Het legerkamp

Nathan ademde paniekerig en keek geschrokken om zich heen. Hij kon de omgeving niet plaatsen en overal waar hij keek, zag hij het gezicht van zijn moeder. Pas toen hij de stem van Leona hoorde, sloot hij zijn ogen en probeerde hij tot rust te komen. Willa kon hem ook altijd uit deze staat krijgen. Beschaamd veegde hij het zweet van zijn gezicht af met de deken en verwijderde daarmee ook de tranen die uit zijn ogen waren gelopen. 'Het gaat alweer,' verzuchtte hij, terwijl hij wat plukken haar van zijn voorhoofd veegde en met zijn duimen over haar handen wreef. 'Het spijt me, ik had je moeten waarschuwen voor... dít. Het is sinds mijn moeder overlijden.' Hij stapte uit bed en koelde zijn gezicht en borstkas door er wat water op te gooien uit zijn wasbak.

Leona volgde hem met haar ogen toen hij uit bed stapte. 'Het is oké, je hoeft je niet te verontschuldigen.' Zelf stond ze ook op uit het bed en sloeg haar armen van achteren om hem heen. Haar hoofd plaatste ze tegen zijn schouder aan en drukte er een zachte kus op. 'Is er iets wat ik kan doen?' vroeg ze zachtjes. Ze wist niet waar hij behoefte aan had, misschien wilde hij haar wel helemaal niet bij zich hebben in dit soort situaties en wilde hij enkel alleen zijn.

Nathan droogde zijn gezicht met een deken en voelde toen plotseling Leona's armen om hem heen. Met een glimlach draaide hij zich om en drukte hij een kus op haar voorhoofd. 'Je helpt me al heel erg door hier te zijn, Leona, echt waar.' Hij tilde haar met een glimlach op en drukte een korte kus op haar lippen, waarna hij haar weer op het bed legde. 'Ga maar weer slapen. Ik ga denk ik even door het kamp heen lopen, kijken of alles goed gaat en misschien Marcus zoeken. Ik wil je niet weer wakker maken.' Hij streek liefdevol door haar haren heen en trok de dekens over haar heen.

Leona knikte bij zijn woorden. 'Let wel een beetje op jezelf, oké?' Ze wilde niet dat hij iets deed in zijn frustratie of verdriet waar hij later spijt van zou krijgen. Toen ze weer op de zachte wolvenvellen lag, voelde ze hoe de slaap alweer boven kwam. Ze gaf hem nog een laatste kus, voordat ze haar ogen weer zwaar voelde worden en zelf in een droomloze slaap verdween.

[new]
Er waren maanden voorbij gegaan na de avond dat Eileen haar had aangesproken en ze kon niet zeggen dat ze ontevreden was. Eileen bleek een snelle leerling te zijn en ze kon haar nu al ondersteunen met operaties en de kleine klachten van soldaten kon ze ook zelf afhandelen. Dat scheelde Naevia een hoop tijd, die ze weer in andere dingen kon stoppen. Sinds enkele weken ging ze geregeld langs bij nabijgelegen dorpen, om daar de burgers te helpen met hun klachten. Het bleek erg dankbaar werk te zijn en Naevia kreeg er echt plezier in. Ze voelde zich ook meer en meer een echte onvervangbare factor worden in het kamp. Met een kleine glimlach keek ze Eileen van opzij aan en stootte ze haar aan met haar elleboog. 'Niet in slaap vallen, we moeten nog alle barakken langs. Ik wil weer eens checken hoe het met de hygiëne gaat. Preventie is beter dan behandeling namelijk en scheelt ons weer tijd.'

Voor zich uit starend van moeheid stond Eileen naast Naevia bij de was tobbe. Ze was al sinds die ochtend heel vroeg op. Behalve die ene eerste dag was Eileen eigenlijk altijd vroeg opgestaan. Deze dag was echter nog vroeger geweest dan normaal en dus stond ze al uren op haar benen. Er was steeds meer te doen hoe dichter ze bij Evenfall kwamen en zo zag ze Ren ook steeds minder. Ze droomde langzaam weg terwijl ze slaperig haar handen waste tot ze de por van Naevia voelde. 'Ja, ja- ' Dat riedeltje had ze nu al vaak genoeg gehoord van haar leermeester. Niet dat ze durfde te klagen. Eileen had een vak geleerd, een nuttig en dankbaar vak waar ze wonderbaarlijk goed in uit de voeten kon. De chaos was als de taverne. Ze moest alles snel en efficiënt doen, maar ze hield van dat drukke. De vroege ochtenden daarentegen waren nog altijd moeilijk. 'Gaan we ze állemaal langs?' vroeg ze pruilend.

Naevia moest lachen om haar geklaag en rolde daarbij ook met haar ogen. 'We gaan ze állemaal langs. We gaan misschien zelfs even bij de grote mannen van het kamp langs om te checken of zij het wel zo schoon hebben,' vertelde ze met een knipoog, waarna ze Eileen aan haar arm mee trok richting de eerste barakken. Misschien leek het van niet, maar ook Naevia was doodvermoeid. Ze hadden 's nachts nog een plotselinge operatie moeten doen en ook de dagen ervoor kwamen er steeds mensen op hun af met van alles en nog wat aan klachten. 'En we beginnen met het ergste. Deze barak staat bekend als de smerigste en ik heb zó vaak gezegd dat ze hun vieze lakens moeten leggen in het washok, maar ze luisteren niet. Je zult dus zien dat hun lakens helemaal gekleurd zijn van alle smerigheid die de mannen op hun lichaam dragen.' Naevia trok haar neus alvast in afgunst op, maar verhulde dat eenmaal in de barak. 'Geloof me, ondanks dat ze geneesvrouwen zijn, luisteren ze gewoonweg niet. Ik heb ooit aan Marcus gevraagd of hij net wou doen alsof er een inval was, zodat ze met zijn allen de barak uit zouden rennen. Op dat moment heb ik alle lakens gepakt en deze meegenomen.'

Eileen lachte om de knipoog, maar voelde ook degelijk dat dit haar op pepte. Nathan en Marcus hadden vaak nieuwe berichten over hoe het er aan toe ging aan de kant van Henry en dus had hij vaak nieuws over Ren en zijn gesteldheid. Ze was nog altijd doodsbang dat hij in het kamp zou belanden als één van de gewonden. Gelukkig was het zo ver nog niet gekomen, maar de strijd was nog niet over en het werd er steeds heter onder de voeten in de hoofdstad van Tarth en omgeving. Eileen fronste toen ze de smerigheid zag en probeerde alleen haar mond te gebruiken om te ademen en zo de stinklucht te vermijden. 'Wat wil je nu dat we gaan doen dan? Ze aanspreken en vragen of ze hun lakens naar het washok kunnen brengen? Ze zijn toch niet zo stom om het niet te doen?' Eileen snapte niet dat mensen hier in konden leven. Toch herkende ze het ergens van haar tijd op straat. Maar hier waren er opties om het schoon te houden!

Naevia merkte de chagrijnige blikken op de gezichten van de mannen al snel op, toen ze door kregen dat zij eraan kwam. Met een zelfvoldane blik zette ze haar handen om haar mond en riep ze door de barak heen: 'Jullie kennen de dril: lever jullie lakens en vieze kleding in, anders dan kom ik weer met koude emmers water aan! Dan ga ik vragen of Nathan hoogstpersoonlijk de emmers wil omkieperen!' Er werden al snel wat lakens en kledingstukken voor haar voeten neergegooid, maar het meeste ging gepaard met zuchten en steunen. 'Mensen leren een bepaalde gewoonte aan. De kans is natuurlijk klein dat ze ziek zullen worden en dat weten ze ook wel. Ik wil een ziekteplaag door het kamp gewoon voor zijn,' mompelde ze in Eileens oor, zodat de mannen het niet zouden horen.

Eileen keek toe hoe de mannen maar deden wat er gezegd werd en ze kon het niet laten om zachtjes te giechelen. Ze waren net een stel kleine kinderen. De woorden van Naevia brachten een echter een serieus gezicht terug. Een ziekteplaag konden ze inderdaad niet gebruiken. Er waren al genoeg bedden in de ziekenboeg gevuld. Met tegenzin maar ook met enthousiasme dat ze deze barak konden schoon krijgen begon ze de lakens in een jutezak te proppen. Lakes en kussenslopen, alles had zijn eigen zak. 'Heb je al eens koud water moeten gebruiken om ze hun lakens af te laten geven?' vroeg Eileen nieuwsgierig aan Naevia terwijl ze zo in de weer was. Ze was er misschien al een lange tijd, het was niets in vergelijking met de lentes die Naevia in het kamp had meegemaakt. Iedere dag hoorde ze wel een nieuw verhaal.

Naevia zette haar handen in haar zij en keek de soldaten één voor één ernstig aan. Ze hoopte dat ze ondertussen wel wisten dat ze niet moesten spotten met haar. Als zíj door hun koppigheid ervoor zouden zorgen dat het hele kamp ziek zou worden, dan zou ze nog hardere maatregelen nemen. Niets was haar te gek om het kamp gezond te houden. 'Al meerdere keren,' grinnikte Naevia uiteindelijk, toen alle lakens, kussenslopen en kledingstukken ingeleverd waren en ze naar buiten liepen. 'Dat ruimt de boel meteen op én maakt de mannen ook nog eens schoon.' Ze wierp de jute zak over haar schouder en liep zo met Eileen richting de washokken. 'De komende barakken zijn een eitje vergeleken met deze. Dus aan jou de keuze: wil je eerst wat informatie over je tere mannetje horen of gaan we nog wat barakken langs?'

Eileen giechelde terwijl ze zich in beeldde hoe de soldaten hun barak uit vluchtten in natte kleding. Ze wist zeker dat Naevia er erg veel plezier in gehad moest hebben om dat te doen. Ze volgde Naevia nauw op de voet en glimlachte naar enkele soldaten die ze herkende. Zo langzaam begon ze meer en meer bekende gezichten te zien en dat deed haar veel plezier dat ze vrienden begon te maken. Vooral de kok viel ze aardig lastig. Ze praatte graag met hem, maar nog liever keek ze toe hoe hij kookte. Het deed haar natuurlijk aan Wren denken. 'Laten we nog wat barakken langs gaan!' stelde ze enthousiast. Ze schaamde zich altijd als Naevia er op wees dat ze veel aan Ren dacht of zo vaak naar hem vroeg. Hij was echt niet het enige waar ze aan dacht. 'Of je moet jóuw mannetje heel graag nu willen zien,' wierp Eileen met een lach terug terwijl ze de was het washok in wierp.

Naevia schudde ongelovig haar hoofd bij het horen van Eileens gegiechel. De mannen liepen nu al met haar weg en de vrouwen daarnaast ook. Naast Eileen leek ze net een boeman. 'Dan gaan we nog even verder, ik vind alles prima.' Ze begeleidde Eileen naar de volgende barakken, waar het gelukkig een stuk schoner waren. Ze wees enkele mannen erop dat ze vaker naar de rivier moesten om zich te wassen en bij de vrouwen gaf ze uitleg over manieren waarop de maandelijkse bloedingen minder rotzooi zouden veroorzaken. Daarna beval ze Eileen om de volgende barakken te inspecteren en de juiste maatregelen te nemen. 'Want ik wil de volgende keer bij de rustige barakken niet meer mee te hoeven lopen,' verzuchtte Naevia, waarna ze haar benen los schudde en een zuur gezicht trok. 'Als ik Marcus niet in de gaten houd, dan maakt ie van onze tent ook een zooi. En nu we het toch over hem hebben, laten we na deze barakken wat informatie bij hem en Nathan halen en ook wat voedsel regelen. Ik bulk.'

Eileen ging weer achter Naevia aan en nam zoals gewoonlijk goed in zich op hoe de vrouw te werk ging. Zo had ze het meeste geleerd, door haar te observeren. Naevia gaf niet uitleg bij alles wat ze deed. Vaak moest Eileen het gewoon zien of horen en dan kon ze het ook zo doen. Ze glunderde toen ze het voortouw mocht nemen in de volgende barakken. 'Oké, dan zal ik het niet te lang laten duren!' Vol goede moed stapte ze de barakken in en ging bij de mensen langs. Ze keek goed na of alles er proper uitzag of er geen hopen was verstopt waren in hoeken of onder de bedden en ze zorgde dat vuilnis buiten stond. Zo ging ze het lijstje af, weliswaar met een grote glimlach op haar gezicht.

Naevia liep onopvallend in de buurt, terwijl Eileen haar rondes deed in de barakken. Ondanks dat ze het prima deed, zat haar toch iets niet helemaal lekker. Ze had erg vaak gehoord hoe mensen liever behandeld werden door Eileen dan door haarzelf, puur doordat Eileen natuurlijk de personificatie van aardig was. Ze verdacht haar ervan dat ze door haar verleden precies wist hoe ze mensen om haar vinger moest winden. Toen Eileen weer naar buiten kwam, verborg ze haar jaloezie en gebaarde ze enkel dat ze mee moest lopen. In al die lentes dat ze hier werkte, was dit de eerste keer dat ze echt jaloers was. En vooral ook onzeker. Ze liep naar de tenten van Nathan en Marcus toe en opende eerst die van Marcus. 'Marcus is er niet, dus hij zit hoogstwaarschijnlijk bij Nathan. Kom maar binnen, dan gaan we wat eten.' Ze gebaarde dat ze naar binnen mocht en ze zocht vervolgens naar voedsel voor haarzelf en Eileen. Dat hadden ze na dat harde werk wel verdiend.

Zoals haar gebaard werd ging Eileen achter Naevia aan. Bij Marcus' tent aangekomen keek ze nieuwsgierig naar binnen en zag inderdaad dat hij er niet was. Eileen had Marcus altijd erg imponerend gevonden, maar zodra ze hem met Naevia zag was het een stuk gemakkelijker tegen hem te praten. Toch was het vreemd de tent in te stappen. Zelf bewust ging ze op een krukje zitten en keek rond. Veel was er niet te zien. 'Iedereen is zo druk bezig met Evenfall,' begon ze zuchtend toen ze zag dat er op één van de tafels een kaart van de hoofdstad en de omgeving open lag. Benieuwd keek ze naar Naevia op. 'Wat gaan we eigenlijk doen als dit allemaal voorbij is? Waar gaat het leger dan heen?'

Naevia volgde haar blik naar de tafel met de kaart erop en haalde vervolgens haar schouders op. 'Het beste is om er niet teveel bezig mee te zijn. Nathan heeft duidelijk aangegeven dat hij niet wil dat we betrokken raken met de strijd. We zijn er enkel voor als het misgaat en om te helpen opbouwen na de strijd. Daarbij zullen ze ons na de strijd vast wel naar Evenfall sturen om de soldaten te behandelen.' Naevia had inmiddels een stuk brood op tafel gelegd en een kommetje met olie. Afwezig scheurde ze een stuk brood af en stopte ze deze in haar mond. 'Dat is nog onduidelijk. Eerst moeten we maar eens kijken hoe we uit de strijd komen. Stel dat er toch iets fout gaat, dan heeft Nathan aan Henry beloofd dat we ingrijpen. En- tja, daar kan dan ook nog een boel fout gaan.' Ze legde haar benen op een stoel naast haar en legde peinzend haar vinger op haar lip. 'Maar ik durf wel een gok te doen. Ik denk dat we eerst naar het legerkamp in het Noorden gaan en daarvandaan bedenken wat de volgende stap zal zijn. We zijn altijd wel ergens nodig.'

Eileen knikte langzaam. Naevia had haar dat al eerder verteld dat ze afstand hielden door niet direct een zijde te kiezen van één van de zelf genoemde opvolgers. Ze had het eerst niet begrepen waarom Nathan zijn leger Henry niet liet steunen, maar Ren had het eens aan haar uitgelegd. Ze kwam overeind van haar krukje om ook een stuk brood te pakken en gulzig beet ze enkele stukken af. Als ze in moesten grijpen, dan moesten ze dat en niemand kon dan de uitkomst voorspellen. Het was één van de zovele dingen waar Eileen bang voor was, maar dat was nou eenmaal het leven hier in het kamp en zo was ze al snel gewend geraakt aan het hebben van al die angsten. 'Naar het Noorden,' bedenkelijk keek Eileen naar haar stuk brood. Ze had niet gedacht daar al zo snel terug heen te gaan. Ze had gedacht dat het nog wel twintig lentes zou duren. 'Naevia, ik weet dat je het vervelend vindt als ik zoals je altijd zegt 'zoetsappig' doe, maar- maar ik wil je gewoon nog eens bedanken.' Al die gedachten aan de toekomst brachten reflectie op de afgelopen maanden teweeg. 'En als je het niet erg vindt, dan wil ik je graag een knuffel geven,' giechelde ze.

'In het Noorden hebben we het basiskamp,' legde Naevia uit. 'Daar liggen de meest uitgebreide landkaarten en ook alle brieven worden daar naartoe gestuurd. Zo weet Nathan dus waar ze hulp moeten bieden én hij heeft dan de keuze om een deel van zijn leger achter te laten of juist extra soldaten mee te nemen.' Bedenkelijk keek Naevia Eileen aan na haar woorden. Ze wist niet of dit één van haar trucjes was om ook Naevia om haar vinger te winden. Ze kon zich nog goed herinneren hoe gemakkelijk Eileen haar keer op keer had weten te verleiden en in bed had gekregen. 'Je gaf me niet veel keuze, niet waar?' mompelde Naevia met een stuk brood in haar mond. Gelukkig had Eileen haar woord gehouden en dus niets aan de soldaten verteld over de gebeurtenissen in hun verleden. Nóg niet. Misschien dat als Eileen bekwaam genoeg was, dat ze dan de geheimen zou vertellen, zodat Naevia uit het kamp getrapt zou worden. Dan kon ze mooi haar plek innemen. 'Goed dan,' zei Naevia met een kleine, bescheiden glimlach, waarna ze haar armen om het meisje heen sloeg.

Eileen luisterde aandachtig. Het gaf een goed breed perspectief om te weten hoe Nathan het aan pakte met zijn leger. 'Nee, dat is waar,' zei Eileen zacht en lichtelijk beschaamd. Het was nou niet dat ze graag mensen chanteerde. Hoewel het natuurlijk niet ver stond van wat ze ooit allemaal had gedaan in Tyrosh. Met een brede glimlach zag ze dat Naevia de omhelzing accepteerde en stevig wond ze haar armen om de middel van de vrouw. 'Maar Naevia, niemand zou zonder je kunnen hier. Al zou je de ergste dingen hebben gedaan, iedereen zou het je hier vergeven. Er zijn vast mannen en vrouwen die bij ergere zaken betrokken zijn geweest, maar dat maakt hier niet uit.' Eileen wist al snel dat dat één van de redenen was waarom ze zich hier zo op haar gemak had gevoeld. Veel mensen waren net zoals zij gewoon bij toeval hier gekomen en hadden al een erg hobbelige weg achter de rug. Ze keek met een glimlach naar Naevia op. 'We passen tussen deze mensen.'

Naevia fronste diep bij Eileens woorden en wendde haar gezicht van haar af na de omhelzing. Misschien was ze veel te paranoia bezig, of het was de jaloezie die sprak, maar ze kon plots geen woord meer uitstaan van wat Eileen zei. Eileen paste niet tussen deze mensen, Naevia wél. 'Marcus zou mij niet vergeven,' zei ze enkel, terwijl ze weer plaats nam op haar kruk en wat losgesprongen plukken haar probeerde terug te stoppen in haar lange vlecht. Vervolgens rukte ze een groot stuk van het brood af en begon ze er ruw op te kauwen. Plotseling besefte ze zich weer wie er precies naast haar zat. Eileen had dit nooit gewild door een interesse in helen, het was puur om dichterbij haar vriendje te blijven. En toevalligerwijs had ze nog wat chanteermateriaal voor Naevia. 'Het kamp is niet zo vergevingsgezind,' zei ze zachtjes, terwijl ze met haar vinger de naden in het hout van de tafel volgde. 'Het is makkelijk om dat te zeggen als je geweten schoon is.'

Eileen keek Naevia verward aan en nam plots met veel minder positiviteit terug plaats op haar krukje. Ze keek lang naar Naevia en wist niet wat ze nu moest zeggen of doen. Nu ze plots blijk wilde geven van haar vertrouwen in de vrouw tegenover haar, blijk van haar dankbaarheid, werd ze afgewezen. Eileen kon niet zeggen waarom Naevia het niet toe liet dat ze vrienden waren, want zo voelde het. Ze knabbelde aan haar stuk brood en tuurde naar de kaart op de tafel. 'Marcus zou nooit-' Ze hield snel haar mond toen ze ook werkelijk de man zijn tent binnen zag stappen. Ze schoot bijna als automatisch omhoog en ging rechtop staan, in de houding en knikte kort naar Marcus.

'Wat zou ik nooit?' Marcus vond de twee vrouwen met een nieuwsgierige blik in zijn tent en moest lachen toen hij de leerlinge van Naevia in de houding zag staan. 'Naevia, vertel je vriendinnetje dat ze zich eens wat minder serieus moet gedragen in mijn bijzijn.' Met twee stappen stond hij naast haar en trok haar omhoog van de kruk om een innige kus op haar lippen te drukken. 'Waar zijn jullie twee mee bezig geweest vandaag? Nog meer van mijn mannen belaagd om alles netjes en proper te houden?' Grijnzend legde hij een arm om Naevia's middel en keek van haar naar Eileen. Iedere keer als hij de twee samen zag begreep hij nog altijd niet hoe de vork in de steel zat. Het was niets voor Naevia om iemand zoals Eileen onder haar hoede te nemen. Maar hij was niet iemand die zou twijfelen aan haar keuzes. Bovendien mocht hij Eileen best en wist hij heel goed dat het ideaal was haar hier te hebben vanwege haar relatie met Ren. Ze konden de connecties goed gebruiken.

Naevia besefte heel goed dat Eileen het niet slecht bedoelde en dat ze enkel vriendinnen wilde worden met haar. Misschien dat ze eens buiten al het werk iets moest gaan doen met Eileen, zodat ze elkaar eens goed konden spreken en Naevia alles op tafel kon leggen. Ondanks haar bui van eerder kon ze een lach niet onderdrukken toen plots Eileen van haar stoel opstond en in de houding ging staan bij het aanzicht van Marcus. Ze neigde erg nerveus te worden als ze bij Nathan, Henry of Marcus in de buurt kwam. 'Barakken controleren,' antwoordde Naevia zijn vraag, nadat ze hem gekust had. 'Het koude water hebben we jammer genoeg niet hoeven gebruiken, niet waar Eileen?' Ze knipoogde naar het meisje, vooral om haar gerust te stellen, en keek vervolgens Marcus aan. Ze hoopte dat hij niet door zou hebben dat ze zijn eerste vraag negeerde. Toch viel haar gezicht al snel weer en maakte ze zichzelf los uit zijn greep. 'Het is niet mijn vriendin,' murmelde ze zacht, terwijl ze het brood weer opborg en de resterende kruimels naar buiten gooide. Marcus moest eens weten wat voor geschiedenis zij met Eileen had. Dat ging heel wat verder dan enkel vriendschap.

Marcus grijnsde breed bij het horen over het water. De keren dat het wel gebeurde was hij meestal degene die er het hardste om kon lachen. Nathan moest dan altijd maar doen alsof hij het afkeurde als er klachten kwamen van de soldaten. Fronsend bekeek hij Naevia toen ze zich plots los wurmde uit zijn grip. Kort trok hij een wenkbrauw op, maar besloot hij er later maar naar te vragen. 'Het is goed dat ik jullie hier tref. We hebben bezoek en Naevia we kunnen jouw expertise goed gebruiken. Er wordt gepraat over concrete plannen en Nathan wil weten hoe snel je die ziekenboeg kan verplaatsen en wie er van de patiënten niet te verplaatsen zijn.' Van zijn grijnzende bui was hij al snel over gegaan op zaken. De laatste tijd was het vooral die kant die naar boven kwam. 'We hebben een nieuwe locatie voor het kamp zodra Henry verder richting Evenfall trekt.' Hij boog zich over de kaart en wenkte Naevia om mee te kijken. 'Eileen, je kunt het beste even hier blijven,' zei hij nog snel toen hij in zijn ooghoek het meisje ongemakkelijk heen en weer zag bewegen.