Een Afgelegen Strandje

-

Met een glimlach pakte Ella Martin's hand vast en keek hem nieuwsgierig aan. 'Je gaat me echt niet vertellen waar we heen gaan?' Hij had haar het paleis mee uit genomen en ze liepen nu al een tijdje door de stad. Ze had geen idee wat hij van plan was en ze hoopte dat ze hun bestemming snel zouden bereiken. Omdat hij haar niets verteld had, was ze helemaal niet voorbereid qua kleding. Haar voeten begonnen langzaam pijn te doen en haar jurk was ontzettend warm. Gelukkig had ze nog een hoed opgezet die haar beschermde tegen de zon.

Mart glimlachte bij haar woorden en schudde zijn hoofd. 'Nog niet, je ziet het vanzelf. We zijn er bijna.' Het was nog steeds druk in de stad geweest, gezien het Havenfeest nog steeds bezig was. Gelukkig wist Mart welke straten niet al te druk waren en daar had hij Estella doorheen geloodst. Het was het einde van de middag en de zon scheen nog fel, maar het zou niet lang meer duren voor hij onder zou gaan. 'Ah, we zijn er.' zei hij met een brede glimlach en begeleidde haar het zand op. 'Ik kwam hier vroeger als kind altijd vaak om de zonsondergang te bekijken. Het is er een prachtige dag voor.' verzekerde hij haar en haalde een kleedje uit zijn rugzak, die hij neerlegde, zodat ze kon gaan zitten.

Estella wilde gaan klagen toen Martin aan kondigde dat ze er waren. Met een glimlach zag ze dat ze een strand hadden bereikt. Het was maar een klein stuk zand en het was omgeven door hoge rotswanden. Het maakte het plekje rustig en privé. 'Het ziet er geweldig uit. Het zal vast mooi zijn.' Verrukt keek ze toe hoe Mart een kleed uitspreidde en klapte haar handen samen in een enthousiast gebaar. 'Mart, dit is echt heel lief van je.' Voor ze ging zitten, stapte ze uit haar muiltjes en zat toen neer op het kleedje. Ze kon wel een paar uur weg van het kasteel gebruiken. Alle voorbereidingen voor het huwelijk maakten haar gek. Iedereen wilde haar mening weten over alles. Welke kleur bloemen, wat voor kleur servetten,-

Martin was blij dat ze zo enthousiast reageerde op zijn geplande activiteit. Het was hem ineens binnen geschoten dat hij haar dit had beloofd, dus had hij de nodige voorbereidingen getroffen. Naast het kleed, had hij ook nog twee mokken en een kruik wijn mee genomen. Ook deze toverde hij tevoorschijn en vulde ze met de zomerwijn die hij had meegenomen uit de grote wijnkelders van het paleis. 'Ik ben blij dat je het zo leuk vind. Ik dacht, we kunnen beiden wel wat afleiding gebruiken van al die heisa rondom het huwelijk. Gewoon weer eens met zijn tweeën.' In het Noorden voelde hij zich altijd beter, alsof hij hier meer zichzelf kon zijn.

Met een tevreden glimlach keek Estella toe hoe Martin de kruik wijn er bij pakte. Ze moest er zacht om lachen en nam vervolgens één van de mokken aan. 'Nou, dan heb je precies mijn gedachten gelezen. Iedereen feest heerlijk in de havens terwijl ik te druk ben om dat te kunnen doen,' verzuchtte ze. Natuurlijk hadden hun moeders veel van het werk op zich genomen, maar Ella wilde veel zelf kunnen beslissen. Het was nou eenmaal haar huwelijk. Ze nam een slok van haar wijn en bekeek Martin onderzoekend. 'Kun jij een beetje genieten van de havenfeesten?'

Mart had gezien dat ze gestrest was geweest, maar zijn moeder was degene die had voorgesteld dat hij haar maar eens een avondje mee uit het kasteel moest nemen. Zelf had hij verzonnen om naar het strand te gaan. 'Als al die drukte voorbij is, hebben we genoeg tijd om te feesten.' lachte hij en nam een slokje van de wijn. Hij wist niet precies welke hij had meegenomen, maar hij was heerlijk. 'Ik kan altijd genieten van het Havenfeest, al ben ik er nu minder mee bezig dan voorgaande jaren. Iedereen komt naar me toe met vragen, ach - je herkent het waarschijnlijk zelf ook wel.' Waarschijnlijk had zij het nog drukker dan dat hij het had. 'Kijk je uit naar het huwelijk?' vroeg hij nieuwsgierig aan haar en keek naar de zon die langzaam zijn weg richting de horizon begon.

Estella genoot van de geweldig fruitige wijn. Nergens maakten ze betere wijnen dan in het Noorden. Hoewel ze een wilde wijn had geproefd die haar vader cadeau had gekregen van één van de nieuwe leiders en die was werkelijk verrukkelijk geweest. 'Dan hebben we alle tijd,' stemde Ella eveneens lachend in. 'Het zal wel wat zijn om je broertje uit te moeten zwaaien? Ben je jaloers dat hij de zee op kan?' Ze glimlachte zelfbewust toen hij vroeg of ze naar het huwelijk uit keek. De voorbereidingen mochten haar nog zo vervelen, ze had erg veel zin in de dag zelf. Hoe langdradig en moeizaam deze ook mocht verlopen, ze kon niet wachten tot ze in haar prachtige jurk voor de Zeven stond. Het was een meisjesdroom die tot werkelijkheid kwam. 'Ik moet toegeven dat ik er zeker van ga genieten. En jij?'

Mart keek haar kort aan en knikte. 'Het is zeker zwaar voor mijn moeder.' vertelde hij. 'Maar het is Lucas zijn droom om de zee op te gaan, dus wie ben ik om dat tegen te houden? Als hij daar gelukkig van wordt, zal ik daar achterstaan.' Als oudste had hij altijd een beetje het gevoel gehad dat hij verantwoordelijk was voor zijn broers en zussen. 'Ik vind de zee prachtig, maar een leven op zee zou niets voor mij zijn. Daarbij, zou ik mijn prachtige toekomstige vrouw een jaar moeten missen, als ik zou gaan.' lachte hij en liet zichzelf wat naar achteren zakken, zodat hij op zijn ellebogen kon leunen. 'Ik ook, het zal een lange dag worden en een drukke dag, maar ik kijk er zeker naar uit.'

Estella knikte begrijpelijk. Ze kon zich niet voorstellen hoe het voor haar tante en toekomstige schoonmoeder moest zijn om een zoon aan de zee te leen te geven en maar te wachten of hij ooit werd terug gegeven. Ze giechelde om zijn volgende woorden en legde een hand op de zijn. Ella was op haar zij gaan liggen en hield zichzelf op met haar elleboog en een hand onder haar kin. 'Hoe lang de dag ook mag zijn, we hebben iemand die precies hetzelfde moet doorstaan.' Ze glimlachte naar Martin en liet haar vingers zacht over de huid van zijn hand strelen. Aan de ene kant was ze blij dat haar verloofde zich geen enkel moment aan haar had opgedrongen, maar aan de andere kant leek het haar geen probleem om wat 'oefening' gehad te hebben voor ze elkaar voor een volle sept moesten kussen. Ze had bovendien geen idee wat Mart's ervaring was. Uiteindelijk zuchtte Estella en richtte haar blik weer op de zonsondergang. De lucht begon langzaam te kleuren.

Mart glimlachte bij haar woorden en volgde haar vingers die over zijn hand heen streelden. Hij wist niet precies wat hij nu moest doen, hoe hij hierop moest reageren. Er gebeurde nog niets, maar hij had geen idee wat Estella's intenties waren en hij wilde niet iets ongepasts doen. Toen Estella diep zuchtte, kwam hij iets overeind. 'Is er iets aan de hand? Heb je het niet naar je zin?' vroeg hij, ietwat geschrokken, en fronste zijn wenkbrauwen kort. Hij wilde dat ze het naar haar zin had en als het niet zo was, hoopte hij dat hij het zelf iets beter kon maken. 'Als je graag terug wilt naar het kasteel moet je het zeggen hoor, of als ik iets anders voor je kan doen.'

Estella schudde haar hoofd van 'nee' en glimlachte naar Martin. 'Het is gewoon de drukte,' stelde ze hem gerust. 'En de pracht van deze plek. Ik wil heel graag de zonsondergang zien, Martin, ik wil nog niet terug,' voegde Ella toe. Het was niet haar bedoeling om hem zorgen te laten maken over hoe hij zich gedroeg tegenover haar en of ze het wel naar haar zin had met hem. Toch wenste ze dat Martin wat losser was. Hij was lief, dit was ontzettend romantisch en ze merkte dat hij een stuk opener was tegenover haar, maar alsnog was hij- Stijf en serieus, precies zoals haar zusters hadden gezegd. Ella had zich vaak genoeg afgevraagd wat er zou gebeuren als Martin totaal niet aan haar verwachtingen op zou leven.

Martin glimlachte kort bij haar woorden en voelde hoe zijn lichaam weer langzaam begon te ontspannen. Hij wilde dat ze het naar zin had en dat ze met een goed gevoel de bruiloft in zou gaan. Hij had totaal geen idee wat ze van hem verwachte en andersom wist hij ook niet precies wat hij van haar verwachtte. Hij voelde zich in ieder geval verantwoordelijk voor haar geluk, hij zou haar man zijn, hij zou degene zijn die haar gelukkig moet maken. 'De zonsopkomst is hier ook erg mooi, erg rustgevend. Alle schepen die weer wegvaren uit de haven.' zei hij met een glimlach en keek haar aan.

Estella liet haar blik voor nu op de zonsondergang hangen en knikte afwezig bij Martin's woorden. Ze had de laatste dagen zich ook erg veel bezig gehouden met het huwelijk van haar ouders. Ella had haar vader om advies willen vragen, maar toen ze er beter over na dacht realiseerde ze zich dat haar ouders nooit over hun huwelijk spraken. En dat was met een reden, wist Ella maar al te goed. Laat staan wat er zou gebeuren als ze er naar vroeg. Maar ze wilde niet net zoals haar vader of moeder worden. Ze wilde niet die afstand, niet in aparte kamers slapen, niet apart met haar kinderen om gaan. Het was te veel om te verwachtten dat het altijd goed zou gaan, maar het meeste van de tijd wilde ze heel graag een goed huwelijk. Ze wilde dat Martin met liefde een relatie met haar aan ging. Zwijgend bleef ze toekijken tot de zon zo goed als onder was en de lucht donkerblauw. Estella ging weer op haar zij liggen en pakte teder Mart's hand vast. 'Martin, wat vind je nu echt van me? En van het feit dat we gaan trouwen, dat ik je vrouw wordt?'

Martin had zelf ook vaak nagedacht over deze vraag en ondanks dat, verraste het hem dat ze het vroeg. Hij kende haar al vanaf dat hij klein was, maar hun relatie was altijd vriendschappelijk geweest, daarbij kende hij haar ook niet zo goed als hij zou willen. Ze hadden elkaar als kind enkel bij de gelegenheden gezien, of als hij toevallig eens naar het Westen ging met zijn familie om hun oom en grootmoeder weer eens te zien. 'Ik probeer je zo goed mogelijk te leren kennen, om daarop een relatie te kunnen bouwen.' zei hij eerlijk, hij wist niet goed hoe hij moest omschrijven hoe hij het voor zich zag, maar hij probeerde het zo goed mogelijk onder woorden te brengen. 'Ik wil niet dat het een leeg huwelijk wordt. Dat we enkel getrouwd zijn omdat het moest van onze ouders. Ik wil dat het werkelijk iets betekend voor ons beiden. En je bent een prachtige jonge vrouw, niet alleen qua uiterlijk. Ik mag van geluk spreken dat ik met je mag trouwen.'

Estella luisterde aandachtig naar het antwoord van Martin en nam ieder woord goed in haar op. Ze glimlachte bij zijn compliment en kneep zacht in zijn hand. Het was een eerlijk antwoord. Ella had niet anders verwacht van Mart, maar het was goed om het te horen. 'Ach, Martin, jij bent niet de enige die van geluk mag spreken. Het volk en ik hebben het maar goed op met jou als sympathieke en betrouwbare man.' Ze herinnerde Mart als kind ook als een aardige jongen. Ze ging terug zitten en streek met haar vingers door haar blonde haren. 'Ik heb wel eens verhalen gehoord over jouw ouders. Dat ze smoorverliefd waren en vervolgens trouwden. Het lijkt me prachtig, maar ook moeilijk. Misschien is het beter om iets op te bouwen, zodat het stevig staat en meer stoten aan kan.'

Mart glimlachte toen ze hem betrouwbaar en sympathiek noemde. Toen het onderwerp verschoof naar zijn ouders, luisterde hij aandachtig naar haar woorden en knikte uiteindelijk. 'Mijn ouders hebben veel geluk gehad dat ze de mogelijkheid hebben gekregen om te trouwen uit liefde. Ik vind het een mooie gedachten, maar in onze kringen iets wat vaak erg moeilijk is en haast onmogelijk.' Hij vond al dat hij erg veel geluk had gehad dat hij met iemand mocht trouwen waar hij het goed mee kon vinden. Hij wilde haar ouders niet noemen, maar zij hadden een stuk minder geluk gehad met hun huwelijk - in ieder geval als hij zijn ouders moest geloven. 'Maar ondanks dat ons huwelijk niet is ontstaan door liefde, betekend het niet dat er geen liefde kan ontstaan, niet waar?'

Estella wist maar al te goed dat liefde niet iets was wat ze kon verwachten. Eén van haar vriendinnen aan het hof was nog geen maand geleden getrouwd met een oudere, maar gerespecteerde man. Hij was echter zo kil als maar zijn kon. De brieven van haar vriendin zaten vol wanhoop. Ze probeerde daar echter niet aan te denken met haar eigen bruiloft in het vooruitzicht. Bovendien leek Martins persoonlijkheid te elimineren dat hij kil zou zijn tegenover haar. Ze glimlachte naar hem en knikte instemmend. 'Het hoeft elkaar inderdaad niet uit te sluiten.' Het was fijn te weten dat ze op één lijn zaten. Tegelijkertijd was het beangstigend om maar te zien of ze konden bereiken wat ze beiden wilden. Ella vlocht haar lokken samen. 'Ik ga mijn familie heel erg missen,' gaf ze na een tijdje toe. 'Soms zijn ze verschrikkelijk, maar als ik van ze weg ben, dan gaat het toch maar anders zijn. Ik denk dat mijn vader toch stiekem een traantje weg gaat pinken als hij mij laat gaan,' vertrouwde ze hem met een glimlach toe.

Mart keek op bij haar woorden en pakte haar hand beet. 'Ik weet zeker dat je je hier snel genoeg thuis zal voelen.' verzekerde hij haar. 'Je kan het vast erg goed vinden met Pippa, maar ik snap dat je je familie zult missen.' Hij zou zijn eigen familie ook missen als hij voor een huwelijk naar de andere kant van het land zou moeten verhuizen. 'Maar we kunnen zo nu en dan samen naar het Westen gaan om hen op te zoeken.' glimlachte hij. Zolang hij zelf nog geen landheer was, hadden ze daar vast en zeker genoeg tijd voor. Bij het idee dat zijn oom zou huilen als hij Estella zou weggeven tijdens het huwelijk, moest hij enigszins grinniken. 'Je bent en blijft zijn eerste dochter, die zijn altijd erg speciaal voor vaders, niet waar?'

De woorden van Martin kalmeerden Ella zeer, maar het idee dat ze haar familie voor een lange tijd niet zou zien benauwde haar nog steeds. 'Pippa lijkt me erg aardig. Ik hoop dat we net echte zusters kunnen zijn, ook al houdt zij van boeken en ik van jurken.' Ze wist heel goed dat er niets overeen kwam tussen hen twee, maar ze zou aardig zijn en sympathiek en dan zou het goed komen, sprak ze zichzelf regelmatig toe. 'We kunnen ze inderdaad bezoeken,' zei ze zacht en voelde hoe haar keel dicht werd geknepen door de emoties. 'Natuurlijk ben ik speciaal voor vader. En hij is vast trots-' Estella beet op haar lip en veegde snel de traan die langs haar wang rolde weg. Al dagen zat ze te wachten tot ze dit gevoel kreeg, maar het kwam nu juist als ze met Martin was.

Mart keek verschrikt op toen hij de tranen van Estella zag. Hij pakte haar hand beet en glimlachte bemoedigend. 'Ik weet zeker dat het goed komt Estella.' verzekerde hij haar en veegde met zijn duim nog een verdwaalde traan weg. 'Het is niet erg om verdriet te voelen, natuurlijk zal je ze missen en zij zullen jou gaan missen, maar je krijgt er ook een nieuwe familie bij. Mijn familie en ik weet zeker dat je je hier op je plek zult voelen.' Hij wist niet goed hoe hij haar beter kon laten voelen, maar hij hoopte dat ze niet al teveel verdriet zou hebben, omdat ze naar het Noorden zou verhuizen.

'Sorry, sorry, het spijt me,' snikte Estella. Ze sloeg haar armen om zijn nek en drukte haar gezicht tegen zijn schouder zodat hij haar gezicht niet hoefde te zien. 'Het komt ook goed, dat weet ik, maar soms dan- dan voelt het gewoon even niet zo.' Bovendien moest het gezegd worden dat Estella van zichzelf een erg emotioneel persoon was. Haar moeder had altijd geprobeerd haar te leren die emoties te verbergen, maar Ella was er nooit goed in geweest. Ze moest soms even een traan laten. Het luchtte haar op, het maakte haar hoofd leeg en helder. Na enkele tellen liet ze Mart weer gaan en veegde ze voorzichtig het nat van haar gezicht. Ze moest zorgvuldig te werk gaan, wilde ze de gezichtsverf niet helemaal uit smeren over haar gelaat. 'Ik denk dat ieder bruid wel een moment zoals dit heeft, toch?' snifte ze.

'Je hoeft je niet te verontschuldigen.' zei Mart vlug, en glimlachte. Hij wilde niet dat ze dacht dat hij het erg vond dat ze haar emoties toonde. 'Ik denk dat we dat gevoel allemaal wel kennen, ik in ieder geval wel.' gaf hij eerlijk toe. Er waren ook nachten geweest die hij slapeloos door had gebracht, niet wetend of alles wel oké zou aflopen met dit huwelijk, maar inmiddels had hij er al meer vertrouwen in, veel meer. 'Tuurlijk heeft iedere bruid dit moment, en ik denk ook stiekem dat elke bruidegom het ook heeft.' Kort keek hij haar aan en drukte hij voorzichtig een kus op haar wang. 'Als er iets is of als je ergens mee zit, wil ik dat je weet dat je naar me toe kunt komen, oké?'

Estella legde dankbaar een hand op Martins arm. Al zijn woorden stelden haar zo gerust. Het was alsof ze als klein meisje bij haar vader of moeder uit huilde nadat ze gevallen was. Iets wat ze zich nu niet meer voor kon stellen, maar hoe het nu toch voelde. 'Dat is heel aardig van je, Mart, om dat te zeggen. Hetzelfde geldt natuurlijk voor jou.' De kus op haar wang had haar verbaasd, maar ze nam het met een grote glimlach aan terwijl ze haar ogen droog wapperde en Martin met hernieuwde interesse bekeek. Ze had hem nog niet eerder zo zorgelijk mee gemaakt. 'Heb jij dit moment al gehad?' vroeg Ella nieuwsgierig. Ze vroeg zich af wie hem gerust gesteld zou hebben.