Tent van Marcus en Naevia

-

Het leek wel alsof ze maandenlang had geslapen. Zo voelde het toen ze wakker werd met een wazige blik en kloppende hoofdpijn. Het duurde even tot ze weer helder kon zien en besefte dat ze in haar eigen tent lag. Langzaam bewoog ze haar hoofd en zag ze Eileen aan haar bed zitten. 'Wat is er gebeurd?' vroeg ze met hese stem, terwijl ze zich probeerde te herinneren hoe ze haar bewustzijn had verloren. Alles gebeurde heel langzaam, ze had geen energie om meer te doen dan enkel haar hoofd te bewegen, en nadenken deed teveel pijn. 'Is de strijd al over? Of zijn ze nog bezig?' Ze moest zorgen dat ze zo snel mogelijk uit bed kwam, zodat ze de soldaten kon helpen. Er zouden vast een hoop snij- en stompwonden zijn en- Bij die gedachte herinnerde ze zich plotseling iets en gleed ze fronsend met één van haar handen onder de dekens naar haar benen toe.  Met al het beetje energie dat ze nog over had liet ze vervolgens een kreet vol ongeloof en pijn gaan en probeerde ze overeind te komen om het met haar eigen ogen te zien.

Eileen wisselde al enkele nachten de wacht af met Marcus. In het begin had hij er niets van willen weten, maar uiteindelijk had ze hem toch kunnen overtuigen dat ze echt wat van hem over moest nemen. Naevia was echter al zo lang niet wakker geworden, dat Eileen het flink begon te voelen dat ze nachten oversloeg. Overdag had ze namelijk ook absoluut geen tijd om uit te rusten. Er waren zoveel gewonden en zoveel zo ernstig. Eileen had zich nog nooit zo wanhopig gevoeld als op die eerste dag van de strijd. Laat staan toen ze Naevia zelf op een bed terecht zag komen. Ze schrok op toen ze bijna in slaap gedommeld was en keek met grote ogen naar Naevia. 'Naevia- Je-' Geschrokken sprong ze op van haar stoel en pakte ruw en stug haar handen beet en stuurde ze terug naar Naevia's borst zodat ze haar liggende kon houden. 'De strijd is voorbij, Henry heeft gewonnen. Naevia, kijk me aan.' Eileen probeerde de blik van haar vriendin vast te houden. 'Wat fijn dat je wakker bent,' verzuchtte ze.

Naevia had geen energie over om tegen te stribbelen en met tranen gevulde ogen keek ze haar vriendin aan. Ze had nog nooit gehuild, niet voor Marcus en al helemaal niet voor Eileen, maar nu stroomden de tranen over haar wangen heen. Ze wist heel goed wat ze gevoeld had. 'Is Marcus veilig?' vroeg ze met zachte stem, waarna ze weer ging liggen. Hij was gaan vechten en de andere soldaten en daardoor had zij iedereen moeten beschermen en- 'Hoe ernstig was het?' vroeg ze vervolgens, terwijl haar onderlip trilde en vervolgens haar hele lichaam. 'Mijn been. Hoe erg was het? Wie heeft het eraf gehaald? Hoe lang heb ik geslapen?' Ze voelde hoe langzaam de naslepende pijn van de operatie door haar lichaam trok en vol pijn sloot ze haar ogen.

'Marcus heeft slechts wat schrammetjes opgelopen. Hij ziet hier ieder moment dat hij geen andere taken heeft,' zei Eileen zacht en geruststellend. Hij zou vast zo komen. Die kreet had iedereen in de nabijheid vast en zeker angst aan gejaagd. Ze kon zich niet voorstellen hoe het moest zijn plots te weten dat je been weg was. Met gesloten ogen beet ze op haar lip. Het was geen pretje om haar vriendin zo te zien en haar de uitleg te moeten gaan geven. Ze opende ze echter snel weer. Gesloten ogen betekende dat ze de beelden weer zag en de kreten weer hoorde. 'Het was ernstig. Het zwaard was tot op het bot gegaan en ik-' De grip op Naevia's handen zwakte af en vermoeid ging Eileen op de rand van het bed zitten. 'Lang, een week? Ik vergeet steeds welke dag het is.'

Naevia pakte met haar hand de hare vast en keek haar doordringend aan. 'Je hebt het goed gedaan,' zei ze enkel, waarna ze weer haar ogen sloot en ze de woorden tot haar liet doordringen. Er zouden vast veel gewonden zijn gevallen en ze had niet kunnen helpen... Een ergere situatie als arts kon je je niet bedenken. 'Of ik heb je goed opgeleid.' Dat kleine beetje humor kon ze nog wel opbrengen, puur omdat de situatie zo absurd was. Zij zou nooit meer kunnen lopen. 'Hoe gaat het met de gewonden? Zijn de andere artsen er mee bezig? Zijn er veel doden gevallen?' Ze probeerde qua informatie een hele week in te halen en vooral niet aan haar been te denken. Het rauwe verdriet kwam vast als ze Marcus zou zien.

Eileen keek Naevia geraakt door het compliment aan en beet met tranen in haar ogen op haar lip.  Ze knikte. Niemand had haar hier ooit op voor kunnen bereiden, zelfs niet Naevia's training, maar de kennis die ze had opgedaan door haar te volgen, had haar wel degelijk een stuk vooruit geholpen. En Naevia leefde, ze had het dus ook echt goed gedaan. Hoewel dit natuurlijk nog niet het einde was. 'Het zijn er veel. De boeg ligt overvol. Mensen met kleine verwondingen moeten door hun mede soldaten geholpen worden, we hebben te weinig handen. Ronald, de kok, hij is gedood toen de mannen het ziekenkamp in kwamen en Mirren, de zuster.' Het waren de enige twee waarvan Eileen wist dat Naevia ze ook kende. Ze kneep zacht in Naevia's hand. 'Henry heeft gewonnen, maar hij zit zelf vast aan het bed. Hij heeft zijn oog verloren. Heer Rabbion is gestorven in de strijd. En Ren is- hij is oké.' Eileen wilde haar niet opzadelen met dingen die er voor haar niet toe deden, dus hield ze het hier bij.

Ze luisterde afwezig naar de woorden van Eileen en keek enkel naar de opening van de tent. Ze hoopte dat Marcus snel zou komen. Ze zou pas geloven dat hij ongeschonden was als ze hem met eigen ogen zou zien. En misschien kon ze samen met hem haar been bekijken. Opnieuw pakte ze Eileens hand steviger vast en keek ze haar aan. 'Ik ben blij dat Ren oké is. Echt waar.' Bij het horen dat heer Rabbion was omgekomen moest ze wel even slikken. Als het waar was dat Donovan Rabbion haar vader was, dan was nu dus haar halfbroer overleden. 'Ik vind het erg van Ronald en Mirren,' zei ze in plaats daarvan en beet verdrietig op haar lip, zodat deze niet zou gaan trillen. Praten hielp haar om de pijn te negeren. 'En ik vind het erg dat ik niet kan helpen. Ik zal nooit meer iemand kunnen helpen.'

Het had Eileen heel erg gerust gesteld te weten dat Ren het er heelhuids vanaf had gebracht. De andere geruchten over zijn toestand konden haar weinig schelen. Ze zou er alleen niet zo veel over na moeten denken. Ze had hem ook nog steeds niet opgezocht. Zonder hem en zonder een bij bewust zijnde Naevia had ze niemand gehad om haar hart bij te luchten, om comfort bij te vinden. Ze hoorde maar half wat Naevia verder zei en greep haar hand even stevig vast. Ze stond op het punt om samen met haar vriendin te breken. 'Wat? Naevia, dat is niet waar, natuurlijk wel-' Eileen keek Naevia verontrust aan en schudde haar hoofd. 'Denk niet dat je niets meer kan. Je hebt nog zo veel hier.' Ze legde een hand op het warme voorhoofd van de dokter en glimlachte vervolgens. 'En hier-' Haar hand gleed naar waar het hart zat, maar voor ze meer kon zeggen hoorde ze de tentflap en Marcus.

'Eileen, is Naevia-' Marcus staakte midden in zijn zin toen hij de twee vrouwen zag en snelde naar het bed. Eileen ging voor hem aan de kant zodat hij met een geëmotioneerd gezicht bij het bed neerhurkte en Naevia's hand vast greep. 'Dank de Moeder en de Goden en al het andere,' zei hij met een stem dik van emotie. Zijn blik schoot meteen naar Eileen. 'Gaat alles goed? Is het nog stabiel? Zijn er nog bloedingen geweest? Hoe is haar temperatuur?' Pas toen hij daar overal antwoord op had gekregen en lichtelijk gerustgesteld was keek hij op Naevia neer. Met een duim streek hij langs haar wang en glimlachte. 'Je bent eindelijk wakker. Zeg me alsjeblieft dat je minstens één keer over me gedroomd hebt?'

Naevia voelde hoe er een kleine, beginnende glimlach op haar gezicht ontstond door de woorden en handelingen van Eileen, maar voordat ie helemaal op haar gezicht stond, kwam Marcus al binnen. Zijn altijd warme hand pakte de hare vast en alsof haar leven er vanaf hing, hield ze hem vast. De woorden gleden compleet om haar heen, ze kon enkel naar hem staren en bedenken wat ze hem allemaal niet meer kon geven. 'In mijn dromen waren we in Quandaï,' zei ze met een voorzichtige glimlach, waarna ze met haar vingers langs zijn voorhoofd over zijn neus en lippen naar zijn kin gleed. 'Je bent ongedeerd,' zei ze zacht, voordat ze haar ogen kort sloot van vermoeidheid en opluchting. Op hetzelfde moment kwamen de tranen weer op en herinnerde ze zich weer waarom ze hier lag. 'Ik weet dat ik je beloofde dat ik voorzichtig zou zijn,' snikte ze zacht, 'maar de soldaten kwamen en- en eentje wou naar de gewonden toe- en- het spijt me zo erg.'

Marcus had dagenlang gewacht op het moment dat Naevia wakker zou worden. Hij had uren naar haar gezicht gestaard op enig teken van bewustzijn. Hij had bewondering voor hoe Eileen zijn vriendin had verzorgd, maar dat betekende niet dat hij niet nog altijd bang was dat er iets fout was gegaan. 'Ik ben ongedeerd,' herhaalde hij. Er waren niet veel van zijn en Nathan's man heelhuids vanaf gekomen. Hij had geluk gehad. 'Naevia, stil, verontschuldig je niet. Je hebt absoluut geen schuld. Er was iets fout gegaan in de beveiliging en- en als er iemand zich schuldig zou moeten voelen ben ik het. Ik was degene die het aan had moeten zien komen dat we een doelwit waren. Ik was te naïef.' En uiteindelijk was hij er ook te laat bij geweest.

'Het- het spijt me dat ik je niet meer zal kunnen geven wat ik eerder kon,' verbeterde ze hem, terwijl ze haar tranen weg knipperde. Ze zou niet meer kunnen lopen, laat staan werken. Misschien was ze over een aantal dagen wel gestorven aan bloedvergiftiging. 'Ik- ik herinner me dat er opeens een heleboel waren. Ik stak iemand in zijn nek met mijn mes en wou de volgende ook steken, en toen van achteren-' Ze slikte moeizaam en probeerde vervolgens de dekens van haar af te gooien met haar vrije hand. 'Ik wil het zien,' zei ze met samengeknepen keel, 'help me overeind, zodat ik het kan zien. Het is niet echt als ik het niet heb gezien!' Ze pakte zijn shirt vast en probeerde haarzelf zo omhoog te trekken. Ondertussen keek ze hem smekend aan en besefte zich na die blik dat ze zich schaamde voor hem. Zonder nog iets gezien te hebben, schaamde ze zich voor haar lichaam en zwakte tegenover de twee mensen waar ze het meest om gaf. 'Heb jij het al gezien?'

'Naevia,' begon Marcus streng. 'Je geeft nog steeds alles dat je me hiervoor gaf door er te zijn. Door te bestaan,' grinnikte hij terwijl zijn hand langs haar haar streek. Met een ernstige blik luisterde hij naar haar uitleg en twijfelend hield hij haar vast toen Naevia overeind probeerde te komen. 'Voorzichtig, ik help je wel, maar zachtjes.' Marcus wond zijn armen om haar heen en tilde haar zo overeind. Met enkele kussens achter haar rug hoopte hij dat ze overeind kon blijven zitten. 'En zeg het me als het pijn doet. Dat mag je nu echt niet ontkennen, oké? Eileen-' Marcus keek om en zag dat het meisje al weer verdwenen was. 'Eileen heeft me verteld dat de pijn die jij voelt, maar die wij niet kunnen zien cruciaal kan zijn.' Marcus keek Naevia aan en knikte langzaam. Hij had er maar één keer naar durven kijken en pas dagen na het ongeval. Hoe Eileen het deed iedere keer met verschonen snapte hij niet. Hij hield de deken vast en trok deze van haar onderlichaam af. Over haar been lag nog een lap. 'Weet je het zeker?'

Naevia sloeg haar armen om zijn nek heen en liet haar zo door Marcus rechtop zetten. 'De fysieke pijn? Of de andere pijn?' vroeg ze zachtjes, waarna ze enkel kon staren naar de lap die over haar been lag. Nadat ze instemmend knikte op zijn vraag rukte ze de lap van haar been af en zag ze wat er nog van over was. Ze ademde diep in, maar liet geen enkele emotie op haar gezicht zien. Ze wilde niet dat Marcus en Eileen wisten hoe zij erover dacht. De helft van haar bovenbeen had Eileen nog kunnen redden, maar de rest was weg. 'Waar is het?' vroeg ze stug, waarna ze Marcus aan keek. 'Waar is de rest van mijn been?' Het aanzicht van haar been, de gedachte dat iemand het restant had gehouden, de alles overweldigende pijn, Marcus die veel te begripvol deed, het werd haar allemaal te veel. Ze probeerde Marcus weg te duwen, zodat hij er niet te lang naar zou kijken, en begon vervolgens te slaan op het stukje been dat nog over was. 'Was ik maar niet wakker geworden!' riep ze tussen haar tranen van pijn heen.

Marcus durfde haar vraag niet met eerlijkheid te beantwoorden en besloot het dus maar helemaal niet van repliek te voorzien. Hij hield haar stevig vast toen ze naar haar eigen been keek en hield zijn adem in. Het zou absoluut geen goede reactie zijn. Marcus had zich al schrap gezet, maar verloor toch zijn balans door haar duw en moest haar enkele tellen los laten terwijl ze te keer ging. 'Naevia, naevia, rustig!' Hij greep naar haar handen en trok ze hard naar zich toe, weg van het stuk been. 'Kom, kijk me aan,' zei hij met trillende stem. 'Dit is niet het einde, het is niet over en je moet nu gaan vechten Naevia. Dat kun je en ik ga je helpen en Eileen en iedereen hier zal je helpen, oké? En dat moet je gaan accepteren, dat je hulp nodig hebt.'

Naevia slaakte een gefrustreerde kreet, toen Marcus haar vast pakte, en probeerde haar zelf los te krijgen uit zijn greep. 'Ik heb nooit hulp nodig gehad en dat heb ik nu ook niet nodig!' riep ze uit, waarna ze al snel slap terug zakte in haar liggende positie en zijn blik vermeed. Gepijnigd beet ze op haar lip, terwijl ze de opkomende tranen weg drukte en haar ogen sloot. 'Je hoeft niet bij mij te blijven, omdat je je verplicht voelt,' fluisterde ze, terwijl ze hem eindelijk aan keek. Ze waren niet getrouwd, ze hadden nooit een belofte tot de Goden gedaan dat ze bij elkaar zouden blijven. En ondanks dat hun relatie misschien niet exclusief was, kwam hij altijd terug bij haar. Ze trok een van haar handen naar haar toe en drukte zacht een kus op zijn knokkels. 'Eerlijkheid is het enige waar je mij nu mee kan helpen. Zeg- zeg het gewoon als je hier niet wilt zijn.'

Een diepe frons trok over het gezicht van Marcus. Van tevoren had hij al bedacht dat hij misschien nu zijn oneindige geduld zou gaan verliezen. Naevia zou zijn moeilijkste klus gaan worden, maar hij zou hier ook het meeste energie en liefde in steken. 'Prima, dan maak ik het nu meteen heel duidelijk dat de waarheid is dat ik je niet in je eentje ga laten. Naevia, we zijn een team. Ik heb je nodig, jij hebt mij nodig en daar gaat dit niet tussen in komen.' Hij had zijn armen over elkaar heen geslagen en keek op zijn vriendin neer. 'Je blijft bovendien gewoon in het kamp. Ik sta het niet toe dat Nathan je ontslaat omdat je zogenaamd niet evenveel waarde meer hebt voor de mannen hier.'

Zwijgend keek Naevia naar haar vriend, waarna ze moeizaam slikte na zijn woorden. Van Eileen wist ze dat ze haar zou helpen, dat was simpelweg haar werk als dokter. Marcus integenstelling had geen enkele reden om bij haar te blijven. Dat maakte het des te specialer dat hij bij haar bleef. Toen hij afstand had genomen, legde ze voorzichtig de lap weer over haar been en vervolgens weer de deken over haar lichaam, voordat ze te koud zou worden. 'Kom eens hier.' Ze omringde zijn gezicht met haar handen en trok deze naar haar eigen gezicht toe, zodat hun voorhoofden elkaar raakten. Fluisterend zei ze een gebed op, zoals ze wel vaker deed, en vervolgens eentje van zijn Godsdienst. Hij zei het zo vaak dat ze het al snel uit haar hoofd had geleerd. Ze wist echter niet welke Goden ervoor hadden gezorgd dat ze nu nog leefde. 'De waarheid is ook dat ik niet alleen wil zijn. Ik ben veel te veel gehecht geraakt aan die vieze barakken van de soldaten.' Een beginnende glimlach stond op haar gezicht en zacht liet ze haar lippen langs de zijne strijken.

Marcus kwam weer nader tot het bed toen Naevia daar om vroeg en langzaamaan kwam er een glimlach terug op zijn gezicht terwijl hij naar de gebeden luisterde. Hij zei degene in zijn taal met haar op en streek met zijn duimen achter haar oren. 'Die vieze barakken kunnen ook niet zonder jou,' grinnikte Marcus voor hij haar zacht kuste. Hij was nog erg voorzichtig met haar, maar zette de kus met net dat beetje passie aan. Hij was erg serieus in zijn besluit om bij Naevia te blijven en haar zo goed als hij kon te helpen en dat mocht ze weten ook.

Naevia streek met haar handen door zijn donkere haren heen en glimlachte breed na de tedere kus. 'Ik denk dat het ons wel gaat lukken,' zei ze zacht en met hernieuwde hoop, 'om mij weer op de been te krijgen.' Misschien was het wel mogelijk dat ze nog tot dingen in staat zou zijn, dat ze niet dag in dag uit stil hoefde te zitten. Ze gebaarde dat hij op de rand van het bed kon zitten en zo keek ze hem aan. 'Hoe gaat het eigenlijk met jou, Marcus?' vroeg ze vervolgens. Als ze Eileen mocht geloven, was ze een volle week buiten bewust zijn geweest. Ze had nooit de strijd met Marcus kunnen nabespreken en hoe hij zich erover voelde. Ze wist ook niet wat het met hem had gedaan dat ze zo lang buiten bewustzijn was geweest. 'Je ziet er moe uit.' Ze streek met haar vinger onder zijn ogen en keek hem vervolgens vragend aan.

'Natuurlijk, ik heb het volste vertrouwen in ons.' Marcus glimlachte en ging zoals ze gebaarde bij haar op de rand van het bed zitten. Hij schoof verder op en ging zo op zijn zij naast haar liggen. 'Het- Het is nogal een aparte week geweest,' gaf Marcus toe. Marcus had het Naevia nog niet meteen willen vertellen, maar nu ze zo direct vroeg naar hoe het met hem ging, kon hij het niet voor haar verbergen. 'Nathan heeft gevraagd of ik zijn taken over wil nemen. Hij en Leona hebben er voor gekozen om het rustiger aan te gaan doen. Zijn toestand is er echt niet beter op geworden en met een heel leger on hem kan het nog gevaarlijk zijn ook.' Marcus had er al langer over na gedacht om het er met zijn vriend over te hebben of het wellicht geen goed idee was dat hij tijdelijk wat afstand zou nemen. Hij had echter nooit gedacht dat het een permanent iets zou worden en al helemaal niet dat hij de persoon was die de taken over zou gaan nemen.

Naevia probeerde zoveel mogelijk ruimte voor hem te maken en legde vervolgens teder haar hand op zijn wang. Gelukkig lag haar goede been aan zijn kant, zodat hij het niet kon raken. Zover was ze nog niet. Over zijn mededeling was ze niet eens zo verbaasd: iedereen had het zien aan komen. Ze was opgelucht dat Nathan zelf nog genoeg bij zijn verstand was om te beseffen dat het zo niet langer verder kon. 'Ga je het doen?' vroeg ze zacht, terwijl ze met haar duim over zijn wang streek. Hij was de perfecte leider voor dit kamp, net zoals Nathan dat ooit was geweest. Ze hoopte dat hij dat besefte. 'En weet het kamp het al? Hoe hebben zij erop gereageerd? Hoe- hoe heeft iedereen überhaupt gereageerd op het feit dat we aangevallen zijn? Dat er doden zijn gevallen... ' Marcus had het net zijn eigen schuld genoemd, en ondanks dat Naevia van mening was dat het vast niet zo zwart/wit was, wist ze niet hoe het kamp erover dacht.

'Ik heb Nathan al gezegd dat ik niet kon weigeren. Ik heb alles aan hem en dit leger te danken en als ik Nathan's werk zo verder kan zetten, dan voel ik me verplicht dat te doen.' Marcus had maar niet toe gegeven aan zijn makker dat het aanbod hem erg emotioneel had gemaakt. Dat had hem anders nog jaren plagerijen gekost. 'Het kamp zal het binnenkort te horen krijgen, maar ik wil het niet te snel doen.' Hij glimlachte naar Naevia. Marcus vond het belangrijk eerst voor haar uit te kijken, voor hij een zo grote stap voor zichzelf zette. Hij zuchtte en wreef over zijn voorhoofd. 'Veel mannen waren al kritisch over het feit dat we Henry steunden, aangezien we altijd onafhankelijk zijn geweest van elke politieke macht en ze zeggen dat dit onze straf was voor onze hoogmoed. Anderen zeggen dat we gewoon actief mee hadden moeten doen, dan waren we er in ieder geval beter op voorbereid geweest.'

'Ik weet dat je je verplicht voelt tegenover het kamp en Nathan,' zei ze zacht, waarna ze haar hand liet zakken naar zijn borst toe, 'maar wil je dit zelf ook? Zal je deze functie met je hart uitvoeren?' Dat was precies hoe zij zich voelde als ze mensen hielp: ze stopte al haar liefde en hoop in haar baan. En dat was nu in één keer van haar weg gerukt. Ze glimlachte terug naar hem en streek vervolgens geruststellend door zijn haren heen. 'Achteraf heeft iedereen wel zijn mening over een gebeurtenis. Als ik wist dat dit zou gebeuren-' Ze zuchtte diep en sloot haar ogen. 'Wat ik probeer te zeggen, is dat we nu weer vooruit moeten kijken. Jij zal de nieuwe leider van het leger worden. Er zullen nieuwe obstakels komen. En we zullen allemaal fouten maken. Dat is hoe het zal gaan lopen en dat is oké.' Haar eigen woorden hadden een verrassend kalmerend en geruststellend effect op haar zelf. Ze drukte zacht een kus op zijn voorhoofd en glimlachte teder. 'Ik ben trots op je.'