Het Naaiatelier

-

Estella keek met een verrukte blik naar haar evenbeeld in de spiegel en raakte verrast de donkerrode stof aan. Ze was gehuld in een japon van satijn bezet met glinsterende obsidiaan stenen, de mouwtjes waren van zwart kant en over de gehele stof liep een subtiel donker borduursel. 'Is hij niet prachtig, Cece?' Bewonderend hief Ella haar armen op en draaide ze haar rug naar de spiegel toe om de ontblote achterkant te bestuderen. Daar hing het kant te los, het sloot niet aan op haar huid en teleurgesteld keek ze naar de naaisters. 'Dat moet beter. Anders lijkt het of ik zomaar moeders jurk heb aan getrokken.' Al haar kleding moest als gegoten zitten. Er kon niets imperfect blijven. 'Cece, laat zien wat jij aan hebt.' Verwachtingsvol keek Estella richting het kamer scherm waar haar zuster achter verdwenen was.

Cecilia's korset werd nog aangetrokken door één van de naaisters, toen haar oudere zus om haar mening vroeg. 'Geef me even, Ella.' mompelde ze, terwijl het korset strakker en strakker werd geregen. Het bood een stevig geraamte voor de jurk die ze dadelijk aan zou krijgen. Het had dezelfde kleur als die van Estella: robijnrood, alleen was die van haar gestikt met allerlei patronen in een gouden kleur. Toen ze de jurk eindelijk aan had, kwam ze achter het kamerscherm vandaan en glimlachte ze bij het aanzien van haar zuster. 'Hij is prachtig Ella!' riep ze verrukt uit en draaide zelf ook een rondje. Ze kon niet anders dan toegeven dat ze haar eigen jurk ook prachtig vond.

Ongeduldig keek Estella naar het kamerscherm. Ze pakte de zomerwijn die haar aangeboden werd van het dienblad en nipte er enkele malen aan totdat Cecilia tevoorschijn kwam. Ze gaf de wijn terug aan de bediende en klapte haar handen vol bewondering samen. 'Schitterend!' Het goud twinkelde in het zonlicht. 'Oh, ik ben zo jaloers op je boezem, Cecilia, de jurk duwt alles precies op zijn plek,' giechelde ze. De wijn had haar lichtelijk geraakt en gaf niet alleen haar wangen een rode kleur. Ze begon de warmte ook al in haar onderbuik te voelen en in haar hoofd. 'Wacht,-' Ze stapte van de poef af en liep naar haar zus toe om haar richting de poef te helpen en er boven op te zetten.

'En ik ben jaloers op het feit dat jij geen korset aan hoeft.' lachte ze en liep naar de poef toe, waar ze met wat hulp op ging staan. Ze draaide nogmaals in de rondte bekeek zichzelf in de grote spiegel die zich voor haar bevond. Estella had gelijk, haar lichaam zag er inderdaad goed uit in deze jurk. Haar taille was smal en haar borsten leken voller dan dat ze in werkelijkheid waren. 'Ik kijk zo uit naar het banket!' kirde ze enthousiast. Voor het jaarlijkse banket kregen alle Halley dochters een prachtige nieuwe jurk aangemeten, ieder jaar weer.

Estella stopte wat zoetigheid in haar mond. Het was een vereiste om cakejes en andere hapjes in het atelier te hebben als de dochters daar waren voor hun sessies. 'Ik kan ook niet wachten! Moeder heeft me de gastenlijst laten zien. Weet je wie er ook komt?' Samenzweerderig liep ze naar haar zus toe en pakte ze haar handen vast. 'Martin.' Haar glimlach straalde op haar gezicht. Ze had de oudste zoon van de Storms en haar neef niet meer gezien sinds de plannen van hun ouders om een huwelijk op te zetten definitief waren gemaakt. 'En alle anderen natuurlijk ook. Het gaat een groots gebeuren worden. Zorg dat je er dus op je best uit ziet. Ik zag zelfs de namen van de nieuwe familie op de lijst staan.' Ze keek nogmaals naar haar jurk en zuchtte toen. 'Ik moet iets spectaculairders hebben dan dit!'

Cecilia keek haar zuster aan en glimlachte breed toen ze hoorde dat de verloofde van haar zuster ook zou komen. 'Hij kan vast zijn ogen niet van je afhouden!' kirde ze enthousiast en stapte van de poef af. Ook zij pakte een cakeje van een etagère en stopte deze in haar mond. Nadat ze een paar slokken zomerwijn had genomen trok ze haar wenkbrauw op. 'Wat? Waarom? Ella, je ziet er prachtig uit.' verzekerde ze haar zuster. 'Alhoewel, ik weet niet wie dit stuk op de rug in elkaar heeft gezet, maar dat kan wel wat netter.' Ondanks dat het haar zuster was, was Cecilia altijd eerlijk. Ze wilde er tenslotte allen op hun best uitzien, dus wat kritiek kon ook geen kwaad: dat maakte de jurk alleen maar beter.

Fier rechtte Estella haar rug. Ze zou er voor zorgen dat Martin zijn ogen niet van haar af kon houden. Ella zuchtte en schudde haar hoofd. 'Het is een mooie jurk, voor een normaal banket, maar niet voor dít banket.' Ze wenkte de naaisters en vroeg hen de andere japonnen te brengen die voor deze gelegenheid waren gemaakt. Tijdens het wachten hielp ze zich met nog een citroen cakeje en bestudeerde Cecilia's voorkomen. 'Je zou je haar op moeten laten steken voor een keer. Dat past perfect bij deze jurk.' Ze wilde demonstreren hoe het er uit zag, maar werd al snel afgeleid toen de naaisters twee jurken voor haar legden. Ze maakten er altijd meerdere als er een nieuwe jurk uitgekozen moest worden. Glunderend wees Estella het bordeaux rode gewaad aan. Een kleur die hun moeder had geïntroduceerd in het hof. Het was een combinatie van rood en purper, van Halley en Mattiries of als je er beter over na dacht; van rood en blauw, Halley en Storm.

Cecilia volgde haar zusters advies op en hield haar haren omhoog om te zien hoe het eruit zag. Haar neklijn kwam goed uit, dat moest ze toegeven. Estella had er altijd meer oog voor gehad, voor mode en ze zag er dan ook altijd tot in de puntjes verzorgd uit. Alle drie de dochters trouwens, maar Estella leek altijd net even wat meer moeite te doen dan de andere twee. 'Misschien heb je we gelijk...' mompelde ze uiteindelijk en keek om naar de jurken die binnen werden gebracht. Ze waren inderdaad prachtig, al snapte ze niet wat er mis wat met de jurk die ze nu aan had.

Cordelia kwam gehaast het naaiatelier in lopen en keek toe hoe haar zusters al in hun jurken stonden. 'Sorry, maar moeder bleef zó lang praten,' legde ze uit, waarna ze al snel achter een kamer scherm dook en haar jurk uit begon te trekken. Enkele dagen geleden was ze samen met één van de keukenbedienden het paleis uit geslopen en de bossen ingegaan. Natuurlijk was haar moeder erachter gekomen - ze hield altijd alles in de gaten! - en was ze op het matje geroepen. De jongen had ze al enkele dagen niet meer gezien en ze wilde niet eens weten wat hem overkomen was. Als ze haar vader zo kende...

Estella stond op het punt om deze jurk aan te passen, maar verrast keek ze op toen haar jongste zusje eindelijk het atelier binnen kwam. Lachend keek ze Cordelia na die achter een kamerscherm verdween en trok vervolgens nieuwsgierig een wenkbrauw op naar Cecilia. Hun zuster kon zichzelf soms aardig in de nesten werken. 'Wat had moeder je dan allemaal te vertellen?' Ze stapte zelf ook weer achter één van de kamerscherm en wurmde zich uit de satijnen jurk om de andere aan te trekken. Over deze deed ze een stuk langer. De rokken stonden wijd uit en vereisten dat ze er een geraamte onder droeg.

Cecilia liet haar haren weer zakken toen haar jongste zuster binnen kwam en glimlachte. 'Wat heb je nou weer uitgespookt?' Als er iemand altijd in de nesten kwam, was het Cordelia wel. Nadat één van de naaisters nog wat had gemarkeerd dat ingenomen moest worden, verdween ook Cecilia achter een kamerscherm en begon ze met de lange klus om haar jurk uit te trekken. 'En, Lia, kijk jij al uit naar het banket van vader?' vroeg ze nieuwsgierig aan haar jongste zuster.

Cordelia wilde in eerste instantie niet reageren, maar besefte zich al snel dat ze het toch niet lang geheim kon houden. Ondanks dat Adelaide er altijd wel voor kon zorgen dat roddels over haar dochters niet door het paleis gingen, wilde ze dat er onderling geen geheimen waren. 'Ik ben met de keukenjongen het bos ingegaan,' mompelde ze langzaam en met tegenzin. Ze had haar jurk al snel aangetrokken en kwam van achter het scherm vandaan. Ze had altijd dezelfde soort jurken aan: kort, zwierig en zonder korset. Ze voelde zich alsof ze stikte in de jurken die haar zusters altijd droegen. Vooral als het zo druk werd tijdens een banket, kon ze het niet een hele avond aan om zo'n verstikkende jurk te dragen. Ze haalde haar schouders op, terwijl ze zichzelf bekeek in de spiegel. 'Ik vind het wel leuk om de andere families weer te zien. Maar ik weet zeker dat vader weer zo'n saaie speech gaat geven.'

Estella luisterde met grote interesse naar de bekentenis van Cordelia en lachte zacht. 'Lia, je wéét dat moeder er altijd achter komt. En vader niet snel daarna.' Zij had nooit zulke dingen gedaan. Zij was de voorbeeld dochter, de oudste, de wijste, de mooiste. Dat hield ze zichzelf in ieder geval altijd voor. Na flink wat getrek en gewurm had Ella de jurk aan en stapte ze eveneens naar buiten. Deze was niet lang en slank zoals de andere, maar groots en glanzend. Het nauwsluitende bovenlijf bestond slechts uit een ingewikkeld borduursel met kraaltjes, edelstenen en goud draad. De rok was in één simpele bordeaux rode kleur en gaf haar gelukkig een hoop beenruimte. 'Die jongen van je zal wel niet uitgenodigd zijn,' giechelde ze.

Cecilia snapte haar zuster niet. Waarom zou je vrijwillig naar het bos gaan? Het was er vies en er liepen overal beestjes. Zelf moest ze er niet aan denken. Ze had meer geluk gehad als haar vader er eerst achter was gekomen: hij deed er meestal niet zo moeilijk over, hij gaf een waarschuwing en af en toe wilde hij zelfs doen alsof hij niets had vernomen om zijn dochters te beschermen tegen de strenge regels van zijn vrouw. 'Ugh, ja vader en zijn afschuwelijke speeches. Als er een koning werd verkozen op de basis van zijn speeches, was vader het nooit van zijn leven geworden.' giechelde ze. Ze vond ze altijd verschrikkelijk, maar stiekem ook wel lachwekkend om naar de luisteren.

Cordelia draaide zich met een ruk naar haar oudste zus om en keek haar met een ijzige blik aan. 'Nee, hij is waarschijnlijk of verbannen of dood. Dus nee, hij zal waarschijnlijk niet uitgenodigd zijn, denk je ook niet?' Soms kon ze de lichtzinnige toon van haar zusters echt niet uit staan. Ze gleed met haar handen langs haar middel en kon bijna nog zijn handen op haar huid voelen. Ondanks dat ze niet vreselijk veel interesse in hem had gehad, had ze hem nooit pijn willen doen. 'Je kan soms zo naïef zijn, Estella,' murmelde ze, terwijl ze uitdagend haar oudste zus aan keek.

Cecilia wilde een opmerking maken tegen Cordelia over haar eigen naïeve acties van eerder, maar ze besloot zich niet te mengen tussen haar zusters. Toen de jurk eindelijk uit was en het korset los, kwam ze achter het kamerscherm vandaan en nam ze plaats op één van de poefen die er stonden. Ze pakte een citroencakeje van de schaal af en nam er een hap van. 'Dus, het banket van binnenkort...' begon ze maar, om de stilte op te vullen. 'Naar wiens komst kijken jullie uit?' vroeg ze nieuwsgierig.

Estella keek Cordelia ontzet aan en liet haar ogen toen van zuster naar zuster schieten. Het was ongelooflijk dat haar jongste zus zich zo nog altijd gedroeg. Moeilijk draaide ze aan de ring rond haar vinger en probeerde ze enkele malen een weerwoord te geven. Dat was echter niet één van de talenten die Ella bezat. Uiteindelijk na nerveus met haar juwelen te hebben gespeeld sloot ze de situatie af door op de poef te stappen - met hulp van een bediende weliswaar -  haar rondje te doen en haar glimlach weer op te zetten. 'Kijk, deze is veel beter! Vinden jullie ook niet?' Zorgelijk streek ze de rokken glad terwijl ze haar stem vlak probeerde te houden. Als ze niet alles onder controle had wilde die nog wel eens in de hoogte schieten. 'Het zal heerlijk zijn om íedereen weer te zien,' stelde ze.

Cordelia bekeek haar twee zusters voor een lange tijd en wendde daarna haar gezicht af. Zo ging het nou altijd, elk kwaad woord werd genegeerd of verzwakt door haar zusters en zelfs ook door haar moeder. Nooit liet iemand eens zijn frustratie los! Ze durfde te wedden dat Estella vol opgekropte emoties zat en dat die ooit weleens vrij zouden komen. Uiteindelijk ging ze zelf ook maar op een poef zitten en doodde ze haar tijd door een heleboel hapjes te eten. 'Ik vind het leuk om iedereen weer te zien, onze neefjes en nichtjes, onze halfbroer, de nieuwe familie...' Ze vond banketten altijd erg saai, maar haar vader had er vast voor gezorgd dat ze erna de balzaal konden gebruiken om te dansen. Misschien zou ze eindelijk eens door een man gevraagd worden voor een dans.

Cecilia keek van haar jongste naar haar oudste zuster. Zo ging het altijd, die twee hadden mot met elkaar en zij zat er weer tussen in. Ze wilde wat zeggen, maar in plaats daarvan, pakte ze een cakeje en stopte deze in haar mond. Ze kon het prima vinden met zowel Estella als Cordelia en ze wilde dan ook geen kant kiezen in hun eindeloze bek vechterijen. 'Hmm, ja ik ook. Al weet ik zeker dat er wel weer iemand drama gaat schoppen.' merkte ze op en keek vervolgens om naar haar oudste zuster. 'Wauw, hij staat je prachtig Estella.' zei ze enthousiast en stond op, om de achterkant van de jurk van haar zuster glad te strijken. 'Hij is inderdaad beter dan de eerste, nu kan Martin zijn ogen al helemaal niet meer van je afhouden en als hij dat wel zou doen, is hij blind.'

Estella bestudeerde zichzelf tevreden in de spiegel en gleed met haar vingers over een stuk borduursel. Ze zou haar nagels laten verven in dezelfde kleur als de rok en ze kon de gouden spelden die ze eens van haar vader had gekregen in haar haar steken. Ze zag dat banket nu nog meer zitten en hopelijk dacht Martin er ook zo over. Ella stapte van de poef af en ging er toen met nogal wat moeite op zitten, de jurk maakte het niet gemakkelijk. 'Wat hebben jullie allemaal al gehoord over de nieuwe familie?' vroeg ze benieuwd terwijl ze haar wijn weer aangereikt kreeg van een bediende. Er deden nogal wat verhalen de ronde aan het hof en één van haar kamermeisjes had haar verteld dat er nog grootsere verhalen rond gingen in de stad.

'Over de nieuwe familie heb ik weinig gehoord. Vader wil niets loslaten.' Cordelia bekeek haar oudste zus en gleed ook kort met haar vingers over de borduursels heen. 'Het is inderdaad een prachtige jurk,' zei ze bewonderend. Ondanks dat ze soms wat onenigheden hadden, kon ze het toch goed vinden met haar beide zussen. Ze keek even haar zussen onzeker aan en pulkte aan haar jurk. 'Zouden jullie mij kunnen helpen met een mooie jurk uit te zoeken? Een- een iets volwassenere jurk? Met misschien een korset?' Ze voelde zich altijd afsteken tegenover haar zussen met haar korte jurkjes, zonder enige vorm erin, en ze had ook altijd het idee dat haar moeder veel trotser was op haar twee oudste zussen. Ze volgde Estella's voorbeeld en pakte ook een glas wijn.

Cecilia haalde haar schouders op. 'Ik liep toevallig langs de werkkamer van vader, toen hij het er met één van zijn adviseurs over had. De deur stond op een kier, maar veel heb ik niet gehoord. Ik weet dat ze van een eiland komen, met veel belangrijke grondstoffen die vader goed kan gebruiken. In ruil daarvoor hebben ze een positie aangeboden gekregen hier in Tarth, maar meer weet ik er niet over.' Ze wilde niet betrapt worden terwijl ze haar vader aan het afluisteren was: in tegenstelling tot haar jongere zus wilde ze haar reputatie liever intact houden. 'Met een korset? Weet je wel zeker dat je jezelf dat aan wil doen? Geloof me, het is niet erg comfortabel.' Cordelia liep nooit in jurken met korsetten, maar ze moest het zelf weten.

Estella keek haar zusters aan en schudde haar hoofd. 'Maar dat weet ik allemaal wel. Ik bedoelde de sappige verhalen,' lachte ze vanachter haar wijnglas. Haar moeder had haar allang verteld over de toevoeging van de nieuwe provincie en het aanstellen van de familie. Ze had de namen geleerd van de belangrijke steden, de familieleden en de waardevolle grondstoffen. Ella haatte soms de lessen die haar moeder haar gaf, maar het zorgde er wel voor dat ze op de hoogte was. Waarvoor begreep ze echter niet. 'Natuurlijk, Cordelia, maar zelfs zonder korset kan een jurk prachtig zijn.' Ze liet de naaisters terug komen met de derde jurk die voor haar gemaakt was en glimlachte toen naar haar jongere zus. 'Probeer die eens. Het is met ontblote schouders, maar dat staat je vast goed. Daarmee kun je zeker een man van adel verleiden.' Enthousiast duwde ze de jurk in Cordelia's handen. 'Wie zijn jullie eigenlijk van plan te gaan verleiden tijdens dit banket?' vroeg ze samenzweerderig.

Cordelia keek enthousiast naar de prachtige jurk die in haar handen werd gedrukt en snel verdween ze achter een kamer scherm. Ze had twee dienstmeisjes nodig om de jurken te verwisselen en tussen de handelingen door luisterde ze naar haar zusters. Cordelia werd rood door haar vraag en drukte haar koele handen tegen haar brandende wangen aan. Er waren een heleboel leuke adellijke mannen die naar het banket zouden komen. Uiteraard had ze een oogje op allebei de komende landheren van het Noorden en het Zuiden en zelf was ze ook heel benieuwd naar de komst van de nieuwe familie. Zonder de vraag te beantwoordden, kwam ze van achter het scherm vandaan en draaide ze sierlijk een rondje. 'Wat vinden jullie ervan?'