Tribune

Iwone

Iwone zuchtte diep en richtte zich weer op het gevecht tussen haar zoon en Wiliam. Henry was inderdaad aan de winnende hand en het zou vast niet lang meer duren, tot Henry het gevecht had gewonnen. Echter zaten haar gedachten heel ergens anders dan bij het gevecht. 'Dus je gaat pas actie ondernemen als David dood is?' Haar ogen gleden weer naar de koning toe en een knoop ontstond in haar maag. Ze had geen idee wat ze met deze informatie aan moest. 'Waarom heb je dit in godsnaam aan mij verteld, Adelaide? Je weet hoe ik over David denk en je weet wat voor dreiging mijn zoon kan zijn. Ik- werkelijk, ik begrijp niets van je.'

Adelaide zuchtte en streek haar haar achter haar oor. 'Ik weet het ook niet, Iwone. Ergens hoopte ik dat je je loyaliteit aan David eindelijk eens zou kunnen doorbreken. De liefde die jij bezit voor de man die jouw leven heeft verpest en hetzelfde doet voor jullie zoon, hij verdient het niet.' Ze was opgestaan om te applaudisseren voor Henry. Hij had zojuist de laatste klap uitgedeeld en William moest moeite doen om overeind te krabbelen. Uiteindelijk stond haar zoon op en staakte Adelaide haar klappen. Ze glimlachte kort naar Iwone en pakte haar sjaal op om die om haar schouders te slaan. 'Excuses, ik ga mijn zoon een bezoek brengen en hem helpen op te knappen voor zijn volgende gevecht.'

Iwone kreeg de woorden maar langzaam binnen, maar toen ze zich had beseft wat Adelaide had gezegd, stond ze in een ruk op en trok ze Adelaide hardhandig aan haar arm terug. 'Zeg nooit meer dat David het leven van mijn zoon of van mij heeft verpest!' waarschuwde Iwone met een trillende stem van woede. 'Ik ben hem dankbaar voor zijn keuze om ons huwelijk te beëindigen. Ondanks dat hij het beter had kunnen doen met Henry, houdt mijn zoon van hem en dat zal niet veranderen.' Ze liet de vrouw weer los en zag hoe er een rode afdruk in de huid van de koningin stond waar ze haar had vast gepakt. Het was een van de grootste beledigingen die ze haar had kunnen geven. Alsof Edmund en haar kinderen haar nooit zo gelukkig konden maken als David dat had gedaan. Haar man en kinderen hadden dat geluk ver overstegen.

Adelaide was bijna van Iwone weg gedraaid toen ze plots de greep rond haar arm voelde. Ze trok haar arm niet weg maar keek de vrouw recht aan terwijl Iwone de woorden er bijna uitspat. 'Hij had je in ieder geval een hoop pijn en moeite kunnen sparen. En misschien had David tegenover het volk dan nog iets goed gedaan door jou als hun koningin te houden.' Ze wreef over de plek toen Iwone los liet. 'Maar nu ben ik dat en ik zou liegen als ik daar niet blij om was.' Met op elkaar gedrukte lippen keek Adelaide op Iwone neer. Ze had niets tegen haar, maar tegelijkertijd was Iwone alles wat zij niet kon gebruiken op het moment. Ze had respect voor haar, maar het was gevaarlijk bewondering te hebben voor iemand die zoveel meer invloed had dan ze door had. 'Gefeliciteerd met de winst die je zoon behaald heeft.' Adelaide hief haar kin op en liep vervolgens weg.

Jill - zodat het even duidelijk is

Jill klapte kalm met de andere mensen op de tribune mee, terwijl ze toe keek hoe William op stond. Ondanks dat ze natuurlijk veel vreugde voelde voor Henry's overwinning, wilde ze dat natuurlijk niet aan William laten zien. Tijdens het gevecht hadden ze niet veel tijd gehad om te praten, maar tijdens de volgende duels hadden ze meer dan genoeg tijd. 'Dus, Willa, hoe zit het nou tussen jou en mijn broer?' vroeg Jill onmiddellijk met een brede grijns. Henry had er niet veel over willen loslaten en Willa had ze de laatste dagen maar weinig gesproken.

Willa had tijdens het gevecht op het puntje van haar stoel gezeten. Ze had gedacht dat het haar niet kon schelen hoe het gevecht ging en of Henry een aantal flinke klappen zou krijgen, maar nu ze hier zo zat was het toch heel anders. Ze was opgestaan om mee te applaudisseren met de rest van het publiek en had kort Henry's blik gevangen. Toen Willa weer zat keek ze Jillian met een schuldige blik aan. 'Sorry, ik had het je al eerder willen vertellen, maar jij was met William op stap en toen was ik weer bij moeder-' Haar glimlach verraadde haar antwoord al. Ze pakte haar vriendin's hand vast en kneep er voorzichtig in. 'Ik hoop dat jou uitstapjes met William ook zo goed verlopen.'

Jill moest lachen en sloeg haar arm geruststellend om haar vriendin heen. 'Joh, geen probleem! Ik ben al blij genoeg dat het éindelijk gebeurd is,' lachte ze, waarna ze zag hoe de twee mannen van het veld af liepen, en het volgende gevecht alweer startte. Bij de woorden over William haalde ze haar schouders op. 'Het heeft zich goed gedragen, maar- hij is nog zó jong, Willa. Het is nog echt een jongen.' Ze zuchtte en leunde met haar kin op haar hand. Het was moeilijk om de beslissing te maken. Ze kneep zacht terug in de hand van Willa en glimlachte. 'Maar het komt vast wel goed. Vertel nou eens wat meer over jullie samen!'

Willa lachte met Jillian mee, maar hield in de gaten hoe Henry het veld verliet. 'Ja, dat is wat ik veel al hoor. Zelfs Nathan was volwassener op die leeftijd,' grapte ze. 'Maar ze legde toch maar geruststellend en glimlachend een hand op Jill's arm. 'Maar misschien valt het allemaal dus wel mee.' Het zou raar zijn om te zien hoe haar vriendin naar haar neefje toe trok, maar ze hoopte voor Jill dat het goed zou gaan. Tenminste, dat leek ze te willen. 'Wat moet ik nou zeggen?' lachte Willa. 'Hij heeft me getroost en toen realiseerde ik me heel goed dat niet veel andere mensen dat op dat moment voor elkaar hadden kunnen krijgen.'

Jill lachte met Willa mee, maar vond het eigenlijk allesbehalve amuserend. Eigenlijk kon William er heel weinig aan doen dat hij nog zo weinig van de wereld kende en altijd binnen de muren had moeten blijven. In dat opzicht mochten Jill en Willa erg blij zijn met hun opvoeding. 'Maar hoe gaan jullie het nu verder doen? Jij gaat weer naar het Noorden, Henry naar het Zuiden en dan...?' Allereerst zouden ze de bruiloft nog hebben van Estella en Martin, maar daarna moest iedereen toch weer naar huis toe.

Willa haalde haar schouders op. 'Ik weet het niet. We hebben het er nog niet veel over gehad. Ik weet dat ik terug naar het Noorden ga, vooral nu moeder nog opknapt en dan-' Dit was zo een moment waarop Willa graag met haar vriendin wilde praten over Henry's plannen. Waarop ze advies nodig had over wat zij moest doen in dat geheel. 'Ik denk dat we het maar bekijken per keer dat we elkaar kunnen zien. Je weet dat ik niet graag het Noorden verlaat. Het liefst zou ik altijd thuis willen blijven, maar in deze situatie wordt het moeilijker.'

Jill klopte op de hand van haar vriendin en keek haar bestuderend aan. 'Henry heeft zijn taken in het Zuiden en jij blijft natuurlijk het liefst bij jouw moeder... Wie weet is het over paar maanden wel wat rustiger, als alle bruiloften en gebeurtenissen zijn geweest.' Ze had zich naar Willa omgedraaid en toonde geen interesse meer in de gevechten die na Henry en William kwamen. 'Nu we het over huwelijken hebben... Ik weet echt niet meer wat ik met William aan moet. Op zich denk ik dat het best kan werken, maar als het niet lukt, dan zit ik opgesloten in het paleis. Het is gewoon zo moeilijk om goed te beslissen.'

Willa glimlachte vanwege de geruststellende woorden van Jillian. Zo praatte haar moeder ook over hun relatie. Het zou wel op zijn plek vallen zodra de evenementen over waren en zodra ze alle tijd hadden. 'Er staat nogal wat verantwoordelijkheid op je te wachten als je met William trouwt. Ik bedoel het is fijn als je hém ook mag, maar ben je ook bereid om al die taken te hebben?' Willa wist dat ze het zelf nooit zou kunnen. Ze was dan ook maar al te blij dat Henry het onderwerp huwelijken nog niet aangesneden had. 'Hoe staat William tegenover het huwelijk?'

Jill liet haar blik naar het veld glijden en zuchtte diep. William was nergens meer te bedenken en er waren alweer paar gevechten geweest. 'Ik weet het,' verzuchtte Jill, waarna ze naar Willa keek. 'Maar aan de ene kant maakt dat me ook wel enthousiast. Alsof ik eindelijk eens iets kan doen wat écht verschil maakt!' Jill viel stil bij haar vraag en focuste haar ogen op een punt achter Willa. 'Hij wil gaan proberen om van mij te houden. Om het huwelijk te laten werken en niet te worden zoals zijn ouders.'

Willa leunde naar achteren in haar stoel en zuchtte eveneens diep. Het was moeilijk om de gedachten van haar vriendin te raden wat betreft dit onderwerp, omdat ze voelde dat ze er heel anders over dacht. 'Dat is waar. Je hebt dan rechten, maar ook plichten,' speculeerde ze afwezig. 'Heeft hij dat letterlijk gezegd? En geloof je hem? Of zei hij het omdat hij weet dat jij het graag zo ziet?' Sceptisch bekeek Willa Jill's gezicht. Ze kon natuurlijk niet voor haar vriendin beoordelen of William loog of niet, maar ze hoopte dat ze kritisch zou blijven. Het was makkelijk om in een val te trappen wanneer deze erg aantrekkelijk was.

Jill leunde ook achterover in haar stoel en zocht naar de juiste woorden om haar gevoelens uit te leggen. 'Willa, mijn vader is heel belangrijk in Tarth. Hij heeft het grootste leger van Tarth... Iedereen wil natuurlijk verbonden met hem leggen. Vroeg of laat zal ik toch met iemand moeten trouwen, Willa, en daarbij zullen altijd plichten komen. Een zoon baren zal ik bij elke man moeten doen.' Ze pakte haar vriendins hand vast en glimlachte zwakjes. 'Hij heeft het letterlijk gezegd. Natuurlijk geloof ik hem niet blindelings, maar dit is beter dan dat hij- weet ik veel, aan me had gezeten of beledigend was geweest.'

Willa liet haar hoofd zakken. Ze vergat soms hoe anders het leven van haar nichten en neven en de andere adel was. Het was totaal niet te vergelijken met hoe zij haar jeugd en alles daarna had doorgebracht. Misschien moest ze soms bij feesten en banketten verschijnen, maar dat was het. Het maakte niet uit met wie Jill trouwde, ze zou altijd verantwoordelijkheid hebben tegenover haar familie. Met een kleine glimlach kneep ze in Jill's hand. 'Hij heeft toch wel íets gedaan wat je niet aan stond? Kom op, vertel me dat hij iets grappig heeft gedaan. Je praat nu over hem alsof hij een echte prins is!' Willa probeerde het gesprek op lichtere toon voort te zetten.