protesteerde als ze dat zou doen. Bedenkelijk liep ze van de tafel weg. 'Ik wil volledige autonome macht over het Noorden. En het Oosten. Het eerste steunt mij al volledig en zul je moeilijk nog aan jou zijde krijgen en in het Oosten heb je geen interesse, dat kan ik me niet voorstellen. Geef me dat en jij houdt de zetel in Evenfall en Lorath. Jij krijgt je thuis, ik verhuis, maar we nemen beiden genoegen met minder.' Ze was rond de tent gelopen terwijl ze haar voorstel presenteerde, maar stopte nu om Henry aan te kijken.

Henry keek haar met priemende ogen na en beredeneerde vluchtig in zijn hoofd of het een plan is om te overwegen. Al snel besefte hij zich dat Nathan hem nooit zou vergeven als hij het Noorden zou weggeven en daarnaast was het ook zijn eigen geboorteplaats. Daarnaast was het ook een belangrijke plaats voor de handel. Ook het Oosten wilde hij niet verliezen: hij had beloofde dat Zya en Silas daar hun volkeren mochten laten leven en een bestaan konden opbouwen. 'Waarom zou ik daar mee in stemmen, als ik al weet dat ik ga winnen?' fronste hij diep, terwijl hij opnieuw op stond. 'Ik neem niet genoeg met minder, Estella. Ik heb niet dit hele stuk gereisd om mijn geboorteplaats aan jóú af te geven. Ik ga Thomas niet dat genoegen geven, nadat hij mijn moeder zo heeft behandeld.' Met een zucht deed hij zijn mantel ook weer om en keek hij Estella aan. 'We gaan hier niet uit komen.'

Estella zuchtte diep en wreef over haar voorhoofd. 'Ook ik zou dan mijn geboorteplaats afstaan, Henry.' Het was onmogelijk met hem te onderhandelen. 'Thomas-' Ella schudde haar hoofd. Ze zou die discussie niet aan gaan. Haar schoonvader was een geweldige man en ze hoorde niet graag slechte woorden over de vader van haar man, de grootvader van haar dochter. 'Inderdaad, laten we het hier maar bij houden. Het is verspilde energie en moeite,' zei ze zacht. Na er kort over na gedacht te hebben stak ze alsnog een hand naar Henry uit. 'Moge het een eerlijke strijd zijn en de beste winnen.'

Henry reageerde niet op haar woorden en keek haar enkel peilend aan. 'Thomas is een man die door zijn egoïsme zijn eigen familie heeft weggestoten,' zei hij nog, waarna hij zijn mantel vast knoopte en zijn soldaten aan gaf dat ze de paarden klaar moesten maken. 'En nu een fout maakt door jou te steunen.' Hij ging voor haar staan en keek kort naar haar uitgestoken hand. Zonder enige twijfeling schudde hij deze en legde hij voorzichtig zijn andere hand op haar haren. Het was iets dat hij als kleine jongen altijd had gedaan bij Estella. 'Moge de beste winnen,' herhaalde hij zacht, waarna hij naar haar buik keek. 'En ik hoop dat de bevalling goed zal verlopen.' Hij trok zijn handen weer terug en liep naar de opening van de tent toe. Op het laatst draaide hij zich om en beet hij peinzend op zijn lip. 'Als ik win, dan zal jullie niets overkomen. Jullie hoeven niet halsoverkop te vluchten. Onthoud dat, alsjeblieft.' Met die woorden verliet hij de tent en reisde hij terug naar zijn kamp, om aan te geven dat ze ten strijde zouden trekken.