De Toren

-

Willa zat in een gedoken op het venster dat uitkeek over Evenfall. Ze had haar armen om haar benen heen geslagen en haar hoofd er op gelegd. Sinds het banket had ze geen oog dicht gedaan. De eerste nacht had ze bij haar moeder gezeten. De andere nachten kon ze niet in slaap vallen, hoe graag ze ook wilde. Ze had door dat haar vader zich nu ook zorgen om haar was gaan maken en daarom had ze besloten te doen alsof ze dingen deed. Maar eerlijk gezegd ontliep ze het allemaal door met Rheno de bossen door te rijden of de stad in te gaan of zich hier te verstoppen.

Henry was met Dorian in gesprek geweest enkele minuten eerder, waarbij de man had verteld dat Willa misschien wel een vriend nodig had. Henry had haar al eerder bij willen staan, maar had haar steeds niet kunnen vinden. Gelukkig wist haar vader wél waar ze uit hing. Dus was Henry al snel richting de toren gelopen en had hij trap per twee treden op gerend. Eenmaal voor de deur stopte hij en klopte hij op de deur. 'Willa? Het is Henry. Ben je daar binnen?' Hij wachtte even en sprak verder. 'Is het goed als ik binnen kom?'

Willa haalde een hand door haar haar. Met een fronsend gezicht probeerde ze de klitten er uit te kammen, maar het ging nergens heen. Ze had zich maar weinig om zichzelf, en dus ook haar uiterlijk, zorgen gemaakt. Vermoeid bond ze haar haar samen, maar stopte halverwege toen ze iemand aan hoorde kloppen. 'Henry-' Ze maakte haar paardenstaart af en knikte toen, om zich meteen te realiseren dat hij dat natuurlijk niet zou zien. 'Ja, natuurlijk.' Hij hoefde dat niet te vragen, maar ze begreep waarom hij dat deed. Willa had Jillian zelfs nog niet gesproken en Nathan- Hij hing overal behalve bij zijn moeder uit. 'Ik was alleen maar naar het uitzicht aan het kijken. Ik wilde zo terug gaan naar mijn ouders,' loog ze.

Henry leunde tegen de deur aan en luisterde gespannen naar haar antwoord. Toen ze eenmaal had ingestemd, opende hij de deur en glimlachte hij, toen hij haar eenmaal bij het raam zag zitten. 'Hé,' zei hij enkel, waarna hij naar haar toe liep en uit het raam keek. 'Het is inderdaad een mooi uitzicht.' Bedachtzaam bekeek hij haar, terwijl hij naast haar plaats nam. 'Ik wist niet eens dat dit plekje bestond. Hoe ben jij er achter gekomen?' Hij probeerde een bepaald onderwerp te vermijden. Willa zou er zelf wel over beginnen als ze behoefte had om erover te praten.

Willa glimlachte kort terug, maar richtte haar aandacht al snel weer op de stad. Ze trok haar benen wat dichter naar zichzelf toe om plek voor Henry te maken. 'Mijn ouders.' Vooral haar vader had haar erg vaak verteld over de momenten die ze hier hadden gehad. Hoe hij verliefd was geworden op zijn vrouw. Als meisje had Willa er van gesmuld dat te horen. 'Ze hebben elkaar hier leren kennen,' vertelde Willa en moest zacht lachen om wat dat 'leren kennen' precies betekende. Haar vader had vast niet alles tegen zijn jonge dochter verteld. Uiteindelijk stokte de lach in haar keel en wreef ze zwijgend met haar handen over haar gezicht. 'Heb je je vader al gesproken?'

Henry glimlachte ook en keek rond in de toren. Het was maar een kleine ruimte, maar door het warme interieur en de stilte had het een knusse sfeer. Hij kon het zich goed voorstellen dat Dorian en Agathe zich hier graag terug trokken. Het was alsof je even verlost was van het beknellende gevoel van het kasteel. Henry schudde zijn hoofd. 'Nee, hij was zo druk bezig dat ik hem nog niet heb kunnen onderscheppen. Maar ik ben van plan om vanavond langs zijn werkkamer te gaan.' Henry zag de blik op Willa's gezicht en pakte voorzichtig haar hand vast. 'Hoe gaat het nu met je moeder?'

Willa fronste kort. 'Stuur hem een bericht. Als hij weet dat je met hem wil praten maakt hij vast tijd voor je vrij.' Het was ironisch dat Henry's problemen de hare deden vergeten. Ze beet op haar lip toen hij haar hand vast pakte en kort sloot ze haar ogen. 'Iedereen is erg positief omdat het nu beter gaat.' Ze kneep in Henry's hand en keek hem aan. 'Maar het is de vraag voor hoe lang het beter gaat.' Al dagen had Willa zitten wachten totdat de tranen zouden komen, maar ze waren er nooit geweest. Nu voelde ze echter hoe haar ogen zich opvulden en juist op dit moment wilde ze niet dat ze kwamen. 'Ze is afscheid aan het nemen, Henry. Van het paleis, van grootmoeder, van alles hier.'

Het deed Henry pijn om haar zo verdrietig te moeten zien en te weten dat hij er niets tegen kon doen. Voorzichtig drukte hij zijn lippen tegen haar hand aan en kneep tegelijkertijd erin. 'Misschien heeft ze het wel fout, Willa. Wie weet knapt ze wel op,' zei hij optimistisch. Hij vond het moeilijk om de juiste woorden te vinden om haar te troosten. 'Kom eens hier.' Hij sloeg zijn armen om haar heen en wreef zachtjes over haar rug. 'Misschien wordt het allemaal wel beter.'

Willa had zichzelf nog niet laten troosten door iemand. Ze had zelf het troostwerk bij haar vader moeten doen, maar ze begreep dat ze het nu zelf nodig had. 'Nee. Moeder is te koppig om niet te weten dat ze er nu echt niet meer onderuit komt. Ze zou nooit de moeite nemen om afscheid te nemen als ze er niet zeker van was-' Ze sloeg een hand voor haar mond toen een snik haar mond verliet. Henry's vriendelijkheid hielp het niet echt. Uiteindelijk kroop ze tegen hem aan. Ze nam zij open armen en bereidheid om haar te troosten met veel gretigheid aan. Ze liet zichzelf voor nu, heel even, alleen bij Henry, egoïstisch zijn. 'Bij de Goden ik weet niet wat ik ga doen als ze het niet redt om naar het Noorden te gaan.'

Henry nam haar nog meer in zijn armen en streelde sussend door haar haren heen. Hij had zijn zusjes weleens getroost, maar verder dan dat wist hij er weinig vanaf. Hij liet zich dus maar leiden door zijn gevoelens en emoties. 'Stel dat ze het niet redt,' zei hij zachtjes, 'dan mag je rouwen, maar dan moet je ook verder met je leven. Kijk naar onze ouders: ze hebben allemaal mensen verloren, maar zijn ook niet verdronken in hun verdriet. Het verliezen van een ouder zal één van de moeilijkste dingen zijn die er bestaan, maar-' Hij besloot niet verder te praten en enkel Willa nog vast te houden. 'Iedereen gaat er op zijn eigen manier mee om.'

Willa verborg haar gezicht in zijn blouse en huilde stil haar verdiet, maar ook haar moeheid, er uit. Het deed haar nog veel meer dat ze het hier in het Westen, in Evenfall, in het paleis moest mee maken. Misschien zou ze er meer vrede mee hebben gehad als ze thuis waren geweest. Zen am Henry’s woorden in zich op, maar reageerde amper. Wat moest ze daar nu op zeggen? Ze wilde hem uitleggen dat haar moeder meer was geweest dan een ouder. Agathe wist alles over haar dochter. Ze was haar steun, haar troost, haar toeverlaat. Ze deelden passies, dansen en paarden en meer, zoals Willa dat met niemand kon. Maar bovendien was haar moeder de enige die haar altijd begreep, omdat ze dingen wist waar geen ander persoon van op de hoogte was. Geheimen die ze nu alleen met zich mee moest dragen. Dat was zwaarder dan Willa toe wilde geven.

Ondanks dat hij het niet onder woorden kon brengen, snapte hij haar verdriet heel goed. Hij zou er ook kapot van zijn als zijn moeder en vaders ziek zouden zijn of zelfs zouden overlijden. Gelukkig was dat nog niet zo ver, maar toch zag hij elk van hen beetje bij beetje aftakelen. David zag er nog het slechtst van de drie uit. En daarbij zag hij Dorian en Agathe ook een beetje als ouders. Hij vond het dan ook verschrikkelijk dat Agathe van zichzelf dacht dat ze het niet zou overleven. En zoals Willa al eerder zei, Agathe zou zoiets nooit zeggen als ze niet zeker wist dat het zou gebeuren. Nog steeds hield hij Willa stevig vast en liet hij haar uit huilen. 'Ze is met haar hele familie,' fluisterde hij zacht.

Willa voelde dat haar tranen langzaam opdroogden en dat ze Henry’ s shirt nat genoeg had gemaakt. De emoties waren er nog lang niet uit, maar ze voelde dat ze een begin had gemaakt. Ze voelde zich lichter ofwel door Henry’s troostende woorden ofwel door het eindelijk uit kunnen huilen en uitdrukken van haar gevoel. ‘ Dat is waar.’ Haar hele familie omringde haar inderdaad. Iedereen was hier. Tegelijkertijd miste Willa de intimiteit van haar eigen thuis en haar andere familie, haar the leven in het dorp. Ze vroeg zich af of Nathan dan misschien naar haar toe zou zijn gekomen. De laatste paar tranen wegstrijkend kwam ze overeind. ‘ Heb je- Heb je Nael gezien? Hij komt maar niet langs en ik maak me zorgen.’ Het ging Willa zeer gemakkelijk af om zich zo snel al weer zorgen om iemand anders te maken nu ze haar eigen hart had gelucht.

Henry voelde hoe Willa langzaam afstand tussen hen maakte en weer naar hem op keek. Haar ogen waren nog rood, maar de tranen waren gestopt. Langzaam knikte Henry als antwoord op haar vraag en bedachtzaam staarde hij naar de muur achter Willa. Hij wist niet of Nathan wel wilde dat hij deze informatie gaf. 'Hij heeft zich op het laatste moment toch nog ingeschreven voor het toernooi. Ik zie hem elke dag vanuit mijn raam trainen op één van de verre trainingsvelden.' Hij kende Nathan nu al langer dan vandaag en wist dat hij zijn problemen het liefst uit de weg ging, in plaats van ze te confronteren. Met een glimlach veegde hij over de natte vlek op zijn shirt en veegde daarna ook de laatste tranen van haar wangen af. 'Hij heeft verder niets over je moeder gezegd toen ik sprak. Ik heb hem enkel gezegd dat het momenteel goed met haar gaat.'

Willa zuchtte diep toen Henry haar vertelde over haar broer. Ze zag uberhaupt het nut van het toernooi niet in waar men rond prijkte met de kunst om iemand neer te halen. Alleen de paardenraces interesseerden haar enigszins, maar alsnog vond ze het onzinnig om de paarden tot het uiterste te laten gaan voor niets. Het was niet om op tijd een bestemming te bereiken of om te ontvluchten aan iets, het was racen om een prijs voor het ego. Maar dat maakte nu allemaal niet veel uit. Het ging er om dat haar broer meedeed om zijn problemen te ontkomen, om zichzelf bezig te houden. ‘Ik moet met hem gaan praten,’ stelde ze, zodat ze het later ook echt zou gaan doen. Ergens was Willa bang dat haar tweelingbroer haar uit zou sluiten en dat maakte ze niet graag mee. Met een kleine glimlach legde ze een hand op de natte plek en trommelde ze kort op zijn borst met haar vingers. ‘Sorry,’ verontschuldigde Willa zich. ‘En bedankt,’ voegde ze even snel toe. ‘Ik had je harder nodig dan ik toe wilde geven.’

Henry zag haar gezichtsuitdrukking en besloot om dus te wachten met het nieuws dat hij zelf ook mee zou gaan doen met het toernooi. Al was het wel om andere redenen dan Nathan, maar hij wist niet of dat wel goede redenen genoemd konden worden. 'Ik denk dat dat een goed plan is. Jij bent een van de weinige waar hij echt naar luistert.' Hij moest lachen, toen ze de natte plek aanraakte, en schudde zijn hoofd. 'Het is niet erg. Het droogt al op.' Met een kleine glimlach pakte hij weer haar hand vast en keek hij haar aan. 'Ik ben blij dat ik naar je toe ben gekomen. Ik weet hoe koppig je soms kan zijn.' Hij boog naar voren en drukte een zachte kus op haar wang. 'Wil je hier blijven of ga je mee naar beneden?'

Willa keek naar hun handen en streek voorzichtig met haar duim over Henry's huid. Ze hadden beide ruwe handen. Haar moeder zei altijd dat ze mannenhanden had. Haar ogen maakten contact met die van hem toen hij verder sprak. De afgelopen weken hadden ze zo veel tijd met elkaar gespendeerd en hadden ze zoveel fysiek en zelfs mentaal contact gehad, dat Willa gedacht had dat haar ongemak in zijn bijzijn wel zou verdwijnen. Maar ze begreep heel goed dat het niet zo maar ongemak was. Ze beet op haar lip toen Henry's ruwe baard langs haar wang schuurde en ze had hem bijna bij zich gehouden door zijn shirt vast te grijpen. Willa hield zich echter in en schudde langzaam haar rode hoofd. 'Ga jij maar vast, ik kom zo.'

Henry likte nerveus over zijn lippen en stond na enkele tellen op. 'Weet je zeker dat je niet mee gaat? We kunnen gaan paard rijden of iets anders leuks?' probeerde hij nog, maar nadat ze nogmaals haar hoofd had geschud, liet hij zijn hoofd hangen. Hij kneep nog even zacht in haar hand, waarna hij vervolgens deze los liet en naar de deur liep. 'Ik ben bij de trainingsvelden, als je me mocht zoeken,' voegde hij er nog zachtjes aan toe, waarna hij de deur sloot en langzaam de trap af liep. Halverwege was er een klein raampje, waaruit je naar de stad kon kijken, en zuchtend bleef hij staan. Hij hoopte dat Willa zich niet al te lang nog zou opsluiten in de toren. In dat opzicht verschilde ze nog niet eens zo erg van haar broer.

Willa had nogmaals haar hoofd geschud en zag toen toe hoe Henry afdroop en de ruimte verliet. De spanning verliet haar lichaam echter niet toen ze weer alleen zat. Ze wreef over haar gezicht en keek kort naar de immense stad. In gedachte verzonken beet ze op de binnenkant van haar wang en draaide ze aan het hoefijzer in haar oorlel. Het gevoel van dat sieraad daar, haalde haar echter uit haar hoofd en abrupt stond ze op. Met twee treden tegelijk ging ze de trappen af, in de hoop dat Henry nog niet te ver weg zou zijn zodat ze hem in kon halen. Halverwege stopte ze echter plots, voor ze tegen Henry zelf aan zou knallen, en zocht ze haastig naar woorden. 'Henry- Henry, ik kan-' Stotterend liet Willa haar schouders hangen en keek ze hem aan. 'Bij de Goden,' mompelde ze voor ze hem naar haar toe trok aan zijn shirt en kuste.

Henry kon vanuit het kleine raampje de haven zien en dacht aan Tobias. Zijn moeder had veel over hem verteld en hoe ze hem had ontmoet in de haven van Evenfall. Ze vertelde hem dat hij zoveel voor hun had gedaan, dat Henry hem als derde vader mocht zien, en hoe hij altijd een baken van licht was geweest in hele zware en donkere tijden. Dat was hoe hij ook Willa zag. Hij vond het dan ook moeilijk om te zien hoe zwaar ze het had en vooral dat hij er niets aan kon doen. Toen hij verder wou lopen, hoorde hij plots voetstappen boven zich en zag hij enkele seconden daarna Willa de treden af rennen. 'Willa, kom je-' Voordat hij verder kon praten, voelde hij plots haar lippen en lichaam op en tegen de zijne. Hij voelde hoe ze bijna evenwicht verloren, dus pakte hij de rand van het raam voor stabiliteit en duwde hij Willa zacht tegen de muur aan. Met een tederheid die hij niet van zichzelf kende kuste hij haar terug, terwijl zijn vrije arm om haar middel wikkelde.

Was Willa bang geweest om afgewezen te worden door Henry? Ergens wel, maar tegelijkertijd had ze zoveel confirmatie gehad van haar eigen gevoelens, dat ze het nooit verwacht had. Ze voelde de koude muur tegen haar rug drukken, maar ze was zich boven al bewust van de lippen van Henry, zijn ruwe baard, zijn arm rond haar middel. Eén van haar handen lag in zijn nek, de andere liet ze teder op zijn wang liggen. Toen ze voelde dat ze bijna geen adem meer had, trok ze zich terug en keek Henry buiten adem en zonder woorden om te beschrijven hoe ze zich voelde aan. Na een korte stilte streek ze zijn haar uit zijn gezicht en glimlachte verlegen. 'Ik ben smoorverliefd op je,' biechtte Willa zacht op.

Henry probeerde nog die laatste aanrakingen te rekken, maar ook hij moest na een tijdje naar adem happen. Met een harde ademhaling keek hij Willa aan, waarna zijn mondhoeken al snel omhoog trokken in een brede grijns. Hij kuste haar vol geluk na haar woorden, waarna hij haar in zijn armen nam en een kus op haar haren drukte. 'Ik denk dat het al maandenlang geen geheim meer is dat ik ook smoor op jou ben,' zei hij vervolgens, waarbij hij haar recht in haar ogen aan keek. 'Dorian sprak me tijdens het bezoek aan het Zuiden nog aan. Of ik binnenkort nou eindelijk eens mijn mond ging open trekken.' Hij legde zijn hand op haar wang en wreef zacht over de huid. 'En dat had ik veel eerder moeten doen.'

Willa voelde de tinteling in haar lichaam en keek glimlachend naar de grond toen hij dezelfde gevoelens uitsprak als zij zojuist had gedaan. Ze vond zijn ogen weer en gleed met haar vingertoppen langs zijn nek om haar hand in zijn haar te leggen. 'Ik durfde het niemand te vertellen omdat iedereen 'ik wist het wel' naar me zou roepen en me zou blijven plagen,' lachte ze. Daarbij dacht ze vooral aan haar broer. Willa liet stil de volgende tellen voorbij gaan terwijl haar ogen Henry's gezicht verkenden. Ze boog naar voren om hem nog eens te kussen, kort ditmaal, en glimlachte daarna. 'We hielden ons beiden in.' En Willa begreep nog altijd heel goed waarom ze dat hadden gedaan. De relatie tussen hen was nu voor goed veranderd.

Henry kon de glimlach niet van zijn gezicht laten verdwijnen, zo dolgelukkig was hij. 'Ik vrees dat we dat sowieso gaan krijgen. Van onze ouders, onze broers en zusters, andere familie leden... Ren wordt de ergste, samen met Nathan!' Hij lachte en drukte ondertussen zachte kussen op haar haargrens en slapen. Nogmaals kuste ze en trok hij haar weer dicht tegen zich aan, wat hij volhield toen de kus over was. 'Dus, zullen we ons nog even verstoppen in de toren of gaan we naar beneden? Want ik wil niet toch nog op het laatste moment samen van de trap af rollen.' Hij grijnsde en pakte haar handen vast, om op elke een kus te drukken.