De boerderij

Kay was al de hele dag bezig om de spullen van zijn vader te verzamelen. Zijn vader was enkele dagen geleden overleden en dat betekende dat Kay er alleen voor stond. Hij zou alle taken van zijn vader moeten overnemen, zoals het bewaken van de bossen en het onderhouden van de royale tuinen. Daarnaast werd ook van hem verwacht dat hij zo nu en dan hout bracht voor de haarden in het paleis en melk en eieren van zijn dieren die hij op de boerderij hield. Het betekende voor hem het begin van een opgesloten leven, zoals zijn vader het altijd noemde. Kay had altijd in de smederij van Evenfall gewerkt, maar dat baantje had hij hierdoor moeten opzeggen. Daarnaast was hij ook in de leer geweest bij zijn eigen baas, die een getrainde soldaat was, en waarschijnlijk zouden die lessen ook op een lager pitje gezet worden. Toen hij de meeste spullen had verzameld, liep hij naar buiten toe en gooide hij ze in het kampvuur dat hij had gemaakt.

Ivy had vandaag pas gehoord dat Ronan was overleden terwijl zij in het Noorden waren geweest. Ze waren gisterenavond pas gearriveerd en dit was het eerste moment dat ze Kay kon opzoeken. Ze zag al een hoge pluim rook tevoorschijn komen toen ze richting het huis liep. Ze vond Kay dan ook snel voor zijn huis. 'Wauw, wat je ben jij aan het doen?' vroeg ze verbaast, terwijl ze toekeek hoe hij vele spullen in het vuur gooide. 'Het spijt me te horen van je vader. Ik wilde eerder komen, maar ik hoorde het nieuws vanochtend pas en we zijn gisterenavond laat vanuit het Noorden hier aangekomen.' vertelde ze. Ze kende Kay al een tijdje, gezien ze vaak in de bossen kwam, was ze hem vaker tegengekomen.

Kay was niet verrast om Ivy al zo snel te zien. De bedienden in het huis hadden vast al gemeld dat zijn vader was overleden en Ivy wist dat hij het fijn vond als ze langs zou komen. 'Ik verbrand zijn spullen. Ik wil al die troep niet in mijn huis hebben,' legde hij uit, terwijl hij naar de vlammen keek. Pas toen niet meer te zien was wat de spullen oorspronkelijk waren, richtte hij zich op Ivy en glimlachte hij voorzichtig. 'Dat is niet erg, het is natuurlijk geen reden om voortijdig terug naar huis te gaan. Hoe was het in het Noorden? Was de terugreis nog te doen met je nichten en neef?' Ivy had altijd de meest verschrikkelijke verhalen over haar familie, die hij altijd geamuseerd aanhoorde.

Ivy nam plaats op één van de boomstammen die er lagen en haalde haar schouders op. 'Het was er warm en het stonk er naar vis.' lachte ze. 'Maar verder was het wel leuk. Ondanks de stank zijn de Havenfeesten daar altijd erg vermakelijk, ze hebben goede drank.' vertelde ze en haalde haar koker met pijlen van haar rug af. Ze wilde vanmiddag nog gaan trainen in de bossen, wellicht wat jagen als ze daar zin in had. 'De ergste is getrouwd en daar achter gebleven, dus ik heb het kunnen volhouden. Daarbij heb ik altijd Ada en mijn ouders nog om me enigszins te vermaken tijdens die lange rit.' Soms kon ze haar eigen zuster ook niet uitstaan, maar het was altijd nog beter dan de kinderen van David en Adelaide. 'Oh en William gaat trouwen, dus we krijgen binnenkort weer een leuk feest.'

Zelf kende hij de royale familie niet, dus moest hij het enkel doen met de verhalen van Ivy. Haar ouders en zus had hij al wel eerder gezien, omdat ze weleens in het legerkamp kwamen, maar haar nichtjes en neef nog nooit. 'Nou, je zult me de komende jaren veel meer zien. Ik moet namelijk alle taken van mijn vader overnemen, dus je zal me morgen al blaadjes uit de tuinen zien rapen,' mompelde hij op bittere toon, terwijl hij naast haar plaats nam op de boomstam. 'Ik heb nu wel behoefte aan wat drank,' verzuchtte hij, waarna hij haar aan keek. 'Maar ik ben blij dat je een goede tijd hebt gehad. Hier in Evenfall is het enkel slecht weer geweest, maar het begint nu alweer wat weg te trekken.'

Ivy keek hem met medelijden aan toen hij bromde dat hij de taken van zijn vader moest overnemen. 'Ah, niet zo treurig. Ik zal je de eerste dagen wel komen vergezellen!' zei ze enthousiast en glimlachte naar hem. 'Geloof me, onze tuinen zijn misschien wel groot, maar qua onderhoudt zijn ze niet zo erg als de tuinen in het Noorden. Daar was werkelijk ieder moment van de dag wel iemand bezig om die bloemen water te geven en om de struiken te snoeien.' Door het warme weer en de extravagante keuzes in de tuinen, koste het extra veel tijd om alles te onderhouden. 'En ik ben er natuurlijk, dus dat maakt het ook weer iets minder zwaar. Dan smokkel ik af en toe een kruik drank jou kant op.' grapte ze.

Ivy moest erom lachen, maar Kay vond het zelf allesbehalve grappig. 'De taken zijn niet vreselijk, maar daar gaat het niet om. Ik kan er niet tegen dat ik gedwongen word om voor jullie te werken. En dan meen ik ook echt gedwóngen. De hoofdbediende zei dat hij me aan de koning zal voorleggen als ik niet morgen in de tuinen zal verschijnen.' Hij wist dat Ivy haar woorden goed bedoelde, maar hij was niet in de stemming om vrolijk te zijn. Misschien dat als hij eenmaal morgen aan het werk was, dat hij er lichter over kon denken. 'Een kruik drank is altijd goed,' zei hij uiteindelijk na een lange stilte met een klein glimlachje. '

Ivy keek hem aan bij zijn serieuze woorden. Ze kon niet geloven dat David hem werkelijk dwong om voor hen te werken. 'Misschien valt het wel allemaal erg mee.' zei ze uiteindelijk, al snapte ze wat hij bedoelde. Zij vond het zelf ook vreselijk als er dingen waren die ze verplicht moest uitvoeren van haar ouders. 'Misschien kan ik iets voor je regelen bij David? Dat je op enkele dagen hier moet zijn en de rest gewoon zelf mag invullen?' David zat er waarschijnlijk niet op te wachten als zijn nichtje ervoor zou pleiten dat hij de tuinman zou ontslaan.

Kay keek haar zijdelings aan en knikte langzaam. 'Als je dat zou kunnen regelen, dan zou het geweldig zijn. Maar werk jezelf alsjeblieft niet in de problemen, alleen maar om mij een gunst te doen. Dat zou ik nooit willen.' Hij legde zijn hand op haar schouder en kneep er zacht in, waarna hij opstond en een bijl pakte, om alvast aan het hout te werken dat hij morgen aan de hoofdbediende moest geven. 'Misschien valt het inderdaad mee,' herhaalde hij onzeker. Bij de Goden, hij wist niet eens hoe de tuinen eruit zagen, laat staan wat hij precies moest doen! 'Maar een bruiloft dus binnenkort? Misschien zie ik dan eindelijk eens die edele mensen waar je altijd over spreekt.'

Ivy glimlachte bij zijn woorden en knikte. 'Ik zal kijken wat ik voor je kan regelen, dat beloof ik.' verzekerde ze hem en stond op van de boomstam. 'Pas in de zomermaanden als het weer wat beter is.' vertelde ze hem en moest zacht lachen. 'Geloof me als ik je zeg dat je ze liever niet kan ontmoeten. Echt, je bent beter af zonder ze.' grijnsde ze en gooide een takje in het kampvuur. 'Wat moet je verder nog doen, afgezien van de tuinen onderhouden?' Ze wist dat zijn vader een hoop taken had, maar wat precies wist ze niet.

Kay zette een houtblok neer en hakte deze met zijn bijl in tweeën. 'Ik ben daarnaast ook opzichter van de bossen. Dat is een royaal woord voor een simpel beroep: boswachter,' verzuchtte hij. Er gebeurde nooit iets in deze bossen, dus het beetje spanning dat in de baan kon zitten, verdween ook alweer. 'Daarnaast moet ik ook voor hout, melk en eieren zorgen voor de royale familie. Eigenlijk alle taken die búíten het paleis verricht moeten worden. Ik mag enkel binnen komen als er feesten of iets dergelijks zijn.' Hij hakte nog wat houtstukken in tweeën en veegde vervolgens zijn bezwete voorhoofd af aan zijn mouw. 'Dus ik zal de hele familie waarschijnlijk niet eens zien.'

'Hé, je kan nu wel gaan zitten mokken over wat er allemaal zo verschrikkelijk is aan de baan, maar je hebt tenminste een baan. Vele mensen zouden met je willen ruilen en daarbij, als je het zo verschrikkelijk vindt, wat let je om je baan op te zeggen? Je kan gewoon een officieel verslag indienen bij David, als je zelf voor een vervanger kan zorgen.' Ze snapte zijn frustratie heus wel op dit moment, maar ze vond ook dat hij wel een beetje dankbaar mocht zijn voor dit alles. Ivy pakte haar pijlenkoker van de grond af en pakte er een pijl uit om deze te inspecteren.

Kay keek haar niet aan en werkte stug verder met het hakken van de boomstronken. Ivy kon gemakkelijk praten als deel van de adel en ook nog eens het nichtje van de koning. Ze had waarschijnlijk nog nooit hoeven werken om ervoor te zorgen dat ze 's avonds kon eten. Toch wist hij dat ze de woorden goed bedoelde en besloot hij er dus niet op te reageren. Het was namelijk makkelijker gezegd dan gedaan om zo'n positie zomaar af te slaan en een vervanger te zoeken. 'Hoe ging je toernooi trouwens? Heb je gewonnen?' Hij had zelf niet genoeg geld gehad om een plaats te kopen voor de spelen, dus had hij er niets van mee gekregen.

Ivy begon te lachen bij zijn woorden, spande haar boog en schoot een pijl, precies in het midden van het houtblok dat hij zojuist doormidden had gehakt. 'Natuurlijk heb ik gewonnen. Bij het boogschieten dan.' vertelde ze trots en liep naar de boomstronk toe om haar pijl eruit te trekken. 'En op de tweede plaats geëindigd met speerwerpen.' voegde ze er nog aan toe, waarna ze de pijl terug stopte in de koker. 'Dus als je nog eens een lerares nodig hebt om je schot te verbeteren, weet je me te vinden.' plaagde ze lachend.

Kay liet zijn houtblok geschrokken vallen en zette enkele stappen achteruit. Pas toen zag hij de pijl in het hout en wierp hij Ivy een hoofdschuddende blik. Toch moest hij lachen en hielp hij haar om de pijl eruit te trekken. 'Ik had ook niets anders verwacht,' glimlachte hij met een trotse blik. Ivy had vaak bij zijn boerderij geoefend met boogschieten en hij was vaak komen kijken. Hij had zelfs wat lessen van haar gehad, gezien zijn leraar in de stad enkel met een zwaard om kon gaan. 'Misschien maak ik daar wel weer eens gebruik van,' glimlachte hij. 'Want ik geloof dat ze ook van me verwachten dat ik jaag op wat dieren. Sowieso moet ik het kunnen, om beren te verdrijven. Ik heb laatst gehoord dat ze zijn gesignaleerd op de grens met het Zuiden.'

[new]
Kay was de bossen in geweest om te jagen op herten en was terug gekomen met een prachtig exemplaar. Het deed hem geen plezier om te moeten jagen op dieren, maar het leverde hem weer geld op. Het jagen hoorde namelijk bij zijn functie, waarvoor hij betaald werd door de adellijke familie. En meestal kreeg hij net wat extra betaald als hij voor vers vlees zorgde. Hij sleepte het beest naar zijn huis toe en legde het daar binnen de hekken van zijn tuin, zodat het niet door allerlei andere dieren opgegeten kon worden. Bezweet en hijgend van de inspanning nam hij plaats op de grond, terwijl hij naar het topje van het kasteel keek. Het was het enige gedeelte van het kasteel dat hij over de bomen heen kon zien.

Cecilia was naar het huis van Kay gekomen, maar had het leeg aangetroffen. Ze was om het huis heen gelopen om te kijken of ze hem misschien in de buurt kon vinden, maar ook daar was het akelig stil geweest. Uiteindelijk was ze tegen de stenen muur aan de zijkant van het huis gezakt met haar handen in haar haren. Toen ze hoorde dat Cordelia weg was, had ze niet geweten wat ze had moeten doen. Ze wilde niet in het kasteel zijn en ook niet onder de mensen, dus de enigste plek die ze had kunnen bedenken was het huis van Kay. Cecilia hoorde het de bladeren kraken en keek op. Het interesseerde haar niet hoe ze erbij stond - al kon ze zich wel inbeelden dat ze er vreselijk uit zag op dit moment. Met snelle passen liep ze om het huis heen en zag tot haar opluchting dat Kay er stond. 'Oh, Kay ik - het spijt me, maar ik wist niet waar ik anders heen moest. Ik- ze-' Ze hakkelde met haar woorden en voelde wederom de tranen over haar wangen heen stromen. 'Lia is weg, niemand weet waar ze is... Ik-'

Kay hoorde iemand aan komen en stond haastig op, terwijl hij zijn boog gereed hield. Toen hij Cecilia herkende, liet hij het wapen vallen en zette hij voorzichtig enkele stappen naar haar toe. 'Gaat het wel?' vroeg hij bezorgd, terwijl ze op hetzelfde moment begon te huilen. Onmiddellijk sloeg hij zijn armen om haar heen en omhelsde hij haar in een geruststellend gebaar. Ze had nog nooit in zijn bijzijn gehuild, geen enkele vrouw had dat ooit gedaan. Hij had Cecilia echter de laatste tijd erg goed leren kennen en wist dat ze niet zomaar overstuur zou zijn. 'Ze heeft vast zo'n bui,' begon hij twijfelachtig, terwijl hij zacht met zijn hand langs haar rug gleed. 'Misschien wil ze dat iedereen ongerust wordt. Of is ze verdwaald. Ik- ze zal vast niet écht vertrokken zijn.' Hij trok haar een stukje van haar af en legde zijn hand op haar wang, zodat ze elkaar recht aan konden kijken. 'Het komt goed.'

Cecilia schudde haar hoofd bij zijn woorden. 'Ik denk dat ze dit keer echt weg is.' mompelde ze, terwijl ze haar tranen van haar wangen afveegde. 'Ze heeft het al meerdere malen gezegd, maar ik dacht dat ze het niet serieus bedoelde, ik dacht-' Cecilia had haar moeten tegenhouden toen ze nog de kans had. 'En- en in het kasteel lijkt het alsof niemand het iets doet. Alsof ze het allemaal wel prima vinden dat ze weg is!' Dat was wat haar nog het meest frustreerde, dat iedereen gewoon deed alsof het niets was. Natuurlijk waren er andere zaken waar ze ook hun aandacht aan moesten besteden, maar dat betekende niet dat ze dit allemaal konden negeren. 'Ik moest daar gewoon weg, Kay.'

Kay beet peinzend op zijn lip en dacht na over Cecilia's woorden. Misschien dat hij nog een poging kon doen om haar zusje te vinden. 'Laten we eerst even naar binnen gaan. Je kan zo niet naar het kasteel terug keren.' Teder pakte hij haar hand vast en leidde haar zo bij hem naar binnen. Het was een maatregel die ze vaak moesten nemen: Cecilia wilde niet dat ze samen gezien zouden worden. Dan zou Kay uiteindelijk diegene zijn die ervoor zou boeten. De haard had hij - stom genoeg - aangelaten tijdens de jacht, dus was het huis goed op temperatuur. 'Heb je een idee waar ze naartoe kan zijn gegaan? Want dan kan ik er zometeen wel achteraan gaan. Ze kan vast niet ver zijn.' Hij nam naast haar plaats op de sofa en trok vragend een wenkbrauw naar haar op. 'Weten je moeder en Estella het al?'

Cecilia liep achter hem aan naar binnen toe en ging op de sofa zitten. 'Ik weet het niet, volgens mij wel...' zei ze zachtjes en keek hem aan. 'Ik kon niet langer daar binnen blijven, ik ben meteen hierheen gekomen toen ik het hoorde.' Ze had geen idee of haar moeder en Estella wisten dat Cordelia het kasteel uit was gevlucht, maar eigenlijk interesseerde het haar ook vrij weinig. 'De stad, het bos- ze kan overal naartoe zijn gegaan.' Lia praatte altijd over vele plekken, maar Cecilia had geen idee waar ze precies naartoe was gegaan. Ze had ook niets achter gelaten waaruit haar verblijf plek uit af te leiden viel. 'De laatste keer dat iemand haar heeft gezien was gisterenavond- wie weet hoe lang ze al weg is Kay.'

Kay legde voorzichtig zijn arm om haar schouders heen en keek toe hoe ze haar verhaal deed. 'Het zou zonde zijn als ik het niet zou proberen, niet waar? Ik vrees dat het nu te laat is om nog te gaan zoeken, het is al bijna donker, maar morgenochtend vroeg kan ik in elk geval het bos uit kammen en vervolgens de stad.' Hij stond op en liep naar de keuken toe, om wat te drinken voor Cecilia in te schenken. Eenmaal bij de sofa gaf hij het glas aan haar. 'Word eerst maar even rustig,' zei hij bezorgd. Het was de eerste keer dat hij Cecilia in deze staat zag: normaal was ze altijd perfect in controle. 'Trouwens, ik kan het me niet voorstellen dat je moeder geen soldaten in zet om naar haar te zoeken.'

Cecilia knikte bij zijn woorden en glimlachte kort. Het deed haar veel dat hij dit voor haar wilde doen, het was niet niks. 'Bedankt, Kay.' Ze legde zijn hoofd tegen zijn schouder aan en keek naar het glas met warme kruidenthee in haar handen. 'Ik weet niet waar mijn moeder allemaal zit met haar gedachten, ik weet niet eens of ze het weet..' Misschien wist haar moeder er helemaal niets vanaf en misschien had Kay wel gelijk dat haar moeder wel degelijk soldaten zou sturen om haar dochter te zoeken. De laatste tijd was het echter in chaos in Cecilia's hoofd en wist ze niet meer wat ze van wie moest denken. 'Mag ik vannacht hier blijven?' vroeg ze uit het niets en keek hem aan. 'Ik weet niet of ik nu wel terug kan gaan naar het paleis- of nou ja, terug wil gaan.'

Kay keek haar twijfelachtig aan bij haar vraag, maar knikte al snel. Het was gevaarlijk dat ze een hele nacht bij hem zou blijven: wie weet zouden er soldaten naar haar gaan zoeken. Zijn huis was niet de eerste plek waar ze zouden gaan kijken, maar als ze eenmaal samen werden gevonden, dan had hij een probleem. 'Je mag natuurlijk hier blijven.' Hij drukte een kus op haar wang en dronk vervolgens van zijn eigen kruidenthee. Het was erg koud buiten en ook hij wilde opwarmen na de koude jacht. Toch zat het hem nog niet helemaal lekker dat ze hier de hele nacht zou blijven. Hij wist niet of hij haar zijn eigen bed moest aanbieden of dat ze wel op de bank wilde liggen of- Er was nog nooit een vrouw bij hem blijven slapen. Al het vrouwelijk avontuur dat hij ooit had gehad, had plaats gevonden in de stad.

Cecilia glimlachte breed toen hij instemde op haar verzoek om de nacht hier door te brengen. 'Bedankt Kay, het betekend echt heel veel voor me.' Met haar vingers streek ze wat overgebleven tranen van haar wang af en sloot haar handen vervolgens weer om de warme mok. 'Ik kan hier op de sofa slapen, als je een deken voor me hebt red ik het wel.' verzekerde ze hem. Cecilia wilde hem zijn slaapplek niet afnemen, of hem in een moeilijk pakket brengen door hier ineens binnen te vallen. Ze wilde enkel en alleen even het kasteel ontvluchten, dat was alles.