Café

Wren keek zijn vriend verbaasd aan. Hoorde hij Eileen na haar daad dan niet meer te willen zien, zoals Maire? Ze had hem vaak verteld dat hij veel te trouw was aan Eileen, maar ze was familie, en ondanks de fouten die ze maakten, hoorde je ze te vergeven. 'Ze was misschien niet van de regels op de hoogte... of wanhopig. Er moet een goede reden zijn geweest, anders zou Eileen de taverne niet op het spel hebben gezet. Ik- ik heb nooit de kans gehad om er met haar goed over te praten.' Hij haalde een briefje uit zijn borstzak en stopte dat in Evans hand. 'Hier staat haar naam op. Het spijt me dat ik je niet meer info kan geven, maar ik- ik weet niet meer dan dit.' Wren lachte treurig en keek van Evan weg. Hij legde de mantel ook over Evans schouders heen en zuchtte diep. 'Je zal me wel een ongelofelijke sukkel vinden dat ik nog steeds om haar geef, na wat ze heeft gedaan.'

Evan bekeek Wren aandachtig om te proberen zijn gezicht en de emoties die daar op stonden te lezen. Hij pakt het briefje aan en las haar naam hardop voor voordat hij het in een binnenzak stopte. 'Ik kan daar niet over oordelen. Ik weet niet hoe goed jullie relatie tot elkaar was of jullie veel om elkaar gaven. Er is niet echt een schaal voor dat of een naam dus dat voel je, tenminste dat vertelt iedereen mij altijd, maar het is onmogelijk om aan anderen dan duidelijk te maken wat je voelt, lijkt mij?' Evan liet zijn ogen op het uitzicht rusten en wreef zijn handen samen, deze keer enkel om ze warm te houden. Hij schoof enkele centimeters dichter naar Wren toe en keek hem zijdelings en verlegen aan. 'Ik weet ook niet goed te zeggen hoe het tussen ons zit.'

Wren sloeg zijn arm om Evans schouders heen, toen hij wat dichterbij hem kwam zitten. Met dezelfde onzekere en verlegen blik keek hij Evan aan, waarna hij hem een korte kus op zijn lippen gaf. 'Ik weet het ook niet te- te beschrijven. Ik weet dat ik je heel graag spreek, zie en aanraak. Dat ik me ongelofelijk gelukkig en blij voel als je in de buurt bent, zoals nu. Zulk geluk heb ik de laatste weken niet gevoeld zonder jou.' Hij had geprobeerd om zijn gemis om Evan te vergeten door met enkele vrouwen aan te pappen, maar het had niets geholpen. 'Het is anders dan met Eileen. Eileen zie ik als familie, als mijn zusje. Ik zie jou niet als broer, maar meer als- als ehm-' Wren bloosde en haalde zijn schouders op. 'Met haar wil ik niet kussen, maar met jou wel.'

Evan glimlachte na de kus en keek naar de grond om Wrens blik te ontwijken. Hij wist zelf niet goed wat hij moest zeggen, wat zijn reactie op al die woorden precies in hield. Hij lachte na Wrens laatste woorden en schudde verafschuwd zijn hoofd. 'Nee ik zou mijn broers of zussen ook niet willen kussen. Ik denk ook niet dat zij dat willen. Dat zou erg raar zijn.' Bedenkelijk staarde hij naar zijn handen. 'Je maakt me rustig en kalm. Soms dan voel ik dat mijn hoofd zich sluit voor de rest van mijn lichaam, dat het zich los van elkaar maakt en het elkaar niet meer onder controle kan houden. Maar als ik dan aan jou denk, dan helpt het me. Dan kan ik mijn voeten dwingen stil te blijven staan en mijn gedachten ordenen.' Misschien zouden deze dingen Wren wel geen goed doen om te horen dat Evan zich erg afhankelijk voelde van de kok.

Wren luisterde met een liefdevolle blik naar de woorden van Evan en glimlachte op het einde. Het was fijn om te horen dat hij ook zo'n grote rol in Evans leven speelde op dit moment en dat hij hem kon helpen met- met wat hij ook had. Hij liet zijn voorhoofd tegen die van Evan rusten en ademde rustig in en uit. Het was heerlijk om zo met hem op stap te kunnen zijn en hem álles te kunnen vertellen. 'Moet je ooit met een vrouw uit een andere familie trouwen?' vroeg Wren plotseling, terwijl hij Evan nerveus aan keek. Hij dacht het antwoord wel te weten en hij vond het maar niets. 'En- en moet je dan kinderen met haar krijgen?' Hij streek wat haren van Evans voorhoofd af en liet zijn hand rusten op zijn wang. 'Worden relaties tussen mannen in de adel eigenlijk wel geaccepteerd?'

Evan luisterde en voelde de ademhaling van Wren. Het was rustgevend, zoals alles aan de kok kalmerend voor Evan was. De vraag die hij stelde was echter alles behalve kalmerend. Hij slikte en keek weg van Wren. 'Nou, ja, ooit.' Als vanzelf wreef hij zijn handen ruwer en nerveuzer over elkaar. 'Ik ben al erg oud. Te oud zeggen sommigen. Maar mijn vader was ook niet erg jong. Dus het kan en moet allemaal nog.' Evan werd maar al te vaak vergeleken met de landheer. Ging gesprek ging voorbij tussen de adel zonder dat de vergelijking opgemerkt werd. Sommige mensen dachten dan ook dat het wel goed zou komen met de zoon, aangezien de vader ook in goede handen terecht kwam. Anderen hadden de hoop allang opgegeven voor de erfgenaam. Hij schudde zijn hoofd. 'Het gaat hier allemaal om het krijgen van kinderen en opvolgers.'

Wren knikte enkel als reactie op zijn woorden en keek vervolgens naar het kasteel van de Rabbions. De woorden deden pijn, ondanks dat hij al die tijd had geweten dat dit de realiteit was. Evan wist het ook en toch gingen ze beiden hiermee door. 'Je zult vast een hele mooie vrouw krijgen en een heleboel kinderen,' verzuchtte Wren, terwijl hij met zijn hand over Evans rug wreef. Verdrietig glimlachte Wren, terwijl hij van Evan weg keek. 'In dat plaatje past geen man en al helemaal geen armoedige kok.' Toch kon Wren niets anders dan aan Evan denken en hem aan raken en over hem fantaseren en met hem kletsen en... Wren drukte zijn lippen op zijn haren en pakte vervolgens zijn handen vast. 'Het is niet erg, jij kan er niets aan doen. Ik wilde het gewoon weten.'

Evan zag aan hoe Wrens gezicht viel en hij voelde hoe zijn maag zich omkeerde bij die aanblik. Stilletjes keek hij naar de kok. 'Het spijt me heel erg, dat ik geen vrijere toekomst heb. Het lijkt hopeloos om dit met je te doen terwijl het toch ooit af moeten breken, maar- Maar dat zou ik nooit willen.' Hij was zelfs verrast van alle gevoelens die hij nu ontdekt, nu Wren weer in levende lijven voor hem stond. Het was bovendien ook moeilijker om te denken aan het leven dat voor hem klaargelegd was. Pippa had er zo enthousiast over geleken dat ze aan elkaar gekoppeld waren, maar voor Evan zat het iets ingewikkelder. Met zijn ogen gleed hij over Wrens gezicht en twijfelde hij of Pippa genoemd moest worden. Uiteindelijk besloot hij dat dat en belachelijk idee was en boog hij voorover om Wren zacht te kussen.

Verbaasd en vooral opgelucht na de woorden van Evan keek Wren op en voelde hij al snel dat hij gekust werd. Voorzichtig legde hij zijn hand op Evans achterhoofd en beantwoordde hij de kus teder en geduldig. Pas na een tijdje keek hij Evan weer aan en glimlachte hij breed. 'Laten we er nu gewoon van genieten. Je hebt nog geen vrouw en kinderen, dus we hebben geen haast of druk om dit te eindigen.' Wren gleed met zijn vingers over Evans hals heen naar zijn borst toe en gaf hem opnieuw een kus. Het was heel wat om die eerdere woorden uit Evans mond te horen. Hij had eerder gedacht dat het misschien wel meer van Wrens kant kwam dan van Evan.

Evan ontspande in Wrens armen en glimlachte terug toen de kus verbroken werd. 'Nog niet,' herhaalde hij instemmend en voelde hoe er een rilling over zijn rug kroop. Hij wist niet of het kwam door Wrens dwalende vingers of door het idee dat hij al erg snel zijn eigen familie moest gaan beginnen. Hij trok zichzelf uiteindelijk terug en raakte kort met zijn vingers zijn lippen en voorhoofd aan. Het maakte hem licht in zijn hoofd, alsof hij in een droom zat. Hij stond na enkele tellen op en liep naar de rand va het plateau waar ze op geëindigd waren om over de stad uit te kijken. 'Hé, klopt het dat de taverne daar is?' Hij keek over zijn schouder naar de kok en wees met een vinger naar een plek midden in de stad.

Wren keek toe hoe Evan naar de rand van het plateau liep, maar veerde pas op bij zijn woorden. Zelf liep hij ook naar de rand toe en sloeg hij van achteren zijn armen om Evan heen, terwijl hij zijn kin op zijn schouder legde en zijn vinger volgde. Het kostte hem even wat tijd om zich te oriënteren, maar al snel zag hij dat Evan gelijk had. 'Ja, dat is hem. Best mooie locatie, niet waar?' glimlachte Wren, terwijl zijn blik al snel af gleed naar het grote kasteel. Hij vond het een raar idee dat Evan daar woonde. Het moest zo claustrofobisch voelen. 'Als je wilt, kan je binnenkort langs komen bij de taverne. Ik maak dan speciaal een gerecht uit het boekje voor je. En geen zorgen, ook deze keuken ligt aan een steeg.'

'Een ideale locatie. Daar is het plein waar de markt altijd is. Veel mensen komen van de markt en zoeken dan wat te eten. Bovendien is het makkelijk te vinden voor vreemdelingen in de stad. Het is één van de meer bereikbare wegen. Ik geloof ook dat er een hoop kamers verhuurd worden rond je taverne. Genoeg klanten dus, als ze eenmaal de weg naar binnen weten.' Evan keek naar Wren om en zag dat zijn blik afgedwaald was naar het paleis. Hij zei er echter niets over en glimlachte enthousiast. 'Ik kom graag langs. Maar ik wil eerst een echte klant voor je zijn. Misschien kan ik Ren en Henry wel mee vragen. Dan heb je een volle tafel en die twee eten voor vier man!' Hij vond het nu al een prima idee om zijn broers te vragen mee te gaan.

Wren deed het goed om te horen dat de taverne zo'n mooie locatie had en het zou vooral Maire heel erg goed doen. Het was erg spannend om opnieuw een taverne te starten, terwijl de vorige zo'n succes was geweest. Hava en hij hadden het erover gehad dat het bijna ondenkbaar was dat ze tweemaal zulk succes zouden hebben, dat zouden de Goden hen niet gunnen. Enthousiast keek hij Ren aan bij zijn aanbod. 'Dat lijkt me goed. We kunnen altijd wel wat grote eters gebruiken, die misschien zelfs wat fooi geven,' lachte Wren, waarna hij Evan vol geluk een kus op zijn wang gaf en omhelsde. 'Ik ben nog steeds zo blij dat we elkaar weer gevonden hebben. Ik vind het alleen wel zo'n raar idee dat ik enkel de heuvel op hoef te kijken om jouw huis te zien,' lachte hij. 'En jij enkel naar beneden om de mijne te zien.'

Evan zou het zijn broers meteen voorstellen als ze vanavond aan het diner zaten. Bij Wren's volgende woorden keek hij fronsend naar het kasteel op. Hij had er nooit zo bij nagedacht hoe imposant het gebouw kon zijn voor het volk die beneden in de stad woonden en recht op het kasteel keken. Maar nu hij het zo zag voelde hij hoe het kon zijn voor mensen in Lorath. 'Ik kan de stad niet zien vanuit mijn vertrekken. Die zitten aan de andere kant. Ik kijk uit over de bossen en bergen. Dan krijg ik ook minder lawaai van de stad toegewaaid. Mijn zuster vindt het juist fijn om over de stad uit te kunnen kijken.' Bedenkelijk keek hij naar de torens en de stenen muren. 'Ik zal zo maar eens terug moeten gaan. Ik ben al veel langer weg dan ik normaal doe.' Verontschuldigend keek hij zijn vriend aan en glimlachte voorzichtig.

Wren glimlachte bij het idee van een bos achter het kasteel van de Rabbions. 'Ik zou graag een keer het bos willen zien,' vertelde Wren aan Evan, waarna hij zuchtte en naar zijn vriend toe liep. 'We zien elkaar snel weer, niet waar? Sowieso zal ik volgende week vrijdag langs komen in het café en jij kan altijd langskomen in de taverne en ik kan nog brieven sturen en-' Wren moest lachen om zijn geratel en kuste Evan vervolgens teder. 'Met al die opties kunnen we elkaar niet missen, niet waar? Ga maar snel weer naar je huis toe.' Hij kneep nog even in Evans arm, legde de mantel weer om Evans schouders heen en knipoogde. 'Tot snel.' Vervolgens draaide hij zich om en daalde hij van de heuvel af, om weer naar de taverne terug te gaan.