Het Huis van Anthony en Constance

Ren moest lachen. 'Het enige wat je nog bent? Nu moet je me niet beledigen hoor, weet je hoe belangrijk de taak als mijn moeder is. Daarnaast mag je natuurlijk ook wel een beetje vereerd zijn dat je mij als kind hebt.' grapte hij en drukte een kus op haar wang. 'Ik ben gelukkig, zolang ik dit leven kan behouden.' gaf hij eerlijk toe en nam weer plaats op de stoel. 'Niet schoonmaken? Laat je Anthony nou al het vuile werk voor je opknappen?! Die arme man!' Hij wist dat Anthony het waarschijnlijk ook nog zonder enig probleem zou doen ook. 'Misschien moet je maar eens aan Ant vragen of hij je wil leren koken. Wat nou als hij eens weg moet voor weet ik veel wat. Zit je hier in een vervuild huis omdat je niet wilt schoonmaken en te verhongeren omdat je niet kan koken.' grapte hij en moest lachen om het idee.

Constance gaf Ren een tik tegen zijn achterhoofd en liet hem hoofdschuddend weer los. 'Ren, breng Anthony alsjeblieft niet op ideeën. Ik heb al door laten spelen dat ik een hobby moet vinden. Straks vindt hij het nog een perfect idee om me te leren koken. En er zijn maar twee mannen op deze wereld die ik niets kan weigeren als ze ergens enthousiast over raken.' Grinnikend zette ze een nieuw gevulde ketel op het vuur. 'Bovendien, als hij weg is huur ik gewoon een meid uit het dorp om dat soort dingen te doen. Die zijn er goed genoeg mee en verdienen er graag wat voor. Het zijn allemaal prima meisjes, in het dorp, misschien moet je er eens een rondje maken.' Ze grapte maar al te graag over Ren en zijn liefdesleven, vooral omdat ze absoluut niet van plan was om hem ook maar iets op te dringen. Hij mocht doen wat hij leuk vond wat haar betrof.

Ren moest lachen. 'Nooit gedacht dat Constance Rabbion zo ongelofelijk lui kon zijn in het huishouden.' grapte hij hoofdschuddend en haalde zijn schouders op toen Constance begon over de meisjes in het dorp. Hij had nog steeds niets van Eileen gehoord. Normaal deed het hem niet veel als hij niets terug hoorde van een meisje, maar in dit geval trok hij het zich meer aan. Hij wist niet precies wat er aan de hand was geweest toen ze naar hem toe was gekomen, maar hij had haar geholpen om naar het zuiden te kunnen komen. Hij had gehoopt dat ze op zijn minst liet weten dat ze aan was gekomen, dat ze veilig was, maar niets was minder waar. Enkele dagen geleden was hij zelfs nog door de stad heen gelopen om te kijken of hij haar toevallig tegen was gekomen, maar ook dat leverde niets op. 'Misschien wel ja, dan heb ik nog een reden om hier vaker langs te komen.'

Constance wreef over Ren's haar en sloeg een arm om zijn schouders. 'Ik ben met pensioen, ik mag lui zijn,' lachte ze. Ze was nog altijd liever actief in de weer, maar absoluut niet in het huishouden. Ze zocht haar plezier en actie wel buitenshuis. Tenminste, tot de koud niet meer te verdragen was. Dan moest ze binnen gaan schuilen en zich zien te vermaken. 'Je hebt geen reden nodig om hier vaker langs te komen. Dat weet je.' Ze klopte op zijn schouder en liep vervolgens naar de woonkamer. Ze wenkte hem zodat hij haar volgde en ging daar op een stoel zitten. 'Ik wilde je overigens nog iets vragen. Of nouja, het is niet echt een vraag, eerder een smeekbede.' Ze lachte schamper en wreef over haar taaie gewrichten. 'Hoe ga ik mezelf hier bezig houden?' vroeg ze hem zacht, alsof Anthony haar zou kunnen horen. 'Ik train nu nog iedere ochtend, maar het wordt ijskoud deze winter en wat ga ik dan doen? En stel niet voor dat ik ga leren koken of schoonmaken, alsjeblieft.'

Ren volgde haar naar de woonkamer en nam plaats op een bank die er stond. 'Hoe je jezelf gaat bezighouden?' vroeg hij, al nadenkend over het antwoord dat hij zou gaan geven. Hij moest natuurlijk iets bedenken waar Constance een hekel aan had, al was het alleen maar om haar te plagen. 'Oh, wat dacht je van borduren? Echt een hobby voor Constance.' lachte hij en schudde zijn hoofd, de gedachte alleen al aan Constance met een borduurwerkje was lachwekkend. 'Waarom ga je niet leren om een instrument te bespelen? Boeken lezen? Anders koop je een schaakspel, ik weet zeker dat Anthony je dat wel wil leren.' Hij had geen idee wat Constance binnen zou kunnen doen, ze was altijd een buitenmens geweest. 'Of je geniet gewoon eens van je rust.'

'Borduren?' Constance gooide haar handen hopeloos in de lucht, maar moest toch lachen. De laatste keer dat ze een borduurset aan had geraakt kon ze zich niet eens meer herinneren. Ze wist wel dat haar moeder haar ooit verteld had hoe de septa's geprobeerd hadden de bezigheid haar aan te leren, maar dat het nooit had gedaan. 'Genieten van mijn rust,' zuchtte ze en sloot kort haar ogen. 'Ik heb nooit kunnen genieten van rust. Wat dacht ik toen ik het een goed idee vond om mijlen ver van het kasteel in een dorp te gaan wonen?' Natuurlijk was het fijn met Anthony onder één dak te wonen, maar ze wachtte nog altijd op het moment dat ze zich ging vervelen. Of dat híj zich ging vervelen in haar bijzijn. Met een hand in haar nek keek ze Ren aan. 'Vertel me alsjeblieft dat jij er meer vertrouwen in hebt dat ik nog lang volhoud hier én dat Anthony het niet beu wordt.'

Ren moest nog na grinniken van de gedachten over Constance en het borduursetje, maar haalde de gedachte al snel uit zijn hoofd. 'Anthony gaat jou beu worden? Nou, ik denk dat die dag nooit gaat komen Constance. Jullie hebben heel wat jaren in te halen. Die man heeft meer dan dertig jaar op dit moment gewacht, hij vermaakt zich echt wel.' Hij kon zich niet voorstellen dat er een dag zou komen dat Anthony het beu zou worden om met Constance een simpel leven te leiden. 'En natuurlijk hou je het ook vol. Er zijn vast vrouwen in het dorp waar je het goed mee kan vinden, als je een beetje je best doet om ze te zoeken, toch?' Ren wist zeker dat Constance iets zou vinden om zich bezig te houden in de wintermaanden. 'Waarom schrijf je al je kennis zelf niet op? Waarom schrijf je geen boek of zoiets? Ik weet dat het waarschijnlijk saai klinkt, maar hoe gaaf is dat!'

Constance haalde diep adem terwijl Ren haar zeer kalmeerde met zijn woorden. Ze herhaalde ze in zijn hoofd en probeerde ze oprecht te geloven, maar het was niet altijd zo makkelijk. Ze was bang dat Anthony het haar nooit zou vertellen als hij ergens niet tevreden over was. Dat hij maar gewoon zijn ding deed en hoopte dat het weer goed zou gaan. 'Schrijven?' vroeg ze verward en keek naar haar handen, alsof ze niet bekwaam waren om mee te schrijven. 'Ik zou een logboek kunnen maken van de expedities. Misschien kan ik wat oud-soldaten op sporen om mij hun verslagen te geven.' Ze keek naar Ren op en glimlachte. 'Anthony helpt me daar vast graag mee.' Het was absurd hoe een klein duwtje in de goede richting haar nu zoveel goeds deed. 'Zie je, Ren, ik kan niet zonder je. Ik ga je toch hier houden. Of je het nou wil of niet,' lachte ze nu lichter, zonder de druk op haar schouders.

'Ja, precies! Ik weet zeker dat er veel mensen geïnteresseerd zullen zijn in dat logboek. Ik ken niemand die zoveel van de wereld heeft gezien als jij.' Er waren vast mensen die de hele wereld over waren gevaren, maar toch. 'En ik weet ook zeker dat Anthony het leuk vind om je daarbij te helpen. Hij is vast blij te horen dat ik je heb over kunnen halen om je op zoiets te storten.' Anthony en boeken waren twee dingen die goed samen gingen, dus hij was vast verheugd te horen dat Constance van plan was om een logboek te schrijven over al haar reizen. 'Me hier houden? Ik ben veel te gewild hier in Tarth.' grapte hij en stond op. 'Hebben jullie toevallig ook nog wat sterkers in huis dan kruidenthee?'

Constance begon een beeld te krijgen van het idee en dat was altijd een goed teken. Als ze het zichzelf kon zien doen in haar hoofd, dan kon ze het ook in het echt. 'Anthony gaat erg enthousiast zijn, ik denk dat ik hem zelfs wat in moet tomen,' grinnikte ze. Hij probeerde haar al zo lang iets nieuws om te doen aan te praten. Ze lachte om zijn grap en knikte vervolgens. 'Je dacht dat ik, Constance Rabbion, geen drank in haar huis had?' Ze wees naar de boekenkast achter hem. 'Onderste kastje, achter de kaarsen. Die lieve man denkt dat het goed voor onze gezondheid is om te minderen met sterke drank. Ik denk juist het tegenovergestelde.' Ze kwam zelf overeind om twee glaasjes uit de keuken te halen en ze op de salontafel te zetten. 'Laten we ergens op proosten.'

Ren pakte een fles sterke drank onderuit de kast en lachte toen hij de twee glazen inschonk. 'Af en toe eens wat sterks kan geen kwaad, en als hij erachter komt zeg maar dat ik het voor jullie had meegenomen.' Anthony zou toch nooit boos worden op hem, dus vond hij het ook niet erg om Constance wat in te dekken voor het geval dat. 'Waar zou je toch zonder me zijn hè? Zojuist het meest briljante idee bedacht waardoor Constance de winter niet in pure verveling gaat doorbrengen.' lachte hij en liet zichzelf tevreden op de bank zakken. 'Oh, wacht, we moeten nog proosten. Laten we proosten op, een hopelijk nog lang en gelukkig leven voor jou en Anthony hier op het platteland in het Zuiden. En dat ik maar een gelukkig mens mag blijven, wat vind je daarvan?'

Constance moest lachen toen Ren haar een uitweg gaf als Anthony hen betrapte. Als hij de fles later zou vinden, zou ze ook altijd nog kunnen zeggen dat hij het had meegenomen en dat ze een presentje niet had durven weigeren. Natuurlijk zou hij weten dat ze loog, maar hij was maar zelden echt ontevreden over iets wat ze deed of voor zich hield. Ze pakte een glas op en hield het voor Ren op. 'Geluk alom, voor iedereen. Altijd iets moois om op te proosten.' Constance klonk haar glas tegen dat van haar zoon en dronk met een glimlach van haar drank. Het was een sterk gekruide brouwsel dat ze gekocht had van één van de vrouwen uit het dorp. Misschien moest Constance eens vaker bij die vrouw langs gaan om een praatje te maken. 'Hopelijk vind je jouw Anthony, Ren, laten we daar ook op proosten. En die Anthony kan een dier, een ding, een mens zijn. Zolang je het maar vindt en het je gelukkig maakt,' lachte ze en pakte de fles om bij te schenken.

Ren tikte zijn glas tegen dat van haar aan en gooide het goedje in één slok naar achteren. Het was een stuk sterker dan hij had verwacht, dus begon hij te hoesten, tot tranen aantoe. 'Wauw, je had me wel eventjes mogen waarschuwen...' zei hij, terwijl hij nog kuchte, maar hield zijn glas toch weer omhoog, zodat ze hem bij kon vullen. Van binnen voelde hij hoe de drank een warmte in hem achter liet. 'Nog even terugkomend op je statement, ga er maar vanuit dat het een mens is. Ik verwacht niet dat ik met een bezem, of een beer eindig - al weet je het bij mij natuurlijk nooit hè!'

Grijnzend keek Constance toe hoe Ren proestend de drank ontving. Tegenwoordig, als Constance dronk, dan dronk ze ook echt goed. 'Dorpsbrouwsels, altijd erg sterk. Het heeft geen etiket, dat belooft meestal veel goeds.' Ze schonk zijn glaasje weer vol en deed hetzelfde voor haarzelf. 'Kijk, dat is mijn zoon.' Het was bijzonder hoe ze plots minder moeite had om het woord te gebruiken en uit te spreken. Ze was er altijd erg voorzichtig mee geweest, maar de laatste tijd, sinds het moment dat ze gestopt was met werken, was het allemaal een stuk makkelijker. 'Ik bedoelde het niet zo letterlijk,' verdedigde ze zichzelf grinnikend. 'Ik was ooit getrouwd met mijn boog en zwaard, daar was ik gelukkig genoeg mee, maar toen kwam Anthony en nou- Je kent de rest. Dat bedoelde ik meer. Er is niets mis mee om het geluk niet per se in de 'ware' te zoeken maar in andere dingen.' Fronsend keek ze naar haar drank en wreef ze over haar voorhoofd. 'Oké, ik moet niet meer drinken. Ik weet niet wat er nu uit mijn mond komt.'

Ren moest lachen om haar woorden. 'Ik denk dat je inderdaad maar moet stoppen, dadelijk ga je me werkelijk nog advies geven over mijn liefdesleven!' grapte hij en zette de drank aan de kant. 'Is er nog iets wat ik kan doen nu ik hier ben? Moet er nog iets gedaan worden in het huis, buiten het huis?' vroeg hij nieuwsgierig en keek haar aan. Hij hielp hen graag en zeker nu het winter werd wilde hij dat alles aan het huis klaar was. 'En ik denk dat ik maar een raaf stuur naar Lorath met het bericht dat ik hier nog een nacht of twee blijf, als jullie dat natuurlijk geen probleem vinden! Ik wil jullie privacy natuurlijk niet verstoren.' grinnikte hij.

'Nou, er is al even niet schoongemaakt,' grapte Constance met een grote grijns. 'En sinds we nog steeds geen meid hebben, kan jij wel even invaller daarvoor zijn?' Ze schudde haar hoofd en boog voorover om op zijn been te kloppen. 'Er is niets dat je hoeft te doen. Neem gewoon even wat rust. Kijk rond. De omgeving is prachtig. Ik wil best een rondje met je wandelen.' Een glimlach verscheen op haar gezicht bij zijn volgende woorden. 'Het is op eigen risico als je onze privacy verstoort, maar ik denk dat je het wel aan kan,' lachte ze en stond op om de drank weer terug op zijn plek te zetten. 'Ik zal het bed voor je klaar maken, dan kun jij die raaf sturen en als je wil, maak je maar vast klaar voor die wandeling. Het is nu nog relatief warm buiten.' Constance gaf hem een aai over zijn bol en ging toen grinnikend naar boven om het bed alvast op te dekken.

[new]
Henry was onmiddellijk met een smoes doorgereden naar het huis van Anthony en Constance. Hij had met moeite Ren en Willa kunnen overhalen dat hij toch echt alleen op stap moest en vooral dat hij ze niet kon vertellen waar hij naartoe ging. Eenmaal bij het huis sprong hij van zijn paard af, bond deze met zijn teugels vast aan een hek en bonsde vervolgens hard op de deur. Hij smeekte stilletjes dat Anthony thuis zou zijn en dat hij niet richting Evenfall was gegaan om David een laatste afscheid te geven. 'Anthony! Constance! Doe open!' riep hij tegen de deur, terwijl hij nogmaals bonsde. 'Het- het gaat om de brief van van mijn vader!'

Anthony


Gisteren was de brief van het paleis aangekomen over de staat van David. Het had Anthony betreurd het bericht te moeten lezen, maar ergens verbaasde het hem ook niet. De dag moest ooit eens aanbreken, dat had David zelf ook geweten. Het gesprek dat hij met de koning had gehad over wat er zou gebeuren na zijn dood speelde sinds hij de brief had ontvangen door zijn hoofd heen. Anthony stond er dan ook niet van te kijken dat hij Henry de volgende dag op zijn stoep vond. 'Henry, kom binnen.' zei hij, nadat hij de deur had geopend voor de jonge man. 'Het spijt me van je vader, het was een goede man.' zei hij uiteindelijk en glimlachte kort. 'Kan ik je misschien wat te drinken aanbieden, voordat we over gaan tot de zaken die we moeten bespreken?'

Henry merkte opgelucht op dat de deur open gedaan werd en Anthony in de deuropening stond. Hij schudde als begroeting de man zijn hand en liep vervolgens naar binnen toe. Hij was nog buiten adem van het rijden en knikte dus als antwoord op zijn vraag. De hele reis naar het Zuiden had hij zich afgevraagd wat er precies in de brief zou staan en het ergste was nog dat hij het er met niemand over kon hebben. 'Het was inderdaad een goede man,' reageerde Henry, toen hij eenmaal weer op adem was, en hij zuchtte diep. 'Ik vind het vreselijk dat ik hem zo moest achterlaten. Maar- hij wilde dat ik zo snel mogelijk naar je toe zou komen.' Hij nam plaats op een sofa en keek om zich heen. Ondanks dat hij een goede band had met Constance en Ren was hij hier nog nooit geweest. 'Is Constance er ook?'

Anthony sloot de deur achter Henry dicht in en liep linea recta naar de keuken toe, waar hij twee mokken vulde met vers fruitsap. 'Je kent Constance, altijd druk in de weer. Volgens mij is ze in het dorp.' grinnikte hij en liep met de twee gevulde mokken terug naar de tafel toe. 'Dus David heeft je niet verteld wat hij in de brief heeft geschreven?' Anthony had op zijn minst verwacht dat David zijn zoon enigszins had voorbereid op wat hem te wachten stond, maar de taak was dus volledig aan Anthony overgelaten. 'Geef me een momentje.' Ondanks alles had hij de brief goed weggestopt, hij wilde niet dat deze in verkeerde handen zou vallen en in de wereld van tegenwoordig kon je maar beter het zekere voor het onzekere nemen. Toen hij de brief tevoorschijn had gehaald zuchtte hij diep en liep hij weer terug naar Henry toe. 'Ik moet je waarschuwen, misschien is dit alles nogal veel om in één keer tot je te nemen,' Met enige twijfel overhandigde hij de brief. 'maar David wil jou op de troon zien.'

Henry nam de mok met sap gretig aan en dronk het in enkele slokken leeg. Hij was in het paleis niet gestopt om wat te eten en was meteen doorgereden naar Anthony. Hij kon zichzelf geen vertraging veroorloven... hij had het zijn vader beloofd. 'Helemaal niets,' zei Henry bevestigend, waarna hij nerveus wachtte tot Anthony terug zou komen met de brief. In de tussentijd had hij zijn zware borstuitrusting uit gedaan en naast de sofa gelegd. Hij had niet geweten of ze misschien gevolgd werden door mannen van Adelaide: hij was al erg paranoïde geworden. Henry ging nerveus verzitten, toen Anthony weer terug kwam, en luisterde gespannen toe. Zijn mond viel echter open bij zijn woorden en onmiddellijk stond hij op. Hij stond op het punt om iets te zeggen, maar pakte in plaats daarvan de brief en las hem vluchtig enkele keren door. Het was waar, zijn vader wilde hem echt op de troon hebben. Met een ongelovige blik zakte hij weer op de bank en keek hij Anthony aan. 'Ik weet niet wat ik moet zeggen, en wat ik moet doen en voelen en-'

Anthony keek de jonge man aan. Hij had gehoopt dat hij niet degene was die het nieuws zou moeten vertellen, maar helaas was dat wel het geval. 'Ik weet dat het nogal veel is om tot je te nemen, maar er zijn nog een paar dingen die je misschien moet weten.' David had in de loop der jaren ervoor gezorgd dat hij een hoop mensen achter zich had gekregen, zijn nieuwste alliantie was met één van de leiders uit de Wilde landen. Daarnaast had David altijd gehoopt dat Henry de steun van het Zuiden zou krijgen. 'Je vader heeft al een hoop voorbereidingen voor je getroffen. Niet ver van hier, op de grens van de Wilde Landen en Tarth heeft Silas Alba een leger klaar staan. Hij is bereid om jou te steunen op de voorwaarde dat hij een plaats krijgt in het paleis, als adviseur.' begon hij. 'David is er altijd al vanuit gegaan dat het niet makkelijk zou worden om jou op de troon te krijgen. Hij heeft altijd de hoop gehad dat het Zuiden je wellicht met het leger wilt ondersteunen en sinds Leona zich bij Nathan aan heeft gesloten kan je daar misschien ook een bondgenoot vinden.'

Henry wreef met zijn handen over zijn gezicht heen en luisterde naar de woorden van Anthony. Zijn vader had zoveel geregeld en Henry had er nooit iets van gemerkt. Hij durfde te wedden dat naast Anthony niemand er van op de hoogte was. Pas na een lange stilte begon Henry weer te spreken. Onbewust had hij zijn keuze al gemaakt. 'Dus ik heb het leger van Silas, hoogstwaarschijnlijk het leger van Edmund en ook nog de mannen van Nathan achter mij. Misschien kan ik Gregoire wel overhalen om niet achter Adelaide te staan met het Westelijke leger. Dat- met zo'n leger zou het moeten lukken, niet waar?' Toch bleef er iets in zijn onderbuik knagen: hij had nooit iets tegen Estella gehad en hij was ervan overtuigd dat ze vast een goede koningin zou worden. Maar als dit was wat zijn vader wilde, dan zou hij het doen ook. 'En Silas mag uiteraard één van mijn adviseurs worden. Mijn vader heeft nooit genoeg met hen onderhandeld.'

Anthony knikte bij zijn woorden. 'Ik hoop dat je iedereen achter je hebt, maar wie weet hoeveel bondgenoten William heeft. Zijn moeder zal hem vast en zeker steunen en die heeft het Oosten achter zich. Nu heeft het Oosten misschien niet erg veel invloed, maar Alistair heeft een sterk leger bij elkaar geraapt de afgelopen jaren.' vertelde hij. 'Ik hoop inderdaad ook dat je op de steun van Gregoire kan rekenen. Ik weet niet of David hem ingelicht heeft over zijn plannen voor jou. Gregoire is een loyale man, zeker aan zijn familie en als hij weet dat het al die tijd al David's plan was om jou op de troon te zetten, denk ik wel dat je op hem kan rekenen.' Hij wist niet precies hoe alle allianties in elkaar staken, maar hij hoopte dat Henry de overmacht had in deze situatie.

Henry keek verbaasd naar Anthony toen hij het over William had. Hij besefte dat de man er nog niet van op de hoogte was. 'Het blijkt dat Adelaide Estella op de troon wil hebben. Ze heeft alle plannen al gemaakt en die zullen uitgevoerd worden als David is gestorven. William heeft geen zeggenschap meer op de troon, als het aan Adelaide ligt.' Hij was inmiddels opgestaan en liep weer heen en weer door de kamer heen. 'Estella zal sowieso het Oosten achter haar hebben. De grootste vraag is welke kant het Noorden gaat kiezen. Misschien kan mijn moeder wel iets regelen met Thomas, maar Estella is natuurlijk getrouwd met Mart...' Peinzend streek hij over zijn baard, terwijl zijn gedachten ook uitgingen naar Willa en Tobias. Hij had zo makkelijk de beslissing gemaakt om dit écht te gaan verwezenlijken dat hij nog niet eens aan de gevolgen voor zijn gezin had gedacht.