Het paleis

-

Ren ijsbeerde heen en weer voor de ingangen van het paleis. Het was een rustige dag en dat was dan ook de perfecte reden om Eileen uit te nodigen. Hij had haar enkele weken geleden al beloofd om haar een keertje mee te nemen en haar het kasteel goed te laten zien, maar tot enkele dagen geleden had hij nog niet de moed gehad om haar uit te nodigen. Het was niet de rondleiding die hem zenuwen bezorg, maar meer het idee wat er met hen twee zou gebeuren, ná de rondleiding - in het algemeen. Toen hij hoorde dat Edmund enkele dagen de stad uit was, had hij besloten dat het een goede dag was om haar uit te nodigen. Henry was ook niet aanwezig en over de rest maakte hij zich weinig zorgen, die lieten hem gewoon zijn gang gaan. Toen de wachter hem vertelde dat er iemand voor hem bij de poort stond, voelde hoe zijn hart sneller begon te kloppen en liep hij richting de poort om Eileen te ontvangen.

Eileen was de tel kwijt geraakt, maar ze wachten al dagen tot Ren haar zou uitnodigen om iets te gaan doen. Sinds het feest was ze erg bang geworden dat hij niets meer van zich zou laten horen, net zoals Wren. Gelukkig bracht hij haar nog bezoekjes op de markt en daarom durfde ze ook niet te klagen. Toen ze dus het briefje had gekregen met de uitnodiging en het door haar huisbaas had laten lezen omdat ze dat zelf amper kon, was ze erg opgewonden geweest. Toch had ze nog grote zorgen en stond ze van het ene op het andere been huppend voor de poorten te wachten. Ze had haar best gedaan zich op haar best te kleden, maar door de plotselinge koud die de winter met zich mee bracht had ze zich gewoon praktisch in plaats van mooi moeten kleden. Wachtend klapte Eileen haar handen verborgen onder een paar wanten samen en zag ze toen plots Ren verschijnen. Ze deed hard haar best haar glimlach in te perken en liep snel naar binnen om de koud te ontsnappen.

Ren had besloten om haar zelf op te komen halen bij de poorten, hij wilde niet dat ze zich ongemakkelijk voelde als ze door één of andere wachter naar binnen werd geleid. Toen hij het gelaat van Eileen zag, glimlachte hij breed en liet hij haar snel door de poorten naar binnen toe. 'Hé, het is goed om je te zien!' zei hij, terwijl hij haar kleding kort bekeek. 'In het paleis is het een stuk warmer dan hier buiten.' verzekerde hij haar en glimlachte kort. Het was nog maar de vraag of ze wel zou komen, hij had tenslotte geen reactie gehad op zijn uitnodiging, niet dat hij die had verwacht: hij had tenslotte geschreven dat hij op haar zou wachten bij de poorten en dat hij haar vanzelf wel zag verschijnen - of niet. Ergens was bij toch wel blij dat ze was ingegaan op zijn uitnodiging. Hij wilde niet dat hun vriendschap zou stoppen, of wat ze dan ook hadden. 'Wil je misschien eerst iets te drinken om op te warmen?'

Eileen had niet geweten of het een goed teken was dat Ren haar hier had gevraagd in plaats van haar mee te nemen naar het plekje in de stad zoals ze hadden afgesproken voor het feest. Normaal besprak ze dat soort dingen met Wren of Hava en soms ging ze er zelfs mee naar Maire. Maar ze had al een tijdje niemand om over dit soort dingen te praten. Tenminste, de meisjes in het badhuis kletsen altijd volop, zij waren aardig, maar het was alsnog anders. Eileen durfde Ren niet te uitbundig te groeten en glimlachte dus maar bescheiden naar hem. Haar blik gleed zelfbewust naar haar kleding. Ze klopte de sneeuw van haar mantel, de ene van Ren die ze nog altijd had, en haalde vervolgens haar wollen muts van haar hoofd. 'Hallo, Ren,' zei ze opgewonden. Vervolgens schudde ze haar hoofd. 'Nee, nee het gaat wel, hoor.' Eileen had het koud, maar dat kwam omdat ze nog niet genoeg warme kleding had en dat gaf ze niet graag toe.

Ren nam haar mee binnen de muren van het paleis en glimlachte toen hij doorkreeg dat ze nog steeds zijn mantel om had. Ze leek nog kleiner nu ze zo ingepakt was in al die kleding. 'Oh Shireen!' riep hij toen hij het dienstmeisje langs zag lopen. 'Zou je de buitenkleding van Eileen in mijn vertrekken willen leggen alsjeblieft, oh- en trakteer jezelf op wat warme wijn, als het goed is staat er net een verse kruik in mijn kamer.' Hij kon het altijd goed vinden met de dienstmeisjes, Shireen kende hij goed, ze hadden hier en daar hun avontuurtjes gehad, maar dat was al een paar jaar terug. 'Je kan je muts en wanten aan Shireen hier meegeven.' zei hij met een glimlach tegen Eileen en keek kort naar Shireen die haar blik op Eileen had gelegd. 'Kom, ik kan niet wachten om je het paleis te laten zien, ik weet zeker dat je de keukens geweldig gaat vinden!' lachte hij. De keukens waren nog altijd één van zijn favoriete plekken in het paleis.

Eileen was nog te in beslag genomen door de koud om door te hebben dat Ren een dienstmeisje had aangesproken. Knipperend staarde ze naar Shireen en gleed haar blik kort naar Ren. Uiteindelijk dacht ze te begrijpen wat er aan de hand was en vlug gaf ze haar wanten, muts en een sjaal aan het meisje. Haar mantel hield ze nog strak om zich heen geslagen bij. 'Ik ben heel benieuwd,' gaf ze toe. Haar ogen schoten nu al gefascineerd door de gang. Ze herinnerde zich de paar uur in het kasteel tijdens het feest nog goed. Toen was ze ook al zo verwonderd geweest. Vandaag zou ze echter vast nog veel verbazingwekkendere dingen gaan zien. Ren wist vast de meest interessante plekjes. 'Ik heb nog koekjes voor je mee genomen. Van de kraam naast mij, waar je ook altijd koekjes haalt?' Met een kleine glimlach haalde ze een zakje onder haar mantel vandaan.

Ren was al langzaam begonnen met lopen en moest lachen toen ze de koekjes tevoorschijn haalde. 'Echt? Dankjewel, dat had je niet hoeven doen Eileen!' Dankbaar nam hij het presentje aan en rook aan het zakje. 'De beste koekjes uit heel het Zuiden.' lachte hij. Zelfs de koks in het paleis konden ze niet zo lekker maken als deze. 'Je weet wel hoe je me kan inpakken hè?' lachte hij en leidde haar een andere gang in. 'Wil je eerst de hallen hier beneden zien, of de vertrekken boven?' Hij kon haar niet de privévertrekken van zijn familie laten zien, maar de lege gastenvertrekken - en natuurlijk zijn vertrekken - zouden geen enkel probleem zijn.

Eileen was erg blij dat haar kleine gebaar zo dankbaar aannam. Het deed haar goed zijn lach te horen, dus ze had er veel voor over. Gelukkig had ze er geen geld voor hoeven te betalen. De vrouw achter het kraampje had haar het zakje gegeven in ruil voor het overnemen van het kraampje voor een middag. Ze bloosde bij zijn opmerking en giechelend keek ze van hem weg. 'Beneden eerst?' Het was een willekeurige keuze. Ze had absoluut geen voorkeur. Alles zou toch even indrukwekkend zijn. 'Het is stil, trouwens,' merkte Eileen rondkijkend op. De vorige keer dat ze er was geweest was het natuurlijk bomvol met gasten en in de hallen druk bezet met wachters en bedienden. Nu hing er een heel kalme sfeer in de gangen.

'De meeste gasten zijn vertrokken, en Ed- Edmund is op dit moment de stad uit en hij heeft een klein deel van de hofhouding meegenomen, dus ik dacht dat dit het goede moment was om je mee te nemen.' vertelde hij. Hij gaf de koekjes ook aan een dienstbode mee met de vraag of hij deze in zijn vertrekken wilde leggen: het had geen nut om de hele tijd met de koekjes rond te lopen en nu hadden ze iets te eten als ze bij zijn vertrekken aankwamen. Met een kleine glimlach sloegen ze een lange gang in met aardig wat deuren. 'Geloof me als ik zeg dat het wel even duurt voordat je door hebt wat waar zit.' grinnikte hij. 'Als je deze deur doorgaat kom je in de balzaal waar ook het feest was,' vertelde hij. 'maar aangezien je die al hebt gezien, gaan we die overslaan. Deze deur leidt namelijk naar iets veel interessanters.' Hij opende de deur die naar de ontvangstzaal leidde. Het was een grote ruimte, met veel pracht en praal. Het was de eerste ruimte die de gasten zagen, dus moest het veel indruk achter laten volgens de ontwerpers: eerste indrukken waren tenslotte belangrijk. 'De rest van het paleis is niet zo opgedoft hoor!' lachte hij. 'Iwone en Edmund zijn niet zo van al dat glimmende.' vertelde hij.

Eileen keek de gegeven koekjes en de dienstbode na tot ze verdwenen en zorgde dat ze het tempo van Ren bleef volgen. Nieuwsgierig stapte ze de ruimte in die zogenaamd veel interessanter moest zijn dan de balzaal. Met grote ogen liep ze de rijk versierde kamer in. Ze volgde de muur met zijn schilderingen en glanzende schilden en bleef stil staan voor een imponerende wapenuitrusting. Giechelend keek ze naar haar eigen evenbeeld. 'In het weeshuis hadden we nooit spiegels, maar afgedankte ijzeren schilden en andere glanzende spullen van het leger. En ik dacht dus altijd dat mijn ogen nog groter en mijn hoofd nóg boller was,' grinnikte ze toen ze met een vinger het zilver aanraakte. Eileen trok haar vinger echter snel terug toen ze het hele ding zag trillen en snel stapte ze door. 'Hebben je- Hebben zij alles hier ingericht? Blijft het niet hetzelfde als de zoon de vader opvolgt?'

Ren moest lachen bij haar woorden. 'Nog grotere ogen?' grapte hij en moest lachen toen de wapenuitrusting trilde door haar aanraking. 'Over het algemeen blijft het wel hetzelfde ja, maar er worden nog steeds hier en daar wat aanpassingen gemaakt, naar de smaak van Edmund, maar vooral Iwone.' Edmund had nooit zoveel interesse naar hoe alle kamers en gangen eruit zagen, dat liet hij meer aan Iwone over. 'Nu zijn de Rabbion's over het algemeen niet zo van de prulla. Ze houden meer van simpel, duidelijk. Al die poespas is niet echt nodig.' Ren's vertrekken waren ook vrij simpel, hij had echter wel een verzameling spullen die hij uit had gestald op wat planken: uit iedere plek die hij bezocht nam hij wat mee, iets wat hem aan die plek herinnerde. 'Deze kamer dient er vooral voor om indruk te maken op gasten.' vertelde hij en glimlachte. 'Zal ik je meenemen aan de eetzaal? Of wil je hier nog wat rondkijken?' Hij had al deze kamer al talloze keren gezien, dus erg interessant waren ze niet meer voor hem, hij wilde echter dat zij het naar haar zin had en hij had toch alle tijd, dus wilde hij graag de tijd nemen.

Eileen sloot zelfbewust en giechelend haar ogen. Ze luisterde geïnteresseerd naar zijn uitleg. 'Er zijn patronen die je veel in het Noorden ziet,' observeerde ze voor zicht uit turend. 'Dat zal prinses- vrouwe-' Eileen wist niet hoe ze Ren's familie aan moest spreken. Bovendien noemde ze de landvrouw van het Zuiden nog altijd prinses Iwone in het Noorden. 'Nee ik ga graag verder,' zei ze snel. Ze voelde de druk van de ruimte, van het belang, op haar schouders liggen. Al dat moois was bijna benauwend. 'Je kan me toch ook wel mee de keuken innemen, niet?' vroeg ze vervolgens enthousiast. Ze had een paar dingen waar ze érg naar uit keek en daar maakte de keuken zeker onderdeel van uit. Het kwam zelfs in haar op dat ze het met Wren kon delen als ze hem weer zou spreken. Hij was vast ook benieuwd!

'Iwone is ook goed hoor.' lachte hij. 'Het maakt niet uit hoe je haar noemt, prinses Iwone, vrouwe- voor mij is het allemaal oké. Zolang je mij maar niet heer gaat noemen.' lachte hij en leidde haar door een andere deur weer naar een andere gang toe. 'Natuurlijk kan ik je meenemen in de keukens, er zullen wel mensen zijn, maar dat is niet erg toch?' De keuken was de enigste plek in het kasteel waar altijd mensen aanwezig waren. Het was er altijd warm en er was altijd wel iets te doen. 'Misschien kunnen we zelfs wel wat dingen proeven als je wilt!' zei hij enthousiast en leidde haar de eetzaal in. De tafel die er stond was gigantisch en het gebeurde maar een enkele keer dat hij helemaal gevuld was met mensen: meestal bij het banket, maar op de meeste dagen was het enkel de familie Rabbion. 'Ik vraag me ook nog steeds af waarom we zo'n reusachtige tafel nodig hebben.' grinnikte hij en sloot de deur achter zich dicht. 'Hierna zullen we naar de keukens gaan, oké?'

'Iwone,' herhaalde Eileen met een frons. Haar gezicht klaarde op toen Ren vertelde dat hij haar inderdaad de keukens mee in kon nemen. Sinds ze vrienden was met Wren- of wellicht moest ze nu zeggen toen ze vrienden was met Wren was dat haar favoriete plekje. Het rook er altijd heerlijk en hij maakte haar altijd aan het lachen. Ze vond het heerlijk tussen de tafeltjes door te dansen met haar dienblad, maar in haar pauzes voelde ze zich het meest op gemak. Dat moest ze nu nog steeds ergens terug vinden. Met een lach keek ze naar de immense tafel. Ze herkende het wel van het weeshuis. Een ellenlange tafel die nooit vol zat of iedere dag met andere mensen bezet was. Het was een komen en gaan in dat gebouw. Ze knikte en stemde er zo mee in dat ze zo naar de keukens zouden gaan, maar ze keek hier ook graag rond. 'Wat is jouw favoriete plek?'

Ren liep zelf langs de grote tafel heen, alvast op weg naar de andere kant van de kamer, die ook een deur bevatte. Vanuit daar was het veel korter naar de keukens: het was een korte gang door en dan waren ze er al. 'Mijn plek?' herhaalde hij en draaide zich om zodat hij haar aan kon kijken. Hij dacht na over zijn antwoord, er waren veel plekken in het paleis waar hij graag tijd doorbracht. 'Ik heb niet echt een specifieke plek. Er zijn veel gangetjes en kamertjes waar niemand komt. Hoog in het kasteel. Het duurt even voor je er bent, omdat je aardig wat trappen op moet, maar dan is het ook de moeite waard.' vertelde hij. De plekken waar mensen nooit kwamen, waren zijn favoriete plekken om te komen als hij even tijd nodig had voor zichzelf. 'Maar daarnaast vind ik het ook fijn om bij de mensen te zijn, en de tuinen-' Hij stopte lachend met praten. 'Zoals ik al zei, ik heb teveel favoriete plekken.'

Glimlachend luisterde Eileen naar Ren. Ze probeerde zich een beeld te vormen bij wat hij noemde, maar realiseerde zich dat ze het toch zou zien. Ze zag echter geen kasteel voor zich maar Tyrosh. 'Het klinkt als een stad. Ik had ook plekjes in Tyrosh die ik vaak opzocht. Met gangetjes en binnenpleintjes en torens die je uit de wind lieten zitten. Je kunt er afgelegen plekjes vinden, maar inderdaad ook mensen. Zoveel mensen. De straten hier in Lorath raken nu leeg, omdat het zo koud is. Dat gebeurde nooit in Tyrosh.' Haar ogen glansden bij al die gedachten aan Tyrosh, maar toen ze zichzelf betrapte op haar nostalgie, schudde ze haar hoofd. 'De sneeuw is heerlijk,' ging ze snel verder. 'Het komt nu al tot boven me enkels en er is nog meer voorspeld!'

Ren moest lachen om haar woorden. 'Toen ik klein was, was het kasteel ook meer een stad. Het was zo groot, ik kon er letterlijk dagen in rond dwalen. Ze zijn me één keer kwijt geweest- echt kwijt. Ze vonden me 's nachts pas ergens. Ik was in één of ander torenkamertje in slaap gevallen. Ze waren zich een ongeluk geschrokken. Ze dachten dat ik het kasteel uit was gegaan, of uit een raam was gevallen.' lachte hij. 'De sneeuw is geweldig, maar na een paar weken wordt je het meer dan zat, geloof mij maar.' Sneeuw was leuk voor eventjes, maar als het te lang duurde, was er geen lol meer aan. 'En als het gaat smelten, al die derrie-' Nee, sneeuw was niet zijn favoriete ding hier in Lorath. 'Kom, zullen we naar de keukens gaan?'

Het verhaal van Ren amuseerde Eileen. In het paleis waren ze vast snel ongerust wanneer iemand niet bij het eten was. Wie weet hoeveel man er wel niet naar de kleine Ren op zoek was geweest. 'Nou, ik ga de sneeuw niet beu zijn. Iedereen zegt dat, maar ik vind het helemaal niet zo vervelend. Niet vervelender dan regen of hele warme zon.' Ze was er nu stellig van overtuigd dat ze de sneeuw nooit zat zou zijn. Zelfs niet als het smurrie werd in de straten van Lorath. Ze knikte vervolgens en greep enthousiast zijn hand vast. 'Waar is het?' Haar maag begon spontaan te knorren bij het idee aan het binnen stappen van een keuken gevuld met lekkernijen. En natuurlijk hoopte ze dat ze daar iets van aangeboden kreeg. Het eten op het bruiloftsfeest was zo lekker geweest dat ze nu hoge verwachtingen had van de keuken in het kasteel.

Ren moest lachen van haar enthousiasme en leidde haar de deur door, die uitmondde in een korte gang. 'Alleen deze gang door en dan zijn we er al.' Deze gang werd gebruikt om het eten te brengen naar de eetzaal, het was een kortere route dan als je via de "hoofdgangen" van het paleis zou lopen. 'Waarschijnlijk worden we niet eens opgemerkt door het gros van de mensen, omdat ze zo druk aan het werk zijn.' grinnikte hij en opende de deur die naar de keukens luidde. Meteen werd de stilte verbroken door mensen die heen en weer liepen en commando's rond bulderde. 'Welkom in de keuken,' lachte hij en nam haar mee naar de zijkant van de keuken die hen een goed uitzicht bood op de rest van de keuken.

Eileen versnelde haar pas automatisch toen ze hoorde dat ze nog maar één gang door hoefden. 'Weet je hoeveel mensen er precies werken? Heel veel, toch? En iedereen doet iets anders?' Ze viel stil toen de deur open ging. De geuren omhelsden haar en trokken haar verder naar binnen waar ze met een lach rond haar lippen rond keek. Ze liet zich mee naar een hoek nemen, maar het liefst zou ze door de drukte heen willen lopen, over een keukenhulp zijn schouder mee willen kijken en de bedienden een helpende hand geven. Ze begreep hoe erg ze het miste om zo druk in de weer te zijn. Het was zo vergelijkbaar met de taverne en het werk dat ze daar had gedaan. Achter een kraam staan op de markt of het schoon schrobben van baden was heel anders. 'Is dat de hoofdkok? De- De chef?' vroeg Eileen nieuwsgierig terwijl ze naar Ren op keek. 'De man die uit een taverne kwam en nu hier kookt?'