Het koninklijk paleis

-

Henry stond met zijn armen over elkaar heen geslagen te kijken naar de poort van het paleis. Het was ongeveer twee weken geleden dat zijn leger die van Estella had verslagen. Veel van de strijd kon hij zich niet meer herinneren, maar het moment dat Edmund voor hem sprong en zich voor hem opofferde... Hij kon zich er nog elk detail van herinneren. David mocht dan zijn biologisch vader zijn, Edmund was diegene die hem had opgevoed. Hij was zijn echte vader. Ondanks dat Edmund de grootste klap had opgevangen, had Henry zijn oog verloren in de strijd. Er zat nu een groot litteken op zijn gezicht en hij droeg een ooglapje voor zijn verloren oog. Die pijn kwam echter in het niets bij de pijn die hij voelde voor alle verloren levens tijdens de strijd. Ondanks dat ze hadden gewonnen, had hij veel soldaten verloren. Pas na een tijdje keek hij opzij naar zijn vrouw en legde hij een hand op haar schouder. 'Ondanks dat alles nu over is, voelt het alsof we nu pas beginnen.'

Zuchtend nam Willa het immense gebouw in haar op. Het was geen goede reden geweest waarom ze niet eerder naar het paleis waren gegaan, maar Willa had het niet erg gevonden het bezoek uit te kunnen stellen. Zodra ze de stad in waren, werd het allemaal ineens zo werkelijk dat het haar beangstigde. Ook nu voelde ze de rusteloosheid. Er was te veel verloren om de overwinning echt een winst te noemen. De dood van Henry's vader was door iedereen nog maar moeilijk te verdragen en dan waren er nog zoveel meer verliezen. Willa was slechts blij dat Henry nu naast haar stond. Hij had op het randje gestaan en ze zou daar nu iedere keer als ze naar hem keek er aan herinnerd worden. 'Het is eerder een afscheid van al het oude, vertrouwde,' zei ze zacht terwijl ze naar zijn hand zocht en die stevig vast hield. Een stel mannen opende voor hen de poorten en langzaam werden ze verder en verder naar binnen geleid.

Henry knikte instemmend op haar woorden en pakte haar hand vast, waarna hij verder liep. Het was dezelfde weg die hij altijd af legde met zijn familie als hij bij de Halleys op bezoek ging, maar nu was er een veel ander doel: hij zou koning worden. 'Ik was van plan als eerst naar de werkkamer van mijn vader te gaan,' zei hij zachtjes, waarna hij het paleis binnen ging. In al die jaren dat hij hier kwam, was het nog nooit zo stil geweest. 'En we moeten gaan besluiten welke woonvertrekken wij gaan innemen.' Het zou natuurlijk ideaal zijn als ze op de begane grond aan de tuin een vertrek konden vinden. De jongens zouden het hier vast prachtig vinden, hield hij zichzelf voor. Hij merkte al snel dat zijn passen onzeker waren en zijn bewegingen al helemaal. Hij was het nog steeds niet gewend dat hij nog maar één oog had om mee te kijken. Geen enkele diepte klopte nog.

Willa volgde haar man. Ze had zelf geen idee waar ze heen wilde en of er wel iets was wat ze wilde zien en knikte dus maar. Ze zou Henry volgen. 'De vertrekken van mijn moeder,' zei Willa meteen. Ze had er al een aantal dagen over na gedacht nadat Henry's toestand verbeterd was en ze zeker wisten dat hij het zou gaan overleven. Toen had ze zich bedacht dat de enige link die zij had met deze plek haar moeder was. Bovendien waren het niet het soort reusachtige vertrekken als de echte koninklijke vertrekken en was er een uitzicht gericht op de bossen, niet op de stad. In plaats van zijn hand vast te blijven houden, stak ze een arm door de zijne zodat hij meer op haar kon steunen. 'Pas op, er komt een afstapje,' waarschuwde ze hem toen ze de grote ontvangst hal binnen kwamen. Het was de danszaal tijdens grote feesten, maar nu was het leeg en akelig.

Henry keek zijn vrouw bedachtzaam aan en knikte vervolgens instemmend. 'Daar had ik niet eens aan gedacht. Ik vind het een heel goed idee,' zei hij, waarna hij naar haar glimlachte en zich vervolgens weer richtte op alle afstapjes en onregelmatigheden in de vloer. Toen hij voor het eerst uit bed had gemogen, was hij al over de eerste de beste tenthaak gevallen, middenin het kamp. Het had hem heel veel moeite gekost om op dat moment niet in huilen uit te barsten, voor het eerst in jaren. Hij kneep dankbaar in zijn vrouws arm, toen ze hem door de gangen begeleide, en stopte vervolgens voor zijn vaders werkvertrekken. Hij beval enkele soldaten om de overgebleven adellijke leden in het kasteel te vinden en hem vervolgens te vertellen hoe hun gemoedstoestand was. Estella moest nu al wel bevallen zijn. Langzaam opende hij de deur en stapte hij naar binnen.

Wila was blij te horen dat Henry het ook een goed idee vond. Ze had hem misschien wel kunnen overtuigen als hij er in eerste instantie niet mee eens was geweest, maar dat deed ze nooit met veel plezier. Willa keek de soldaten die opgedragen waren de overgebleven mensen te vinden na en zuchtte. Ze had opgezien tegen confrontaties. Ze wist niet wat ze zou moeten doen als Estella plots voor hun neus stond, of erger, Adelaide. Wat was er dan te zeggen? Bovendien had ze Henry nog niet durven vragen wat hij met hen van plan was. Ze liet haar echtgenoot voor gaan het vertrek in en volgde hem toen terwijl ze stilletjes rond keek. Voor haar had dit geen betekenis, ze was hier nog nooit geweest. Voor Henry daarentegen- Willa kwam naar voren en streek met een hand over zijn rug. 'Je hebt twee trotse vaders die nu op je neer kijken,' zei ze zacht.

Henry stapte langzaam het vertrek binnen en staarde al snel naar een groot portret van zijn vader. Daarnaast hing een portret van zijn grootvader en overgrootvader enzovoorts. Het had hem als kleine jongen altijd geïmponeerd, maar dat was niets vergeleken met het gevoel dat hij nu had. Hij zou deze lijn voortzetten. 'Drie vaders,' verbeterde hij zijn vrouw, waarna hij haar met een treurige glimlach aan keek. 'Mijn moeder heeft nooit meer iets van Tobias vernomen. Misschien leeft hij nog, misschien ook niet, maar ik zie hem zeker ook als vaderfiguur.' Hij legde ook zijn arm langs haar middel en drukte zo een kus op haar slaap. Zijn oog viel vervolgens op het bureau en met een frons liep hij erop af. Er lagen een hoop documenten en papieren op, allemaal met dezelfde handtekening. Adelaide had hier vast gewerkt na Davids dood. 'Wat moet ik met Adelaide, Estella en de anderen doen?' Hij had zijn vrouws advies erg nodig.

Willa kreeg de rillingen van de doordringende ogen van de voormalige koningen en keerde de portretten al snel de rug toe om Henry aan te kijken. 'Natuurlijk, en Tobias,' glimlachte ze. Ze had zowel Henry als Iwone vaak genoeg over de jonge man horen praten. Bovendien had ze haar eerste zoon naar hem vernoemd. Hij zou niet vergeten worden, al was hij nog levend of had hij de dood al gevonden. 'Oh, Henry,' zuchtte Willa toen hij haar om advies vroeg. Ze wilde hem graag helpen, maar dit soort zaken stonden ver, ver boven haar. Willa streek langs haar krullen en keek haar echtgenoot aan. 'Ik zou niet weten wat je met ze kunt doen, maar- maar denk aan alle momenten in je jeugd dat je haat hebt gevoeld voor Adelaide, erken het, maar negeer het vervolgens. Laat het jou ook niet hatelijk worden.' Ze was om het bureau heen gelopen en had zijn beide handen vast gepakt. Als er iets is waar Willa haar best voor zou doen, dan was het dat het koningschap Henry's goedaardigheid nooit zou wegnemen. 'Je bent beter dan dat.'

Henry keek toe hoe ze zijn handen vast pakte en liet zijn hoofd zakken na haar woorden. 'Weet je nog dat ik Estella heb gesproken voor de strijd? En dat ik er niets over wilde vertellen, aan niemand?' Hij zuchtte diep en leunde tegen het bureau aan. 'Ik heb haar vreselijk behandeld. Ik weet niet wat er gebeurde-' Een kant die hij altijd onderdrukt had tegenover zijn vrouw en vrienden was omhoog gekomen. Een kant waar hij niet trots op was. 'Ik ben van plan om ze allemaal vrij te laten. Ik zal ze een plek hier in het paleis aan bieden, maar ze ook de mogelijkheid geven om te vertrekken. Je hebt gelijk. Het is nu allemaal over.' Er was altijd de kans dat Adelaide en Estella samen nog plannen zouden bedenken, maar zijn macht was dusdanig sterk dat ze eigenlijk niets konden doen. Er zat geen gevaar achter hun vrijlating.

Willa hield Henry stevig vast en probeerde zijn blik vast te houden. 'Je hebt nog kansen om het goed te maken, Henry.' Ze trok hem naar haar toe en legde haar handen op zijn beide wangen. 'Dat is een rechtvaardige keuze.' Zacht drukte ze haar lippen op de zijne. Ze was zelf, naar het voorbeeld van haar moeder, altijd een vredeszoeker geweest. Ze zag het gebruik van geweld, van harde consequenties, van straffen niet als nuttig. 'Henry, je hoeft dit niet alleen te doen. Het is niet erg als je een fout maakt. Ik en Ren, je moeder en zoveel anderen zijn er om te helpen, om je er op te wijzen als je een fout begaat zodat je het beter kunt maken. Ik-' Ze glimlachte zwakjes. 'De enige reden waarom ik er genoegen mee neem dat ik koningin wordt, is omdat ik jouw koningin zal zijn en je kan helpen, zo goed als ik kan.' Met haar vingertoppen streek ze langs zijn baard. 'En het enige wat ik daar voor terug vraag is dat jij er alles aan doet om mij te helpen met onze zoons, om een vader te zijn en te blijven ondanks je rol als koning.'

Henry kuste Willa teder terug en wreef met zijn hand over haar rug heen. 'Ik hoop het,' zei hij op twijfelachtige toon, terwijl hij dacht aan zijn zuster. Hij had maar weinig nieuws over haar toestand gehoord. Zijn gehele aandacht kwam echter al snel op zijn vrouw en met een glimlach keek hij haar aan. Na zijn ongeluk had hij nog voor een seconde gedacht dat Willa en zijn zoons hem nooit meer aan durfde te kijken door zijn verminkte gezicht, maar daar was gelukkig niets van waar geweest. 'Je zal de beste koningin worden die ik mij kan voorstellen,' glimlachte hij, terwijl hij zijn armen om haar heen sloeg en haar zo in een omhelzing nam. 'En ik zal er alles aan doen om genoeg tijd met jou en de jongens te kunnen doorbrengen. Ik wil de gemiste tijd met Tobias goed maken en Iwan en Gus zien opgroeien.'

Tevreden glimlachte Willa naar Henry en gleed ze voorzichtig, met slechts haar vingertoppen over de rode huid dat nog net onder het ooglapje vandaan kroop. Het was vreemd geweest hoe kalm ze was toen ze had gehoord dat Henry ernstig gewond was geraakt, hoe beheerst ze was geweest toen ze hem had gezien onder het bloed, kermend van de pijn. Wellicht was het zo geweest omdat ze wist dat hij er nog was en iedere keer als ze Iwone zag, ze pas echt wist wat het was om iemand te verliezen. Willa klemde haar armen stevig om haar man heen. 'En wellicht kunnen we tijd en plaats maken voor nog een kindje, een dochter bijvoorbeeld,' grinnikend liet ze hem los en klopte zachtjes op zijn borst. Ze maakte er misschien een grapje van, een meisje zou ze nog erg graag willen. 'Maar laten we verder gaan. Als ieder vertrek bezoeken zolang duurt zullen we nooit klaar zijn.' Ze had zijn hand vast om hem mee de werkkamer uit te nemen toen ze Adelaide in de deur opening zag en afwachtend van haar naar Henry keek.

Adelaide was al snel door Henry's mannen gevonden in haar eigen vertrekken. Ze had zich nou eenmaal niet verborgen gehouden, ze had zitten wachten tot hij zou arriveren in het paleis. Ze wist precies hoeveel dagen, hoeveel uren, hoeveel minuten als het ware er waren verstreken. Estella was net voor de strijd was losgebarsten aan de bevalling begonnen. Haar dochter had haar van te voren toe vertrouwd dat ze het kindje al een dag of langer niet meer had gevoeld en dus had Adelaide de geneesheren opgetrommeld om het op te wekken. Uren later had het dode kindje, een meisje, bij Estella en Mart in hun armen gelegen. Pas weer uren later werd de overwinning van Henry aangekondigd en weer een hele stonde later werd het duidelijk dat het niet goed ging met Estella. Nu stond ze voor Henry en met een zucht zakte haar blik naar de grond. 'Het zou fijn zijn, Willa, als je me even met Henry zou willen laten praten. Alleen.'

'Nog een kind? Een dochter?' Hij keek haar verrast aan en glimlachte vervolgens breed. In alle heisa en drukte van de laatste tijd had hij zichzelf niet eens de kans gegeven om te denken aan een gezinsuitbreiding. Nu hij echter koning was geworden en alles hem mee leek te zitten, kon hij dan ook niet anders dan positief op haar woorden reageren. Het voelde alsof hij, samen met Willa, alles aan kon. 'Willen we onze dochter het wel aan doen om drie oudere broers te hebben?' grinnikte Henry, waarna hij Willa volgde, maar al snel stokstijf stil stond bij het aanzicht van Adelaide. Langzaam keek hij van de vrouw naar Willa toe en knikte langzaam. 'Ik zie je zometeen bij onze vertrekken, oké?' Hij gebaarde naar enkele wachters dat ze mee moesten lopen met zijn vrouw en nog snel gaf hij haar een geruststellende kus. Vervolgens sloot hij de deur achter zich en keek hij afwachtend Adelaide aan. Hij voelde hoe hij nerveus werd van haar aanwezigheid.

Adelaide keek Willa na en liet toen kort de stilte hangen. Het was fijn niet langer uitstel te hebben van haar lot. Ze wilde nu gewoon weten wat Henry zou doen en afwachtend keek ze naar hem. Het ooglapje viel haar natuurlijk meteen op. Ze had al gehoord wat er gebeurd was van enkele van haar mannen. Het was als een triomf in het paleis rond gegaan dat de landheer uit het Zuiden gedood was en Henry wellicht een dodelijk wond had opgelopen. Het had Henry's mannen echter niet minder moed en strijdlust gegeven en hier stonden ze dan. 'Het is spijtig heer Edmund te zien gaan. Ik hoop dat je familie een waardig afscheid heeft kunnen nemen,' begon ze uiteindelijk. 'Ik hoop dat je moeder het goed maakt ondanks de omstandigheden.' Adelaide zat met haar gedachten al een paar dagen bij Iwone. Als er iemand was met wie ze veel overeenkomsten had en toch ook totaal niet, dan was het Iwone. 'Ik verwacht dat we snel zullen buigen voor jou als koning, dus kan ik beter beginnen,' zei ze vervolgens terwijl ze moeizaam op haar knieën zakte.