Het Grote Plein

-

Eileen stond drie dubbel ingepakt achter het kraampje van haar nieuwe bazin. De vrouw verkocht stoffen en draden en ze deed soms kleine kledingreparaties, maar ze was oud en kon al lang niet meer een hele dag op de markt staan. Eileen had haar hulp aangeboden en was tot haar geluk snel aangenomen. Sinds ze een paar weken in Lorath was had ze al verschillende baantjes achter de rug, maar dit was de eerste waar ze echt van genoot en waar ze niet vies van werd. Tenminste, als het niet zo verdomde koud was geweest. Glimlachend naar potentiële klanten legde ze nieuwe stoffen uit op de tafel. Soms riep ze wat ze te bieden hadden en probeerde ze boven de andere marktaanbieders uit te komen, maar dat lukte haar maar zelden. Daarom probeerde ze maar zoveel voorbijgangers een grote glimlach te geven. Degene die ze ook altijd in de taverne had gebruikt.

Ren had zich weer eens op de markt begeven. Het was er altijd druk, maar soms vond hij het heerlijk om tussen alle mensen door te lopen. Hij kocht zelden wat, maar de drukte liet hem alles vergeten. Zo ook vandaag, hij zat met zijn hoofd geheel ergens anders, maar dat vond hij juist zo heerlijk. Af en toe liet hij zijn blik op één van de kraampjes vallen, maar deed nooit al teveel moeite om te zien wat ze precies verkochten. Hij was zojuist langs een kraam gelopen die lekkernijen verkocht en sloeg nu een deel van de markt die naar de hoofdstraat van Lorath leidde. Hij keek de verkopers één voor één aan en glimlachte zo nu en dan. Hij had haast niet gerealiseerd dat één van de verkoopsters hem wel heel erg bekend voorkwam. Hij was al haast de kraam voorbij, toen hij stopte en zich omdraaide om te kijken of zijn ogen hem niet bedrogen. Toen hij nog een keer goed keek, wist hij haast zeker dat het Eileen was die in de stoffenkraam stond. Gefronst liep hij naar de kraam toe en bleef staan, zonder iets te zeggen. 'Ik begon me al af te vragen of je überhaupt wel was aankomen in het Zuiden.' zei hij kort en keek naar de kraam. 'En ik zie dat je werk hebt gevonden.'

Eileen stond net op het punt om een lap smaragd groene stof te verkopen, die was erg in trek vanwege de komende bruiloft, maar ze keek op toen er iemand op de kraam af stapte. 'Ik kom zo bij u, meneer. Kijk gerust rond maar-' Verrast keek ze op toen de man begon te praten en haar lippen krulden al gauw in een grootse glimlach. 'Bij de Goden, en ik had de hoop op gegeven.' Lachend trok ze hem achter de kraam en begroef ze haar gezicht in zijn mantel terwijl ze haar armen om hem heen sloeg. De blik op zijn gezicht en zijn korte woorden waren haar totaal ontgaan. Ze was te blij om hem te zien en daardoor naïef door het feit dat ze dacht dat hij óók blij zou zijn haar te zien. Hij had haar immers geholpen toen ze het hard nodig had en dat deed je niet zomaar, toch? Alleen vrienden deden dat.

Ren voelde hoe haar armen zich om zijn lichaam vlochten, maar bleef zelf staan. Hij wist niet wat hij al die tijd had gevoeld, maar nu werd het hem ineens duidelijk. Hij was gefrustreerd geweest dat ze niets van zich had laten horen, misschien kon je het zelfs boos noemen. Hij had zoveel voor haar geregeld en er was nog niet eens een bedankje gekomen. Al was het enkel een brief, of een teken, het had hem niets uit gemaakt. En nu stond ze hier, op de markt, alsof er niets aan de hand was. 'Hoe lang ben je hier al.' vroeg hij toen hij zich los van haar had gemaakt, terwijl hij haar bleef aankeken. Ze was niet veel veranderd, ze was enkel wat bleker geworden, wellicht door het gebrek aan de zon hier in het Zuiden.

Eileen was wat verrast toen Ren geen enkele reactie leek te geven op haar begroeting en met haar handen samen geklemd keek ze naar hem op. 'Een paar weken. Dr- Ja, drie. Net voor het echt koud begon te worden.' Ze voelde zich nerveus onder zijn blik, maar kon niet goed plaatsen waarom. Uiteindelijk lachte ze zacht. 'Ik had nooit gedacht dat het echt zo koud kon zijn hier. Het is heel anders dan het Noorden. Ik kan niet wachten tot het gaat sneeuwen.' Eileen schrok toen een klant haar riep om te helpen met het meten van stof en verontschuldigend draaide ze zich van Ren af om de vrouw te helpen. Ze handelde het snel af en stopte het geld weg. 'Hoe gaat het met je?' vroeg ze voorzichtig. Het begon langzaam tot haar door te dringen dat Ren nog niet gelachen had, dat hij haar bijna kil behandelde.

Ze was hier al drie weken en nog steeds had ze niet de moeite genomen om iets van haar te laten horen? Het ging Ren niet in de koude kleren zitten en ondanks haar reactie nu, had hij bijna het idee dat ze hem had gebruikt om weg te kunnen komen van wat dan ook. 'Drie weken? Wauw, ik had op zijn minst verwacht dat je een teken van leven had gegeven.' merkte hij op en schudde lachend zijn hoofd. 'Maar blijkbaar had ik me daar in vergist. Ik ben blij dat je levend en wel bent aangekomen, ik hoop dat je hebt kunnen genieten van de reis. Een bedankje was niet verkeerd geweest, maar goed, blijkbaar is dat ook al teveel gevraagd.' mompelde hij en sloeg zijn armen over elkaar heen. 'Wacht maar tot er zoveel sneeuw ligt dat je de deur niet meer uit kunt, dan piep je wel anders.' Sneeuw was leuk, tot op een zekere hoogte - letterlijk en figuurlijk. 'Maar ik wil je niet ophouden, het ziet er naar uit dat je mijn hulp niet meer nodig hebt, dus ik kan wel gaan neem ik aan.'

Eileen knipperde verward bij de onverwachte reactie van Ren en deed een stap naar achteren bij zijn schampere gelach. 'Nee, Ren, wacht-' Ze wist niet wat ze had moeten zeggen om hen te onderbreken, maar schrok erg toen hij stelde dat hij beter weg kon gaan. Hoe ging ze hem dan nog op kunnen sporen als hij nu vertrok? 'Ik- Ik heb geprobeerd je te schrijven. Maar in iedere herberg die je me aanbevolen had, wisten ze niet hoe ze je moesten bereiken. Ren, ik kon je toch niet zomaar een brief sturen in het kasteel? Ik wist echt niet of dat kon en wie weet wat mensen zouden denken als je een brief van me kreeg. Ik weet niet hoe dat allemaal in elkaar zit. En- En ik dacht als ik naar die herbergen ga, dan zouden ze jou misschien kunnen vertellen dat ik er was geweest? En toen ben ik op zoveel plekken geweest en steeds als ik je probeerde te schrijven lukte het niet.' Haar woorden kwamen er steeds sneller en wanhopiger uit. Ze had er zo naar uit gekeken om hem weer te zien en om hem persoonlijk te kunnen bedanken. Eileen had Ren gemist en dat wilde ze hem vertellen, maar ze betwijfelde het of hij haar nu zou geloven.

Ren bleef staan en draaide zich terug om naar haar, om haar te bekijken. Ze had van alles kunnen doen, iets waaruit bleek dat ze er meer moeite voor had gedaan dan dit. Blijkbaar kon ze het met gemak in haar eentje redden, ze had tenslotte een baan, ze zag er goed uit. 'Het maakt ook allemaal niet meer uit. Volgens mij redt jij je prima in je eentje, je hebt mijn hulp niet meer nodig. Ik heb mijn geld gespendeerd om je hier te krijgen en blijkbaar was dat alles wat je van me nodig had.' merkte hij nog op, voordat hij haar de rug weer toekeerde. Hij wist niet precies waarom hij zo teleurgesteld was in haar, hij had gehoopt dat ze meer moeite zou hebben gedaan voor hem, net zoals dat hij moeite had gedaan voor haar.

Eileen keek teleurgesteld naar de grond en trok haar sjaal hoger op. Ze wist niet wat ze Ren moest vertellen. Dat ze bang was geweest om geen antwoord van hem terug te krijgen? Of dat ze dan alles uit zou moeten gaan leggen? Gewoon, omdat het het makkelijker maakte? Het was waar dat ze zijn hulp niet meer nodig had. Ze had niet hetzelfde inkomen als toen ze in de taverne werkte, maar ze had een kamer en een baan en warme kleding. Dat was alles dat ze nodig had. Het was ook niet zijn hulp wat ze wilde,maar gewoon zijn gezelschap. Eileen twijfelde nu echter of hij dat wel wilde. Net toen ze iets poogde te zeggen stond er een nieuwe klant en moest ze zich weer verontschuldigen. Ze bleef steeds over haar schouder kijken om in de gaten te houden dat Ren daar bleef. Toen ze klaar was legde ze een hand op zijn arm. 'Ik- Waarom zoek je me niet op als ik klaar ben met werken? Geef me een kans om het uit te leggen, alles. Dat ben ik je wel verschuldigd.' Ze draaide hem om en wees naar een uithoek van het plein. 'Ik heb een zolderkamer, de blauwe deur. Elke dag als de zon onder gaat kun je me er vinden deze week. Of volgende week. Of je zoekt me hier gewoon weer op!'

Hij kon misschien zeggen dat hij niets meer met haar te maken wilde hebben, maar dan zou hij liegen. Het gebeurde maar zelden dat Ren zoveel moeite deed voor iemand en hij zou dat zeker niet zomaar los kunnen laten. 'Wellicht zie je me dan nog een keer. Ik ga niets beloven.' Hij wilde zichzelf niet teveel binden aan iets wat misschien helemaal nooit een kans had gehad om iets te worden. 'Het ga je goed, Eileen.' Hij wist nog niet of dit zijn afscheid zou zijn van haar, of dat hij haar toch nog op zou zoeken. Toch, nadat hij haar nog kort had aangekeken, draaide hij zich om en verdween hij weer in de menigte van de drukke markt, waar hij hopelijk zijn gedachten op een rij zou kunnen zetten. Hij kon wel wat advies van zijn broer gebruiken, maar zat Henry als je hem nodig had?

Eileen beet op haar lip terwijl ze Rens reactie afwachtte en stopte ondertussen haar handen onder haar oksels zodat ze warm zouden blijven. Ze voelde zich plots heel klein bij zijn woorden die inderdaad helemaal geen belofte in zich droegen. 'Het was heel fijn om je te zien, Ren.' Ze vond het verschrikkelijk dat ze niet wist of ze hem opnieuw zou zien. 'Tot ziens,' riep Eileen hem uiteindelijk toch nog na met dat sprankje hoop of misschien zelfs met een doel. Nu ze Ren weer gezien had was het voor haar duidelijk dat ze hem oprecht gemist had en dat ze hem weer vaker wilde zien. Ze zou harder haar best doen dan met de brieven. Ze had bovendien zijn mantel die ze nog altijd terug moest geven en ze had hem een hoop te vertellen. Maar tegelijkertijd wilde ze zich niet aan hem opdringen. Misschien kon ze even wachten tot hij naar haar zou komen, maar als Ren dat echt niet deed vond zij wel een weg naar hem.

[new]

Wren had nog enkele keren met Evan afgesproken en tijdens de laatste afspraak had hij Wren verteld dat Eileen op de markt werkte. Wren had geen moment getwijfeld en was meteen de dag erna naar de markt gegaan. Het was nog vroeg in de ochtend, zodat het niet onwijs druk was en hij goed de kraampjes kon zien. Al snel had hij Eileen gevonden, omdat ze nogal aan het begin van de markt haar kraampje had. Allereerst had hij aan de overkant een tijdje naar haar gekeken en zijn moed opgebouwd. Uiteindelijk durfde hij op haar af te stappen en liep hij naar de kraam toe. 'Graag wat naald en draad,' glimlachte hij, terwijl hij op de balie leunde.

Eileen was die ochtend iets vroeger begonnen. Het was voor het eerst dat ze de hele dag alleen bij de kraam stond. Haar bazin was ziek geworden en kon haar niet helpen met op zetten, noch kon ze langs komen op het drukste moment. Het maakte haar nerveus, maar tevens blij dat de vrouw haar genoeg vertrouwde. Ze maakte het haar doel om vandaag iedereen extra goed te behandelen, met een nog grotere glimlach dan normaal. Het was nu echter nog rustig en ze had pas een paar klanten gehad. Neuriënd vulde ze wat stoffen aan en rolde ze wat wol op. Met een glimlach draaide ze om toen er een nieuwe klant was. Ze had de naald en draad al in haar hand, maar schrok zich rot toen het Wren bleek te zijn. Ze liet de spullen waar hij om gevraagd had vallen. 'W- Maar-' Eileen schudde haar hoofd. 'Sorry meneer,'ging ze verder en raapte de naald en draad snel op.

Wren keek Eileen vragend aan, toen niet bleek dat ze hem herkende. 'Ik ben het! Ik- Wren. Ik ben het, Wren!' glimlachte hij breed, terwijl hij gebaarde naar de naald en draad. 'Dat hoef ik niet, ik wilde gewoon een excuus om met je te praten. Ik- ik kan niet geloven dat je hier in het Zuiden bent!' Hij boog zich enthousiast over de balie heen en pakte haar handen vast. 'En ik ben zo blij dat je gezond bent en er goed uit ziet en-' Hij raakte buiten adem en lachte verontschuldigend. 'Ik- ik dacht dat ik je nooit meer zou zien. Je was zomaar weg, je hebt niets achter gelaten... Maire en Hava zijn hier ook. We hebben een nieuwe taverne gestart, de springende kikker,' glimlachte Wren breed.

Eileen staarde Wren aan met grote ogen terwijl ze de naald en draad nog altijd voor hem op hield. Ze geloofde het nog niet dat hij voor haar stond en zelfs blij was om haar te zien. Sprakeloos liet ze de spullen vallen en keek ze naar hun handen. 'W- Wren,' stamelde ze en begon toen spontaan te snikken terwijl ze hem achter de tafel trok. Ze lachte en huilde en lachte nog meer terwijl ze haar armen om hem heen sloeg. 'Je bent niet boos? Wren, ben je niet boos op me? En je bent hier, sinds wanneer ben je in Lorath?' Ze probeerde niet aan Maire te denken of aan de taverne of aan Hava wie ze nooit meer gezien had na de commotie. Ze herinnerde zich er aan dat ze opnieuw was begonnen, maar het was erg moeilijk daar in te geloven terwijl Wren hier voor haar stond. Dat bracht alles in éen grote vlaag terug.

Wren lachte vol geluk door haar omhelzing en voelde al snel hoe zijn wang en shirt vochtig werden door haar tranen. 'Natuurlijk ben ik niet boos op je! Ik heb je eindelijk gevonden, ik heb niets meer om boos op en om te zijn.' Hij drukte een stevige kus op haar wang en liet haar vervolgens los, om haar nogmaals te bekijken. 'Sinds paar weken. De opbouw van de taverne gaat erg goed en we hebben zelfs al wat klanten gehad. Toch is het niet zoals eerst. Het mist jouw flair,' glimlachte hij, terwijl hij een woord herhaalde dat Evan ooit had gezegd. 'Kan je alsjeblieft even pauze nemen? Ik wil zoveel met je bespreken. Ik wil álles horen, van begin tot einde, al duurt het dagen.' Hij glimlachte breed en gebaarde vervolgens naar wat mensen aan de balie dat ze later langs moesten komen.

Eileen lachte met Wren mee en luisterde verrast. 'Ik ben hier ook pas een paar weken. De taverne? Wacht, waarom zijn jullie hier? Wat is er met Het Gouden Zeepaard gebeurd?' Ze vergat al haar ideeën om het verleden te vergeten. Wren was hier en ze hadden elkaar een hoop te vertellen, dat was een stuk belangrijker dan haar verlangen voor een nieuwe start. 'Ik- Ik kan geen pauze nemen. Vandaag sta ik alleen in de kraam en ik heb mijn bazin beloofd dat het goed komt. Ze is oud en ziek en erg bezorgd over haar kraam en ik wil niet-' Eileen stopte zichzelf giechelend omdat ze door had dat ze maar wat kletste. 'We kunnen hier wel bij praten. Ik heb krukjes en thee in een warm-houd-kruik. Het is nu nog rustig, maar ik moet de klanten helpen. Ik heb het geld nodig..' Afwachtend keek ze Wren aan en haalde vanonder de tafel een klein krukje voor hem. Het was bovendien een nog aangename dag door de felle zon.

'Dat is prima. Je kan doorwerken en dan zit ik hier gewoon,' glimlachte Wren. Hij zou op dit moment met alles instemmen wat Eileen zei, zo blij was hij om haar te zien. Toch viel zijn gezicht bij haar vraag en keek hij haar ongemakkelijk aan. 'Na- na het nieuws van jou kwamen nog maar weinig mensen langs. Daarbij hebben de stadsbewakers ook de hele taverne op zijn hoop gegooid, omdat ze dachten dat we je ergens verstopte.' De naam had zoveel vlekken gekregen dat Maire het had opgegeven. 'Met ons geld samen konden Hava, Maire en ik hiernaartoe reizen om opnieuw te beginnen. Ik- ik heb Evan al ontmoet,' vertelde Wren enthousiast. 'En via hem ben ik erachter gekomen dat jij hier werkte, dus weer via via Ren. Je bent hem dus ook al tegen gekomen?'

'Oh-' zei Eileen zacht en ging zelf op het andere krukje zitten om die informatie tot zich door te laten dringen. Ze had dus inderdaad voor de ondergang van de taverne gezorgd. Precies zoals Maire had gezegd. Ergens had ze gedacht dat ze ooit nog haar gezicht had kunnen laten zien bij de waardin, maar daar twijfelde ze nu sterk aan. 'Oh,' zei ze nogmaals en keek wat verrast dat Ren zomaar had verteld waar ze gevonden kon worden. Hij had het natuurlijk met goede bedoelingen gedaan, maar het voelde toch niet goed. Ze glimlachte zwak naar Wren en knikte. 'Hij was boos op me, eerst. Ik-' Ze zuchtte en keek naar haar handen. 'Toen ik op straat kwam in Tyrosh hield ik het maar een paar dagen vol voor ik naar Ren ben gegaan. Ik heb hem toen gesmeekt me te helpen uit Tyrosh weg te komen.' Eileen schaamde zich nog altijd voor haar voorkomen toen. Ze was vies en wanhopig geweest. 'Hij heeft toen vervoer voor me geregeld en een aantal slaapplaatsen richting het Zuiden. Maar ik heb toen geen contact meer met hem opgenomen tot hij me plots hier tegen kwam.' Als ze het zo vertelde klonk het alleen maar erger. 'Had jij nog contact met Evan toen hij terug ging?'

Wren pakte de kruik op en dronk gulzig van de thee. Ondanks dat het weer deze dag meeviel, had hij het nog steeds koud. Hij moest erg aan het weer wennen. Wren fronste diep en keek Eileen vragend aan. 'Waarom was hij boos? Omdat je geen contact met hem had opgenomen? Bij de Goden, alsof je je niet even mag settelen in de stad. Ik heb ook pas na twee, tot drie weken contact met Evan opgenomen. Ik wou eerst ervoor zorgen dat ik er zeker was dat ik hier kon blijven. Voel je dus niet schuldig.' Hij trok plagerig aan haar jurk en knikte vervolgens. 'Ik had constant contact met Evan. We schreven elkaar zo vaak als mogelijk was brieven. Hij had me verteld in één van de brieven dat hij elke vrijdag in een café zat. Ik heb hem toen verrast.'

Eileen wist niet wat ze er van moest vinden dat Wren er geen reden toe zag voor Ren om boos op haar te zijn geweest. 'Maar het was niet een paar weken. Ik had hem meer dan 7 maanden lang niet gezien of gesproken of geschreven en ik had hem nooit uitgelegd wat er aan de hand was geweest alleen dat ik zijn hulp nodig had en hij dacht dat ik hem alleen gebruikt had voor zijn geld en dat ik niet van plan was hem op te zoeken, maar ik was gewoon bang om hem alles te moeten vertellen en-' Ze stopte en haalde diep adem. 'En hij heeft het me nu vergeven.' Ze glimlachte bij die gedachte en schonk voor haarzelf ook wat thee in. 'Oh, en was Evan blij je te zien? Ik vind het jammer dat ik hem nooit echt gesproken heb. Als jij hem aardig vindt, vind ik hem vast ook aardig.' Het klonk alsof het perfect ging tussen die twee, maar Eileen kon er nog niet echt haar vinger op leggen, op de relatie tussen de twee mannen. 'Wren, vind je hem leuk?' vroeg ze voorzichtig.

Wren hield zijn hand op naar Eileen en schudde zijn hoofd. 'Je hoeft je niet te verdedigen, niet tegenover mij en niet tegenover Ren. Je hebt gedaan wat je wou en wat je kon op dat moment. En dat heeft gewerkt, want je doet nu iets waar je blij mee bent, niet waar? Niemand hoeft jou te vergeven en je hoeft niet om vergeving te vragen.' Wren was inmiddels opgestaan en bekeek de verschillende stofjes. Toen Eileen over Evan begon, glimlachte Wren, maar draaide hij zich niet naar haar toe. 'Hij was blij om mij te zien, maar misschien had ik hem wel moeten waarschuwen. Hij houdt niet zo van verrassingen.' Bij haar vraag keek hij ten slotte wel om en peinzend beet hij op zijn lip. Hij wist wat ze wou gaan zeggen. 'Ja, ik vind hem leuk, ik vind hem meer dan leuk,' ratelde hij. 'En ik weet dat ik niet realistisch ben en dat hij over paar jaar een gezin heeft, maar- ik kan hem niet loslaten en ik wil het ook niet. En ook al kan ik maar een heel klein deel van zijn leven uit maken, dan ben ik al tevreden.'

Eileen keek naar de kraam vol kleurrijke stoffen en haalde haar schouders op. Ze was blij dat ze hier was en dat ze weer geld had en dat ze in een warm bed kon slapen, maar het was nou niet dat ze zo genoot van haar baantjes. Het was eerder noodzaak, voor nu. Ze vergat echter zichzelf toen Wren over Evan praatte. 'Je liet mij me ook al dood schrikken, daar moet je inderdaad aan werken aan die verrassingen van je,' lachte ze, maar luisterde vervolgens stil naar hem. Ze stond eveneens op en legde een hand op zijn arm. 'Nou, ik zou het er ook gewoon van nemen. Als het je nu gelukkig maakt?' Ze wilde hem niet ontmoedigen door er mee in te stemmen dat het inderdaad niet heel realistisch was. 'Maar ben wel voorzichtig, oké? Hoe meer geluk je nu hebt, hoe meer pijn het kan doen als het ineens op houdt.' Eileen had maar al te goed ervaren hoe het voelde hoe alles van het ene op het andere moment om kon slaan.

Wren knikte dankbaar om de waarschuwende woorden van Eileen. Hij wist dat hij een erg groot hart had en met zijn hele hebben en houden van iemand kon houden. Dat deed hij bij Eileen, maar ook steeds meer bij Evan. 'En hoe zit het dan met jou en Ren?' vroeg hij vervolgens plagerig. Hij wist niet precies wat de positie van Ren in de familie was en of een relatie met Eileen mogelijk zou kunnen zijn. 'Jullie hebben dus afgesproken, jullie gaan weer een keer af spreken... dat klinkt goed, toch?' Hij wist maar erg weinig over hun relatie, vooral omdat Eileen en hij niet bij konden praten de laatste maanden. Hij had haar echt heel erg gemist. 'En als alles missen gaat, dan hebben we elkaar nog, niet waar?' Wren glimlachte breed en keek toen ernstiger. 'Je- je hebt dat ene baantje toch niet meer?'