Tribune

-

Iwone zat naast de andere edele vrouwen op de tribune naar de zwaardduels te kijken. Ze wachtte gespannen op de komst van haar zoon, maar ze had gehoord dat hij nog lang niet aan de beurt was, dus besteedde ze weinig aandacht aan de andere duels als ze niemand erin kende. Ondanks dat ze nu al een tijd in het Zuiden woonde, was ze nooit gewend geraakt aan het geweld van die streek. Ze kon zich nog goed herinneren hoe Constance haar daarmee had geplaagd. Gelukkig had haar man ook niet zoveel met wapens. Ze keek naar de vrouwen naast haar en in het speciaal naar Adelaide en Gytha. 'Ze hebben wel prachtig weer uitgekozen, niet waar?' glimlachte Iwone. Gelukkig zaten ze onder een afdakje en kon haar huid niet verbranden. Haar huid was van nature zo licht dat ze niet lang in de stralende zon kon zitten. 'Doen Martin en William ook mee aan de gevechten?'

Gytha

Er was altijd iets aan deze toernooien geweest dat Gytha fascineerde. Vroeger als klein meisje vond ze het altijd heerlijk om te kijken naar dit soort evenementen. Haar moeder had het altijd afschuwelijk gevonden om te zien dat mensen hun leven verloren in dit soort nutteloze evenementen, maar haar vader had haar enthousiasme juist altijd aangemoedigd. Zelf zou ze nooit meedoen, maar dat betekende niet dat ze er niet nog steeds van kon genieten. Gefocust op het zwaardduel, had ze in eerste instantie niet eens door dat Iwone was begonnen met praten. 'Oh, ja Mart doet ook mee. Enkel met het boogschieten, hij heeft dit jaar niet veel tijd gehad om te trainen. Met het huwelijk dat eraan zit te komen en Thom die hem van alles leert over het aankomend leiderschap.' Haar oudste zoon had het er maar druk mee.

Adelaide

Adelaide zat comfortabel op haar stoel en genoot van de inspanningen die voor hen getoond werden. De toernooien had ze altijd nutteloos, maar desalniettemin vermakelijk gevonden. Het was meer een decoratie voor het adellijke leven, dan dat het echt een verschil maakte in de wereld. 'Het is inderdaad prachtig weer.' Wapperend met haar waaier keek ze naar de twee andere vrouwen. 'Helaas moet William als kroonprins wel. Zou niet iedere moeder dit willen verbieden voor haar zoon?' Zuchtend sloeg ze het gevecht weer gade. Ze vond het niets om William daar in te beelden. Maar als koningin wist ze heel goed dat het niet ander kon.

Iwone

Iwone sloeg de koningin gade en vouwde haar handen ineen. 'Dan is er een kans dat Henry en William tegen elkaar moeten vechten. Mijn zoon doet namelijk ook mee aan het vechten,' legde Iwone zachtjes uit, terwijl ze de reactie van de koningin peilde. Glimlachend wendde ze zich ondertussen ook tot Gytha. 'Hebben jullie al gehoord hoe ze het met elkaar vinden? Werkt het een beetje?' Iwone was totaal geen voorstander van uithuwelijken en ze was dan ook benieuwd hoe het zou aflopen tussen Martin en Estella. Met een half oog bleef ze naar het toernooi kijken, maar de meeste aandacht schonk ze aan de twee vrouwen naast haar. 'Ik denk dat iedere moeder dat zou willen. Maar ze zijn allemaal al zo groot! We kunnen ze niet eeuwig klein houden. Dat doet hun opvoeding niets ten goede.'

Gytha


Gytha keek beide vrouwen om de beurt aan klapte haar waaier ineen. 'Dit was het eerste jaar dat Thomas mocht kiezen of hij meedeed. Hij mocht een categorie kiezen en de keuze is gevallen op zwaardvechten.' Lucas was gelukkig niet zo van dit soort toernooien, hoewel hij andere ambities had waar Gytha ook niet al te blij mee was. Kort liet ze haar blik op Iwone vallen. 'Martin en Estella kunnen het goed met elkaar vinden, voor zover ik van Mart heb gehoord.' Ze wist niet wat Estella tegen haar moeder had gezegd, maar haar eigen zoon leek er geen problemen mee te hebben. 'Oh, kijk, de volgende deelnemers worden aangekondigd!' zei ze enthousiast, terwijl ze afwachtte wie er het veld op zou stappen.

Adelaide

'Dat zal een mooi gevecht zijn. Ik denk dat William en Henry een goede partij voor elkaar zijn. En ze zullen Thomas zeker wat kunnen leren als hij tegenover hen komt te staan.' Adelaide was onbewust sneller gaan wapperen met haar waaier, maar haar gezicht vertoonde geen verandering in haar houding. 'Estella spreekt vol lof over Martin,' stelde ze Gytha gerust. Eerlijk gezegd beangstigde het haar hoe gecharmeerd haar oudste dochter was. Ze wilde niet dat ze haar verantwoordelijkheden zou vergeten omdat ze verliefd werd op die jongen. Nieuwsgierig ging Adelaide rechter zitten toen de volgende strijders werden genoemd. Met een glimlach klapte ze met het publiek mee. 'Zo staan onze zoons toch echt maar tegenover elkaar.'

Iwone

Iwone keek zwijgend toe hoe Henry en William het veld op kwamen lopen en voelde hoe ze het benauwd kreeg. Toch pakte ze haar waaier er niet bij en bleef ze naar haar zoon kijken, terwijl ze met het publiek mee klapte. 'Wat een toeval,' zei Iwone zachtjes, terwijl ze voelde hoe haar kaak aanspande. Ze had zo'n idee dat het allesbehalve toeval was. En de reden die er mogelijk achter zat, frustreerde haar des te meer. Dat het hilarisch zou zijn als de bastaardzoon van de ex-vrouw van de koning zou verliezen van de kroonprins... of juist andersom en dat daar dan de grap in zou zitten. Ze durfde niet Davids kant op te kijken, dus richtte ze zich weer op de vrouwen naast haar. 'William wordt al een echte man,' merkte Iwone op met een stijve glimlach.

Adelaide

Adelaide hief haar hoofd toen haar zoon het zand op stapte. Hij was sierlijk gekleed in rood en goud, maar het waren vooral de purperen details die haar trots maakten. 'Inderdaad,' antwoordde ze terwijl ze iets anders dacht. Toeval bestond wat haar betrof niet. Vanuit haar ooghoeken spoorde Adelaide de tribune af naar de mensen die waren komen kijken. Haar man zat enkele stoelen verder, maar hem zocht ze niet. Er was aardig wat familie komen kijken en kort bleef haar aandacht rusten op Jillian en Willa. Adelaide kende de geruchten. 'Oh zeker. Ik hoop zeer dat Jillian het goed met hem kan vinden. Hij doet zo zijn best.' Ze glimlachte terug naar Iwone. 'Maar jouw zoon is de echte man, is het niet? Het is zonde dat hij nog geen geschikte vrouw heeft gevonden.'

Iwone

Iwone zag de intense blik van Adelaide en volgde deze, waardoor ze zag dat Willa en Jill bij elkaar zaten. De vragen erna verbaasde haar dan ook niet. Echter kwam er nu wel een oprechte glimlach op haar gezicht. 'Jillian had een fijne middag met hem gehad, vertelde ze. Ze is er echter nog niet uit wat ze nou precies gaat kiezen, maar ze zal de beslissing vast en zeker binnenkort maken.' Ze bekeek haar zoon op het veld en glimlachte trots. Het was inderdaad een echte man geworden, al was hij dat al op jonge leeftijd. Ondanks dat de twee jongens dezelfde vader deelden, leken ze in de verste verten niet op elkaar. 'Dat zal vast binnenkort eens gebeuren. En op sociale gelegenheden als het banket heeft hij zo weinig mogelijkheden om met de andere dames een gesprek aan te gaan,' vervolgde Iwone iets ijziger.

'Jillian is een verstandige vrouw. Ik heb er het volle vertrouwen in dat ze de juiste keuze zal maken voor haarzelf en voor haar familie.' Adelaide streek langs haar gekrulde en opgestoken haren. Ze vond het niets om Iwone zo op haar plaats te zetten, maar het was nodig. Ze wilde tot op de bodem gaan om te begrijpen hoe waar de geruchten waren. En ze wilde dat Jillian in zou gaan op het aanbod van William! Toen ze haar blik weer op het gevecht richtte zag ze dat beide mannen aanstalten maakten om te beginnen. Ze was benieuwd wie de eerste aanval in zou zetten. Op de tribune werden er al wat klappen uitgedeeld. 'Ach, veel van de adellijke vrouwen zijn geen partij voor Henry.'

Iwone

'Welke keuze ze ook maakt, Edmund en ik staan achter haar,' wierp Iwone terug, terwijl ze ook haar eigen waaier pakte. 'Net zoals onze hele familie.' Ze had het benauwd gekregen door de spanning van het gevecht en de spanning tussen haar en Adelaide. Uiteindelijk richtte ze kort even haar ogen op David, maar er was geen enkele boodschap of gedachte van zijn gezicht af te lezen. 'Grappig dat jij juist diegene bent die daarover oordeelt,' kaatste Iwone terug, voordat ze ook maar over haar woorden had nagedacht. Eigenlijk was ze het helemaal zat om altijd maar haar mening voor haar te houden. Ze was niet bang voor de koningin. Op het veld zag ze hoe Henry en William tegelijk op elkaar afstormden en begonnen met het gevecht.

Adelaide

Adelaide ging verzitten op haar stoel en sloeg haar benen opnieuw over elkaar. Niet dat dat te zien was onder de grote rokken van haar jurk. Ze had zich voor haar standaarden comfortabel gekleed voor dit evenement, maar ze zorgde er nog altijd voor dat ze er uit zag als de koningin. 'Dat is zeer belangrijk. Ik zou niet willen dat haar keuze de familie banden verstoort.' Ze glimlachte kort naar de vrouw naast haar, maar haar aandacht werd al snel opgeëist door de twee mannen die elkaar te lijf gingen. Het was duidelijk dat dit gevecht een stuk intensiever begon dan de anderen. 'Het is mijn mening dat de adel niet altijd genoeg te bieden heeft. Je hoeft het niet met me eens te zijn, Iwone.'

'Bij de Goden, Adelaide, je zou die edele leden het liefst met mijn zoon zien of met mijn andere zoon. Juist diegene die minder te bieden hebben dan de anderen. Het is ongelofelijk dat juist jij, die weet hoe het is om qua familie een buitenstaander te zijn, mijn zoons en ook andere edele mensen zo behandelt.' Iwone voelde hoe ze rood was geworden en snel keek ze weer naar het veld toe. Opgelucht zag ze hoe beide mannen nog overeind stonden. Eigenlijk wou ze haar mond houden, maar al snel richtte ze zich weer op Adelaide. 'Ik snap er gewoon niets van. We konden het altijd zo goed vinden en toch behandel je mijn familie zo! Waar hebben we dat aan te danken? Is het omdat Henry Davids zoon is? En omdat Ren geen adellijke ouders heeft?'

Adelaide keek verontwaardigd opzij toen Iwone plots haar frustraties uitte. Controle over je emoties waren te belangrijk voor iemand met een positie zoals zijzelf. Toch voelde ze het ook borrelen in haar maag. Ze klapte haar waaier fel dicht en legde hem aan de kant om haar wijnglas op te pakken. Ze nam een slok voor ze pas reageerde op de woorden van Iwone. 'We geven beiden veel om onze families en ik denk dat we beiden het beste willen voor onze zoons.' Haar wenkbrauwen schoten omhoog toen Iwone haar beschuldigde van de slechte behandeling. 'Ik heb Edmund en jou en jullie kinderen altijd ontvangen met veel gastvrijheid.' Adelaide had al die jaren de grootste bedreiging voor haarzelf en haar kinderen het paleis in gelaten. Soms had ze spijt dat ze nooit had gehandeld met de kennis die ze bezat al zoveel jaren geleden.

Iwone

'Maar niet met de gastvrijheid die je aan de andere families geeft! Mijn zoons worden altijd aan een aparte tafel geplaatst, ze krijgen de restjes van de maaltijden voor de andere edelen en niemand gunt ze een blik waardig. En dat is allemaal jouw schuld!' beschuldigde ze Adelaide met een ontevreden blik. Ze had haar waaier ook dicht geklapt en zich compleet omgedraaid naar de koningin. Op de achtergrond hoorde ze het gevecht, maar ze kon enkel naar de koningin staren. Ze had er vertrouwen in dat Henry William zou verslaan. 'Is dat het beeld wat je als koningin aan je volk wilt geven? Dat we mensen die niet aan de idealen voldoen maar buiten moeten sluiten? Dat het enige waar we naar moeten streven macht is? Bij de Goden, Adelaide, je zult er wel spijt van hebben dat je geen mes in mijn of Henry's rug hebt gestoken toen het nog kon!'

Adelaide

Adelaide weigerde om Iwone aan te kijken. Het zou alleen maar meer aandacht naar hen toe trekken. Bovendien wist ze niet wat ze deze vrouw kon vertellen. De man die nu tegen haar zoon vechtte was een doorn in haar oog, een vouw in haar anders perfect gladde jurk. Ze was geen koningin geworden om vervolgens niets achter te laten en de macht simpelweg te overhandigen aan iemand die op geen enkele manier aan haar verbonden was. Ze wilde iemand met purper bloed op de troon zien als David stierf. Iemand van haar eigen kroost. Was dat zo raar? Maar betekende dat dat ze zich verlaagd had door Henry als vuil te behandelen? Ze rechtte haar rug. 'Hoe durf je te zeggen dat het allemaal míjn schuld is? Er is één iemand hier die het recht heeft om alle besluiten te doen keren, waarom is dat nooit gebeurd?' Iwone mocht haar misschien als de grote boosdoener zien, voor Adelaide was dat haar man. David had de foute beslissingen gemaakt en had ze nooit proberen recht te zetten.

Iwone balde haar vuisten en bleef Adelaide recht aan kijken, ondanks dat de vrouw er alles aan deed om juist niet haar blik te kruisen. Het maakte Iwone niets uit of anderen hun onenigheid zouden opmerken. 'Omdat-' Iwone sloot haar mond en wendde uiteindelijk toch haar blik af. Ze wist niet goed wat ze moest zeggen. Ze zou nooit slecht praten over David, vooral nu hun vriendschap weer zo goed was. 'Ik snap best dat David de zoon van zijn momentele vrouw op de troon wil zien en niet die van mij. Maar hij heeft Henry nooit onredelijk behandeld, in tegenstelling tot jou. Iedereen weet dat jij gaat over álles wat er in dit paleis af speelt, Adelaide! Dus schuif dit nu niet op David af!'

Adelaide

Adelaide sloot haar ogen en klemde haar kaken op elkaar. Waarom zou ooit iemand zeggen dat David iets fout had gedaan? Het kwam nooit in iemands hoofd op om hém de schuld te geven. De ideale koning, was het niet? Het was zoveel makkelijker om de koningin aan de schandpaal te hechten. Al die jaren, steeds als David een foute stap beging, dan zou het vermoedelijk door haar invloed zijn geweest. Met haar manipuleer trucjes. Ze had zelfs gehoord dat mensen haar een heks noemden. 'Natuurlijk behandelt hij Henry onredelijk. Waarom heeft hij hem nooit een huwelijk aangeboden? Waarom heeft hij nooit besloten dat Henry wél aan de tafel mag zitten? Waarom vraag je David niet eens om verantwoording, Iwone? Hij is de koning, hoort hij niet alle macht van Tarth te bezitten? Genoeg om mij te overreden?'

Iwone klemde de rokken van haar jurk in haar handen en wendde haar blik van Adelaide af. Natuurlijk had ze gelijk dat David er ook niets aan deed, maar zij wist ook niet wat er allemaal plaats had gevonden tussen haar en David. Alles zou enkel erger worden als ze tegen hem in zou gaan, voor haarzelf, voor Henry en voor Edmund. 'Wees dan beter dan je man en behandel mijn zoons goed,' antwoordde ze, veel minder zeker dan eerder. 'Denk aan het beeld dat je aan de adel afgeeft als je de grootste dreiging voor William toch accepteert! Ze zullen het misschien eerst niet leuk vinden, maar daarna zullen ze je erom bewonderen. En- en doe het anders voor mij.'

Adelaide vestigde haar priemende ogen nu op Iwone. Ze zag toe hoe de houding van de vrouw naast haar lang niet meer zo zeker was. Dat was wat Adelaide had willen doen. Mensen moesten inzien hoe David iedereen om zijn vinger had gewonden en niet zíj. Gregoire, de broer, hem zou ze dat ook nog wel in laten zien. 'Henry is niet de grootste dreiging voor William, als je het mij vraagt.' Haar ogen gleden langzaam terug naar het veld. Beide jongens zaten onder het zweet van de inspanning. Dit gevecht had al langer geduurd dan het gemiddelde. 'De strijd om de kroon gaat zolang ik leef niet gevoerd worden onder enkel mannen.' De glimlach op haar gezicht kwam als vanzelf.

Iwone

Iwone probeerde haar zekere houding en blik weer terug te krijgen. Ze vond de blik van Adelaide helemaal niets en dacht er ook maar niet over na wat er nu allemaal in haar hoofd om ging. Ze wou David verder verdedigen, toen Adelaide weer verder sprak. Iwone viel onmiddellijk stil en ze keek de vrouw met grote ogen aan. Pas na een lange, bedachtzame tijd sprak ze verder, ditmaal op een veel lager volume: 'Je beseft je toch hopelijk wel dat als je dit wilt doorvoeren dat je dan de steun van het Zuiden het meest kan gebruiken? Je weet heus wel dat Donovan een tijdlang wilde dat zijn dochter hem zou opvolgen.' Iwone was zo geschrokken door haar woorden dat ze nauwelijks meer uit haar woorden kwam. 'Weet David hier wel van af? En- en waarom heb je Estella dan in godsnaam uitgehuwelijkt?' Ze nam aan dat Adelaide hier over Estella sprak. Iwone slikte moeizaam en keek naar haar handen. De verbinding tussen Jillian en William kwam hierdoor ook onder heel ander daglicht te staan.

Adelaide

De stilte naast haar stelde Adelaide tevreden. Dit was precies de reactie die ze hoopte te krijgen van iedereen aan dit stomme hof zodra ze het bekend zou maken. Maar er waren natuurlijk enkelen die al op de hoogte waren. Die al jaren bekend waren met haar plan, die haar hielpen om Estella op te voeden, om haar te onderwijzen. Ella kreeg al jaren lessen in de politiek van Tarth die haar zussen nooit hadden gehad. Zwijgend bleef ze naar het gevecht kijken. Ze had Iwone al genoeg informatie gegeven en ze mocht zelf speculeren over de rest. Ze lachte echter zacht en schudde haar hoofd. 'Natuurlijk weet David het niet. Maar hij komt er wel achter.' Dat was echter al dat Adelaide er nu over te zeggen had.

Iwone besefte nu pas wat Adelaide nou écht precies had gezegd en geschrokken pakte ze de mouw van haar jurk vast. 'Je weet toch hopelijk wel wat dit betekent?' zei Iwone serieus, terwijl ze om haar heen keek om zeker te weten dat niemand mee luisterde. 'Dit kan in een oorlog resulteren, Adelaide. David en Gregoire zullen William steunen, jij zal Estella steunen en-' Ze slikte haar woorden in en sprak snel verder. Ze had willen zeggen dat Henry vast ook wel zijn kans zou pakken en natuurlijk de steun van het Zuiden zou hebben. Misschien ook wel van het Noorden, maar daar kon ze enkel naar gissen. 'Je brengt ons land weer in chaos hierdoor! Kijk, ik vind het prima als Estella het land gaat leiden in plaats van William, maar niet als David er niet achter staat. Je weet hoe dat gaat eindigen, verdomme, Adelaide! Denk eens na!'

Adelaide

Adelaide voelde zich erg rustig ondanks dat ze één van haar grootste geheimen had uitgesproken. Ze was dit al jarenlang aan het ontwikkelen en Iwone zou daar niet in een kort moment verandering in kunnen brengen. 'Geloof me, Iwone, ik heb hier lang over na gedacht. Ik ben geen idioot.' Als er iemand was die dat in zou kunnen zien, dan was het hopelijk Iwone wel. 'Dit is iets voor de toekomst. Ik denk dat het nog lang duurt voor David een opvolger nodig heeft. Ik denk dat we ons nu op onze zoons moeten richten aangezien de jouwe de mijne op het punt staat in de pan te hakken.' Ze had haar waaier weer opgepakt en klapte hem open terwijl ze zag dat haar zoon struikelend op de grond terecht kwam.