Het Tweede Kamp

-

Het leven in het kamp dat ze hier slechts een klein eindje van Evenfall op hadden gezet hing vanaf dag één dat de mannen verder waren gegaan een vreemde sfeer. Het waren niet veel mensen die achter waren gebleven. Gewonden zouden hier opgevangen worden, maar die zouden er niet komen tot de strijd was los gebarsten. Daarom hadden ze hun kamp opgezet bij een dorp en konden ze gebruik maken van de diensten daar in plaats van een kok, een dokter en wat dan ook extra te hebben. Willa was zojuist naar de markt geweest met Jillian en de kinderen. Op de terugweg was ze alvast vooruit gegaan toen ze bericht had gekregen dat er actie was geweest op het strijdveld en dat er langzaam soldaten aan begonnen te komen die gewond waren geraakt en hier verzorgd konden worden.

Op het moment dat de gevechten waren uitgebroken, had Ren zich in een tent bevonden met Silas en zijn mannen over hoe ze het zouden aanpakken. De informatie die Zyanya hen had gegeven gaf hen een hoop voorsprong op Estella en Adelaide. Toen Silas hoorde wat er gaande was, had hij geen seconde getwijfeld en snelde hij zich naar het slagveld dat niet veel verderop gaande was. Ook Ren had zijn spullen gepakt en was achter de mannen aangesneld, maar op het moment dat hij het veld in zicht kwam, stond hij aan de grond genageld. Een afschuwelijke angst was naar boven komen borrelen toen hij de mannen met gespleten schedels en afgehakte ledematen zag liggen op het roodgekleurde gras. Inmiddels bevond hij zich in het kamp, hij had zich aangeboden om de zieken te begeleiden, maar diep van binnen wist hij zelf ook dat het een excuus was geweest om de horrors van het kamp te ontvluchten. De hele weg naar het tweede kamp hadden de beelden zich opnieuw en opnieuw afgespeeld en de soldaten die kermden van de pijn hielpen ook niet erg. Met zijn blik op oneindig liet hij zich tegen de eerste de beste boom zakken en verborg hij zijn gezicht in zijn handen.

Willa had geschrokken toe gekeken hoe er verslagen en bloederige mannen het eerst rustige kamp nu volzet hadden. Ze wist niet wanneer de strijd precies was begonnen, maar ze verbaasde zich vol ernst over het aantal gewonden dat zich hier al verzamelden. Aangekomen vroeg ze meteen naar de lijst. Ze hoopte geen enkele van de vele mensen die ze inmiddels kende uit het kamp er op te vinden. Ze hoopte dat Jillian er aan dacht om de kinderen in het dorp te houden. Ze wilde niet dat haar zoons dit zagen. Plots bedacht ze dat ze terug moest, naar haar zoons, hen veilig houden, hier vandaan halen. Toen ze al op weg terug was, zag ze plots een bekende gestalte net buiten het kamp. 'Ren?' Willa snelde naar hem toe en knielde en viel half bij hem neer. 'Bij de Goden, ben je gewond? Ren, wat doe je hier?'

Ren had de eerste twee keer dan zijn naam werd geroepen niet eens door dat er tegen hem gesproken had. Hij hoorde het wel, maar om één of andere reden drong het niet tot hem door. Pas toen er iemand in zijn gezichtsveld verscheen keek hij op en zag hij Willa voor hem zitten. Bij haar woorden schudde hij zijn hoofd. Zijn handen waren bebloed, evenals zijn broek, al had hij geen idee waar al dat bloed vandaan kwam. Nog steeds kon hij zijn hart in zijn keel voelen kloppen, al was dat niet van de adrenaline, maar eerder van angst. Het was afschuwelijk om al die mannen daar te zien liggen. Het was niet de eerste keer dat hij een dode had gezien, maar er was iets wat zoveel impact had gemaakt. Het idee dat mensen dit elkaar aan konden doen maakte hem misselijk.

Willa kreeg maar weinig respons van Ren en bezorgd trok ze haar sjaal van haar schouders om er mee het bloed van zijn handen te deppen. Ze inspecteerde ze zorgvuldig om er zeker van te zijn dat hij inderdaad niet gewond was en probeerde toen zijn blik vast te houden. 'Ren, zeg eens iets.' Het maakte Willa bang dat er niets uit hem kwam. Hij leek totaal niet in het hier en nu te zijn en er spookten al allerlei scenario's door haar hoofd.'Alsjeblieft, Ren, is er iets gebeurd?' Voorzichtig legde ze een hand op zijn schouder en pakte één van zijn handen vast. Hij was ijskoud om aan te voelen. Ze slikte en kneep zacht in zijn hand.

'Er was zoveel bloed...' zei hij uiteindelijk en keek haar fronsend aan. 'Zoveel mannen dood.' De beelden flitsten nog steeds in zijn hoofd en hij probeerde ze te negeren. Kort keek hij Willa aan en keek vervolgens naar het gras waar hij in zat. Hij had nog niet nagedacht over de consequenties die zijn vertrek zouden hebben, maar dat was wel zijn laatste zorg op dit moment. Hij moest eerst die beelden uit zijn hoofd krijgen en de verschrikkelijke angst die erbij kwam.

Stil keek Willa naar Ren. Ze probeerde te peilen wat hem precies overkomen was. Sprak hij over bepaalde personen die dood waren? Of had het aanzicht hem zo overrompeld? Willa durfde niet te vragen of hij Henry wellicht gewond had gezien. Die angst wilde ze niet bevestigd zien en bovendien zou ze Ren daar nu niet mee helpen. 'Wil je wat water? Ik heb wat bij me in mijn tas.' Ze propte de bebloede sjaal uit het zicht in haar tas en pakte er in ruil daarvoor het water bij. 'Hé, Ren, kijk eens naar me.' Willa deed haar best om Ren's aandacht naar zich toe te trekken. Ze was geen onbekende met situaties zoals deze. In het kamp van haar broer had ze vaak genoeg jongens en mannen en vrouwen net zo meegemaakt en zelfs Nathan had deze blik wel eens gedragen. Het laatste wat je wilde was wel dat ze vast raakten in deze staat.

Ren keek naar Willa toen ze het vroeg en knikte kort toen ze vroeg of hij water wilde. Hij nam de fles aan en nam er een paar slokken uit. Pas toen drong alles echt door. Voorheen was hij in een staat van shock geweest. 'Henry-' zei hij zachtjes en schudde zijn hoofd waarna hij met zijn handen over zijn gezicht wreef. 'Ik- hij- ik zag hem.' stamelde hij en keek Willa aan. 'Ik weet niet-' Hij had moeite om hele zinnen eruit te krijgen, hij wist niet eens wat hij moest zeggen. Zijn hoofd was net zo'n chaos als de woorden die er wel uitkwamen.

'Henry-' herhaalde Willa terwijl ze haar ogen met een diepe lange zucht sloot. 'Maar je weet het niet, Ren, dat is belangrijk.' Ze opende haar ogen weer en voelde dat de tranen ze gevuld hadden. Het kwam echter niet los en voorzichtig ging ze naast Ren zitten. Ze stak een arm door de zijne en pakte zijn handen vast. Stil leunde ze tegen hem aan. 'Brayden is aan het lachen geslagen,' vertelde ze Ren op kalmerende toon om hopelijk hen beiden gerust te stellen. 'Tobias is de koning te rijk met al die kleine kindjes. Hij probeert altijd te helpen met het verschonen van zijn broertjes en zijn neefje verzorgt hij net zo goed. De perfecte grote broer.'

Ren liet zijn hoofd hangen en voelde iets warms over zijn wangen lopen, uiteindelijk realiseerde hij zich dat hij aan het huilen was. Hij voelde hoe Willa naast hem was komen zitten en legde zijn hoofd tegen haar schouder aan. 'Brayden lacht?' vroeg hij met een klein glimlachje op zijn eigen gezicht en dacht aan de kleine Tobias en de tweeling. Hij kon zich de dag nog herinneren dat Tobias geboren werd, dat was of het gisteren was en nu hadden ze de tweeling erbij. Soms kon Ren het allemaal niet meer bijhouden. 'Ik ben weggegaan- weg voordat ik iets kon zien, dus ik- ik weet niet hoe-' Nog steeds hakkelde hij over zijn woorden.

Willa voelde dat haar tranen al snel weer opgedroogd waren, maar dat een moeheid haar nu plots overspoelde. De spanning had ze zelfs fysiek gevoeld de afgelopen weken en nu was dat drukkende effect op haar schouders plots zo zwaar dat ze geen fut meer had. 'Ren, stop, laten we wachten,' zei ze stug. Ze zou niets in haar hoofd halen tot ze het zeker wist. 'Als er iets is dan komen ze meteen hier heen.' Ze probeerde iets anders te verzinnen om hem af te leiden en kneep nogmaals in zijn handen. 'Leona is al een paar dagen weer op de been. Ze geeft Brayden zelf weer melk. Het kindje lijk zoveel op haar, het is ongelooflijk. Het is zo'n wonder omdat te zien. Ik hoop dat je zelf kinderen krijgt, Ren. Je verdient dat geluk te hebben.' Ze wist niet precies waar het vandaan kwam, maar Willa probeerde alles om hen beiden af te leiden van de spoken in hun hoofd.

Ren knikte bij haar woorden en veegde de tranen van zijn wangen af. Hij kon zich niet voorstellen hoe Willa zich moest voelen. Henry was haar man, de vader van haar kinderen. Feitelijk gezien was Henry helemaal niets van hem, maar tegelijkertijd ook weer alles. 'Ik heb hem gezien, het is bizar hoeveel Brayden op Leo lijkt..' mompelde hij en glimlachte kort. 'Het is over met Eileen.' zei hij uiteindelijk en keek haar aan. Hij wist niet of ze het al wist en anders wist ze het nu. 'Bij de goden, ik kan hier niet meer tegen.' zei Ren gefrustreerd, terwijl hij op stond en heen en weer begon te ijsberen over het stukje gras. Willa had gelijk dat hij niet zeker wist wat er was gebeurd, maar al die onzekerheid maakte hem gek.

Willa keek opzij naar Ren en zuchtte. Dat soort dingen gebeurden ook nog. Niet iedereen bleef zolang samen zoals zij en Henry of haar ouders of wie dan ook. Soms werkte het niet. Ze leken het in ieder geval naar hun zin gehad te hebben als Willa Ren en Eileen samen zag. Willa haalde haar handen door haar krullen en kwam met enige moeite overeind. 'Waarom fris je jezelf niet even op? Dan doe je wat en ik wacht hier voor het geval er iemand nieuws komt brengen.' Dan zou hij ook de bebloede uitrusting uit kunnen trekken. Het begon nu langzaam op te drogen en dat zag er niet veel beter uit dan vers bloed. 'En dan loop je zo mee om Jillian en de broertjes op te halen?' Ze zat hier ook niet graag niets te doen en te wachten. Bovendien had ze haar kinderen nu maar al te graag bij zich, maar Ren wilde ze nu ook niet alleen laten zonder wat om handen te hebben.

Ren knikte bij haar woorden en keek naar de bebloede kleding die hij droeg. Nu pas drong de geur tot hem door en het maakte hem ontzettend misselijk. 'Ik ben zo terug.' zei hij uiteindelijk en liep naar zijn tent zonder ook maar iemand aan te spreken. Eenmaal binnen trok hij zijn bepantsering en bebloede kleding uit en verwisselde ze voor een schone broek en tuniek. Hij had op zijn bed een kleine spiegel liggen en pakte deze op om hem vervolgens ook weer snel terug te leggen. Hij zag er verschrikkelijk uit. Verwoed boende hij het laatste beetje bloed van zijn handen en gezicht af en dwong zichzelf een aantal keer diep te ademen, voordat hij weer terug liep naar de boom waar Willa nog op hem aan het wachten was.

Willa had maar weer plaats genomen tegen de boom en staarde uit over het veld dat voor haar uitstrekte. Soms, als ze het kamp niet zag, dan kon ze zich voorstellen dat ze niet tussen soldaten woonde en in een oorlog zat. Dan dacht ze er maar gewoon aan dat ze uit rijden was gegaan met een nieuw paard en dat ze nieuwe plekken aan het ontdekken was rondom haar ouders huis. Zo'n verbeelding kon echter nooit lang opgehouden worden. Toen ze Ren terug zag komen, kwam ze overeind. 'Laten we je neefjes gaan halen. Dan kunnen we ons later weer zorgen maken,' stelde Willa voor waarna ze hem alvast vooruit liep richting het dorp. Ze dacht niet dat ze ooit zou stoppen zich zorgen te maken, maar ze kon tenminste doen alsof. Willa stak haar arm door die van Ren en liep zo met hem Jillian en haar zoons tegemoet.