Keuken

-

Geconcentreerd boog Wren zich over het stuk vlees dat voor hem lag en probeerde nette plakjes ervan te snijden. Maire had hem de laatste tijd erop aangesproken dat zijn gerechten er slordig en onverzorgd uit zagen. Hij had het al het vlees verwijt, maar na al die maanden in het Zuiden kon hij niet meer weg komen met dat smoesje. Echter waren zijn gedachten al dagen totaal niet meer bij zijn eten: Evan was enkele dagen geleden terug gekomen uit het Westen en hij wachtte gespannen tot hij weer langs zou komen. Het was te gevaarlijk als Wren zomaar en spontaan naar het paleis zou gaan, dus kon hij niet anders dan wachten op de komst van Evan. Als Wren naar het paleis kwam, dan spraken ze dat altijd ver van tevoren af en dan zorgde Evan ervoor dat hij hem op stond te wachten en dat de wachters afgeleid waren. Zo kon hij Wren altijd met een smoes naar binnen nemen en dan besteedde ze de gehele dag en nacht samen. Bij die gedachte glimlachte Wren breed en sneed hij geconcentreerd verder.

Evan had er een aantla dagen overheen laten gaan voor hij pas de confrontatie met Wren aan zou gaan. Hij had door dat het niet geheel eerlijk was, omdat Wren hem niet zomaar op kon zoeken en hij hem dus liet wachten, maar zijn zenuwen hielden hem erg tegen. Hij kon helemaal niet voorspellen hoe Wren zou reageren, dat kon hij normaal al niet, maar nu was het des te erger en grootser. Met een diepe zucht schoot hij het steegje achter de taverne in en klopte - driemaal zoals altijd - op de deur. Ergens hoopte hij dat zijn vriend te druk zou zijn of er helemaal niet zou zijn. Dat waren echter erg ongebruikelijke scenario's.

Wren veerde op van zijn werk bij het horen van het geklop en al snel had hij de deur naar de steeg open gemaakt. Met een brede grijns keek hij Evan aan en gebaarde hij dat hij binnen mocht komen. 'Ik vroeg me al af wanneer je zou komen.' Toen de deur weer gesloten was, legde hij zijn handen teder op Evans wangen en drukte hij zijn lippen op de zijne. Hij was altijd blij als Evan weer verscheen na een lange reis: hij vreesde altijd voor het moment dat hij niet meer op zou komen dagen. 'Hoe gaat het? En hoe was de reis? Let trouwens niet op mij, ik moet ondertussen vlees snijden.' Hij grijnsde en na hem nogmaals gekust te hebben, ging hij weer verder met de maaltijden. Hij vond het altijd leuk om Evans verhalen te horen over andere delen van het land.

Evan voelde de glimlach al verschijnen toen hij het gerammel aan de deur hoorde en vervolgens Wren zag. Hij stapte zoals hem werd gebaard naar binnen en bekeek zijn vriend met een bescheiden glimlach. 'Sorry dat het zo lang duurde, ik-' Evan zei verder niets omdat hij gekust werd en met rode wangen keek hij de keuken rond. Ondanks dat hij en Wren al een tijd zogezegd samen waren, bracht het hem nog altijd in verlegenheid. Zeker nu. 'Het- Het gaat goed. Het is wat chaotisch.' Hij nam de volgende kus weer met gekleurde kaken aan en ging vervolgens op het krukje zitten tegenover het werkblad van Wren. 'Je hebt vast gehoord wat er allemaal gebeurd is in het Westen,' begon hij.

Wren glimlachte breed door de verlegen reactie van Evan en schudde vervolgens ongelovig zijn hoofd. 'Ik weet niet of ik opgelucht of teleurgesteld moet zijn. David was niet bepaald een koning die ik erg kon waarderen, maar ik betwijfel dat William nou zoveel beter is.' Hij was nooit een grote fan van de adel geweest en Evan wist dat maar al te goed. Hij besloot dat het beter was als hij er maar niet teveel over door zou gaan. 'Je ziet er trouwens goed uit. Die zon in het Westen doet je goed,' glimlachte Wren, terwijl hij kort zijn hand op Evans wang legde, en vervolgens weer verder ging met snijden. 'Maire heeft geklaagd dat ik mijn borden niet mooi op maak. Ze noemde het een stelletje bij elkaar geraapt voedsel dat ik zonder nadenken op een bord smijt.' Hij moest grinniken om de gedachte en ging maar weer verder. 'Hoe gaat het trouwens met je schoonzuster? Die was zwanger, niet waar? En met de rest van je familie?'

'Ik- William gaat misschien-' Evan fronste diep. Hij wist niet of hij hierover wel kon beginnen met Wren. Er was nog niets honderd procent zeker, maar het voelde alsof het allemaal al bepaald was. Evan zou zijn broer steunen als het zo ver kwam. Die steun zou hij ook moeten gaan geven als zijn vader zijn taken overdroeg. Evan slikte bij die gedachte. Afwezig luisterde hij naar het gepraat van Wren. Uiteindelijk glimlachte hij en knikte, meer niet. Pas na enkele seconden realiseerde hij zich dat hij wellicht iets had moeten zeggen. 'Het gaat goed. Alles is chaotisch na het vertrek uit het Westen.' Hij keek zijn vriend aan, maar liet zijn blik al snel rond dwalen door de keuken.

Wren keek Evan met een opgetrokken wenkbrauw aan en verloor zijn aandacht voor het vlees. Normaal was Evan veel enthousiaster na een reis, laat staan als ze elkaar een tijdlang niet hadden gezien. En daarbij leek hij ook erg afwezig. 'Zit je ergens mee?' vroeg hij dus maar direct, terwijl hij zijn mes had neergelegd en Evan aan keek. 'Je lijkt zo afwezig.' Wren glimlachte zwak en keek zijn vriend vervolgens afwachtend aan. Daarbij leek het wel alsof hij ook totaal geen interesse had in Wren. Het lag op het puntje van zijn tong om te vertellen wat hem de laatste tijd allemaal was overkomen, maar hij wilde Evan ook nog opschepen met zijn saaie verhalen.

Evan wreef zijn handen over elkaar en probeerde het schuldige gevoel niet op zijn gezicht te lezen te zetten. 'Pippa is ook meegekomen uit het Westen.' Hij wilde het niet verder uit hoeven te leggen en hoopte dat Wren de rest van het plaatje zou raden. Hij bedacht zich echter na enkele tellen dat het misschien wel het verkeerde plaatje zou zijn en bezorgd beet hij hard op zijn lip. Evan hoopte dat Wren niet boos zou, maar het zou begrijpen. Het was logisch, toch? Dat hij als toekomstige landheer nu moest kiezen voor een echtgenote, iemand van adel, een goede verbinding tussen Noord en Zuid. 'Ik wou dat het anders was. Dat ik niet-' Evan zocht naar de juiste woorden. Hij mocht dan wel velen en velen boeken lezen en hele conversaties opgeslagen hebben in zijn geheugen, die gesprekken kwamen nooit van pas in het echte leven.

Wren had al snel door waar Evan op doelde en hij legde dus langzaam zijn mes neer, terwijl hij zijn vriend met een stalen gezicht aan keek. Hij had vaak gedacht wat hij zou zeggen als Evan met het nieuws zou komen dat het niet meer kon. In de tijd dat Evan weg was, had Wren er zelfs over nagedacht om zelf de relatie te verbreken, zodat hij niet de schaamte zou voelen die zou komen als Evan Pippa boven hem zou verkiezen. 'Je zou willen dat het anders was, maar toch doe je er niets aan,' begon Wren langzaam, terwijl hij zijn stemvolume laag probeerde te houden. 'Als je ook maar één keer je gedraagt als landheer, dan zou je op je vader af stappen en hem vertellen dat je niet met Pippa trouwt.' Wren was inmiddels opgestaan en leunde met zijn handen op het dienblad onder hem. Hoe wilde Evan dat hij zou reageren? Blij voor hem en Pippa? Blij dat hij eindelijk een keuze had gemaakt? 'Je wilt helemaal niets anders dan doen wat je ouders zeggen en de perfecte adel spelen. Wees eerlijk tegen jezelf, Evan.'

Evan liet zijn schouders hangen toen de blik van Wren zo plots veranderde. Hij voelde zich ernstig benard in de kleine keuken en kneep zijn handen hard samen. 'Ik wil gewoon een goede landheer zijn. Ik wil dat mijn ouders me vertrouwen, dat de mensen uit het Zuiden me vertrouwen omdat ik dingen voor hen doe en niet voor mezelf. Ik wil het zo graag goed doen.' Zijn ogen schoten door de ruimte om maar niet die van Wren te raken. 'Jij bent alleen voor mij en voor jou goed, niet voor heel het Zuiden. Pippa- Ik-' Met een gebrek aan woorden stopte Evan zijn uitleg maar. Hij wilde het niet erger maken door zijn gevoelens en gedachten op een verkeerde manier te uiten. Zuchtend pakte hij zijn mantel die hij bij binnenkomst had uit gedaan weer op en sloeg hem om zijn schouders. Wren wilde hem hier vast niet hebben nu. Hij kon beter weg gaan. Misschien kon hij met zijn moeder praten, misschien had ze tijd.

Wren twijfelde of hij er wel goed aan deed om Evan zo aan te spreken. Ze hadden allebei al die tijd geweten dat Evan uiteindelijk voor Pippa zou kiezen. Echter had hij altijd die stille hoop gehad dat Evan zijn vader tegen durfde te spreken en hem te vertellen dat hij van Wren hield. Misschien was dit nog het enige beetje moed dat hij Evan mee kon geven. 'Evan, denk je nou echt dat het volk liever iemand van adel willen volgen of iemand uit het volk? Het zou eens goed zijn voor jullie om eens te luisteren naar het volk en hen ook toe te staan in jullie... groep.' Alle frustraties over de adel kwamen in één klap omhoog. Misschien was Evan wel niet zo anders dan zijn familie. 'Ik verdien in elk geval nog een uitleg waarom je dit nú precies doet,' zei hij, toen hij zag dat hij zijn mantel om deed. Tevens fronste hij diep. 'Het is alsof dit je helemaal niets doet.'

Evan schudde zijn hoofd en voelde hoe hij langzaam meer en meer begon te trillen. 'De adel zal amper accepteren als ik iemand van het volk aan het hof introduceer, laat staan als het een relatie is zoals die van ons, tussen- tussen mannen. Dat is nooit geaccepteerd geweest bij de adel in Tarth. Het is misschien anders in andere culturen of duizenden jaren geleden, maar niet nú.' Hij klemde zijn kaken op elkaar en staarde Wren aan. 'Ik doe het nu, omdat het toch een keer moet gebeuren en nú heeft mijn familie me nodig. Mijn broer en- en ze hebben mijn levenlang me gesteund. Ik moet dat nu ook voor hen doen!' Tot zijn eigen verbazing had Evan een bord van het aanrecht geslagen en lag het nu in stukken op de grond. Beschaam begon hij meteen met het oprapen.

'Begrijp dan dat het niet om de adel gaat, maar om het volk, Evan! Je wordt landheer, maar het enige waar je om geeft, is dat je jouw familie en de andere adel tevreden moet houden. Bij de Goden, Evan, het gaat niet meer om ons, oké? Het gaat er nu om dat ik je behoed dat je als landheer niet meer naar je volk om kijkt!' Het geluid van het brekende glas liet Wren in elkaar duiken, maar al snel stond hij gehurkt naast Evan om hem te helpen met de stukken. Hij had zichzelf altijd beschouwd als een kalmerende factor voor Evan. En nu hun relatie voorbij was, kon hij de onrust en disbalans in Evan weer terug vinden. 'Het is niet mijn bedoeling om je te beledigen of vervelend te laten voelen. Ik wist van tevoren dat dit moment er ooit aan zat te komen. Ik hoopte gewoon-' Hij beet op zijn lip en zocht naar de juiste woorden, terwijl hij de bordscherven in zijn hand hield. 'Ik heb je een kijk gegeven in het leven van een simpele kok. De wereld draait niet om de adel.'

Evan keerde zijn rug naar Wren toe toen hij hem hielp. Hij pakte voorzichtig stuk voor stuk de scherven op en bekeek ze lang en aandachtig in zijn handen. 'Dat weet ik. Maar mijn vader doet zijn best er voor het volk te zijn en dat ga ik ook doen, maar dat gebeurt niet plots door met iemand te trouwen die niet van de adel is. Ik moet met iemand trouwen die bekwaam is, die me kan helpen, omdat ze de geschiedenis kent van Tarth en weet van de regels die er bestaan en een idee heeft van de complexiteit van het regeren. Pippa weet dat soort dingen. Ik heb haar nódig,' legde hij bijna ongeduldig uit. Hij wilde niet verder uit hoeven leggen wat er nu gebeurde en waarom. Hij wilde gewoon dat het over was, dan kon hij inderdaad doen alsof het niets betekend had.

Wren liet de scherven vallen in de prullenbak en voelde hoe vervolgens zijn handen balden. 'Best,' zei hij nors en kortaf. 'Als je alleen nog maar te vertellen hebt dat je mij níét meer nodig hebt, dan kan je net zo goed gaan. Ik verdien namelijk beter dan dat.' Hij ging weer op de kruk zitten bij zijn stuk vlees en wilde net verder werken, maar de emoties zaten zo torenhoog bij hem dat hij zich al snel weer naar Evan keerde. 'Waarom ik? Was het spannend om met een man om te gaan of wilde je ervaring hebben of zette ik je teveel onder druk? Wat het ook was, je hebt het nu niet meer nodig of je hebt het al, want ik ben blijkbaar erg vervangbaar.' Hij was inmiddels weer opgestaan en leunde tegen de tafel aan. 'En als het echte liefde was, dan is dat de laatste tijd blijkbaar vervaagd. Want het kost je erg weinig moeite om afscheid te nemen.'

Evan keek beduusd naar Wren. Hij kon geen enkele van de dingen die nu gebeurde, geen enkele van de woorden of geen enkele van de gevoelens samen brengen. Het was een onoplosbare puzzel en het bracht hem tot woede dat het hem weer niet lukte. 'Ik weet het niet, Wren! Ik weet het niet! Ik heb het nooit geweten! Ik kan dit helemaal niet! Mijn hoofd kan dit niet en- en als je wist hoe het zat dan hoef ik je toch niet te vertellen dat ik je nodig heb. Dat ik rust had met jou om me heen of dat ik nooit trilde als je me aanraakte. Dat ik- Ik je niet uit hoefde te leggen hoe ik me voelde omdat je het wist! Wil je dit horen? Wat wíl je horen? Je weet dat ik het niet kan snappen als het zo onduidelijk is? Het maakt me doodsbang, oké?' Evan blies zijn adem hard uit en hapte vervolgens de lucht weer in. Bij de Goden wat werd er nog meer van hem verwacht? Waarom was dit nog zoveel moeilijker dan andere ruzies die hij had gehad?

Wren keek Evan zwijgend aan tijdens zijn woorden en liet uiteindelijk zijn hoofd hangen. Ze waren altijd voor elkaar een rustgevende factor geweest. En nu hij naar Evan keek, was het alsof hij weer de jongen in de steeg zag, verstopt tussen enkele prullenbakken met een warrige blik in zijn ogen. In de tussentijd was er zoveel gebeurd, was hun relatie zo sterk geworden, en nu leek het alsof ze weer bij af waren. 'Evan, ik-' Hij zette enkele stappen naar hem toe en legde zijn hand op zijn arm, in de hoop dat hij wat rustiger zou worden. 'Ik hoef niets van je te horen. Ik- ik wist dat dit moment eraan zat te komen en ik hoor er dus ook op een volwassen manier mee om te gaan.' Hij kneep zacht in zijn arm en keek hem vervolgens onzeker aan. Hij besefte nu pas dat het erg goed mogelijk was dat dit de laatste keer zou zijn dat hij Evan zou zien. 'Je hoeft je niet te verdedigen. Ik- ik heb van je gehouden, heel erg. Je hebt me laten inzien dat de adellijke leden niet allemaal verschrikkelijk zijn.' Hij toonde zijn scheve grijns en veegde met zijn vrije hand wat haren van zijn voorhoofd af. 'En ik ga je missen. Heel erg.'

Evan deinsde in eerste instantie terug toen Wren dichter bij kwam en hem aanraakte. Het kneepje bracht hem echter tot rust en langzaam sloot hij zijn ogen om zich op zijn ademhaling te kunnen concentreren. Evan had nooit gedacht dat hij zoiets kon voelen voor iemand zoals voor Wren. Als hij zijn broers en zussen vriendinnetjes en vriendjes zag hebben wist hij nooit wat dat betekende. De verhalen over Willa en Henry of over Leona en Nathan, dat stond ver van zijn bed, behalve als hij aan Wren dacht. 'Ik jou ook,' zei hij zacht en opende zijn ogen om de kok aan te kunnen kijken. Oogcontact vast houden met iemand was erg bijzonder voor hem. Zoiets kon hij niet met veel. Na enkele tellen keek hij toch weg en maakte zijn arm los van Wren. 'Ik kan nu beter echt gaan.'