De keuken

-

Wren bewoog zich vloeiend door zijn keuken en probeerde zo snel mogelijk zijn soep af te hebben. Hij had wat staan dromen en staan luisteren naar de geluiden van het feest, dus moest hij nu zijn verloren tijd in halen. Gelukkig konden de taverne klanten zich prima vermaken en zouden ze het niet eens merken als het wat langer duurde, voordat hun eten op tafel kwam te staan. Met een doek veegde hij zijn bezwete voorhoofd af en stug werkte hij door. Maire had nog weleens de gewoonte om zijn keuken in te lopen en hij wilde in elk geval dan wel een goede impressie achter laten. De laatste tijd was het voor iedereen in de taverne onzeker of ze hun banen konden behouden, al wist Wren dat hij nogal onvervangbaar was. Hij was de enige, echte kok die in de taverne werkte en hij besteedde dan ook bijna al zijn dagen hier.

Het was een drukste van jewelste in de Taverne. Het feest was op volle gang en het stroomde steeds voller met mensen die hun maag wilde vullen met iets goeds. ze had naar Hava geluisterd en er stond vanavond zowel champignonsoep als een visschotel op het menu. Ze was zo druk bezig geweest om alles draaiende te houden, dat ze nog geen tijd had gehad om te kijken hoe het er in de keuken aantoe ging. 'Wren, alles oké hier?' vroeg ze, terwijl ze haar met hoofd om de hoek van de deurpost keek. Het rook heerlijk en Wren was dan ook druk bezig met koken zo te zien. 'Hulp nodig?'

Wren keek op en zag Maire binnen komen lopen in de keuken. 'Alles gaat goed, maar een beetje hulp kan nooit kwaad,' glimlachte hij. Hij gaf het nooit toe als hij het te druk had of extra hulp nodig had. Hij was veel te bang om verplaatst te worden door een andere kok die alles sneller kon dan dat hij kon. Hij wees naar de deur en glimlachte breder. 'Ik hoor dat het druk is. Het feest is vast al in volle gang, niet waar? Ik ben benieuwd of we nog een keer een glimp kunnen vangen van de adel.' Zelf vond hij de adel een stelletje rotzakken, maar het was altijd leuk om ze te bekijken en dan met tomaten of ander voedsel te gooien.

Maire moest lachen en liep verder de keuken in om een mes te pakken en de rest van de champignons te snijden. 'Ja, het is zeker druk. Hava en Eileen lopen over van het werk, maar gelukkig zijn de gasten gezellig en klagen ze niet veel.' Het was nog geen eens middag en de meeste waren al ladderzat, niet dat het haar uitmaakte: dat deed de zaken enkel goed. 'Ik zou er niet al te veel op rekenen, ze zijn de laatste jaren veel voorzichtiger geworden en geef ze eens ongelijk.' Ze snapte best dat ze niet meer uit hun voertuigen en van hun paarden afkwamen. Iedereen wist wat er dertig jaar geleden was gebeurd en waarschijnlijk wilde de adel dat graag voorkomen.

Toen Maire de champignons sneed, legde Wren zijn handen op haar schouders en drukte een kus op haar wang. 'Ik kan ook altijd op je rekenen, Maire,' glimlachte hij, waarna hij weer verder ging met zijn eigen taken. Van veel gasten in de taverne had hij verhalen gehoord over de aanvallen en rebellen van dertig jaar geleden en hoeveel edelen daarbij om het leven waren gekomen. Zelf rouwde hij er niet over: als het aan hem lag, dan zou er geen adel meer zijn. 'Ach, eigenlijk boeit die adel me ook totaal niet. Ga jij nog een keer deze week naar de festiviteiten toe?'

Maire schoof de gesneden champignons in een bak, zodat Wren ze kon verwerken in zijn soep en pakte de volgende lading erbij. 'Raak er niet al teveel aan gewend.' lachte ze en schudde haar hoofd bij zijn vraag. 'Geen tijd, ik kijk vanuit het raam wel toe.' Ze wilde haar zaak niet overlaten aan iemand anders in een drukke tijd als deze. Als er iets mis ging, wilde ze niet ergens in de stad ronddwalen. Daarbij, iedereen moest werken dus zij ook. 'Niet dat we veel missen, het is vooral veel herrie en drukte.' Ze had niet zoveel met het Havenfeest, het was dat de klandizie ineens omhoog sprong en ze enorm veel winst kon maken. Dat was het enigste voordeel van het havenfeest in haar ogen.

Wren moest lachen en schudde zijn hoofd. 'Maak je maar geen zorgen, ik weet wat ik allemaal kan verwachten van je,' grinnikte hij, terwijl ie de gesneden champignons verder verwerkte. De visschotel was gelukkig al zo goed als klaar, maar de soep moest nog even verder afgemaakt worden. 'Je hebt nooit tijd, Maire. Je moet ook eens wat tijd voor jezelf nemen! De taverne voor een avond sluiten en plezier maken op straat! Ik ga op mijn vrije avond ook naar de festiviteiten toe. Gratis drank sla ik niet af.' Hij doopte een lepel in de soep en hield die voor Maire's mond. 'Proef eens of het goed is.'

Maire schudde haar hoofd. 'Een avond de taverne sluiten zit er niet in. Ik vrees dat ik dan een menigte achter me aan krijg.' Ze had zoveel vaste gasten die iedere avond dronken in de bar zaten, die zouden het niet accepteren dat ze zomaar een avond niet zou draaien. Ze had natuurlijk altijd de mogelijkheid om het heft uit handen te geven aan één van haar medewerkers, maar die sprong durfde ze nooit te maken. Ze wilde het liefste overal bovenop zitten. 'Ik zou niet al teveel rekenen op die vrije avonden, Wren. Je hebt gezien hoe druk het nu is en het is nog niet eens avond.' Hij was de enigste kok, dus waarschijnlijk zaten die vrije avonden er niet echt in. Toen hij de soeplepel voor haar hield, nipte ze eraan. 'Er mag nog wel wat zout bij.' concludeerde ze.

Wren voelde hoe zijn lachende gezicht lichtjes betrok en hij nam dus maar snel ook een slok van de soep. Hij had al zo'n idee gehad dat een vrije avond er niet in zat, maar misschien kon ie gematst worden door Maire. 'Ach, ik hoef de adel toch niet te zien.' Als ie genoeg geld had, kon hij misschien eindelijk eens gaan reizen. Dat was een droom voor hem. 'Hoe speelt de troubadour? De menigte is gek op hem, heb ik gehoord. Je zou hem standaard in moeten huren, joh.'

Maire zag hoe zijn gezicht betrok en ze wilde graag iets voor hem betekenen, maar ze kon het zich echt niet permitteren om hem vrij te geven. 'Hij is hier nog maar enkele weken, dan reist hij weer verder. Ik heb het al geprobeerd, maar helaas. Gelukkig hebben we Hava nog die zo nu en dan bereid is om het podium op te gaan.' Toen alle champignons gesneden waren legde ze het mes aan de kant en waste ze haar handen vluchtig in de ton met water die er stond. 'Nog iets anders wat ik voor je kan doen?'

Wren pakte ook de overige champignons en ging ze verder bewerken. De soep was gelukkig bijna klaar en dan konden Hava en Eileen ze gaan serveren. Toen Maire vroeg wat ze nog kon doen, pakte hij haar hand vast en trok hij haar tegen hem aan. 'Ik denk dat je heel erg goed weet je nog kan doen,' murmelde hij met pretoogjes, waarna hij haar zacht kuste. Hun affaire was nog niet zo lang bezig, maar ze zochten elk vrij moment elkaar op. Er waren wel vaker periodes geweest dat ze samen waren, maar het was nooit serieus geworden. Wren moest er niet aan denken om een serieuze relatie te hebben met een man of vrouw die het altijd zo ongelofelijk druk had.

Maire glimlachte bij zijn woorden en kuste zijn zoete lippen zachtjes. Ze had liever niet dat de rest van haar personeel hier vanaf wist, dus probeerde ze het zo goed mogelijk te verbergen voor de rest van de taverne. Ze wilde niet bekend staan als de waardin die relaties aanging met haar medewerkers. Toch kon ze het niet laten om haar lippen smachtend tegen die van hem te drukken, terwijl ze de deur van de keuken dichttrok. Pottenkijkers hoefde ze niet te hebben. 'Niet te lang, anders gaan ze me missen daarbinnen.' zei ze lachend, terwijl ze haar armen om zijn nek heen sloeg.

Wren moest lachen en rolde plagerig met zijn ogen. 'Ik weet dat het snel moet,' grinnikte hij, waarna hij haar weer kuste. Zijn hand liet hij langs haar been omhoog glijden en met de andere kantelde hij haar hoofd omhoog, zodat hij beter bij haar lippen kon. Ze hadden veel momenten gehad dat ze bijna waren betrapt en dat was meestal dan ook de reden waarom ze vaak een ''pauze'' namen met de affaire. 'Laat je voor een moment even helemaal ontspannen, oké?' fluisterde hij in haar oor, terwijl hij zacht haar nek en schouder kuste.

Maire voelde hoe haar rug de muur raakte en glimlachte bij zijn woorden. Ze sloot haar ogen toen ze zijn lippen in haar nek voelde en gleed met haar eigen handen langs zijn rug. Ze voelde hoe hij haar rok rok omhoog schoof met zijn hand en glimlachte kort. 'Het verbaast me nog steeds dat niemand erachter is gekomen.' Maire was altijd iemand die - dacht ze zelf - dat soort dingen snel opmerkte, haar medewerkers blijkbaar niet, of ze hielden wijselijk hun mond dicht.

Wren lachte tegen haar nek aan en duwde een mouwtje van haar schouder af, zodat hij steeds lager kon. 'Ze durven vast niet de keuken in te komen als jij er ook bent. Ze denken vast dat je mij ervan langs geeft,' grinnikte hij, waarna hij haar weer aan keek. 'En ze zijn veel te bang om hier in de keuken iets fout te doen als jij kijkt.' Wren rommelde met zijn broek en keek Maire vragend aan. 'Hoeveel tijd heb je precies?' vroeg hij met een brutale grijns, terwijl hij naar de deur keek die netjes dicht was en ook nog eens een balk voor geschoven was. Niemand zou binnen komen. Ze zouden vast denken dat Maire en Wren een ruziënd gesprek hadden.

Maire keek hem kort aan. 'Genoeg tijd.' Zo lang hadden ze niet nodig en daarbij konden ze toch niet binnen komen. Smachtend kuste ze hem, terwijl ze hem hielp om zijn broek los te maken. Haar rok kende meer voordelen, ze hoefde hem enkel omhoog te schuiven. 'Het is ze geraden dat ze niet binnen komen.' Gelukkig kende iedereen die hier werkte Maire's regels en ze wisten ook wat er gebeurde als ze zich er niet aan hielden.

Wren glimlachte breed en kuste haar net zo verlangend terug. Samen hadden ze al snel zijn broek losgemaakt en omlaag getrokken en ook haar rok had hij tot haar middel omhoog geduwd. Hij hield haar stevig vast tegen de muur en ondersteunde haar lichaam, zodat ze niet zou vallen. 'Dan zullen ze de tirade van Maire mee maken,' zei hij op dramatische toon, terwijl hij haar plagerig kuste op haar lippen, wang en nek. Nadat hij er zeker van was dat niemand binnen kon komen, duwde hij zichzelf in haar en kreunde hij zacht. De spanning van het geheim doen maakte hem enkel meer opgewonden.

Maire was meestal bloedserieus in de taverne, maar ze kon het nu niet laten om te giechelen. 'Oh die zullen ze zeker kennen.' lachte ze. Tegen haar rug voelde ze de ruwe textuur van de muur, terwijl ze aan de voorkant het zachte lichaam van Wren tegen zich aan voelde. 'Stt..' giechelde ze, terwijl ze zelf ook moeite had om haar genot in te houden. Gelukkig was de taverne vol, wat betekende dat er veel lawaai was en daarbij speelde er ook nog eens een troubadour. De kans dat ze hen hier hoorde waren erg klein. Haar ene hand gleed langs zijn wang, terwijl ze zijn lippen zachtjes bleef kussen. Speels beet ze op zijn lip en een gesmoorde kreun verliet haar lippen.

Ze smoorden elkaars kreunen door te kussen en grinnikend voelde Wren hoe ze beet in zijn lip. Zijn bewegingen werden sneller en hij voelde hoe hij steeds dichter bij zijn climax kwam. Zijn vrije hand gleed verder onder haar rok, tot hij bij haar borsten aan kwam, en met zijn andere hand ondersteunde hij haar nog steeds. 'Naar wiens kamer gaan we vannacht? De jouwe of de mijne?' murmelde hij vragend tegen haar lippen aan. Na lange dagen, zoals nu tijdens het havenfeest, hadden ze 's nachts allebei wel wat verlichting nodig. En hij wilde ook wat stress van Maire af halen, zoals hij hopelijk nu ook deed. Hij vond het maar niets dat ze zo hard werkte.

Maire voelde hoe haar lichaam tot een hoogtepunt kwam en ademde zwaar uit. 'Jou kamer, die van mij zit te dicht bij die van Hava. Die hoort en ziet alles en ik wil niet het risico lopen dat ze het uitvindt.' mompelde ze, terwijl ze hem nog zachtjes kuste. Haar rokken liet ze weer naar beneden zakken, en keek in het kleine spiegeltje dat aan de muur hing, om te kijken of haar haren nog fatsoenlijk zaten. Het was altijd moeilijk om van hem af te blijven als ze hier was. Het was fijn om even niet aan de taverne en de drukte te hoeven denken, dat was het effect dat Wren op haar had: hij liet haar even alles vergeten. Niet dat het voor lang was, maar alle beetjes hielpen.

Wren kwam ook al snel na Maire tot zijn climax en hard hijgend steunde hij met zijn hoofd tegen Maire's schouder aan. Langzaam liet hij Maire los, zodat ze weer stond, en hij hief zijn broek op. 'Dan zie ik je vanavond bij mij,' glimlachte hij, waarna hij haar nog even passievol kuste. 'Ik zorg voor wat te eten en wat wijn.' Hij waste grondig zijn handen en ging vervolgens weer verder met koken. Het had gelukkig allemaal niet lang geduurd, dus liep hij niet veel achter op zijn schema.

Maire glimlachte, volgde zijn voorbeeld door haar handen te wassen en opende de deur naar de taverne weer. 'Ik zie je vanavond.' zei ze met een glimlach, waarna ze weer de drukte van de taverne in verdween. Waarschijnlijk had niemand haar afwezigheid opgemerkt en als ze dat wel hadden gedaan, verzon ze wel iets om zichzelf te verklaren, zoals altijd.

[new]

De taverne zat weer stampvol, dus was Wren hard bezig om alle visschotels op tijd klaar te maken. Zelf hield hij er ook nooit van om te wachten op zijn eten, dus wilde hij dat zijn klanten ook niet aan doen. Tijdens het snijden van de vis floot hij wat vrolijke deuntjes die hij ooit van zijn broer had geleerd. Toen plotseling de deur achter hem open ging, pakte hij alvast wat borden op om aan Eileen, Maire of Hava te geven, toen hij plotseling iemand anders binnen zag komen. 'Iwan! Ik wist wel dat je zou komen!' lachte hij, waarna hij de borden weer neer zette en zijn handen in zijn zij zette. 'Ik had eigenlijk eerder gedacht je tussen de vuilnisbakken te zien, maar dit is een grotere verrassing. Wat kan ik voor je doen?'

Evan duwde de deur naar de keuken open een boel aan sterke geuren kwam hem tegemoet. Gedesoriënteerd keek hij in het rond en glimlachte zwak naar Wren die druk in de weer was. Hij was verbaasd dat de kok hem nog kende, maar aan de andere kant was het maar twee dagen geleden dat hij in die steeg terecht was gekomen. Evan kon niet lang zonder dat schrift en als Wren er in had gelezen- Wie weet wat hij van hem dacht. Hij sloot de deur achter zich en zette onzeker een stap naar de jongeman toe. 'Ik geloof dat je iets van mij in je bezit hebt. Iets wat ik heb laten slingeren toen ik hier was.'