Het Bos

-

Zyanya was er al snel achter gekomen dat ze niet graag tussen de andere mannen en vrouwen trainde. Ze hoorde opmerkingen achter haar rug om, ze hoorde gefluister en ze werd belaagd door mannen twee keer zo groot en twee keer zo bruut. Uiteindelijk had ze er genoeg van gehad. Misschien was het zwak, maar Zyanya had haar toevlucht genomen tot de natuur. Het zag er misschien heel anders uit dan waar zij vandaan kwam, maar de aarde en het groen hadden nog altijd een rustgevende werking op Zyanya. Met een zucht trok ze de pijl op haar boog naar zich toe en liet hem vervolgens weg schieten. Ze raakte haar doel maar net.

Ada had op een ander trainingsveld getraind, maar Zyanya ondertussen steeds nauwlettend in het oog gehouden. Ze was erg benieuwd naar de krijgskunsten van de jonge leidster en hoe ze in haar volk vochten. Toen Zya plotseling wegging, had Ada niet getreuzeld en haar het bos ingevolgd. Een tijdlang had ze achter een boom gestaan zonder zichzelf bekend te maken, maar op een gegeven moment kwam ze toch tevoorschijn. 'Geïntimideerd door de concurrentie?' vroeg ze met een plagerige glimlach, terwijl ze haar eigen boog tevoorschijn haalde. 'Trek je maar niets van ze aan. Mannen zijn leeghoofden.'

Zyanya was niet ver van de trainingsvelden geraakt. Ze kon hier zelfs nog het gekreun en het geroep van de trainende massa horen. Maar gelukkig was het een stuk stiller hier, dan daar. Ze zette een volgende pijl tegen haar boog toen ze plots een stem hoorde en gealarmeerd haar boog op de oorsprong richtte. Beschaamd liet ze haar boog zakken toen ze zag dat het de vrouw van het banket was. 'Excuses, ik wilde je niet aanvallen.' Zyanya had bijna, in een reflex, de pijl laten gaan. Ze was niet gewend om constant door mensen omringd te zijn. Als ze op haar land was geweest had het veel eerder een beest kunnen zijn dan een persoon. 'Ze hebben geen respect,' zei ze geagiteerd.

Ada voelde hoe ze even geschrokken naar achteren stapte toen de pijl op haar werd gericht, maar al snel bracht ze weer haar gezicht in de plooi en ging ze wat rechter staan. 'Dat hoop ik,' grapte Ada zachtjes, waarna ze naar de vrouw toe liep en naast haar ging staan. 'Herken je me nog?' Stilletjes hoopte Ada dat dat zo was en dat ze een indruk achter had gelaten. Andersom was dat in elk geval wel het geval geweest. 'Zo willen ze zich voor doen. Nu voor het toernooi is het puur om elkaar uit te dagen en te intimideren. Geloof me, ik vecht al jaren met deze mannen.'

Zyanya glimlachte ongemakkelijk om de grap en speelde met de pluim van haar pijl. Haar glimlach was overtuigender toen de vrouw vroeg of Zya haar nog herkende. 'Ada Halley.' Het was zelfs een gebruik om iedere keer als je iemand aan sprak, je de naam noemde om aan te tonen dat je wist wie de persoon was. Als je iemands naam wist, vergat je die niet. Dat was alsof je geen interesse toonde. 'Ik begrijp het niet,' verzuchtte ze. Zyanya had absoluut geen dik genoege huid om de opmerkingen zomaar langs haar heen te laten gaan. 'Doe je mee aan het toernooi?'

Ada bekeek het gezicht van Zyanya en zag de pijnlijke uitdrukking die ze droeg. Zonder erbij na te denken, legde Ada haar hand op Zya's schouder en kneep ze er zacht in. 'Ze houden er gewoon van om vrouwen de grond in te boren. Ze zijn bang dat we van ze gaan winnen,' glimlachte Ada, 'iets wat we natuurlijk ook gaan doen. En ja, ik doe mee aan het toernooi, maar ik ben niet zo vreselijk fanatiek. Mijn zuster daarentegen heeft veel kans om te gaan winnen.' Ze spande haar boog en probeerde ook het doelwit te raken. 'Komt het door die mannen dat je hierheen bent gegaan?'

Wat betreft de relatie tussen mannen en vrouwen zat er een hele groot gat tussen de twee culturen. Zyanya had er veel moeite mee. Eigenlijk had ze in het algemeen veel moeite met het hier zijn. Kort keek ze Ada aan toen zij haar aanraakte. Het was aardig van de vrouw dat ze haar wilde helpen, maar Zya was van mening dat het probleem bij haar begon. 'Welke onderdelen?' Ze was benieuwd of ze tegen één van de twee zusters op zou moeten. 'Ik zocht rust. Ik mis de natuur.' Aandachtig keek ze toe hoe Ada haar boog behandelde. Uiteindelijk hief ze ook haar eigen boog weer op om opnieuw het doelwit proberen te raken.

Ada dacht na en telde mee op haar vingers. 'Boogschieten, zwaardvechten en de onderdelen met een bijl. Dat is mijn specialiteit,' zei ze met glunderende ogen. Als sinds ze kind was, had ze een vreemde fascinatie gehad met het wapen. Het onderscheidde haar van de andere kinderen en dat gaf haar een extra drive om ermee door te zetten. 'Je mist de natuur? Er is hier zoveel te zien! Wil je een keer een rondleiding krijgen?' Ze richtte op het doelwit en raakte het. Toch beet ze gefrustreerd op haar lip, omdat ze het midden bij lange na niet had geraakt. 'En jij dan?'

Zyanya luisterde geïnteresseerd. Ze had nog nooit gehoord dat de bijl een wapen was dat hier veel gebruikt werd. Het paste misschien beter bij het Zuiden en wat ze daar over gehoord had. 'Dat lijkt me erg interessant.' Ze durfde nooit ver te gaan, omdat ze bang was te verdwalen. Op de vlaktes kon je wijd en zijd kijken en had je altijd een punt waarop je je kon navigeren, maar in de dichte bossen ging dat niet. Alles wat Zyanya geleerd had, kwam hier niet altijd van pas. Haar pijl schoot tussen de bomen door na Ada en was slechts enkele centimeters dichter bij het midden. Dezelfde frustratie tekende haar gezicht. 'Boogschieten, speer werpen en de paarden races. Het zijn onderdelen die wij veel gebruiken in ons land.'

Ada voelde hoe haar gezicht strak trok, toen Zya haar pijl net wat centraler schoot, en binnensmonds vloekend schoot ze nogmaals paar pijlen. 'Nou, dan gaan we blijkbaar tegenover elkaar staan tijdens het boogschieten. Al acht ik onze kansen niet bepaald hoog,' grinnikte ze, terwijl ze keek naar de pijlen in het doelwit. Geen enkele was winnenswaardig. 'Mijn zuster maakt ons gemakkelijk in.' Ada leunde op haar boog en volgde het voorbeeld van Zyanya door om haar heen te kijken. 'Dan is het een deal. Ik zal je een keer mee de bossen innemen.'

Zyanya zuchtte en wreef over haar armen terwijl ze naar de pijlen keek. Iedereen zou teleurgesteld zijn als ze niet bij één van de onderdelen verder kwam dan de eerste ronde. Maar op de een of andere manier lukte het niet om een doel te raken, noch met boog noch met speer. En het paardrijden, dat was nooit haar sterkste onderdeel geweest. Misschien moest ze niet zich zo opwinden. Niet over het toernooi en niet over wat Kahu allemaal gezegd had. Dat zat haar namelijk ook nog dwars. Zya keek Ada aan, maar liet haar blik vervolgens weer zakken. 'Mag ik vragen: wat wordt er zo al gezegd over Kahu en Silas en mij? Over onze volken?'

Ada schoot nog wat pijlen af en luisterde ondertussen naar de woorden van Zyanya. Bedachtzaam liet ze haar boog zakken en dacht ze na over de gesprekken die ze tussen haar ouders en oom had overhoord. 'Best veel positiefs hoor. Iedereen is erg te spreken over u en Silas en weer wat minder over Kahu. Dat komt mede door zijn optreden tijdens het banket.' Ada beet op haar lip en glimlachte. 'En er werd over ons gesproken en over onze dans. Dus, ik kan wel zeggen dat Silas tot nu toe het meest gewaardeerd wordt.'

Zyanya keek toe hoe de vrouw verder schoot. Ze had al opgemerkt dat velen hier een andere techniek hadden dan dat zij had geleerd in de Vlaktes. Bovendien waren de bogen hier anders. Ze waren groter, moeilijker te hanteren. Maar het was natuurlijk ook maar voor een toernooi. 'De dans?' Ze fronste en glimlachte vervolgens. 'Silas weet hoe hij zich moet gedragen hier. Hij is- Charmant? Noemen jullie dat zo?' Zo nu en dan struikelde Zyanya nog over haar woorden of had ze moeite met het uitdrukken van wat ze bedoelde. Ze had een bediende ernstig vernederd door het door elkaar halen van enkele woorden. Silas of Kahu zouden nooit zo'n verspreking hebben gemaakt.

Ada moest lachen toen ze de verwarring op Zyanya's gezicht zag. 'Zoals ik al eerder vertelde, het is niet gebruikelijk om zo in Tarth te dansen en al helemaal niet met iemand van hetzelfde geslacht,' legde ze geduldig uit, waarna ze haar boog neerlegde en knikte. 'De man is inderdaad erg charmant. Maar je doet niet voor hem onder,' zei ze met een bemoedigende glimlach. Het was aandoenlijk hoe ze naar de juiste woorden zocht, laat staan hoe ze zich kleedde. 'Heb je anders nu zin in de rondleiding door de bossen heen?'

'Oh.' Dus dat bedoelden ze met die opmerkingen. Veel van wat er tegen haar gezegd was, klonk nu logischer. Ze had wel geweten hoe de man en de vrouw en relaties tussen mensen in elkaar zaten, maar niet dat mensen zo veroordelend waren. Zya lachte vervolgens en schudde haar hoofd. 'Dat is niet waar. Ik ben jonger, onervaren. Ik kom niet bij de leiders in de buurt.' Het ging al niet meer alleen om charme. Twijfelend streek ze haar haar naar achteren en keek naar haar boog. 'Ja,' antwoordde ze uiteindelijk toch. De training maakte haar alleen maar nerveuzer voor het toernooi. Misschien zou ontspanning haar veel beter helpen.

'Charmant zijn komt niet uit ervarenheid, maar is aangeboren: je hebt het of je hebt het niet,' zei Ada met een knipoog. 'En als leider heb je inderdaad nog veel te leren, maar zeg nou zelf, alles al weten en kunnen is ook maar saai.' Ada stak haar arm door de boog heen en liet hem zo over haar rug hangen. 'Laten we dan maar gaan. Ondanks dat ik volwassen ben, krijg ik nog steeds op mijn kop van mijn ouders als ik voor het donker is niet weer in het paleis ben,' lachte ze, terwijl ze begon te lopen. 'Ondanks dat ik die regel vaak aan mijn laars lap, weet ik dat ze het goed bedoelen.'

Zyanya glimlachte bescheiden. Er was in ieder geval iemand in dit gezelschap die een aangeboren charme bezat en het was niet Zya. Haar glimlach verdween echter bij Ada's volgende opmerking. Hoe vaak had ze dat nu al gehoord? De gedachte stopte ze echter weg en met een kleine glimlach volgde ze Ada's voorbeeld. 'Het teken dat ze om je geven,' stemde ze in terwijl ze achter de vrouw aan liep. Iedere stap die ze hier zette, alles wat ze zag, ieder woord dat ze zei herinnerde haar er aan dat ze niet langer thuis was. Zyanya miste het erg. En dit gesprek deed haar nu aan haar ouders denken. 'Hoe heten je ouders? En je zus?' vroeg ze om zichzelf af te leiden.

Ada zette grote stappen het bos in en keek zo nu en dan naar de vrouw naast haar. 'Mijn vader is Gregoire, broer van de koning, en mijn moeder heet Morena. Mijn zuster is Ivy... Je zal vast en zeker haar wel zien tijdens het toernooi. Ze is erg gedreven om te winnen.' Ada had bewondering voor het doorzettingsvermogen van haar zuster. Zelf kon ze niet lang bezig zijn met één ding, wat betekende dat ze goed kon vechten, maar van alles een beetje kon. Enkel met bijlen was ze goed. 'Vertel eens iets over je volk!'

Zyanya nam de namen in zich op en borg ze goed op zodat ze ze zou herinneren. 'Morena?' Bedenkelijk sloeg ze haar armen over elkaar. Ze dacht dat ze die naam wel eens eerder gehoord had. 'Was je moeder een soldate?' Ze moest een aantal vlugge stappen zetten om Ada bij te blijven. Ze had er aardig de pas in gezet. 'Oh, wat wil je weten?' Waar moest ze beginnen als iemand haar vroeg over haar volk te vertellen? En dan nog wilde mensen niet alles weten wat ze kon vertellen.

Ada knikte hevig en vol trots, toen Zyanya haar moeders naam herhaalde en zich besefte dat ze een soldate was geweest. Het deed haar goed om te horen dat haar moeder zelfs onder de leiders bekend was. 'Dat was ze inderdaad. Mijn oom stemde het huwelijk tussen haar en mijn vader goed, ondanks dat ze niet van adel is.' Ada tikte bedachtzaam met haar wijsvinger tegen haar kin aan, terwijl ze om haar heen keek. 'Wat zijn je rechten als leider? Komen die overeen met die van mijn vader? En met de andere leiders? En hoe zit het met geboorterecht?'

Zyanya was verbaasd en verwonderd nu ze wist dat dat Ada's moeder was. Ze had bijzondere verhalen gehoord over de vrouwelijk soldate. Sowieso waren er enkele figuren waar verhalen de rondes over deden. Ze wilde nog altijd de twee dochters uit het Zuiden ontmoeten die het leger leidden. Zya keek erg op tegen personen zoals hen. ' Oh.' Ze bekeek ongemakkelijk de huid van haar handen en haalde haar schouders op. Ze had verwacht dat Ada iets zou vragen over hun klederdracht of de taal of hun religie, dit was veel moeilijker te beantwoorden. 'Nou, ik- Het is moeilijk te vergelijken met de koning hier of met Kahu en Silas. En we hebben niet zoiets als geboorterecht. Of misschien lijkt het er wel een beetje op, maar niet precies. Mijn kinderen gaan geen leiders worden. Ik zou zelfs geen kinderen moeten krijgen.' Ze hoopte dat ze Ada niet te veel verwarde.

Ada keek fronsend naar de lucht, die steeds donkerder en donkerder werd. Zelf ging ze nog weleens in de donkerte het bos in, maar ze wilde Zyanya niet in de problemen brengen door haar daarin mee te trekken. Hopelijk onopgemerkt veranderde ze wat uit de koers, zodat ze in een rondje zouden lopen en weer op het trainingsveld uit zouden komen. Nogmaals fronste ze, maar ditmaal door de verwarrende woorden van Zya. 'Oké, het is dus niet zo dat er een geboorterecht is, maar waarom zou je dan geen kinderen mogen krijgen? En waarom ben jij dan precies uitgekozen?'

Zyanya wreef over de knokkels van haar handen en kneep uiteindelijk haar handen samen. Het was zo ingewikkeld om de mensen hier uit te leggen hoe haar cultuur in elkaar zat. Velen hadden er geen begrip voor en zelfs geen respect, maar ze dacht dat Ada er wel naar wilde luisteren. 'We geloven dat het leiderschap kan overvloeien in mijn nageslacht, maar als een leider dan gekozen wordt heeft deze een tegenstander in mijn kind. Dat kan niet. Het is geen competitie om mijn volk te regeren. Het wordt bepaald door natuurlijke elementen.' Ze beet op haar lip en hield Ada toen staande. Het was altijd makkelijker om te laten zien dan het te verwoorden. Zya trok aan de mouw van haar shirt zodat een deel van haar schouder en rug ontbloot waren. Daar was een complex patroon te zien, gecreëerd door een bliksem inslag op haar lichaam. 'Ik ben een overlever, dat maakt me een leider.'

Ada keek verrast op toen de vrouw haar staande hield. Ze wou net zeggen dat ze echt door moesten lopen als ze het paleis nog tijdens licht wilden bereiken, toen Zya plotseling half haar shirt uit deed. Met grote, gefascineerde ogen bewonderde Ada de huid, waarna ze opeens een ingewikkeld patroon op haar rug zag. Het was niet het soort tekening dat ze weleens bij het volk had gezien, maar eerder zoals de vlekken die baby's nog weleens hadden. Bewonderend gleed ze met haar vingers over de lijnen heen. 'Wat is er gebeurd?' vroeg ze benieuwd.