Tent van Marcus en Naevia

'Maak je geen zorgen. Ik wil het echt. Het is misschien niet waar ik mezelf vijf lentes geleden zou hebben gezien, maar het is allemaal zo anders nu.' Zoveel lentes geleden had Marcus niet eens zo veel verantwoordelijkheid willen hebben. Hij had het altijd erg prima gevonden om de eind beslissingen aan Nathan over te laten, om door zijn vriend gestuurd te worden. Daarbij kwam nog dat het leger flink gegroeid was in die tijd. Marcus glimlachte zwakjes naar Naevia en gleed met zijn vingers langs haar kaak. 'Maar de prioriteit nu is dat we jou weer aan de gang krijgen.' Hij legde een arm rond haar middel en trok haar voorzichtig dichter naar zich toe. 'Gelukkig hebben we Eileen, niet?' grinnikte hij. Dat meisje had hier al erg veel tijd gespendeerd en Marcus genoot van de loyaliteit die ze voor Naevia had, ook al hadden ze een interessante geschiedenis.

Naevia liet zich gewillig naar hem toe trekken en vleide haar lichaam tegen de zijne aan, gezien ze te zwak was om hem stevig vast te houden. 'Zoveel aandacht wil ik nou ook weer niet,' lachte ze zacht, terwijl ze stilletjes genoot van zijn aanrakingen. Ondertussen dreven haar gedacht af naar Eileen en zuchtte ze diep. Ze was het meisje erg dankbaar dat ze voor haar zorgde en haar daarnaast ook gered had. Het was misschien weleens tijd om Eileen eindelijk als gelijke te zien, zonder de herinneringen aan het verleden. 'Ik- ik wil dat je wel beseft dat dit een heel lang proces gaat worden. Ik heb mannen en vrouwen zien herstellen van wonden als deze en- Het was een kwestie van maanden, soms zelfs jaren. En minder dan de helft kon uiteindelijk weer lopen met ondersteuning.' Voorzichtig liet ze één van haar handen naar het stompje van haar been glijden en voelde er zacht aan. Voor haar zou het zeker een erg lang proces worden. 'Ik wil dat je gewoon weet waar je aan begint... met mij.'

'Ik heb geen idee waar ik aan begin,' zei Marcus eerlijk. 'Maar dat betekent niet dat ik het nu uit de weg ga lopen. Naevia, ik heb besloten je te helpen, neem het alsjeblieft aan.' Het zou een heel ander leven worden voor Marcus nu hij twee dingen om handen nam die zijn beslissingen en zijn doen en laten sterk zouden gaan beïnvloeden. Als hij leider was, werd hem een verantwoordelijkheid toegeschoven die immens was en emotioneel zou hij flink bezig worden gehouden door zijn relatie met Naevia. Misschien had hij hier al die jaren wel naar toe gewerkt, om dit te willen ondanks de moeilijkheden en het ook te denken te kunnen. Ooit was hij er voor weggerend, niet nu.

Naevia keek hem twijfelachtig aan en voelde ondertussen hoe de slaap en de pijn het langzaam van haar over namen. 'Ik zal het proberen,' zei ze met een kleine glimlach, waarna ze zichzelf beter op het bed legde en langzaam haar ogen liet sluiten. Ondanks dat ze alweer erg helder en fit leek, was de realiteit dat ze nog maar een week geleden geopereerd was. Al haar energie ging naar de genezing en veel energie om wakker te blijven had ze dus niet. 'Wil je alsjeblieft in de buurt blijven? Of Eileen, ik-' Ze moest er niet aan denken dat ze opnieuw zo verwilderd wakker zou worden. Zacht kneep ze in zijn hand en glimlachte ze door haar slaperigheid heen. 'Ik hou van je.' Langzaam dreef ze af in haar slaap en hoorde zijn reactie waarschijnlijk niet eens.