Grote weg

-

Ze hadden enkele weken doorgebracht in het Zuiden en waren nu op weg naar het Noorden toe. De koud deed haar niet goed, vooral nu ze zwanger was, en ook de kinderen zaten allebei al dagen te snotteren. De keuze was dan ook al snel gemaakt om weer verder te trekken en wellicht haar zuster en schoonbroer op te zoeken. Voordat ze daar echter waren, hadden ze nog een lange reis te gaan. ‘Will, volgens de kaart hadden we al enkele kilometers geleden een dorp tegen moeten komen,’ riep Jill naar voren toe, waar William de paarden die voor de wagen waren gespannen vast hield aan hun teugels. Zelf zat ze in de wagen met haar zoon en dochter, die luidruchtig met zijn tweeën aan het spelen waren. Ze hadden van hun oom Evan en tante Pippa aan hoop speelgoed gehad. Zelf had ze de landkaart op een tafel uitgespreid en volgde ze met haar vinger de route die ze namen. ‘Zou die handelaar ons toch bedrogen hebben?’ vroeg ze met een kleine glimlach. William had talloze keren gezegd dat ze geen kaarten van willekeurige handelaren moesten kopen, maar Jill had er niets over willen horen.

William staarde stug in het donkerte voor zich. Hij kon absoluut niet in schatten hoe ver de weg nog ging. Iedere bocht doemde plots op nu de avond zo snel viel. Hij reageerde in eerste instantie niet op de woorden van Jillian, maar vertraagde de kar en draaide zich toen toch naar haar om. 'Laat de kaart nog eens zien.' Inmiddels had Will de paarden tot stilstaan gebracht en stonden ze nu aan de rand van het pad. Hij hoopte maar dat de kinderen en zijn vrouw niet zouden merken dat hij eigenlijk erg bezorgd was. Als ze het dichtstbijzijnde dorp gemist hadden dan zouden ze wellicht de nacht aan de kant van de weg door moeten brengen en dat was nooit een erg goed vooruitzicht. Het maakte hem erg nerveus. William bracht zijn gezin niet graag in riskante situaties. Dat was het grote nadeel van hun leven op de weg, dat het nooit echt veilig kon zijn.

'Liam, Renée, kom eens hier spelen,' spoorde ze haar kinderen aan, terwijl ze zelf de kaart aan haar man gaf. Ze vond het geen prettig idee dat zij en William aan de voorkant van de wagen zaten en haar kinderen in het achterste deel speelden. Iemand moest ze maar grijpen en de donkerte in rennen, en ze waren ze kwijt. Jillian richtte zich op de kaart en volgde met haar vinger de weg die ze namen. 'Hier is het dorp aangegeven en hier rijden we nu. We hadden er allang middenin moeten rijden,' legde ze haar man uit, waarna ze naast hem plaats nam en de donkerte in keek. De kaars die ze had aangestoken gaf genoeg licht om de kaart te zien, maar voor de weg was het te weinig. De paarden zagen er gelukkig nog niet vermoeid uit, maar William wel. 'We kunnen erop gokken en nog een tijdje door rijden?' stelde ze met gedempte stem voor. 'De kinderen vallen vast snel in slaap en wij kunnen elkaar afwisselen. Dan hoeven we niet stil te staan.'

William nam de kaart van Jill over en probeerde met het beetje licht te vatten waar ze precies waren. Zuchtend zag hij inderdaad dat volgens die kaart ze het dorp allang bereikt hadden moeten hebben. Hij legde een vinger langs enkele wegen om in te schatten hoe lang het zou zijn en schudde zachtjes zijn hoofd. 'Ik weet niet of het nut heeft. Het pad wordt steeds slechter en de bossen dichter. Als we verderop toch moeten kamperen zal het moeilijk zijn om mensen aan te zien komen met al die beschutting.' Jillian en hij hadden alles wat ze nu wisten in de eerste paar jaren op de harde manier moeten leren. Ze hadden van niemand tips gehad om de donkere bossen en de uitstrekkende dorre vlaktes van Tarth te teisteren. Het was maar gewoon een uitproberen geweest en niet altijd met goede uitkomsten. Gelukkig, toen ze Liam en Renee hadden gekregen, waren ze een stuk meer ervaren en wisten ze hoe ze risico's konden vermijden. Rovers waren echt niet aardiger als je een stel kinderen had. Toch kon je alsnog in een situatie zoals waar ze nu in zaten terecht komen. William keek kort naar hun zoon en dochter. 'Zeg jij het maar Jill. Ik weet het nu echt niet.'

Jill luisterde de woorden van haar man met veel zorgen aan en nam haar dochter ondertussen op schoot. 'Het is geen optie om verder te gaan. Ik wil niet in de bebossing stranden,' zei ze vastbesloten, terwijl ze met haar vingers door Renées donkere haren streek. Haar kinderen waren er erg goed in geworden om de zorgen van hun ouders op te pikken. Ook Liam was erg stil geworden in de tussentijd. 'We moeten het risico maar nemen. Laten we nog iets verder van de weg rijden en dan maar hier overnachten.' Gelukkig stond het Noorden niet bekend om zijn rovers, maar ze kwamen er toch ook echt voor. Normaal gesproken konden ze met zijn tweeën weerstand bieden, maar nu ze zwanger was, stond William er alleen voor. Ze legde haar voorhoofd kort op zijn schouder en kneep in zijn hand. 'Het komt wel goed. We hebben voor veel hetere vuren gestaan.' Ze drukte een kus op zijn slaap en glimlachte geruststellend. 'Als jij ons naar een goede plek brengt, dan maak ik de kinderen klaar om te gaan slapen.'

William glimlachte naar zijn kleine dochter en gleed met een vinger over haar wang voor hij zich weer op zijn vrouw richtte. 'Oké, dan rijd ik nu het pad af.' Hij was zelf absoluut te moe om over de beslissing na te denken en bovendien was Jillian er veel beter in om alle opties af te wegen. Ze kwam altijd wel met een oplossing of in ieder geval de beste optie. Kort glimlachte hij terug naar haar, maar kreeg de bezorgde uitdrukking niet van zijn gezicht. Hij gaf Jillian tijdens de zwangerschap maar al te graag dat beetje extra comfort. Nadat zij met de kinderen terug achterin de wagen kroop, spoorde Will de paarden aan het pad af te gaan en beschutting te vinden tussen de bomen en bossen. Toen ze op een vlakke plek stond, maakte hij de paarden vrij uit hun houten harnassen en bond ze aan een stel bomen. Het duurde altijd even voor de kar vast stond, maar ook gereed was om zo weer weg te kunnen in een gevaarlijke situatie. Na een tijdje klom hij de achterbak in en zag zijn twee kinderen al in een diepe slaap. Glimlachend nam hij naast Jillian plaats en legde een hand op haar bollende buik. 'Hoe voelde het vandaag?'

Jill dekte zorgvuldig haar kinderen toe en door haar aanwezigheid vielen ze al snel in slaap. Ze merkte haast niet dat William de wagen al had geparkeerd en de paarden had losgemaakt. Als er echt gevaar was, dan konden ze altijd nog de paarden nemen en daarop weg rijden. De kar zouden ze dan noodgedwongen achter moeten laten. Toen ze William naast haar voelde, leunde ze vermoeid tegen hem aan en haalde ze haar schouders op. 'Het is zo stil,' zei ze zacht, terwijl ze haar hand op die van William legde. 'Op dit tijdstip van de zwangerschap zaten Liam en Renée constant te schoppen en bewegen. Het voelde een stuk geruststellender dan dit.' Jill had hem al eerder verteld dat ze zich zorgen maakte over de zwangerschap. Het voelde sowieso anders dan haar eerdere zwangerschappen en daarbij had ze constant een gevoel alsof het niet goed zat. 'Misschien zit hij of zij nog wel erg lekker warm,' glimlachte ze uiteindelijk maar, waarna ze zich naar haar man keerde. 'Wat gaan we de komende tijd doen? Blijven we in Tyrosh tot de bevalling is geweest of trekken we naar Leona toe en wachten we daar af?'

William probeerde zijn.zorgen niet te erg te laten blijken toen Jill aan gaf dat ze nog altijd zo weinig voelde van het kindje. Het klonk absoluut niet goed, maar ze hadden niet zomaar verloskundige bij de hand terwijl ze reisden en de vroedvrouwen in de dorpen die ze passeerden waren allen niet zo bezorgd. 'Hij vindt het vast te gezellig daar binnen. Het wordt vast een mama's kindje, maar hoe kan hetbook met zo'n leuke mama?' Met een geruststellende glimlach drukte William een kus op haar slaap. Hij liet haar even los om zijn stijve lichaam uit te rekken. De ritten verzuurden zijn lichaam altijd flink. In het begin was het niet makkelijk geweest met zo'n grote kar rond te hobbelen, maar inmiddels waren ze het gewend. 'Ik zou graag in Tyrosh bij het graf langs willen gaan,' zei hij zacht. 'Het is bijna 5 lentes geleden,' ging hij metveen ongelovige zucht verder. 'Ik hoop dat Cecilia en Cordelia er ook zijn. ' Het was nog altijd moeilijk om in het Noorden te zijn en Mart met zijn dochter te zien. Ze was een prachtig meisje, net zo mooi als William zijn zuster zich herinnerde. 'Als we dan nog in Tyrosh zijn zou ik dat fijn vinden, maar daarna kunnen we naar Leona.'

Ondanks dat William haar probeerde gerust te stellen, stond al snel dezelfde bezorgde blik op haar gezicht als die van haar man. Afwezig wreef ze met haar hand over haar buik heen, terwijl ze toe keek hoe hij zijn spieren rekte. 'Je zou ook vaker even pauze moeten nemen. En daarbij, ik kan ook prima de paarden besturen, zélfs met een dikke buik.' Ze pakte zijn handen vast en wreef zacht met haar duim over de ruwe plekjes heen. Het hielp haar met afleiden van de zorgen over haar ongeboren kind. 'Dat lijkt me een erg goed idee,' stemde ze in. 'Het is al veel te lang geleden dat we bloemen neer hebben gelegd. En daarbij zullen de kinderen het vast leuk vinden om hun grote nicht weer eens te zien.' Ze zag de spanning op zijn gezicht die op kwam door de woorden en geruststellend kneep ze in zijn handen. 'Ik hoop ook dat je zusters er zullen zijn. En anders dan sturen we ze zo snel mogelijk een brief om te vragen of ze langs willen komen. Want als het zo doorgaat, gaat die bevalling nog wel even wachten.' Wellicht kon ze ook vragen of haar eigen zuster naar Tyrosh toe kwam, zodat ze kon helpen tijdens de bevalling.

'Maak je geen zorgen het komt gewoon door de koud, daar heb ik straks geen last meer van.' William ontspande bij de aanrakingen van Jillian op xijn handen. Als jongen had hij nooit gedacht dat zijn lichaam zo ruw en grof zou worden door het harde werk van het constante reizen. Hij had gedacht dat hij groot en sterk zou worden door het voeren van oorlogen en het fanatieke trainen. Maar zijn leven had nou eenmaal een grote omslag mee gemaakt. Hij gaf dit hele andere leven echter voor geen goud op. Vooral niet als hij de verhalen over debkoning hoorde. Jillian sprak er misschien niet zo snel over, maar soms zeiden mensen niet zo positieve dingen over Henry. Maar het was veelal geklets van boeren of handelaren, die klaagden altijd. 'Dat is een goed idee. Misschien kun je verhalen uitwisselen met Cecilia. In de laatste brief schreef ze dat ze weer zwamger was.' William vond het nogbaltijd verrassend dat Jill zo goed overweg kon met zijm familie. Andersom lag het iets ingewikkelder.

Williams handen deden pijn door het constant vasthouden van de teugels van de paarden en Jill nam dus ook de tijd om ze weer los te wrijven. Ondertussen keek ze naar haar slapende kinderen en glimlachte ze breed naar haar man. 'Dat zou ik erg fijn vinden. Cecilia geeft mij altijd goed advies.' Het had niet lang geduurd voordat ze Cecilia echt als zuster zag. Misschien deelde ze nog niet zoveel als ze met Leona deed, maar het kwam wel dichtbij. Nadat ze flink geeuwde, leunde ze in de armen van haar man en legde ze haar hoofd tegen zijn borst aan. 'Dus, hoe gaan we ons deze nacht wakker houden?' vroeg ze aan hem. Het was te gevaarlijk om om beurten te slapen, vooral nu ze zo moe waren. De kans was te groot dat ze dan allebei in slaap zouden vallen. Ze had haar boog dicht bij haar liggen, voor het geval er iets zou gebeuren, en William had zijn zwaard ook bij hem. 'Dus, wat gaan we na deze kleine doen?' vroeg ze uit het niets met een kleine glimlach. 'Vind je drie genoeg?'

William legde zijn armen rond zijn vrouw en liet haat comfortabel tegen hem aan liggen terwijl hij zelf nog wat verder onderuit zakte. Hij wist dat hij beter rechtop kon zitten, maar het was fijner voor zijn rug om wat te ontspannen. 'Laten we gewoon wat praten en had Pippa ons geen zoetigheid meegegeven voor energie?' Hij had het niet gekend, maar blijkbaar werd het in het Zuiden veel gegeten door de soldaten en tijdens jagerstrips. William keek zijn vrouw met een verraste glimlach aan en gaf haar een kort kneepje in haar schouder. 'Denk je niet dat het dan wel heel druk wordt hier achterin?' Twijfelend keek hij naar de twee slapende kinderen. 'Of bedoel je nu ook te vragen of we misschien ergens moeten gaan eonen?' Hij had er zelf nog vaak over na gedacht. Vooral met de derde op komst. Hij wist niet of dit wel de beste manier was om hun kinderen op te voeden. Het was gevaarlijk dat konden ze niet ontkennen.

Jill geeuwde diep en kwam vervolgens overeind na het noemen van de zoetigheid. Pippa had haar inderdaad wat eten meegegeven, een lekkernij dat ze nog kende van haar opa. Hij leek het dag en nacht te eten. Met de repen in haar hand nam ze weer plaats tegen haar man aan en maakte ze het zichzelf zo comfortabel mogelijk, voor zover haar buik het toeliet. Met een glimlach bekeek ze ook haar kinderen en knikkend lachte ze. 'Als Liam zo groot wordt als jou, dan mag hij voortaan buiten de wagen slapen,' merkte ze op, waarna ze zijn volgende woorden serieus overwoog. Het was al erg riskant om met twee kleine kinderen op de wegen te leven, maar met ook nog een baby erbij? Ze zouden erg kwetsbaar worden. 'Ik zou niet eens meer weten hoe het voelt om ergens te wonen, ergens-' Ze haalde haar schouders op en brak een stukje van de reep af, om deze in haar mond te stoppen. Mensen die ze ontmoette tijdens het reizen verklaarden ze altijd als gek. Wie nam er nou kinderen mee op reis? Ze had onbewust de woorden altijd erg persoonlijk opgenomen. 'Zou jij het willen?'

William hielp haar met een comfortabel plekje te vinden en nam één van de repen aan om er meteen een grote hap van te nemen. Hij grinnikte om haar woorden over Liam. 'Hij heeft goede genen geërfd, dat zie ik nu al. Hij wordt vast net zo een ruwe man als je grootvader.' Hij had nooit gedacht dat het vaderschap hem zoveel goed deed. Het was eerst een verplichting geweest, iets wat gewoon hoorde en nu genoot hij er werkelijk van. Hij vond het heerlijk om zijn zoon zwaardvechten te leren en ook al was Renee een meisje alsnog ging hij graag met haar op stap om paddenstoelen of bessen te plukken. Hij zou haar net zo goed met een zwaard leren vechten of leren jagen als zijn zoon als ze daar oud genoeg voor was en het wilde. 'Ik-' Twijfelend keek William naar de kinderen en vervolgens naar zijn vrouw. 'Misschien zou ik het willen, maar ik zou nooit kunnen kiezen waar. Nu we zoveel hebben gezien en meegemaakt is het moeilijk één plek als thuis te moeten zien,' begon hij.

'Ach, zo ver is het nog lang niet,' stelde ze haar man en ook haar zelf gerust, terwijl ze zijn hand vast pakte en deze op haar buik legde. Wellicht kon William wel iets voelen bewegen. 'Eerst moet dit kindje maar eens gezond geboren worden. De eerste weken kunnen we toch niet ver reizen en dan hebben we alle tijd om te bedenken wat we willen. En stel dat we ergens gaan wonen, dan hoeft het niet permanent te zijn. We kunnen wachten tot ze alle drie oud genoeg zijn en dan weer op stap gaan.' Ze veegde wat restjes van de reep van zijn mondhoek af en drukte vervolgens glimlachend haar lippen op de zijne. Op momenten als deze kon ze niet geloven dat ze het al die jaren samen hadden uitgehouden, zonder enige ervaring of kennis over reizen. Dat ze al die tijd hun kinderen veilig hadden gehouden. 'Ik hoop niet dat hij de koppigheid van Donovan heeft geërfd,' lachte ze zacht, terwijl ze naar buiten keek. Het was donker  en ze zouden niemand aan zien komen, besefte ze met een zucht. 'Ik hoop dat ze allebei opgroeien tot wijze en goedaardige volwassenen. En ik-' Ze zuchtte en keek naar haar buik. Haar moeder had ooit miskramen gehad. Het kwam overal voor en het kon haar net zo goed overkomen.

'Laten we Leona maar vragen of ze misschien gehoord heeft of er nog iets leeg staat. Wie weet kunnen we dan inderdaad voor even ergens in trekken.' Het liefst zou William niet te dicht bij wie dan ook willen wonen. Hij hield echt wel van zijn familie en gunde Jillian ook graag dat ze dicht bij de hare zou wonen, maar hij had niets met de verplichtingen om ze dan maar op te moeten zoeken. Hij vond het prima iedereen zo nu en dan te zien, maar meer zou hij niet waarderen. Hij wilde gewoon met zijn familie zijn. 'Natuurlijk gaan ze zo opgroeien. Ze hebben een geweldige moeder en binnenkort een nieuw zusje of broertje om zich zorgen over te maken.' William pakte haar handen stevig vast en drukte een tedere kus op haar kruin. 'Jill, maak je niet te veel zorgen. Dat is voor niemand goed, niet voor jou, voor het kindje. We gaan gewoon zien wat er gebeurt en wat komt dat komt, oké?' Hij wilde de nacht niet slechts met zorgen vullen. Dan zou het een hele zware dag worden morgen.

Jill keek haar man met een trieste blik aan en knikte uiteindelijk. Het had inderdaad geen zin om te peinzen over iets dat nog niet gebeurd was. 'Als het kindje is geboren en alles weer rustig is,' fluisterde ze zacht, toen ze zag dat Liam begon te woelen onder zijn deken, 'wil ik ook weer eens wat met jou samen doen. Zonder kinderen. Het hoeft niet lang te zijn, gewoon paar dagen.' Ze glimlachte afwachtend naar hem en wreef met haar duimen over zijn handen heen. Door hun gereis waren ze een erg hecht gezin geworden, maar van privacy was erg weinig sprake. Daarnaast waren hun kinderen nog jong en hadden ze veel aandacht nodig. Soms verlangde ze naar de tijd voordat ze zwanger was, maar desondanks had ze nooit haar gezin willen missen. Ze sloeg zijn armen om haar heen en keek naar haar twee kinderen. 'We mogen in het Noorden ook wel weer eens hun haren laten knippen. Zelf zijn we daar ook wel aan toe.'

William glimlachte breed toen Jillian sprak over een moment voor hen tweeën. Zoiets had hij zich al heel lang niet meer in zijn hoofd gehaald. Door het constante op weg zijn was privacy niet echt iets waar aan gedacht werd. Zeker niet met twee kinderen die om veel aandacht vroegen. Gelukkig hadden ze altijd de avonden en nachten als de kinderen sliepen en eens niet een verstoorde nachtrust hadden. Dan praatten hij en Jillian soms tot diep in de nacht over van alles en nog wat. Die band met zijn vrouw waardeerde hij enorm. 'Misschien kunnen we Leona vragen of ze een dag of twee op kan passen. De kinderen vinden een logeerpartijtje zonder hun ouders vast ook een goed idee.' Hij drukte een kus op haar slaap en grinnikte vervolgens zacht. 'Ik vind dat hele wilde uiterlijk ons wel staan. Lange haren, vieze handen. Het past wel.'