Toernooi tenten

-?- geen idee hoe ik het anders kon noemen

Henry stond in zijn onderkleding en keek naar zijn wapenuitrusting. De openingscerenomie was nog meer net begonnen, dus had hij nog alle tijd om zich gereed te maken voor het eerste onderdeel waar hij aan mee zou doen. Het zwaardvechten was een populair onderdeel en er waren dan ook veel gevechten gepland. Als je won, dan kwam je weer een stap hoger, tot je in de finale stond als je alles had gewonnen. Het was simpel, maar op den duur zou het steeds zwaarder worden. Nadat hij zijn gezicht had gewassen, pakte hij zijn borstplaat en begon hij hem vast te doen.

Het had Willa even wat tijd gekost om zich te navigeren in het kamp dat opgezet was voor het toernooi. Uiteindelijk begreep ze dat iedere tent een lijst met namen had van de deelnemers die er zich omkleedden. Ze moest toegeven dat ze onder de indruk was van de manier waarop het allemaal geregeld was. Ze was het echter niet eens met de regel dat de deelnemers geen bezoekers mochten hebben behalve hun schildknapen. Het kostte Willa wat tijd om de man voor de tent te overtuigen dat ze deelnam en dat haar naam, zoals op de lijst stond, Helena Neron was en dat, natuurlijk, ze de jurk die ze droeg om zou wisselen voor haar uitrusting die al binnen hing. Toen ze eindelijk binnen stond, glipte ze Henry's deel in en hielp hem voor ze hem begroette met zijn borstplaat. Ze glimlachte naar hem via de spiegel en trok de gesp vast. 'Kijk me niet raar aan als mensen denken dat ik Helena Neron ben.'

Henry zag via de spiegel Willa binnen lopen en met een brede grijns had hij zich omgedraaid, als ze hem niet tegen had gehouden. Pas toen zijn borstplaat vast zat, draaide hij zich om en drukte hij zijn lippen op de hare. 'Helena Neron?' lachte hij verbaasd, terwijl hij haar mee nam naar een klein bankje in de hoek. 'En daar trapten ze in? Herkenden ze je niet?' Hij speelde met de rokken van haar jurk en keek haar ongelovig aan. 'Trouwens, moet jij niet bij de ceremonie zijn?' Zacht drukte hij zijn lippen op haar kaak, waarna hij haar vragend aan keek.

'Helena Neron,' bevestigde Willa met een lach nadat ze Henry's kus had beantwoord. 'Zelfs de adel heeft soms nog moeite om me te herkennen, Henry, laat staan de wacht. Ik ben al eens toegang tot mijn eigen vertrekken geweigerd.' Ze kon er altijd wel om lachen. Henry mocht dan nooit aan dé tafel zitten, iedereen wist wie hij was, in tegenstelling tot haar. Het stond haar gelukkig toe om vrij door het paleis en de stad te bewegen zonder steeds herkend te worden. Ze haalde haar schouders op en wees naar haar simpele bruine rok en blouse, iets wat ze thuis zou dragen, ze was niet gekleed voor een ceremonie. 'Ik hoefde niet te gaan omdat ik bij moeder zou blijven, maar ze stuurde me weg om je succes te wensen.'

Hij sloeg een arm om haar heen en schudde nogmaals ongelovig zijn hoofd. Hij had het inderdaad al eens eerder gehoord dat wachters Willa niet hadden herkend. Toch had het ook zijn voordelen en kon Willa zich onopgemerkt in het paleis en de stad wanen. 'Nou, ik ben in elk geval heel erg blij dat je hier bent,' glimlachte hij. Hij wist zeker dat hij zenuwachtig geworden was als hij hier steeds in zijn eentje had moeten zitten. 'Ik ben me jammer genoeg wel aan het aan kleden in plaats van uit.' Hij grinnikte met een speelse toon en trok haar naar hem toe voor nog een kus.

Willa gleed met haar hand over de borstplaat en met een lach klopte ze er op. 'Als er iemand is die daar verandering in kan brengen, dan ben ik het wel.' Ze kuste hem terug en gleed met haar hand door zijn haar. Teder kuste ze hem vervolgens op zijn wang, op zijn slaap, in zijn nek, maar ze stopte even vlug weer en keek hem glunderend aan. 'Maar we willen natuurlijk niet dat deze ridder te laat is voor zijn partij en zichzelf al voor schut zet voor zijn gevecht begonnen is.' Willa was opgestaan en had Henry's leren vest dat over zijn borstplaat hoorde opgepakt. Ze wenkte dat hij zijn armen uit moest steken. 'En welke kleuren draagt de ridder?' vroeg ze nieuwsgierig.

Henry glimlachte verlangend en ademde zwaar tijdens haar kussen. Hij wou haar weer naar zich toe trekken, toen ze weer begon te praten. Een tikkeltje teleurgesteld stond hij op en stak hij zijn armen in het leren vest. 'Ik weet het, er is geen tijd voor,' verzuchtte hij. Eigenlijk mocht hij niet klagen, want Willa had deze nacht bij hem geslapen, maar toch kreeg ze het voor elkaar dat hij altijd naar haar verlangde. 'Ik vecht voor het huis van Edmund,' legde hij uit. 'Voor mijn vader.' Het was verwarrend, want hij noemde Edmund en David beiden zijn vader, maar Willa snapte vast wel wat hij bedoelde. Misschien was het zelfs wel dubbelop: hij vechte zeer zeker ook voor de aandacht van David.

Willa reeg glimlachend het leer vast. De teleurgestelde uitdrukking op Henry's gezicht amuseerde haar zeer. Maar ze voelde zelf ook heel goed hoe ze verlangde naar zijn lichaam. 'Rabbion brons en groen, dus.' Ze kon nog altijd niet in beelden hoe het moest zijn voor Henry dat hij zo veel vader figuren had. Edmund, David en ze had hem ook al meerdere malen over ene Tobias gehoord. En geen enkele van de drie was in alle opzichten zijn 'vader'. Willa pakte zijn laarzen er bij en duwde Henry terug op het bankje zodat ze die aan kon schieten. Ze had dit, het uitrusten, ook al vaak genoeg voor haar broer gedaan, maar ze dacht niet dat hij dat nu van haar zou accepteren. Ze hadden nog steeds niet met elkaar gesproken. Willa knielde bij hem neer en zette zijn voet tegen haar bovenbeen zodat ze de veters aan kon rijgen. 'Kan je me niet tot schildknaap benoemen? Dan hoef ik me nooit meer voor te doen als Helena Neron om binnen te komen,' grinnikte ze.

'Betekent het dan dat je hier extra veel zal zijn? Want dan zeg ik daar zeker ja tegen,' grijnsde hij, terwijl hij toe keek hoe ze zijn schoenen dicht deed. Hij wist wel beter dan haar tegen te spreken en te zeggen dat hij het wel zelf kon doen. 'Mijn lievelingskleuren,' bekende hij eerlijk. 'De kleur van bladeren als ze net zijn aangegroeid na de winter.' Toen ze klaar was met strikken, trok hij haar naar zich toe en nam hij haar op zijn schoot. Zacht liefkoosde hij de huid van haar nek met zijn lippen en streek hij met zijn hand langs haar bovenbeen. 'Heb je Nathan trouwens nog gesproken? Ik hoorde dat hij ook aan dit onderdeel mee deed.'

Grinnikend schudde Willa haar hoofd en legde de laatste lus in de veters van zijn laarzen voor ze weer naar Henry toegetrokken werd. 'Of de kleur van jouw gezicht als William dit toernooi wint.' Ze trok plagend een wenkbrauw op. Ze ademde hevig in toen Henry haar teder beroerde. Ze beet op haar lip en sloot haar ogen tot hij over Nathan begon en ze zijn hand vast pakte zodat hij niet verder kon gaan. 'Nee, nog steeds niet. Moeder vertelde dat hij wel eindelijk bij haar langs is geweest, maar ik heb hem nog niet gezien,' verzuchtte ze. Lichtelijk gefrustreerd pulkte ze aan een los draadje van haar blouse. Haar bleek ontweek die van Henry terwijl ze de tent rond keek. Ze wilde niet graag toegeven dat ze de confrontatie niet aan durfde.

'Dat is onmogelijk, William gaat nooit van mij winnen. Dat sta ik niet toe,' grinnikte hij, al dacht hij er veel minder licht over dan dat hij voor deed. Hij had geen idee hoe zijn vader erop zou reageren als zijn bastaardzoon van zijn volle zoon zou winnen. Als vanzelf gleed zijn hand verder over haar been heen, tot ze hem plots stopte. Verrast keek hij op en zag hij de conflicterende blik op Willa's gezicht. Teder draaide hij haar gezicht naar de zijne toe. 'Jullie hebben vaker conflicten gehad en die zijn allemaal ook goed gekomen. Hij kan gewoon veel minder goed met zulke situaties om dan jij. Als hij eenmaal helemaal kapot is na dit toernooi, kan je hem makkelijk aan.' Henry knipoogde en drukte een kus op haar neus.

Willa rolde met haar ogen. Ze wist hoe serieus Henry dit nam. Alsof het verslaan van William hem een stap dichter naar het koningschap zou brengen. Zij geloofde daar absoluut niet in. Wat kon hij nou aantonen door een 21-jarige te verslaan? Tegen haar zin in keek ze Henry aan en zuchtte ze nogmaals. 'Ik hoop gewoon dat hij eens naar mij toe zal komen. Ik heb hem ook nodig-' Haar eigen woorden klonken egoïstisch in haar oren, dus stopte ze zichzelf voor ze verder kon gaan. Ze moest hem gewoon een deze dagen opzoeken. 'Je hoeft trouwens toch niet tegen hem?' Vervolgens lachte Willa bij dat idee. 'Want je weet dat een band tussen tweelingen sterker is dan wat dan ook. Ik juich harder voor hem dan voor jou.'

Henry had nog steeds een glimlach op zijn gezicht, maar na een tijdje besefte hij dat het haar erger dwars zat dan dat ze liet blijken. Bezorgd en zorgzaam gleed hij met zijn vingers door haar haren heen, terwijl hij naar haar woorden luisterde. 'Hij zal van zelf wel komen, Willa. En misschien moet je toch de eerste stap zetten? Ik weet dat het vervelend is om mee te gaan in het gedrag van je broer, maar als je het snel wil oplossen, zal je denk ik de eerste stap moeten zetten.' Hij lachte vervolgens om haar woorden en kuste haar weer teder. 'Misschien moet ik tegen hem. Elke ronde wordt er weer geloot.' Hij duwde haar haren achter haar oor en zag zijn kleine hoefijzer zitten. 'Je mag zo hard voor hem juichen als je wilt.' Gelukkig zou zijn familie er zitten en altijd achter hem staan.

'Ik wil me niet aan hem opdringen.' Willa voelde dat ze excuses zocht om níet de eerste stap te hoeven zetten. Maar dan zou het inderdaad nog lang duren voor ze verder kwamen. Nathan kon erg in zichzelf gekeerd raken in dit soort situaties. Ze glimlachte zwak en knikte uiteindelijk om aan te geven dat ze Henry's advies goed in zich op had genomen. 'Ik maak het achter de schermen wel met je goed,' beloofde Willa met een grijns. 'Maar in het oog van de adel zal ik toch echt mijn broer moeten steunen. Wie weet wat ze denken als ik plots voor jou joel. Straks halen ze nog rare dingen in hun hoofd. Dat ik het bed met je deel, bijvoorbeeld. Zeer onwaarschijnlijk, maar stel als die roddels de ronde doen.' Ze probeerde haar gezicht in de plooi te houden en bestudeerde haar handen aandachtig.

Henry besloot om er maar niet verder over te praten. Willa en Nathan waren een tweeling en het was dus als buitenstaander erg moeilijk om advies te geven, omdat ze elkaar zo goed kenden. Zoals ze al zei, de band tussen een tweeling is sterker dan wat dan ook. 'Daar houd ik je aan,' grinnikte hij, waarna hij met een brede grijns naar haar gezicht keek. 'Zeer onwaarschijnlijk,' stemde hij in, 'hoe zouden ze dat toch kunnen denken?' Zelf kon hij zijn houding niet op houden en drukte hij zijn lippen al snel weer op haar wang. 'Maak je trouwens geen zorgen als ik gewond raak. Er is een geneesheer speciaal meegegaan uit het Zuiden en die zal me behandelen.'

Willa moest lachen om Henry's grijns en nam zijn kus maar al te graag aan. 'Eerlijk gezegd denk ik dat moeder iedereen die bij haar langs komt al heeft ingelicht. Ome Greg weet het. Hij gaf me een wel erg lange blik toen ik hem tegen kwam en hij me vroeg hoe het ging.' Het was fijn geweest die ene dag toen nog niet iedereen het wist. Maar nu kreeg ze van alle bekende de veel betekenende blik. 'Geloof me, ik maak me geen zorgen. Natuurlijk hoop ik dat je er na de eerste ronde al uit ligt, maar dat gaat nooit gebeuren.' Ze zuchtte, maar glimlachte vervolgens en kwam weer overeind. 'Moet je jezelf niet verder klaar maken? Wanneer is jouw gevecht?'

Henry glimlachte naar haar en nam haar nog wat steviger in zijn armen. 'Mijn moeder is juist erg bezorgd over het nieuws. Ondanks dat ze het ons heel erg gunt, weet ze niet hoe mijn vader erop gaat reageren. Dat ik een positie krijg in de Halley familie,' legde hij zachtjes uit, terwijl hij met zijn hand langs haar rug wreef. Hij zou door een huwelijk met Willa net zoveel recht als Dorian hebben om aan de tafel van de Halleys te zitten en hij wist niet hoe Adelaide en zijn vader daarop zouden reageren. 'Maar eerst maar eens dit toernooi succesvol afronden. Ik moet inderdaad zometeen in de catacomben verzamelen.' Hij stond op en drukte een laatste, tedere kus op Willa's lippen. 'Ik ga natuurlijk voor de winst,' zei hij met een glunderende blik.

Willa bekeek Henry aandachtig toen hij over de reactie van zijn moeder vertelde. Ze moest bekennen dat ze daar nog niet aan gedacht had. Ze droeg de Halley naam en die zou Henry van haar over kunnen nemen als ze- Eerlijk gezegd moest Willa toegeven dat ze niet eens aan een huwelijk gedacht had. Verward speelde ze met haar oorbel. Het was een opluchting dat Henry over het toernooi verder ging. Willa glimlachte en kuste hem even teder, maar afwezig terug. 'Maak ze maar in en zorg dat je heelhuids er uit komt.' Willa mocht dan wel doen alsof het haar niet kon schelen of hij gewond raakte, maar ze was wel zeker bezorgd. Nog eenmaal kuste ze zijn wang voor ze de tent uit glipte, hopelijk zonder dat de wachter haar zou zien.