Het Naaiatelier

Cecilia haalde haar schouders op. 'Ik ben wel benieuwd naar die nieuwe familie. Vader zal vast trots zijn als wij wat beschaafd contact met ze leggen, ik weet zeker dat de rest het niet zal doen.' Misschien zat er wel iets leuks tussen en anders kon ze altijd nog overgaan naar de andere jongens. 'Evan is ook niet verkeerd...' zei ze uiteindelijk en begon zacht te lachen. 'We zullen het allemaal wel zien, niet waar?' Toen Cordelia weer achter het kamerscherm vandaan kwam, klapte ze enthousiast in haar handen. 'Hij staat je prachtig!'

'Niemand in het speciaal?' vroeg Estella teleurgesteld. Ze was maar al te graag met een plan aan de slag gegaan om haar zusters te koppelen aan één van de adellijke zonen. Zij had er nu zelf één in het vooruitzicht en ze gunde Cordelia en Cecilia hetzelfde. Verrast keek Estella naar de prachtige verschijning van haar zus. 'Oh, Lia, je bent die jurkjes van je echt ontgroeid. Dit past zoveel beter bij je.' Al snel stond ze naast haar en streek ze hier en daar een vouw in de jurk glad. 'Ik geloof niet dat er ook maar iemand van onze nichtjes in de buurt komen van de schoonheid die wij uit stralen.' Ze knipoogde en liet Cordelia vervolgens nog een rondje draaien. Ze hadden ongeveer hetzelfde postuur, dus ook al was de jurk voor haar gemaakt, hij viel prima. Een enkele aanpassing aan de taille was echter wel vereist. Ella zorgde er voor dat de naaisters er notities van maakten. 'Ik hoop dat William er ook op zijn best uit ziet zodat hij Jillian kan overtuigen het aanbod aan te nemen. Niet te geloven dat ze nog geen ja heeft gezegd!'

Lia voelde hoe haar wangen rood werden door de complimentjes van haar zusters en trots draaide ze nog een rondje. Ze had zich nog nooit zo mooi gevoeld en ze vond het bijna eng om met deze opvallende jurk bij het banket aan te komen. 'Evan is inderdaad niet verkeerd,' stemde ze zachtjes met haar oudere zuster in, terwijl ze Estella hielp de vouwen uit haar jurk te strijken. Toen het gesprek naar William ging, zuchtte ze diep en ging ze op een poef zitten, waarna ze wat dronk van haar wijn. William en zij scheelden maar weinig in leeftijd en dus hadden ze altijd onenigheid tussen elkaar. 'Ik hoop dat zijn gedrag wel verandert door een huwelijk. Hij is echt niet uit te staan. Ik durf te wedden dat hij diegene is geweest die mij verklikt heeft!'

'Ach, William zit gewoon nog in zijn pubertijd, die trekt wel weer bij.' verzekerde Cecilia haar jongste zuster en liep naar haar toe. 'Maar wij hoeven ons daar geen zorgen over te maken, zeker niet op het banket. Niemand zal hun ogen van ons af kunnen houden, ik weet het zeker!' kirde ze enthousiast en streek haar haren uit haar gezicht. 'Ze kunnen niet weigeren, stel je voor wat voor een schandaal dat zou zijn. Die familie is haast al niets, met twee bastaarden. Als ze ook nog eens het aanbod voor Jill afwijzen, blijft er al helemaal niets meer van ze over.' In Cecilia's ogen was het enkel een domme zet om het aanbod te weigeren.

'Als iemand het lukt om hem bij te sturen dan is Jillian het wel. Ze is zo serieus, William zal niet veel plezier met haar beleven. Hopelijk maakt het hem iets volwassener.' Estella wist echter dat het net zo goed de andere kant uit kon gaan. Als haar broertje verveeld raakte met het Zuidelijke meisje dan zou dat nog wel eens door kunnen slaan. Ze had al enkele gesprekken overhoord tussen haar ouders over hun enige zoon. Ze waren niet altijd even positief. Ella had echt haar best gedaan om haar broer wat lessen te leren, maar hij wilde nooit naar haar luisteren! Lia had misschien nog het meeste invloed. 'Ze hebben wel de meest interessante bastaarden van het land,' glimlachte ze veelbetekenend. Henry en Ren waren absoluut niet mis.

'Estella, jij kan er ook wat van qua serieusheid hoor,' plaagde ze haar oudste zuster, 'of je moet er maar gewend aan raken, want Martin is ook niet bepaald losjes.' Ze was ondertussen voor de spiegel gaan staan en was bezig haar lange haren in te vlechten. Cordelia hoorde de woorden van Estella met een rood gezicht aan en na een tijdje draaide ze zich om naar haar zusters. 'Misschien nemen ze wel weer cadeautjes mee.' Henry nam vaak sieraden voor hun mee, en ondanks dat ze nooit bij hun kleding paste, was het gebaar erg aardig. Ook Martin kwam weleens met cadeaus aan zetten, maar meestal waren deze gericht aan Estella. 'Ik vraag me af aan wie vader ons uithuwelijkt, Cecilia.'

Cecilia begon te lachen. 'Daar heeft ze gelijk in Ella, Martin is nogal stijfjes.' Dat was iets wat ze niet konden ontkennen. Het was een prima jongen, vriendelijk, ook niet lelijk, maar af en toe gedroeg hij zich net iets te veel binnen de lijntjes voor Cecilia. 'Wie weet, misschien neemt Mart wel een mooi presentje voor jou mee, Ella. Ik ben zo benieuwd naar de nieuwe families! Misschien zijn ze allemaal wel ontzettend knap!' kirde ze enthousiast en liet zichzelf op één van de poefen zakken. 'Wie weet wel aan één van hen, of aan de oudste van de Rabbions?' Ze had werkelijk geen idee en eigenlijk maakte het haar ook niet zoveel uit, zolang hij maar een goede status had.

Estella lachte zacht achter haar hand. 'Het is Martin geraden dat hij een cadeautje voor me mee neemt. Ik ben niet zomaar een vrouw en we zijn dan misschien uitgehuwelijkt door onze ouders, hij mag zijn best wel voor me doen.' Ze was ondertussen achter een scherm verdwenen om haar simpele, voor haar standaarden dan, kamerjurk terug aan te trekken. 'Ik ben blij dat ik niet aan Evan ben verbonden, noch dat vader één van jullie kiest om met hem te huwen. Hij mag misschien knap zijn, maar hij is-' Kort zocht ze voor het woord en kwam ze weer tevoorschijn. 'Raar?' Ze ging zitten en glimlachte naar haar zusters. 'Ik weet zeker dat moeder iets geweldigs in het vooruitzicht heeft voor jullie. Misschien zit er wel een prins bij de nieuwe leiders bij wiens hart door jullie veroverd wordt.' Ze knipoogde. 'En anders Lia kun jij altijd nog Mart's jongere broers huwen. Jij bent er nog niet te oud voor.'

Cordelia trok ook haar jurk uit en ging daarna in haar kamerjurk weer bij haar zussen zitten. Schouderophalend dronk ze nog wat van haar wijn. 'Ik vind Evan helemaal niet raar. Omdat iemand niet is zoals jij bent, is iemand niet meteen verkeerd.' Ze merkte dat ze veel van de opmerkingen van Estella onder een loep nam, maar soms gingen haar opmerkingen echt te ver. 'Omdat ik de derde dochter ben, kan ik met alle jongere broers huwen. Jullie krijgen natuurlijk de knappe landheren,' verzuchtte ze, terwijl ze dramatisch haar glas neer zette. 'Ik weet zeker dat we de leiders teveel aan het ophemelen zijn. Misschien vallen ze wel heel erg tegen... of zijn het allemaal oude mannen!'

Cecilia keek op naar haar oudere zus. Ze was het met Cordelia eens, als het ging om Evan, maar ze besloot haar mond erover te houden. Ze ging niet graag tegen Estella in en probeerde de confrontatie dan ook altijd uit de weg te gaan. 'Misschien zijn het wel allemaal vrouwen.' merkte ze op en begon te lachen. 'Ik denk niet dat vader ons uithuwelijkt aan vrouwen, of aan oude mannen.' voegde ze er nog aan toe en liet haar glas weer vullen met zomerwijn. 'Ach, laten we niet al te snel oordelen over onze nieuwe edele gasten.' zei ze uiteindelijk en pakte nog een cakeje van de etagère af.

Estella zuchtte en wendde haar ogen af. 'Hij is precies zoals ik ben: van adel, even oud, de oudste in het gezin. Hij dóet alleen anders. Ik heb het nooit verkeerd genoemd.' Ze haalde haar schouders op en besloot er niet verder op in te gaan. Estella hoefde zichzelf niet te verdedigen. Ze wist dat haar zussen precies hetzelfde moesten hebben gedacht, tenminste één keer. Ze dronk de laatste slok van haar zomerwijn en weigerde toch maar toen de bediende bij wilde schenken. Ella vond het vreselijk als haar hoofd rood werd van de wijn, dat vermeed ze graag. 'Het is wel ongelooflijk dat vader en moeder met een enkele handtekening die wildelingen tot adel hebben kunnen maken,' merkte ze afwezig op terwijl ze enkele oorbellen uit probeerde.

Cordelia schudde enkel haar hoofd als antwoord op de woorden van Estella en besloot er ook niet over door te gaan. Ze wilde niet dat haar zuster naar haar ouders toe zou gaan en ze wéér een standje zou krijgen van haar moeder. Haar vader kon er gelukkig altijd wel om lachen en stiekem vond ze haar vader dan ook leuker. Hij nam haar nog weleens mee in het bos of hij liet de paarden in de stallen zien. Hij vond het zelfs goed dat haar jurk op die momenten vies werd! 'Het is ook ongelofelijk. Maar vader kan alles regelen, dus dit ook. Ik hoop dat vader nog heel lang leeft en dat het lang duurt tot William op de troon komt!'