Het Bos

Zyanya keek om toen Ada in eerste instantie niets zei, maar ze zag toen de blik in haar ogen en glimlachte. Het was fijn dat ze het litteken kon verbergen omdat het voornamelijk op haar rug zat. Het zou nogal wat zijn als ze deze reactie van iedereen moest ervaren. Zya hield haar adem in toen ze Ada's vingers voelden. Het veroorzaakte een rilling die langzaam door haar lichaam kroop. 'Een blikseminslag. Het is gevaarlijk op de vlaktes, weinig plaatsen om dekking te zoeken. Ik was pas net een vrouw toen het gebeurde en ik zo leider werd.' Ze trok haar kleding weer op en bestudeerde Ada's gezicht kort voor ze weer verder liep.

Ada hielp Zya met het herrangeren van haar kleding en glimlachte ondertussen geruststellend. Bij haar volgende woorden voelde ze echter hoe haar hart hard begon te pompen. 'Een blikseminslag?' vroeg ze geschrokken. Ze had nog nooit van zoiets gehoord, laat staan bij een mens. 'En dat is tot nu toe elke keer gebeurd? Een man of vrouw werd geraakt door bliksem, die persoon overleefde het en werd leider van jouw volk?' Ze was ondertussen weer naast haar gaan lopen en ze keek Zya gefascineerd aan. 'En hoe vind je het om leider te zijn?'

Zyanya knikte. Ze had al eens van één van haar metgezellen gehoord dat ze hier niet bang waren voor een storm. Ze geloofde dat goed met de immense gebouwen die hen zouden kunnen beschermen. Met nog een knik beantwoordde ze ook de volgende vraag. Het ging zo al honderden jaren. Ze had er nooit aan getwijfeld, tot ze zelf werd verkozen. 'Dat maakt niet uit. Ik ben het nu eenmaal en ik doe mijn best.' Zyanya deed haar best om de ogen van de vrouw te vermijden.

Zyanya en Ada kwamen al snel weer bij het paleis aan en Ada keek haar verontschuldigend aan. 'Ik zal je een andere keer een langere rondleiding geven. Het wordt al bijna donker en ik wilde niet verdwalen.' Bedachtzaam bekeek ze de jonge leidster, waarna ze haar armen over elkaar heen sloeg en glimlachte. 'Dat weet ik. Je volk zal vast trots zijn.' Ze knipoogde en gebaarde naar het paleis. 'Ik ga maar eens kijken hoe ver Ivy is met trainen. Ze gaat ons vast allemaal in maken.' Voor een laatste keer glimlachte ze, terwijl ze naar achteren liep. 'Tot een volgende keer!' Ze draaide zich om en rende weg.