Het trainingsveld

Leona haalde haar schouders op bij zijn vraag. Nu ze had gezien hoe makkelijk hij haar eigenlijk had kunnen verslaan, wist ze niet of het wel een goed idee was om nog mee te doen. Ze had gisteren gehoord dat er allerlei leden van de koningsgarde mee zouden doen, als ze daar tegen moest vechten had ze al helemaal geen kans meer. Daarnaast wilde ze er ook nog levend, en het liefste zonder kleerscheuren, vanaf komen. 'Weet ik nog niet.' Ze had zich wel ingeschreven, maar achter de rug van haar ouders om. Ze was er echter zeker van dat haar moeder wel kon regelen dat ze uitgeschreven werd, ondanks dat het officieel niet mocht.

Nathan kraakte zijn rug en ging uiteindelijk op de grond zitten. Als ze van plan was om te blijven én te praten, dan nam hij liever plaats dan dat hij steeds stond. 'Als ik jou was, dan zou ik ook nog even wachten. Het is niet dat je slecht bent, maar je hebt gewoon nog weinig ervaring,' legde hij uit. 'Iets wat je in mijn leger wel zal krijgen.' Goedbedoeld en kort glimlachte hij naar haar, waarna hij met de punt van zijn speer in het zand tekende. 'Mijn mannen willen je vast wel helpen. Ze zijn altijd erg hulpvaardig tegenover vrouwen.'

Leona keek hem priemend aan toen hij zie dat ze niet genoeg ervaring had. Ze wist dat hij gelijk had, maar nog steeds wilde ze het niet toegeven dat ze dit toernooi aan zich voorbij moest laten gaan. Ze maakte haar schede los van haar riem en liet deze op de grond kletteren, zelf ging ze ernaast zitten en plukte ze wat aan het glas dat er groeide. 'Oh, ja ze zullen vast allemaal bereid zijn om zo'n klein onschuldig meisje als mij te helpen.' merkte ze sarcastisch op. Dat ze in zijn leger wilde, betekende niet dat ze meteen al zijn mannen vertrouwde.

Nathan fronste en keek haar verward aan. 'Wat bedoel je? Natuurlijk zullen ze je helpen. Ze-' Hij begreep plotseling wat ze bedoelde en glimlachte zwakjes, terwijl hij toe keek hoe ze het gras uit de grond trok. 'Ze zullen je niets aan doen, daar zorg ik persoonlijk voor. Daarbij, de meeste mannen hebben zelf kinderen of zijn getrouwd. Ze zullen je niet eens aanraken.' Hij leunde achterover op zijn ellebogen en glimlachte breed naar haar. Hij had vertrouwen in zijn mannen dat ze Leona niet lastig zouden vallen. 'Wil je ze binnenkort ontmoeten?'

Leona zuchtte uit en keek hem wat afwezig aan. In haar gedachten vlogen er allerlei scenario's voorbij. Haar moeder had haar altijd gewaarschuwd voor mannen die ze niet kende. De straten waren 's avonds niet altijd even veilig voor meisjes zoals zij. 'Goed, als jij het zegt.' zei ze uiteindelijk en knikte bij zijn laatste woorden. 'Hoe eerder ik me bij jullie kan voegen hoe beter, dus dan kan ik maar net zo goed iedereen meteen leren kennen niet waar?'

Nathan knikte ook en pakte zijn zwaard weer op. 'Ze zullen het vast geweldig vinden om eindelijk eens een vrouw in het leger te hebben,' grinnikte hij, waarna hij zijn handen verontschuldigend optilde, 'en niet voor de redenen die jij nu denkt. Gewoon een vrouw om mee te kletsen. Sommige mannen kunnen erg eenzaam zijn en willen enkel iemand waarmee ze kunnen praten.' Hij stond weer op en gebaarde haar het doelwit. 'Ik ga weer verder met trainen.'

[new]

Henry liep met een tas vol wapens naar één van de trainingsvelden toe. Gelukkig was Ren met hem mee om samen te trainen, ondanks dat zijn vriend en broer zelf niet mee zou doen. Ren was een uitermate sterke krijger, maar hij trok nooit aandacht naar hemzelf toe, iets wat hij natuurlijk gedaan zou hebben als hij mee deed aan het toernooi. Henry was daarentegen wel iemand die graag in het midden van de belangstelling stond en de naam van zijn familie hoog wilde houden. Daarnaast wilde hij natuurlijk ook William verslaan, in de hoop dat zijn vader trots op hem zou zijn. Hij liet de tas op het veld vallen en stroopte zijn mouwen op. 'Met wat zullen we beginnen?'

'Jij bent hier de kampioen.' lachte hij, terwijl hij de spullen die hij meedroeg op de grond liep vallen. 'Dus zeg het maar. We hebben speren, zwaarden, bijlen...' Van sommige wapens wist hij niet eens wat het precies was, en dat zei wat. Hij was tenslotte in het Zuiden opgegroeid. 'Ze verzinnen het ook steeds vreemder bij die toernooien.' Er zaten onderdelen bij die hij persoonlijk nogal belachelijk vond, maar Henry leek er veel waarde aan te hechten, dus zei hij er verder niets over. 'We kunnen beginnen met de zwaarden, om onszelf even op te warmen?' stelde hij uiteindelijk voor en pakte zijn eigen zwaard tussen alle andere wapens vandaan.

Henry knielde naast de stapel met wapens en bekeken er een paar. Er stond van tevoren vast welke wapens er allemaal gebruikt zouden worden en hoe deze eruit zouden zien. Daardoor zou niet het ene wapen beter zijn dan het andere, zodat het een eerlijk toernooi werd. Hij had verhalen gehoord over zijn grootvader William, dat hij eens zo'n magisch zwaard had gekregen van zijn vader, dat hij onverslaanbaar was tijdens alle toernooien. 'Zwaard lijkt mij een goed begin,' stemde hij met een glimlach in, waarna hij het zwaard voor het toernooi op pakte. 'Ik hoop dat je tegen je verlies kan.' Henry keek hem met een brede grijns aan en begon met vechten.

'Oh kom op, Henry. Iedereen weet dat ik de betere ben van ons twee.' lachte Ren, terwijl hij het zwaard eenmaal liet ronddraaien in zijn handen. Sparren met zijn broer vond hij altijd leuk. Toen ze nog jong waren, liepen ze altijd met stokken of houten zwaarden rond. Later hadden ze samen training gekregen en ook nu nog sparde ze geregeld met z'n twee. Zo nu en dan trainde hij zelf, al was dat meer gericht op zijn conditie: de techniek bezat hij wel, hij moest enkel opletten dat ook zijn lichamelijke fitheid op peil bleef. 'Nou, waar wacht je op?' grinnikte hij, terwijl hij zijn zwaard naar voren bracht om de eerste slag te slaan.

Henry moest lachen en schudde zijn hoofd. 'Droom lekker verder, Rennie,' lachte hij, waarna hij de eerste slagen sloeg en zo het gevecht begon. Hij merkte onmiddellijk dat hij er met zijn hoofd niet bij was. Het was nog maar twee uur na het moment met Willa in de toren en in de tijd daarna had hij nergens anders aan kunnen denken. Het duurde dan ook niet lang, voordat Ren zijn zwaard uit zijn handen had geslagen. Fronsend keek Henry naar zijn lege handen, waarna hij snel weer zijn zwaard oppakte en klaar ging staan. 'Sorry, ik moet even opwarmen.'

Ren keek enigszins verbaast op toen het zwaard van Henry plotsklaps op de grond lag. Normaal was hij inderdaad degene die verslagen werd door Henry, in plaats van andersom. 'Man, waar zit jij met je hoofd? De laatste keer dat ik een zwaard uit jou handen sloeg was... ik kan het me niet eens herinneren, dus dat zegt iets.' lachte hij en ging weer klaar staan. 'Opwarmen? We zullen zien.' Hij geloofde er niets van. Al sinds het begin leek Henry met zijn hoofd op een andere planeet te zitten, Ren dacht dat het kwam door het toernooi wat eraan zat te komen, maar ook hiervoor presteerde hij niet op zijn best, er moest iets anders aan de hand zijn. Maar wat? Dat was de vraag die Ren graag beantwoord zag.

Toen Ren niet in vechthouding ging staan, ontspande hij zijn lichaam en zuchtte hij diep. Hij had nooit geheimen voor Ren. 'Ik hoorde van Dorian dat Willa in de toren zat, dus ik ben er naartoe gegaan om haar te steunen. We hebben een lang gesprek gevoerd en op een gegeven moment ging ik naar beneden toe. Ze volgde me en toen- toen kusten we elkaar. En nogmaals, en nogmaals.' Hij had een jongensachtige grijns op zijn gezicht en wreef door zijn haren heen. 'En ik kan nergens anders meer aan denken. We spreken vanavond weer af.'

Ren snapte in eerste instantie niet waar zijn verhaal naartoe ging, maar zodra hij de naam Willa hoorde - en wat volgde - viel alles op zijn plek. 'Jij oude vrijer!' riep hij lachend en gooide zijn zwaard aan de kant. 'Kom hier jij, eindelijk naar al die jaren is de eerste stap gezet!' Iedereen kon zien dat er altijd iets tussen die twee was geweest, behalve zijzelf. Hij omhelsde Henry stevig. 'En meneer maar zeggen dat ie gewoon nog moet opwarmen. Ik wist het! Ik wist dat er iets meer was. Vanavond weer afspreken? Dat klinkt als meer dan enkel kusjes geven aan elkaar.' lachte hij en gaf hem een por in zijn zijde. 'Meneertje zit met zijn hoofd in de wolken.'

Henry glimlachte breed en sloeg ook zijn armen om zijn broer heen, terwijl hij mee lachte. Het was waar, ze draaide al jaren rond elkaar heen zonder die ene, eerste stap te zetten. 'Ik weet dat je me echt nog maandenlang hiermee gaat pesten,' grinnikte hij. Hij deed het ook altijd bij Ren als hij een vriendin had, dus hij nam het geplaag dan ook met een brede glimlach aan. Toen hij het over de avond had, voelde Henry dat hij zowaar bloosde en hij haalde zo onverschillig mogelijk zijn schouders op. 'Ik weet het niet. Ik wil het niet overhaasten. Weet je nog wat er met dat ene meisje was gebeurd? In de avond lakens gedeeld en de volgende ochtend was alle magie er weer vanaf.'

'Maanden? Wat dacht je van jaren? Misschien wel de rest van je leven!' grapte Ren lachend en sloeg een arm om hem heen. 'Ja, maar dat meisje was een scharrel, wist je haar naam überhaupt wel? Dit is anders, al die spanning en al dat verlangen wat jullie in al die jaren hebben opgebouwd, komt er in één keer uit. Ik geloof niet dat jullie je kunnen inhouden als jullie elkaar vanavond weer zien.' Hij snapte sowieso niet hoe Henry en Willa het al die tijd hadden volgehouden, zonder dat ze elkaar besprongen. 'Ik ben trots op je kerel.' grinnikte hij nog.

Henry gaf zijn vriend een broederlijke duw en lachte hard. 'Als je het maar waagt! Ik hoop dat onze zussen snel een relatie krijgen, dan kunnen we ze daar mee pesten.' Hij sloeg ook zijn arm om hem heen en dacht diep na. 'Nee, ik geloof van niet. Ze was wel leuk, dacht ik? Ik wilde het niet per se stop zetten, maar de aantrekkingskracht was er niet meer.' Opnieuw moest hij lachen en raapte hij zijn zwaard weer op. 'Wie weet wat er vanavond gebeurt. Als Willa het wil, dan is het goed, en zo niet, dan vind ik het geen probleem om te wachten.' Hij pakte ook Rens zwaard op en gaf het aan hem. 'En nu jij nog, Rennie.'

Ren keek hem enigszins verontwaardigd aan. 'Jij vind het oké om te wachten? Daar geloof ik dus helemaal niets van. Het liefste zou jij nu terugrennen naar dat kasteel toe om haar te bespringen.' Natuurlijk geloofde hij wel dat Henry zich zou houden aan de wensen van Willa, maar het was te leuk om hem te plagen hiermee. Wat dat betreft waren ze door al die jaren heen niets veranderd. Ze waren nog steeds die jonge jongens die door de gangen van het kasteel heen rende met hun houten zwaarden. 'Ach, maak je om mij maar geen zorgen. Ik vind wel iemand, daarbij, heb je de keukenmeid gezien? Die bij het banket het toetje op kwam dienen? Laat ik het zo zeggen, het toetje wat daarna kwam was nog véél beter!' lachte hij. Hij was ook een man met behoeften.

Henry beet op zijn lip en haalde zijn schouders op. 'Ik zou dat natuurlijk het liefst doen,' lachte hij, 'maar Willa is speciaal. Ze is anders dan alle andere vrouwen waar ik ooit iets mee heb gehad. En laten we niet vergeten dat haar moeder ziek op bed ligt.' Toen Ren zijn verhaal vertelde, moest Henry hard lachen en sloeg hij hem op zijn arm. 'Ongelofelijk, daarom kon ik je dus nergens vinden! Vertel me alsjeblieft dat jullie wel het bed hebben gehaald...' Henry duwde het zwaard in zijn broers handen en pakte de zijne weer steviger vast. 'Denk je dat je haar hier na nog weleens gaat spreken?'

Ren keek zijn broer even twijfelend aan voordat hij verder begon te praten. 'Is een bureau ook goed?' Hij had geen idee wiens bureau het was geweest, het was de eerste de beste kamer die ze gevonden hadden, nadat ze een lange gang uit waren gelopen. 'Natuurlijk niet, het was leuk voor een nacht, maar daar blijft het ook bij hoor.' Ren was niet zo van de lange relaties, zijn motto was dan ook: Kort maar krachtig. 'En misschien wel, al zou ik er ook niet wakker van liggen als het niet zo was.' Hij hechtte zichzelf niet zo snel aan mensen en zeker niet aan scharrels die hij ergens oppikte.

Henry keek hem even zwijgend aan, maar barstte daarna in lachen uit. 'Ik hoop heel erg voor je dat het niet het bureau van mijn vader was. Maar als je geen gigantisch schilderij van William zag hangen, dan heb je geluk gehad.' Nog na lachend nam Henry plaats op de grond en rekte hij zich uit. Ze zouden toch niet meer tot vechten overgaan, dus ging hij eens goed zitten voor hun gesprek. Henry wist van zichzelf dat hij goed genoeg getraind was voor het toernooi, dus het trainen was niet eens echt nodig. 'Ongelofelijk, nu besef ik me pas dat we niet meer de jongetjes zijn die we ooit waren.'

Ren liet zichzelf naast Henry op het gras zakken. 'Voor zover ik me kan herinneren, geen grote William die me aan zat te staren terwijl ik de liefde bedreef.' Het was best mogelijk geweest: het was hartstikke donker, enkel een kaars die de kamer verlichtte. Al zag het er niet zo chique uit dat hij het zag als de werkkamer van de koning. 'En anders was David vast wel zo genereus geweest om mij zijn bureau voor een avond te schenken.' lachte hij. In zijn gedachten was alles zo snel gegaan, hun leven. Hij bereikte alweer bijna de dertig lentes en Henry was ze al voorbij. 'Van geest zijn we nog jong.' zei hij uiteindelijk en glimlachte. 'We kunnen niet voor eeuwig klein blijven.'

Henry moest lachen, terwijl hij zijn broer zacht op zijn rug sloeg. 'Ach, ik denk dat mijn vader wel genereus genoeg is om zijn kamer voor een avondje uit te lenen,' grinnikte hij, 'al weet ik wel zeker dat het niet zijn bureau geweest zal zijn. Hij is echt altijd aan het werk en al helemaal na zo'n feest. Hij heeft vast de leiders nog uitvoerig besproken met Anthony.' Henry dacht ook aan hun leven en hoe snel, maar ook ingewikkeld deze was geweest. 'Trouwens, toen ik in het Noorden was, heb ik Willa verteld over mijn plan.'

Ren knikte. 'Dat denk ik ook niet, en ik denk ook niet dat iedereen die kamer zomaar binnen kan lopen. Ik zou op mijn minst verwachten dat ie hem op slot zou draaien.' David had vast dingen in zijn werkkamer liggen die hij niet graag deelde met de rest van de wereld. Toen Henry hem vertelde over het plan, was hij niet eens zo verbaasd. 'Hoe reageerde ze erop?' vroeg hij nieuwsgierig en trok wat gras uit grond. 'Ging ze erin mee?' Ren had in het begin moeite gehad met het plan van Henry. Hij wist waar het vandaan kwam, dus hij snapte het wel, maar het was iets dat destijds onmogelijk leek.

Henry haalde zijn schouders op en pulkte wat aan het gras. 'Ze verklaarde me voor idioot, dat is zeker,' legde hij uit, 'maar ze snapte mijn motieven wel. Maar het is natuurlijk ook een krankzinnig plan.' Zelfs Henry was niet overtuigd van het plan, maar toch dacht hij dat het kon werken. En niet geschoten is áltijd mis. 'Maar ik wacht eerst de dood van mijn vader af, iets dat hopelijk pas heel laat gaat gebeuren. Wie weet wat hij beslist over de troon. Of wat Adelaide beslist.' Na een tijdje ging hij op zijn rug liggen en keek ze naar de lucht.