De stallen

-

Tot Kay's grote verbazing was hem enkele weken hiervoor meegedeeld dat hij mee moest naar het Zuiden toe. Hij had altijd gedacht dat hij zijn taken enkel in het Westelijke paleis uit moest voeren, maar blijkbaar hadden ze hem ook in het Zuiden toe. Kay klaagde in elk geval niet, hij vond het prachtig om te reizen en nieuwe plekken te ontdekken. Eenmaal in het Zuiden was hij ook met een groot deel van de andere bedienden bevriend geraakt, omdat hij eindelijk eens de tijd had om met hen in contact te komen tijdens de lange reis. In het Zuiden werd van hem verwacht dat hij op de paarden lette en deze ook onderhield, samen met hun rijtuigen. Ook deze moest hij schoon houden, zodat ze elk moment gebruikt konden worden, mocht er iets fout gaan. Nu was hij bezig met de paarden en borstelde hij de klitten uit hun haren.

Cecilia had besloten om er vandaag op uit te gaan. Ondanks de kou vond ze het nog steeds heerlijk om naar buiten te gaan en wat rijden in de omgeving was de perfecte bezigheid. Ze had haar mantel stevig om zich heen geslagen en liep richting de stallen, waar haar trouwe merrie stond. Nadat ze binnen was gelaten door één van de stalknechten, liep ze naar het hok toe en aaide ze over Isla's neus heen. Ze wendde zich tot één van de mannen die bezig was met een ander paard. 'Zou je me misschien kunnen helpen om mijn paard op tuigen?' Haar dienstmeisje had haar verteld dat een groot deel van het huishouden van de Halley's thuis was gebleven, enkel de mensen die ze echt nodig hadden. De rest zou het paleis klaarmaken voor de komst van het kersverse bruidspaar.

Kay had de klitten uit de manen van het paard van de koningin geborsteld en wou net verder gaan met haar staart, toen hij plotseling aangesproken werd. Enkel de paarden van de koninklijke familie en wat hoge generaals en bedienden stonden hier, dus stond hij onmiddellijk in positie en boog hij diep, zonder nog te zien wie het was. 'Natuurlijk, is het-' Toen hij zag wie er voor hem stond, fronste hij diep en glimlachte hij vervolgens nerveus. 'Celine, hé, wat jij doe hier?' Hij keek naar het paard waar ze bij stond en voelde hoe hij klamme handen kregen. 'Dat- Sorry, dat paard is van één van de prinsessen. Als je graag wilt rijden, dan kan ik je wel naar de stallen brengen met de paarden voor de bedienden, ik-' Hij liet zijn ogen over haar voorkomen glijden en hij merkte de fijne borduursels en kralen op haar jurk op. Daarnaast had ze ook een erg mooie ketting om haar nek.

Cecilia stond voor een paar seconden perplex toen ze zag wie er voor haar stond. 'Wat doet de inval tuinier en wapensmid hier in het Zuiden?' vroeg ze verbaast en keek om naar het paard. Hij was nog steeds in de veronderstelling dat ze het dienstmeisje van Cecilia was en eigenlijk wilde ze dat ook zo houden. 'Oh, ja dat weet ik. Ik mocht haar mee uit rijden nemen, de prinses zelf heeft zo weinig tijd, met de aankomende bruiloft van haar broer dat ze mij heeft gevraagd om het dier wat beweging te geven.' vertelde ze hem met een glimlach. 'Dus maak je geen zorgen, ik heb toestemming.' Ze liep weer terug naar het paard en aaide door haar manen heen. 'Kom, kom. Het zadel helpt zichzelf er niet op.' lachte ze en keek hem kort aan. De laatste keer dat ze hem gesproken had was al lang geleden, toen ze nog in het Westen waren.

Kay zuchtte bij haar woorden en haalde een hand door zijn haren heen. 'Misschien was ik niet helemaal een invaller,' begon hij voorzichtig, terwijl hij haar afwachtend aan keek en verontschuldigend lachte. 'Ik wou indruk op je maken en dat kan niet echt als tuinier.' Ondertussen was hij naar de stal gelopen van Isla en legde hij het zadel op de rug van het paard. Iemand zoals Celine zou vast niet liegen over het feit dat ze op het paard van de prinses mocht rijden, daar zou ze veel te veel mee in de problemen komen. Toen hij het zadel vast had gemaakt, bekeek hij opnieuw Celine en vooral haar luxueuze jurk. Hij kon zich niet herinneren dat ze de vorige keer zo'n mooie jurk droeg. 'Waar ga je naartoe?' vroeg hij benieuwd. 'Ik heb namelijk gehoord dat de bossen hier best gevaarlijk kunnen zijn.'

Cecilia moest lachen om zijn woorden. 'Je wilde indruk op me maken?' herhaalde ze giechelend en liep naar de andere kant van Isla toe, zodat ze naast hem stond. 'Ach, voor een simpele dienstmeid maakt het niet uit of je nou een tuinier bent of een wapensmid.' verzekerde ze hem met een grijns en leunde tegen staldeur aan. 'Mensen dikken verhalen graag aan, het gevaar valt best mee als je niet al te diep het bos ingaat.' verzekerde ze hem. 'Maar, mocht het je beter laten voelen, ik was niet van plan om de bossen in te gaan. Een eindje verderop zijn prachtige velden, met een meer. Ik was van plan om daar naartoe te rijden.'

Kay glimlachte door haar gegiechel en keek toe hoe ze naast hem kwam staan. Hij was erg opgelucht dat ze niet boos was om zijn leugens en dat ze het niet erg leek te vinden. 'Mag je ook jurken lenen van de prinsessen? Want je- je ziet er erg mooi uit,' stamelde hij, terwijl hij nogmaals een blik wierp op de jurk. Het leek wel op iets wat de prinsessen zouden dragen. Bij haar woorden haalde hij zijn schouders op en keek hij uit het raam. 'Ik zou het zelf niet eens weten, ik kom niet verder dan de stallen. Maar misschien kan ik de komende dagen eens dat meer bezoeken,' glimlachte hij. Misschien dat hij wel op zijn vrije middag even rond kon lopen door de tuinen van de Rabbions. 'Moet ik je helpen om op het paard te komen?'

Cecilia keek naar de jurk die ze droeg. Het was bij lange na nog niet de jurken die ze droegen tijdens speciale gelegenheden, dit zou je zelfs een simpele jurk kunnen noemen in haar geval. 'Oh, nee dit is gewoon mijn eigen jurk. Op onze vrije dagen maakt het niet zo uit wat we dragen, maar gezien we te gast zijn in het Zuiden, willen ze dat we er op ons best uitzien.' loog ze, haar dienstmeisjes zouden nooit in een jurk als dit lopen. Ze zouden in een jaar tijd nog niet eens genoeg verdienen om een jurk als deze te laten maken. 'Ik heb hem gekregen van de prinses op mijn verjaardag.' zei ze er snel achteraan, zodat hij hopelijk niet al te argwanend zou zijn.

Kay knikte begrijpelijk, terwijl hij zijn blik los maakte van de jurk. Zelf hoefde hij geen speciale kleding aan, omdat enkel de adel uit het Westen in deze stallen zouden komen. Celine daarentegen zou ook door het paleis lopen en was het dus begrijpelijk dat ze er representatief uit moest zien. 'Dat is erg aardig van haar,' zei Kay, terwijl hij de vacht van het paard bestudeerde. 'Van welke prinses bent u eigenlijk het dienstmeisje?' vroeg hij benieuwd. Hij had inmiddels de namen leren kennen, maar de prinsessen zelf had hij nog steeds niet gezien. Zelfs tijdens de reis was hij zo ver van hen vandaag geweest, dat hij niet eens een glimp kon opvangen.

'Cecilia Halley.' vertelde ze hem met een glimlach. 'Als je het leuk vindt kan je meegaan? Gezien je hier zo met mij staat te praten heb je vast geen andere taken om nu per direct uit te voeren. Daarbij zal ik niet erg lang weg zijn.' Ze kon wel wat gezelschap op haar tocht gebruiken en Kay was een fijne gesprekspartner. En dat niet alleen, het uitzicht zou ook nog eens een stuk verbeteren! 'Alleen als je tijd hebt hoor, ik wil niet dat je in de problemen komt door mij.' Haar moeder zou er vast en zeker niet blij mee zijn als ze erachter kwam dat haar dochter een ritje had gemaakt met de tuinier en stalknecht. Dat was niet het soort volk waar ze mee om moest gaan.

'Oh, dat is de middelste dochter, niet waar?' herinnerde hij zich plotseling. Met de andere bedienden had hij de royale families doorgenomen en hij kreeg het steeds meer onder de knie. Het zou nogal beschamend zijn als de koning binnen zou lopen en Kay zou hem niet herkennen. Toen ze vroeg of hij mee wou gaan, had hij onmiddellijk willen instemmen, maar al snel twijfelde hij. 'Ik- ik heb geen paard. Maar ik kan misschien wel even snel naar de andere stallen lopen en daar een paard halen? En ik kan wel even vragen aan iemand anders of die op de paarden kan letten?' vroeg hij onzeker. Niemand zou op hem letten en normaal zou hij ook andere taken gedaan hebben. Hij zou niet eens gemist worden in de stallen, als er maar iemand anders stond.

'Dat is inderdaad de middelste dochter.' Dus zo stond ze bekend, als de middelste dochter. Iedereen zou Estella vast herkennen als de vrouw van Martin Storm, William was natuurlijk de kroonprins en Cordelia- ze had eigenlijk geen idee hoe mensen Cordelia zouden zien. 'Er is vast wel een paard in de stallen van de bedienden, ze hebben altijd meer paarden dan mensen daar.' lachte ze en leidde Isla mee de stal uit. 'Als jij nou een paard haalt, zorg ik ervoor dat er hier iemand een oogje in het zeil houdt, oké?' Ze kende de staljongens uit het Westen en Yorn was meegekomen, die kon ze vast wel overhalen om hier even rond te blijven hangen in de tijd dat ze weg waren.

Kay had zijn handen in zijn zakken gestopt en volgde Celine mee de stallen uit. Ondanks dat hij er niet helemaal zeker over was of dit een goed plan was, wist hij niet of hij ooit nog een kans had om de tuinen van de Rabbions te bekijken, laat staan met Celine op pad te gaan. 'Ik ben zo terug,' beloofde hij, waarna hij richting de andere stallen rende en daar een paard uit zocht. Het was een groot en hoog paard, precies zo eentje die hij ook bij zijn boerderij had staan in het Westen. Hij deed niet eens de moeite om een zadel op te doen en reed zo terug naar Celine toe. Eenmaal daar stapte hij af en keek hij haar vragend aan. 'Is het gelukt? Anders ken ik nog wel wat mensen die hier op willen letten.'

Het duurde niet lang voordat Cecilia Yorn had gevonden en hem had overtuigd om een oogje in het zijl te houden. Ze wist dat de jonge stalknecht al jaren een oogje op haar had en dat kwam op dit moment zeker goed van pas. Hij had beloofd om niets tegen haar ouders te zeggen en hij zou erop letten dat alles goed zou gaan bij de paarden. 'Natuurlijk is het gelukt.' zei ze enthousiast en stapte op haar paard. Met twee benen aan één kant - aan iedere kant één been ging nogal lastig met deze jurk - reed ze langzaam het pad af dat hen naar de velden zou brengen. 'Is dit de eerste keer dat je in het Zuiden bent?' vroeg ze nieuwsgierig en keek hem ondertussen aan. Isla was inmiddels zo gewend aan Cecilia dat ze precies wist wat ze moest doen.

Kay sprong ook weer op zijn paard en volgde Celine op het pad dat naar het meer zou leiden. Al snel had hij haar ingehaald en reed hij naast haar. 'Nee, ik ben nog nooit in het Zuiden geweest. Mijn vader was eerder opzichter van de bossen en de tuinen en toen hij overleed, werd ik het. Hij ging weleens op reis met de familie, maar dan moest ik op de boerderij letten als hij er niet was. Misschien ken je hem wel,' besefte Kay zich plotseling. Nog steeds was het gemis om zijn vader erg groot, maar hij begon er ook mee te leven. Het was nou eenmaal gebeurd. 'En jij? Ga jij elke reis mee met de prinsessen?'

'Oh, ja ik denk dat ik hem wel eens heb zien rondlopen.' Ze wist wie de man was, al had ze geen idee meer hoe hij heette en eigenlijk ook niet meer hoe hij eruit zag. 'Ja, ik reis al mee zolang ik me kan herinneren. Mijn moeder is ook in dienst van de Halley familie. Ze reisde ook altijd mee, dus ik automatisch ook.' Het duurde eventjes voordat ze dat antwoord had geformuleerd, hoe kon ze anders verklaren dat ze alle delen van Tarth al had gezien? 'Één van de voordelen van kamermeisje zijn.' lachte ze. 'De truc is om jezelf onvervangbaar te maken, dan moeten ze je wel meenemen. Zo zie je nog eens wat van de wereld!'

Kay moest lachen om haar uitleg en hield zich ondertussen stevig aan de manen van zijn paard vast. Hij had niet eens de moeite gedaan om teugels bij zijn paard om te doen. Thuis op zijn boerderij reed hij ook nooit met teugels en een zadel - zijn vader had simpelweg niet het geld ervoor gehad - en nu had hij er dus ook geen behoefte aan. 'Dus je leeft bijna al je hele leven in het paleis?' vroeg hij verbaasd. Ze was vast samen met de prinsessen opgegroeid. 'Wat is je favoriete deel van het land?' Hij was erg benieuwd naar haar verhalen over de verschillende delen van het land. Hij hoopte dat hij de volgende reis ook weer mee mocht.

'Ik ben zelfs in het paleis geboren, dus ik woon er al heel mijn leven ja.' Dat gedeelte was niet gelogen. Gelukkig kon Cecilia nog wel iets van de waarheid vertellen. Ze had er vaak over nagedacht hoe haar leven eruit zou zien als ze nier in het paleis was geboren, als ze geen Halley was geweest. Zou het leven dan makkelijker zijn of niet? Mensen kon altijd wel zeggen dat het leven van de adel makkelijk was, maar daar was Cecilia het niet mee eens. Ze hadden inderdaad geen problemen met geld of eten, maar vaak zag het leven er niet uit zoals ze wilde. Cecilia zou moeten trouwen met iemand, iemand waarvan ze waarschijnlijk niet eens zou houden. 'Mijn favoriete deel? Ik zou liegen als ik zou zeggen dat het Lorath was.' lachte ze. 'Ik hou het meest van Evenfall. Oost west, thuis best zeggen ze altijd toch?'

Kay had eigenlijk ook al zijn hele leven te maken met het paleis. Toen hij werd geboren, werkte zijn vader al een tijd voor de koninklijke familie. David was toen al koning geworden. 'Ik vind Lorath wel iets hebben. Het landschap is geweldig voor wat spannende tochten,' vertelde Kay. Hij had nog geen tocht gemaakt, maar hij wou het binnenkort weleens doen en dan ook echt de bossen intrekken. 'Wat vind je eigenlijk van de royale families?' vroeg hij plotseling, waarna hij haar nieuwsgierig aan keek. 'Hoe is de koning? En hoe zijn de prinsessen en de prins? Oh, en de koningin?' Hij had over elk van deze mensen zoveel verhalen gehoord dat hij erg benieuwd was naar Celine's mening over hen.

Cecilia moest lachen bij zijn woorden. 'Daar leent het terrein zich hier zeker voor uit, dat moet ik je nageven. Ik heb het alleen niet zo op de kou.' gaf ze eerlijk toe en ging wat verzitten op haar paard. 'Wat ik van ze vind?' herhaalde ze, terwijl ze een goed antwoord probeerde te bedenken. 'De prinsessen zijn erg aardig, de koning zie ik niet vaak. Meestal is hij druk bezig met zaken, ik zie hem wel tijdens het diner of bij speciale gelegenheden. Het is een goede man. De koningin is goed voor haar kinderen, die zijn haar alles. En de prins, William- sorry prins William gaat natuurlijk binnenkort trouwen dus daar is hij erg enthousiast over.' vertelde ze, hopend dat ze haar mening een beetje in het midden had gelaten. Ze wist dondersgoed dat als ze een foutje maakte, hij zo zou uitvinden wie ze werkelijk was. 'Hoe denk jij over ze dan?' vroeg ze erg nieuwsgierig en keek hem afwachtend aan.

Kay luisterde geïnteresseerd naar haar woorden over de koninklijke familie. Ondanks dat hij zo vaak zo dichtbij ze was, zag hij ze nauwelijks. Hij had enkel de koning en prins enkele keren gezien, omdat ze trainden in de tuinen. Ook de jongste dochter had hij weleens langs zien rennen, maar verder had hij niemand van de overige vrouwen gezien. 'Wat ik van ze denk?' vroeg hij verbaasd, terwijl hij diep nadacht. 'Soms denk ik weleens dat ze helemaal niet beseffen dat ze bedienden hebben. Ik heb het nog wel goed, omdat ik niet in het paleis woon, maar de stalknechten en de keukenmeiden- en jongens en allerlei andere minder belangrijke beroepen krijgen te weinig betaald voor wat ze doen. Daarbij krijgen ze altijd de restjes van het eten en-' Hij zuchtte en haalde zijn schouders op. 'De hoofdbediende is erg streng. Ik heb het idee dat de koning hem totaal niet meer in controle heeft.'

Cecilia keek hem even sprakeloos aan. Dacht hij werkelijk dat ze alles maar namen voor wat het was? Cecilia hield zielsveel van haar dienstmeisjes en dat zei ze hen vaak genoeg. Voor hen verjaardagen liet ze altijd speciaal iets maken, zoals een jurk of een mooie ketting. 'De prinsessen bedanken ons altijd erg hartelijk voor alles wat we voor hen doen.' zei ze uiteindelijk en stopte Isla. 'We verdienen inderdaad niet veel, maar we hebben onderdak en eten. Dat is een stuk meer dan anderen mensen hebben.' Dat had ze één van haar dienstmeisjes wel eens horen zeggen. 'Wat dacht je ervan om even te stoppen? De omgeving is adembenemend vind je niet?' Ze wees naar de uitgestrekte velden waar nog wat mist over hing van de ochtendkou.

Kay luisterde gespannen naar haar woorden en twijfelde of hij erop in moest gaan. Uiteindelijk besloot hij toch maar zijn mening te geven. 'Dat weet ik, juist de bedienden die erg dichtbij de prinsessen, prins, koning en koningin staan worden erg goed behandeld. De andere bedienden vallen allemaal onder de hoofdbediende en die worden juist slecht behandelend. Waarschijnlijk doet de familie dat niet opzettelijk en hebben ze het gewoon niet door. 'Het gaat er niet om of we meer hebben dan anderen. Het gaat erom dat elke bediende krijgt wat die persoon verdient. De stalknechten werken enorm hard, veel harder dan andere bedienden, en toch krijgen ze het minst betaald. Dat is krom.' Hij stopte ook zijn paard en keek om zich heen. De omgeving was inderdaad prachtig, maar toch bleef zijn blik naar Celine glijden. 'Het spijt me, het is niet mijn bedoeling om zwart te praten over de familie. Ik hoop gewoon dat ze wat meer opletten wat er onder de bedienden gebeurt.'

Cecilia keek hem aan bij zijn woorden en wendde haar blik uiteindelijk af. 'I- ik denk niet dat ze het doorhebben. Ik weet bijna zeker dat ze het nooit opzettelijk zouden laten gebeuren.' Ze kende de hoofdbediende niet erg goed. Ze wist wie hij was, maar ze sprak hem nooit. Hij had de leiding over alle bediening in het hele paleis en dat waren er nogal wat. Wellicht kon ze het eens aan haar vader vertellen en zou hij er iets aan veranderen. Het idee dat mensen slecht behandeld werden, terwijl ze voor haar familie werkte, was iets dat Cecilia niet graag hoorde. 'Dat weet ik.' zei ze uiteindelijk, toen hij zijn excuses aanbood over de uitspraken. 'Ik hoop ook dat ze dat voortaan doen.'