Café

-

Wren had een tijd gezocht naar het café waar Evan over had geschreven en was daarbij talloze keren verdwaald. Ondanks dat hij al paar weken in het Zuiden was, kon hij zijn weg nog niet goed vinden in de talloze straatjes en steegjes. Met wat hulp had hij het eindelijk gevonden en liep hij gespannen naar binnen. Hij had Evan expres niet verteld over zijn aankomst, zodat het een verrassing zou zijn. Ongeduldig zocht hij naar zijn vriend, tot hij hem achterin in de hoek vond. Zonder ook maar iemand een blik waardig te gunnen en starend naar zijn vriend liep hij naar het tafeltje toe. Evan was verdiept in zijn boek, dus legde hij voorzichtig zijn hand erop en duwde hij met zijn andere hand onder Evans kin. 'Verrassing,' glimlachte Wren breed.

Evans bezoekjes aan het café waren altijd een rustmoment in zijn week. Als hij in de bibliotheek ging lezen stoorde mensen hem ook maar zelden, maar het was de mogelijkheid dat hij toch onderbroken kon worden die hem soms te veel werd. Hier tussen het zachte geroezemoes - het was niet zoals die luide tavernes die je overal in de stad vond - wist echter niemand hem te vinden. Het was in deze ruimte vol tabak- en theelucht dat hij veel van zijn gedichten schreef of de boeken las waar hij anders nooit aan toe kwam. Evan schrok zeer toen er plots een hand op zijn boek werd gelegd en hij de hand onder zijn kin voelde. Hij duwde zichzelf in de leuning van de stoel tot hij zag wie hem benaderd had. Ongelovig probeerde hij zijn ademhaling weer onder controle te krijgen en zijn lichaam te laten ontspannen. 'Wren-' Evan fronste en keek om zich heen, alsof het een droom was. 'Wren?'

Wren haalde snel zijn handen weg, geschrokken door de reactie van Evan, en ging op zijn hurken zitten. Geruststellend legde hij een hand op zijn wang en omhelsde hem vervolgens. 'Ik ben het echt,' glimlachte Wren, waarna hij hem weer los liet en zijn gezicht nauwkeurig bestudeerde. 'Het spijt me dat ik je niet had gewaarschuwd. Ik wilde dat het een verrassing zou zijn.' Voordat hij opstond, drukte hij een liefdevolle kus op Evans wang en nam hij vervolgens tegenover hem plaats. 'Hoe gaat het met je? Word je al gek van alle huwelijksdruk?' lachte hij. Wren was op de hoogte van het huwelijk tussen Evans zuster en de kroonprins die eraan zat te komen. Vandaar dat alle familie in het Zuiden was.

Evan reageerde amper op de plotselinge fysieke aanrakingen en keek Wren nog altijd ontzet aan. 'Wanneer ben je in Lorath aangekomen?' Hij gleed met zijn hand over zijn wang nadat Wren hem gekust had en keek nerveus over de schouder van de kok of iemand op hen gelet had. Het was bekend wie hij was in het café. Niemand zei het misschien, maar ze wisten het vast wel. 'Nou- Niet echt. Het is nu nog rustig, maar geef het een paar dagen en de druk zal immens zijn.' Hij moest zichzelf er aan herinneren dat hij over zijn zusters huwelijk sprak en niet over dat van hemzelf. Hij had Wren in zijn brieven nooit verteld over Pippa en hem. 'Maar voor mij is het natuurlijk niets in vergelijking met wat mijn zus door maakt.' Kort bekeek hij Wren en wendde vervolgens zijn blik af naar zijn handen. 'Het is heel fijn je te zien.'

Wren telde op zijn vingers de weken dat hij al in Lorath was. 'Twee denk ik nu ongeveer. Ik, Maire, mijn baas, en andere medewerker van de taverne zijn samen hiernaartoe gereisd. Maire wil hier een nieuwe taverne starten en daar zijn we druk mee bezig. We hebben al een gebouw.' Wren wist niet of Evan door zijn broer Ren op de hoogte was van Eileen. Hij wist überhaupt niet of Ren wel wist wat er was gebeurd, laat staan waar Eileen nu was. Hij miste haar erg. Wren legde zijn vingers op die van Evan en glimlachte breed. 'Ik vind het ook heel fijn om je weer te zien. Ik heb je erg gemist, maar de brieven gaven gelukkig wat verlichting. Hoe gaat het verder met je?'

Evan was verbaasd dat Wren hem niet verteld had dat hij in Lorath was. Twee weken was een lange tijd. Ze hadden elkaar al perrongeluk tegen kunnen komen ergens. 'Een nieuwe taverne? Lukt het een beetje?' Hij herinnerde zich de verhalen van Wren weer over het meisje Eileen waar Ren mee op trok en hoe Het Gouden Zeepaard ten onder was gegaan aan een slechte reputatie. 'Het gaat goed hoor.' Hij staarde naar de kok tegenover hem en had geen idee wat hij verder moest zeggen. Hij had zich niet voorbereid op deze hereniging en hij had dus geen idee hoe hij zijn gevoelens onder woorden moest brengen. Hoe hij de situatie moest behandelen ging hem compleet boven de pet. Voorzichtig dronk hij van zijn thee en keek hij kort naar zijn boek dat hij uiteindelijk zorgvuldig sloot.

Wren zuchtte en leunde achterover in zijn stoel. 'Het draait nu wel, maar het is nog niet druk, bij lange na niet. We moeten wat naambekendheid krijgen en dat kost tijd. Maar als mensen eenmaal mijn visschotel hebben geproefd, dan zijn ze vast wel om.' Hij grinnikte en keek Evan ondertussen onderzoekend aan. Het was duidelijk dat hij niet wist wat hij moest doen, laat staan zeggen. 'Evan, ik-' Hij zuchtte opnieuw en haalde zijn schouders op. 'Ik weet dat het vast nogal wat is om mij zomaar te zien en misschien had ik je wel moeten schrijven dat ik in de stad was. Maar laten we gewoon doen alsof er niets veranderd is, oké? Dat het nog net zo is als in het Noorden? Een paar manen verandert dat niet.' Hij legde zijn hand weer op de zijne en glimlachte overtuigend. 'Ik vind je nog steeds leuk.'

'Is er wel genoeg vis hier? We hebben alleen de rivier en die vis is lang niet hetzelfde als wat er in het Noorden te eten is. En de meeste mensen houden hier van een goed stuk vlees. Dat eten wij ook altijd in het kasteel.' Evan somde zijn kennis voor Wren op en hield zich vervolgens stil. Hij wist niet of dit nou als goed advies gerekend kon worden of gewoon als nutteloos gewauwel. 'Nee, het is niet erg dat je er al bent. Het is gewoon weer wennen,' gaf hij eerlijk toe. Bovendien was Evan nooit goed geweest met verrassingen. Verjaardagen waren voor hem geen plezierigheid als zijn familie plots met allerlei verrassingen aan kwam zetten. Hij wilde gewoon weten wat hem te wachten stond. Hij vond het fijn als mensen hem vroegen of hij een bepaald presentje wilde hebben. Dan hoefde hij tenminste niet te liegen op de dag zelf. Daar zag hij absoluut het nut niet van in om maar te doen alsof je iets leuk vond. Evan keek naar hun handen en pakte voorzichtig die van Wren vast. 'Ik jou ook?'

Wren keek hem bedachtzaam aan en wreef over zijn eigen kaak heen. 'Daar heb ik eigenlijk nog niet over nagedacht. Om eerlijk te zijn heb ik mijn visschotel nog helemaal niet gemaakt in het Zuiden,' lachte hij eerlijk. 'Misschien moet ik mijn culinaire kunsten eens op vlees richten. Én ik moet nog de recepten maken die je mij hebt gegeven!' Wren glimlachte breed toen Evan zijn hand vast pakte en gleed met zijn duim over zijn huid heen. 'Je moet mij niet vragen of jij mij leuk vindt!' Wren glimlachte geruststellend en keek Evan teder aan. Hij had hem erg gemist tijdens de laatste manen. Vervolgens keek hij om zich heen en bestudeerde hij het café. 'Het ziet er wel leuk uit. Ik snap dat je hier vaak bent.'

Evan glimlachte toen Wren de recepten de hij gegeven had noemde. Het was vast en zeker een goed teken als hij het er nu nog over had zonder dat Evan er naar vroeg. 'Misschien zijn ze ook wel blij om eens iets anders dan vlees te eten,' voegde hij nog toe. Wren's kookkunsten waren bovendien uitstekend, dus misschien kon hij wel wat vleeseters bekeren. 'Dus het is goed dat ik het terug zeg?' vroeg hij nog altijd verward. 'Het is er rustig en de bezoekers zijn, als je er zin in hebt, altijd in voor een praatje over boeken.' Evan keek glimlachend in het rond en keek toen naar zijn half lege mok thee. 'Wil je wat drinken? Of eten misschien?' Hij had zelf zijn lunch al gehad, maar wie weet hoe hongerig Wren was.

Wren keek Evan onzeker aan na zijn aanbod en schudde met een glimlach zijn hoofd. 'Nee, bedankt, ik heb geen honger,' loog hij. Al zijn en Evans geld had hij in zijn reis gestopt en ook in de opbouw van de taverne. Nu had hij nauwelijks meer iets en kon dus niet voor het eten en drinken betalen. Hij wou Evan echter niet nogmaals om hulp vragen. 'Het is goed dat je het terug zegt,' glimlachte Wren, 'zodat ik weet wat je voor mij voelt. Werkelijk, als er niet zoveel ogen hier waren geweest, dan had ik je honderd keer gekust.' Relaties tussen mannen werd erg normaal gevonden door het volk, maar Wren wist dat het moeilijker lag in de adel. Hij wilde Evan dus niet in de problemen brengen. Nog steeds had hij zijn hand vast en streelde hij deze met zijn duim. 'Weet iemand van mij af? Van ons af?'

Evan had Wren graag willen trakteren op iets te eten, maar als hij geen honger had dan was het natuurlijk niet nodig. Hij dronk dus maar verder van zijn eigen thee en streek kort met zijn vrije hand over het boek dat voor hem lag. 'Oké, dan zou ik het vaker moeten zeggen. Zodat jij het zeker weet.' Evan keek naar Wren op en glimlachte verlegen bij het horen van wat de kok graag met hem zou willen doen, maar niet kon vanwege de situatie. Hij schudde vervolgens zijn hoofd. Evan had het nog niemand durven vertellen, noch had hij er behoefte aan gehad het met iemand te delen. Tot nu toe had hij het in zijn eigen hoofd kunnen houden. Evan was echter bang dat Ren er nog eens naar zou vragen. 'Pippa weet dat ik een vriend in de stad had,' herinnerde hij zich toen.

Wren moest lachen en legde zijn vrije hand onder de tafel op Evans knie. 'Dat vind ik fijn. Ik vind het altijd fijn als je mij vertelt dat je me leuk vindt,' lachte Wren, terwijl hij voelde hoe zijn buik rommelde, toen een serveerster langs kwam met allerlei lekkernijen. 'Pippa? Je bedoelt Pippa uit het Noorden?' Wren kende de adel niet goed, maar was wel op de hoogte van de namen van de Noordelijke adel. De Zuidelijke adel begon hij door Evan ook steeds meer te leren kennen. 'Zijn jullie goede vrienden?' Wren was blij om te horen dat Evan wat vrienden onder de adel had. Wren voelde hoe zijn buik warm werd door de verlegen blik van Evan en vervloekte alle starende ogen om hen heen.

Evan klemde kort zijn kaken op elkaar toen Wren zijn hand op zijn knie legde, maar ontspande al snel weer toen hij zich herinnerde dat het gewoon Wren was. 'Inderdaad, Pippa Storm. Ze is heel aardig en leest ook heel veel. Ik neem haar binnenkort mee naar een paar boekenwinkels hier in de stad. Volgens mij vindt ze het leuk om mee te gaan, aangezien ze zo van boeken houdt. En ze is ontzettend slim! Ze kan de talen van de nieuwe leiders spreken, erg bijzonder.' Hij sprak altijd lovend over zijn vriendin en inmiddels verloofde. Het was raar dat dat woord nu van toepassing was op de relatie tussen hen. 'Ik denk dat we wel goede vrienden zijn,' besloot hij uiteindelijk.

Ondanks dat Wren wist dat het tussen Evan en Pippa waarschijnlijk enkel vriendschappelijk was, voelde hij toch een steek van jaloezie tijdens de woorden van Evan. Hij had Evan niet vaak zo losjes en gemakkelijk over iemand of over Wren zelf horen spreken. 'Ik ben blij dat je het goed met haar kan vinden,' glimlachte Wren bescheiden, terwijl hij plagerig een slok van Evans thee nam. Hij had zo'n droge keel. 'Wat dacht je ervan om dit café te verlaten en iets rustigers te zoeken? Ik wil het nog over wat dingen hebben, waarvan ik niet wil dat iedereen het hier meteen weet... Over Ren en Eileen voornamelijk. En daarbij wil ik je eindelijk over voor mezelf hebben,' glimlachte Wren.

Evan schoof Wren met een glimlach zijn thee toe nadat hij een slok had genomen. Hij zat zelf ondertussen al vol van alle thee die hij had gedronken. De obers schonken hier graag bij, vooral omdat ze wisten dat hij toch wel betaalde. Evan kon het inderdaad goed met Pippa vinden, maar hij was er niet zo zeker van of het een goede basis was voor een huwelijk. Tenminste, een huwelijk op zichzelf was al geen goed idee voor hem. Evan glimlachte opgewekt en knikte terwijl hij al begon met het inpakken van zijn zijtas. Zorgvuldig stopte hij de boeken terug en stond hij op. Hij gooide maar wat goudstukken op de tafel die het eten en de thee zouden betalen en meer en hing zijn mantel vervolgens over zijn schouders. 'Ik kan je wat van de stad laten zien. Heb je al veel gezien van de stad?'

Wren glimlachte toen Evan inging op zijn verzoek en schudde vervolgens zijn hoofd. 'Ik ben erg dichtbij de taverne gebleven. We zijn de laatste weken constant bezig geweest met verbouwen, dus ik heb eigenlijk heel weinig tijd gehad om de stad te bekijken. Ik ben wel heel erg benieuwd!' Wren stond ook op en liep met Evan mee het café uit. Eenmaal buiten sloeg Wren zijn armen om zijn lichaam heen en beefde hij lichtjes. Zijn kleding was totaal niet gemaakt voor zulk koud weer. Vandaar dat hij ook weinig weinig buiten was geweest, het was simpelweg te koud. 'Dus, waar gaan we als eerste toe? Ik volg je,' glimlachte Wren.

'Je kan er uren rond lopen. Tenminste, als het niet te koud is, anders moet je echt om de zoveel tijd een warme plek opzoeken. Bevriezing komt veel voor als het hartje winter is, dus onderschat de koud nooit.' Evan bekeek Wren. 'Je bent je mantel vergeten, hangt hij nog binnen?' Hij stond al op het punt om terug naar binnen te gaan toen hij zich herinnerde dat hij helemaal geen mantel had gezien. Al snel gespte hij die van zichzelf los en sloeg hem om Wrens schouders. 'Wat zou je graag willen zien? Er zijn zoveel plekken waar we kunnen beginnen.' In zijn hoofd ging hij al zijn favoriete plekken langs en stuitte hij toen op de uitkijkplaats waar hij vaak te vinden was. 'Ik kan je de stad van hogerop laten zien.' Lorath was gebouwd op bergen dus in principe was het uitzicht overal prachtig, maar er was één plek die heel de stad vatte en het was er bovendien rustig.

Wren stond al op het punt om de mantel af te slaan, maar hij wist dat Evan er dan op zou staan om een mantel voor hem te kopen. Hij leende dan liever nu een mantel dan opnieuw geld af te dwingen bij zijn vriend. Gelukkig had Evan onder zijn mantel nog erg dikke kleding aan. 'Bedankt,' zei Wren beschaamd. Hij voelde zich net een kind dat hij niet voor zichzelf kon zorgen. 'Voor alles, Evan. Zonder jou was ik nooit in het Zuiden beland.' Gefascineerd luisterde hij naar de woorden van Evan en knikte hij enthousiast. 'Ik zou dat heel graag willen zien. Misschien kan ik je wel aanwijzen waar de taverne is. Het heet ''de springende kikker'',' lachte Wren, terwijl hij zijn arm om Evan heen sloeg, alsof ze broers waren.

'Het is een hele klim, dus we zullen het wel warm krijgen voor we boven zijn gekomen,' gaf Evan als reactie op het dankwoord van Wren. Hij ging nooit het kasteel uit zonder genoeg of zelfs te veel kleding te dragen. Het kwam voornamelijk omdat zijn ouders erg bezorgd waren geweest in zijn jeugd en hij had de maatregelen die zij steeds hadden genomen mee gedragen later in zijn leven. 'De Springende Kikker?' Evan fronste en lachte vervolgens met Wren mee. 'Ik denk dat ik er al eens voorbij gelopen ben en me toen afvroeg wie zo een belachelijke naam zou verzinnen.' Hij keek Wren vervolgens onzeker aan. 'Sorry, heb jij die naam verzonnen?' Wie weet was het wel beledigend te horen dat hij de naam verschrikkelijk vond.

Wren moest lachen om Evans onzekere blik en klopte geruststellend op zijn rug. 'Ik heb het bedacht met Maire en Hava. We houden wel van een beetje zelfspot. En daarbij trekken de meest belachelijke namen de meeste mensen en daar gaat het uiteindelijk om.' Wren keek om zich heen en zag vervolgens de hoge heuvel waar Lorath tegen gebouwd was. Het zou inderdaad een hele klim worden. Gelukkig vond hij het helemaal niet erg om extra tijd met Evan door te brengen. 'Ik wou je nog spreken over Ren en vooral over Eileen. Zelf heb ik geen contact meer met haar, maar ik hoopte dat Ren dat wel had. Weet jij er meer over? Ik- ik mis haar heel erg. En zo niet, kan ik dan via jou in contact komen met Ren?'

'Ik moet bekennen dat ik het alleen om die naam al uit had willen proberen,' glimlachte Evan. Hij volgde Wrens blik de berg op en keek met een glimlach naar zijn thuis dat er ver boven uit stak. Volgens hem was het heerlijk om de heuvel op en af te moeten om pas echt de stad in te kunnen geraken, maar hij wist dat er veel over geklaagd werd. Het hield de inwoners van Lorath tenminste gezond, dat constante klimmen en dalen. Evan keek opzij naar Wren toen hij over zijn broer en de serveerster van de taverne begon. Hij had hem wel in het kort verteld wat er zich afgespeeld was wat betreft het meisje, maar meer had hij er nooit over gehoord en van Ren al helemaal niet. 'Ik heb geen idee of hij nog contact heeft met haar. Ik kan het hem voor je vragen.' Evan ging liever zelf naar zijn broer toe dan hij de kok contact op liet zoeken. Dan moest hij natuurlijk uit gaan leggen hoe het in elkaar zat dat hij nog met Wren op trok. Of hij moest gaan liegen of hij moest de waarheid vertellen. Geen van beiden leken hem goede opties. 'Ze maakt het vast goed,' probeerde hij Wren gerust te stellen.

Wren sloeg zijn armen over elkaar heen en keek ook over de stad heen. Het was de eerste keer dat hij het adellijke kasteel zag en hij was overweldigd door de onnodige grootte van het gebouw. Hoeveel mensen zouden er nou precies wonen? 'Ik hoop het,' verzuchtte Wren, terwijl hij op een omgevallen boom ging zitten. 'Ik probeer al een tijd contact met haar op te nemen, maar ik heb geen idee waar ik moet beginnen. Ze heeft niets achtergelaten waardoor ik haar terug kan vinden. Ren is mijn laatste hoop, en anders- dan is ze gewoon verdwenen.' Wren haalde zijn handen peinzend door zijn haren heen en sloot kort zijn ogen. Hoe blij hij was dat hij Evan terug had gevonden, hoe groot het gemis was om Eileen. Misschien was ze wel naar een heel ander deel van Tarth getrokken en wist Ren helemaal niet waar ze was.

Evan ging naast Wren zitten, zo dicht dat hun schouders raakten, maar verder deed hij niets. 'En je weet zeker dat je haar weer wil zien? Wat ze heeft gedaan is niet niets. De straffen in het Noorden zijn aardig streng als het gaat om prostitutie in alles behalve bordelen. Ze kammen soms hele gebouwen uit als die ongeregistreerd zijn. En soms, als ze de persoon niet tijdens de daad weten te pakken, maar wel een naam hebben dan gaan ze er nog achter aan.' Hij had nadat Wren het in een brief verteld had de moeite genomen om zijn geheugen wat op te frissen wat betreft de regels van het Noorden en de overkoepelende royale wetten. Het was erg interessant geweest. 'Wat is haar achternaam?' ging hij verder. 'Misschien kan ik wel wat mensen in Lorath op de uitkijk zetten.'