Een boekenwinkel

-

Wren ging de zoveelste boekenwinkel in die dag en liep onmiddellijk naar de balie toe. Hij herinnerde zich goed hoe Iwan hem had verteld over zijn zaken met boeken en omdat hij al enkele dagen niet op bezoek was geweest in zijn keuken, had hij besloten om zelf op onderzoek uit te gaan. 'Is er de laatste tijd iemand langs gekomen die handelt in boeken? Zeldzame boeken?' vroeg hij benieuwd, terwijl hij op de balie met zijn armen leunde. 'Het zijn twee partners, als het goed is. Beide mannelijk.'

Evan zat in één van de stoffige oude boekenwinkels in de stad. Hij had een adviseur van de landheer er over horen praten en hem een routebeschrijving laten maken zodat hij de winkel zelf kon gaan bekijken. Hij had nu al stapels boeken naast zich staan die erg bijzonder en waardevol waren. Met een boek in zijn handen leunde hij naar achteren op het krakende krukje en streek licht met zijn vingertoppen over het papier. Na een grondige inspectie legde hij het boek óf op de rechter stapel van goed gekeurde boeken óf op de linker met exemplaren die hij toch niet zo bijzonder vond. De eigenaar van de winkel was al een paar keer langs gekomen met wat thee. Evan zat er dan ook al een paar uur.

Wren hoorde teleurgesteld aan hoe de boekeneigenaar de laatste tijd gaan handelaren in zeldzame boeken had ontvangen. Echter wees hij Wren wel op een man die vandaag was gekomen en vertelde erbij dat hij allerlei zeldzame uit de rijen met boeken pikte en er dus een oog voor had. Hij wees naar een aantal boekenkasten en ging toen weer verder met zijn werk. Wren was weggelopen als hij niet tussen een paar boeken door het gezicht van Iwan had gezien. Vluchtig liep hij om de kasten heen en zag hij Iwan zitten. 'Hé!' glimlachte Wren breed.

Evan had net een geweldige vondst tussen zijn stapel uitgehaald en keek ongelovig naar de prachtige kaft. Het was een robijnrood boek dat een rijk borduursel droeg van goed en zilver draad. Hij pakte zijn oogglas er bij en bestudeerde het handschrift toen hij plots iemand hem hoorde begroeten en geërgerd op keek. De eigenaar was tenminste zo verstandig geweest om stil zijn thee te brengen. Verward liet hij zijn monocle zakken en knipperde voor hij door had dat hij de man inderdaad kende. 'Wren, de kok,' zei hij hardop en glimlachte toen breed. 'Je moet echt eens naar dit boek kijken,' ging hij enthousiast verder toen hij hem dichterbij wenkte.

'De enige echte,' glimlachte Wren, terwijl hij tegen de boekenkast leunde en Iwan van top tot teen bekeek. Het moest hem eigenlijk niet verbazen dat Iwan naast het handelen van boeken er ook grote interesse in had persoonlijk. Vooral niet na al die rijmpjes. Toen Iwan hem dichterbij wenkte, knielde hij naast hem neer en pakte hij voorzichtig het boek van hem over. Het zag er duur uit en hij was dan ook als de dood dat hij iets kapot zou maken. 'Het is erg mooi,' zei Wren oprecht, al kon hij de tekst niet lezen. 'Wat voor taal is dit? Kan je dit lezen?' Het gangpad was maar smal, dus hij zat half tegen Iwan aan. Hij wist nog goed hoe de man op zijn vorige aanraking had gereageerd, maar hij besloot om hem maar het voordeel van de twijfel te geven.

Evan hield goed in de gaten of Wren het boek niet schade toe bracht door hoe hij het vast hield, dus ondersteunde hij het boek nog altijd met één hand terwijl Wren het bekeek. 'Dit is Quandaïs en ja ik kan het lezen. Ik ben vloeiend in Quandaïs. Mijn vader had veel interesse in de taal en cultuur.' Doordat Evan zich zo op zijn gemak voelde in deze vertrouwde omgeving gevuld door boeken en doordat hij zo enthousiast was door zijn vondst, merkte hij maar weinig op. Hij boog verder over Wren en wees naar een detail op de kaft. 'Dit is het teken van de Moeder en daar, dat is het symbool dat ze gebruiken voor Tarth.' Hij sloeg het boek open en volgde met zijn vinger enkele woorden op de titel pagina. 'Het wordt aangedragen aan de Moeder en een andere vrouw, waarschijnlijk een echtgenoot.'

'Quandaïs?' herhaalde Wren verbaasd, terwijl hij Iwan aan keek. Hij had willen vragen waarom je in godsnaam een buitenlandse taal zou leren, maar als zakenman was dat natuurlijk hartstikke handig. Een kok echter sprak natuurlijk nooit buitenlanders. 'Doe je wel eens zaken met mensen uit Quandaï?' Wren volgde geïnteresseerd de vinger van Iwan en luisterde naar zijn opmerkingen over het boek. Hij wist niet dat er zoveel te zien was op een in zijn ogen normaal boek. Zijn interesse naar het boek was al snel verdwenen en hij richtte zijn ogen op Iwan. 'Waar was je de laatste dagen? Ik had wel verwacht dat je langs zou komen...' Het was voor Wren ook een verrassing geweest dat hij constant zat te wachten op de komst van Iwan en er zelfs naar uit keek.

Evan knikte en had toen weer door dat hij over zijn antwoorden na moest gaan denken. Zijn leugens moesten wel blijven kloppen. Geheel gefascineerd door het boek nam hij het weer over van Wren en gebruikte het oogglas om de titelpagina nog eens goed te bestuderen. 'Zaken, het was druk en mijn partner is ziek geworden dus moet ik het alleen regelen voor nu.' Het was hem nooit eerder overkomen dat de leugens zo makkelijk kwamen. 'Je hebt een dag vrij gekregen,' observeerde hij vervolgens nieuwsgierig. Het boek had hij inmiddels op de stapel met 'ja' gelegd.

'Oh, vandaar,' mompelde Wren, terwijl hij naar de twee stapels boeken keek. Hij kende geen enkel boek ertussen en vroeg zich af of ze hier misschien ook wel kookboeken verkochten. Niet dat hij er ook maar geld voor had... 'Ja, de zaken waren de laatste dagen zo goed gegaan dat we allemaal een dag vrij heb gekregen,' glimlachte Wren breed. Het was de perfecte dag geweest om Iwan op te zoeken en hij moest eerlijk zeggen dat hij erg verbaasd was dat het ook daadwerkelijk was gelukt. Wren glimlachte breed bij het zien van het oogglas voor Ivans oog en pakte het van hem over, om het voor zijn eigen oog te houden. 'Je wordt er niet knapper op met zo'n vergroting van je oog,' grinnikte hij.

'Dat moet vast fijn zijn.' Evan had geen idee hoe het moest zijn om vrije dagen te hebben. Hij wist niet eens echt hoe het was om te moeten werken voor geld. Hij hielp zijn vader en werd geleerd hoe het Zuiden te regeren, maar daar kreeg hij geen geld voor. Dus een echte baan zou hij het nooit noemen, het was gewoon zijn taak en verantwoordelijkheid. Bovendien dacht hij dat zijn vader nog lang zou wachten voor hij zijn af stond. Evan keek op toen zijn oogglas werd afgepakt en moest lachen toen Wren het voor zijn oog hield. Hij had er nooit bij stil gestaan hoe belachelijk het er uit moest zien als hij dat ding gebruikte. Schater lachend hield hij zich aan de kruk vast.

Wren trok een gek gezicht en werd al snel slachtoffer van de besmettelijkheid van Evans lach, waardoor hij al snel ook hard moest lachen. 'Ik dacht dat alleen écht oude mensen dit nog gebruikte,' glimlachte hij. 'Je weet dat er ook zulke dingen bestaan die je gewoon in je hand kan houden? Vind je vriendin het soms aantrekkelijk?' Wren had niet eens gemerkt dat hij de vraag die al een tijdje in zijn hoofd rond maalde zo openbaar had gesteld. Wren knikte uiteindelijk en glimlachte. 'Vrije dagen zijn geweldig, maar ik hou gelukkig van mijn werk, zodat de andere dagen niet teveel tegen vallen. Is...' Hij gebaarde om zich heen en naar de twee stapels met boeken, 'dít wat je werk in houdt?'

'Ik wil niet zo'n nieuwe. Deze heb ik van mijn vader gekregen.' Evan had het geval weer van Wren over genomen en borg hem zorgvuldig in zijn borstzak op. 'Ik heb geen vriendin,' vertelde hij de kok. Hij snapte niet waarom hij die vraag gesteld had, maar ging maar snel weer verder en knikte enthousiast. 'Ja, mijn partner doet vooral de zaken. Ik doe vooral de inkopen en ik moet natuurlijk boeken controleren als mijn partner een aanbod krijgt van iemand. Of ze echt wel zo veel waard zijn, snap je? En dan mijn vriend doet dan de onderhandelingen.' Evan begreep plots waarom de leugens zo uit zijn mond kwamen rollen. Het leven wat hij beschreef, het werk, het zou iets zijn wat hij had willen doen. Evan kon zich heel goed inbeelden dat hij dag in dag uit met boeken aan de slag zou zijn.

Wren zweeg bij de woorden van Evan over een eventuele relatie en wist niet hoe hij zich er bij moest voelen. Hij besloot die gevoelens dus al snel weg te stoppen en gaf daarbij ook het oogglas weer terug. 'Verdienen jullie zoveel dat je zulke dure kleding hebt? Of kom je gewoon uit een rijke familie?' vroeg Wren benieuwd. Het was opvallend dat Evan met steeds luxere en duurdere dingen aan kwam zetten. En hij kon zich niet voorstellen dat de handel in boeken nou zó onwijs goed ging. Evan ging tegen een boekenkast aan zitten en trok zijn benen in. Hij was veel te lang om zijn benen in de breedte van het gangpad te leggen. 'Wanneer verlaat je het Noorden weer?' Hij pakte een boek van één van de stapels en bekeek de kaft, alsof hij onverschillig was over Evans antwoord. Het tegendeel was echter waar.

'Een beetje van beiden,' besloot Evan om zichzelf in te dekken als hij toch een keer naar de rijkdom van zijn familie zou verwijzen. Hij schoof snel wat boeken aan de kant voor Wren ze omver duwde met zijn lichaam en pakte vervolgens het volgende exemplaar op om grondig te bestuderen. 'Hmm, na de bruiloft.' Hoewel Evan deed alsof zijn aandacht weer door boeken opgeëist werd, kon hij het niet laten om Wren vanuit zijn ooghoeken te bekijken. Hij vroeg zich af wat de kok op zijn vrije dag in een stoffige boekenwinkel deed. Zelfs hij had door dat dat niet logisch klonk.

Wren merkte de blik van Evan op en leunde zuchtend achterover met zijn hoofd tegen de boekenkast. 'Ik weet dat het raar is dat ik je hier zomaar tegen kom, maar... Ik miste je gezelschap. Ik ken niemand die zoveel dingen weet, waar ik zelf nooit over heb nagedacht of over heb gehoord.' Hij glimlachte naar Evan en legde voorzichtig zijn hand op zijn arm. 'Ik beschouw je als een vriend. Kan je niet paar dagen langer na de bruiloft blijven? Dan kan ik je de stad laten zien, dan kan jij me allerlei dingen vertellen. Als je wilt, dan heb ik nog wel plek in mijn kamer? Je mag in mijn bed, dan slaap ik wel op de grond,' ratelde hij met een brede en hoopvolle glimlach.

Evan keek op van zijn boek en legde het op zijn schoot om vervolgens Wren met een met stomheid geslagen blik aan te kijken. 'Maar je kent me niet,' probeerde hij te beredeneren. Hij had nooit eerder een indruk achter gelaten op mensen dat ze hem langer wilden zien, dat ze vrienden wilden worden. Zijn broers en zussen waren zijn vrienden en Pippa, omdat ze hem heel goed begreep. Buiten die paar mensen in zijn leven was er niet veel. Bovendien had Evan er niet zo veel over na gedacht. Hij had Wren graag nog eens willen spreken, maar het 'waarom' had hem nooit bezig gehouden. 'Wel, ik weet niet of ik zomaar- Ik- En mijn partner- H-Hij wil vast verder. Maar als hij niet beter is, d-dan kan ik wel proberen-' Evan greep met een hand naar zijn hoofd en legde om zichzelf gerust te stellen een hand op de stapel boeken. 'Ik kan proberen nog een aantal dagen langer te blijven,' kon hij zijn zin uiteindelijk af maken.

Wren zag hoe Iwan onrustig werd door zijn woorden en geruststellend wreef hij met zijn hand langs zijn arm heen. 'Ik ken je goed genoeg,' glimlachte hij. 'En vriendschap gaat veel verder dan enkel feitjes. Het gaat om gevoelens, niet om kennis.' Wren was op zijn hurken gaan zitten en keek Iwan zo aan. Van de eerdere ontmoetingen had hij al geleerd dat Iwan sociaal wat problemen had, maar hij kon nog steeds zijn vinger er niet op leggen wat het precies was. 'Kijk, voel je niet verplicht omdat ik dit vraag, oké? Je moet nooit dingen tegen je wil doen.' Vriendelijk glimlachte Wren, waarna hij wat omgevallen boeken weer recht zette, die hij per ongeluk had omgestoten. 'Maar het zou geweldig zijn als je langer kon blijven. Ik ken nog wel wat boeken winkel, als ik je daarmee kan overhalen,' vertelde Wren met een knipoog.

Evan staarde lang en hard naar Wren terwijl hij tegen hem praatte. 'Je maakt een grapje,' besloot hij uiteindelijk en stond abrupt op. Hij stootte daarbij bijna de thee over de boeken, maar kon nog net het meeste hete water met zijn eigen lichaam opvangen. Met een pijnlijke frons ging hij echter verder en stapelde een aantal boeken op om ze naar de balie te brengen. Dit was hem wel eens eerder overkomen. Gaston Rabbion, een verre neef, hij had die jongen een paar keer gezien en er mee gepraat toen hij gevraagd werd mee te gaan naar een boekenwinkel in de donkerste en beruchtste buurt van Lorath. Maar Evan werd beloofd daar de geweldigste boeken te vinden. Hij zou zijn nieuwe vriend daar ontmoeten, maar toen hij aankwam en het gebouw in stapte, had hij maar al te goed door dat het een grap was geweest. Pas toen hij op een bed zat en er een hand naar zijn edele delen gleed was Evan uit zijn shock gekomen en had hij kunnen vluchten. Maar hij was toen wel beroofd van zijn geld en van zijn vertrouwen in mensen.

'Iwan, ik-' Hij keek toe hoe de man abrupt op stond en zijn thee om stootte. Wren kreeg ook wat over zijn been heen, maar voelde het nauwelijks. Hij had genoeg brandwonden door kokend water op zijn lichaam dat hij niet meer schrok van wat hitte. Zelf stond hij ook snel op en liep Iwan achter na. Nog net voor de hoek van het gangpad kon hij Iwan staande houden door zijn arm vast te pakken en wat boeken van hem over te nemen, zodat de stapel niet zou vallen. 'Zie ik er uit alsof ik een grap maak?' glimlachte Wren, maar hield zijn gezicht snel al weer in de plooi toen hij besefte dat extra grappen niet zouden werken. 'Iwan, alsjeblieft, ik maak geen grap. Ik ga echt graag met je om en-' Hij haalde een hand door zijn haren heen en zocht naar woorden om de man van zijn goede bedoelingen te overtuigen. 'Ik had toch verteld dat mijn vader erg van boeken hield? Daardoor ken ik wat kleine boekzaakjes. Misschien ben je er zelfs al geweest, misschien ook wel niet. Ik wil gewoon graag tijd met je spenderen. Ik- om eerlijk te zijn, heb ik helemaal niet zoveel vrienden. Het leek me gewoon leuk om, geen idee, meer tijd samen door te brengen?'

Onzeker liet Evan zich staande houden en bekeek hij het gezicht van de kok. Hij haatte het op dit moment dat hij niet kon lezen wat er op geschreven stond. Hij wilde Wren heel graag geloven, maar wat zou er gebeuren als hij dat deed? Hij dacht niet dat Wren hem naar een bordeel zou sturen en hij was ook geen 16 meer, maar het kon wel een kleiner iets zijn dat Evan zou raken. 'Ik weet niet of ik tijd heb,' zei Evan aarzelend terwijl hij door liep en de boeken op de balie legde. Hij glimlachte naar de eigenaar en vertelde hem dat de selectie boeken uitzonderlijk was en wachtte ongeduldig terwijl de man al het geld bij elkaar optelde. Evan wilde niet nog langer moeten wachten terwijl Wren er nog was.

Wren liet Iwan los en keek toe hoe hij weg liep. Zuchtend liep Wren achter hem aan en legde hij het overgenomen deel van de stapel op de balie. Pas toen de eigenaar van de winkel het geld telde, sprak hij weer tegen Iwan: 'Het spijt me dat ik me zo op je aandring, dat had ik niet moeten doen. Je weet waar je me kan vinden en dat aanbod over die extra paar dagen in Tyrosh staat nog steeds.' Hij legde zijn hand op Iwans schouder en kneep er zacht in. 'Als ik je niet meer zie, dan... Het ga je goed, Iwan.' Hij glimlachte nogmaals en keerde zich vervolgens om, om de winkel uit te lopen. Buiten bleef hij staan voor de deur en pakte hij het zakhorloge van Iwan uit zijn zak, om er zuchtend naar te kijken.

Evan zag zwijgend aan hoe Wren af droop en uiteindelijk ook echt weg ging. Het liet een vreemde smaak achter in zijn mond. De kok had oprecht teleurgesteld geleken. Evan vroeg de eigenaar enkele tellen op zijn boeken te passen en hij snelde naar buiten. 'Ik had iets voor je,' riep hij naar Wren voor hij hem uiteindelijk bereikte en een verfrommeld stuk papier in zijn handen stopte. 'Het is een vertaald Quandaïs recept. Het stond aan de binnenkant van één van mijn boeken geschreven.' Kort glimlachte Evan naar Wren en liep toen al weer achteruit terug naar de winkel. 'Ik kom nog wel eens langs voor die visschotel,' beloofde Evan voor hij zich omdraaide en terug de winkel in ging om de eigenaar te betalen en onhandig de stapel boeken mee op weg naar het paleis te nemen.

Wren zuchtte, terwijl hij wat vlekken van het horloge af veegde, en stopte het vervolgens weer in zijn zak. Hij was weggelopen, als Iwan niet plotseling naar buiten was komen lopen. Zwijgend nam hij het papiertje aan en las hij vluchtig wat erop stond. Met een glimlach die steeds breder werd, keek hij op naar Iwan en hief hij zijn hand op als dankgebaar. 'Voor de visschotel én voor dit recept,' glimlachte hij, terwijl hij met het blaadje wuifde. Hij keek hoofdschuddend toe hoe Iwan weer naar binnen ging en liep vervolgens zelf weg.