Het trainingsveld

Ren had hem ook voor idioot verklaard toen hij zijn plan met hem deelde. Gelukkig zag Henry nu ook zelf in dat zijn plannen misschien iets te ambitieus waren, zeker als Adelaide nog steeds een oogje in het zeil hield. 'David zal blij te horen zijn dat je zijn dood zit af te wachten.' grinnikte hij, al wist hij dat Henry gelijk had. David moest eerst doodgaan voordat ze ook maar iets konden doen. 'Ik wil er liever niet aan denken wat Adelaides keuze is.' Hij had altijd al een hekel gehad aan die vrouw en dat was de laatste jaren niet veranderd.

Henry keek naar de lucht en dacht na over zijn vader. Hij had er lang over nagedacht om zijn vader te betrekken in zijn plannen, maar al snel had hij zich op zijn kop geslagen om zoiets ongelofelijk doms te bedenken. Zijn vader wilde William op de troon. Niet hem. 'Ik snap nog steeds niet wat haar probleem is. We zijn toch niets slechter dan de andere adel, alleen maar omdat mijn ouders niet bij elkaar zijn en jouw ouders niet van adel waren? Ik begrijp er echt niets van. Hoe kan het toch in iemands hoofd komen om mensen buiten te sluiten? En hoe kan het toch dat niemand van de adel er ook maar iets over zegt?'

Ren haalde zijn schouders op bij alle vragen die Henry stelde. Als hij een antwoord had gehad, had hij die zeker gegeven, maar hij was het spoor net zo bijster als Henry zelf. 'Laten we er maar niet al teveel over nadenken. Het ziet er niet naar uit dat Adelaide gaat veranderen en we zitten onszelf enkel en alleen maar in de weg.' Vroeger had hij er mee gezeten dat hij zo werd behandeld, nu had hij het naast zich neer gelegd. 'Was het niet de bedoeling dat we gaan trainen? Dadelijk wordt je nog verslagen voor Ivy.' grapte hij en stond op, terwijl hij zijn zwaard weer in zijn handen nam.

'Ik denk dat ik het erger ga vinden als William van mij gaat winnen. Werkelijk, als er iemand is die ik wil verslaan, dan is het wel die jongen. Ik weet dat het mijn halfbroer is, maar ik kan hem niet uitstaan.' Het leek wel alsof hij er extra van genoot dat hij en Ren altijd buiten gesloten werden tijdens festiviteiten. 'We moeten inderdaad gaan trainen. Ik wil natuurlijk wel in shape blijven voor Willa,' grapte hij, zoals enkel jongens konden doen. Hij pakte zijn zwaard weer op en warde door de haren van Ren heen. 'Ik durf te wedden dat Ivy van je wint in een duel.'

'Je kans om William te verslaan komt nog wel.' verzekerde hij Henry, terwijl hij wat met zijn zwaard ronddraaide. 'Want ja, veronderstel dat Willa je toch ineens niet meer zou zien staan!' lachte Ren en schudde zijn hoofd. 'Ik denk dat ik die dag niet eens meer mee ga maken.' De dag dat Willa Henry niet meer zag staan... nee dat zou vast en zeker niet gebeuren. 'Ivy mij verslaan? Kom op, jij mag dan wel de betere zwaardvechter van ons twee zijn, maar haar kan ik echt wel aan.'

Henry glimlachte breed en dacht aan zijn vriendin. Hij hoopte ook dat die dag nooit zou komen. Hij vond het tevens heel speciaal dat Willa het met hem aan durfde, zelfs nu ze wist wat voor plannen hij had na de dood van David. 'O ja? Dat wil ik nog weleens zien!' lachte hij. 'Het zou nog best kunnen dat ik tegenover Ivy in het toernooi kom te staan. Ze doet aan best veel onderdelen mee waar ik ook aan mee doe.' Hij vond het mooi hoe zijn tantes zoveel vrouwen hadden geïnspireerd om ook aan vechten te doen.

Ren moest lachen. 'Ik doe niet mee aan het toernooi, dus helaas voor jou. Ik daarentegen kan waarschijnlijk wel genieten van het beeld dat jij wordt ingemaakt door een echte dame.' gniffelde hij. Ren had altijd al opgekeken tegen Morena en haar dochters. Hij had bewondering voor ze, op vele manieren, maar al helemaal voor hoe ze met de adel omgingen. Zowel Morena als de tweeling hadden niet zoveel met de adellijke regels en Ivy lapte ze ook geregeld aan haar laars. 'Nou, kom op met die aanval van je. Je moet wel in vorm blijven hoor.'

Henry schudde lachend zijn hoofd en viel daarna onmiddellijk aan. Ren had gelijk, als hij zo door bleef gaan, dan maakte hij geen schijn van kans tijdens het toernooi. De ervaring en de vaardigheid zat er goed bij Henry in, maar de zin en motivatie waren er nog niet zo erg. Dat zou misschien wel veranderen als hij uiteindelijk William zag. Als er iemand was van wie hij wou winnen, dan was het zijn halfbroer wel. 'Zullen we hier na een drankje doen?' lachte Henry, terwijl hij bleef vechten.

Ren blokte zijn eerste paar aanvallen, maar het duurde ook niet lang voordat het zwaard op de grond belandde. Lachend pakte hij het weer op en draaide het in de rondte. 'Graag, niets liever dan even uit de muren van het paleis. Ik hoorde van die keukenmeid dat er een goede taverne is op de hoek van de hoofdstraat. Als ik het zie weet ik wel welke het is.' Ze had hem de naam verteld, maar hij was te druk geweest met... andere bezigheden.