Tent van Iwone

-

Iwone zat in haar tent en was bezig om weer wat kruidendrankjes te maken voor haar dochter. Ondanks dat ze wist dat het haar niet zou genezen, hoopte ze dat haar dochter dacht van wél. Als ze namelijk dacht dat ze geholpen werd door die drankjes, dan zou ze voldoende hoop en energie vast houden om weer te genezen. Iwone wilde niet dat ze zou weten dat er niets was om haar te genezen. Haar lichaam stond er alleen voor. Daarbij wist ze dat haar man ook ergens in het kamp rond liep en dat hij haar hoogstwaarschijnlijk als laatste zou bezoeken. Het zou de laatste keer zijn dat ze elkaar zouden zien, voordat hij naar het strijdveld zou vertrekken.

Edmund was net teruggekomen van een bezoekje aan Leona en Brayden. Leona had liggen slapen toen hij binnen was gekomen, dus had hij wat tijd doorgebracht met zijn kleinzoon. Hij had hem heen en weer gewiegd en hem verzekerd dat hij geluk moest hebben met ouders als deze. Toen Leona wakker was geworden had hij kort met haar gepraat en had afscheid van haar genomen. De laatste stop die hij moest maken in het kamp was Iwone. Hij wilde wat extra tijd voor haar vrij maken voor hij zou vertrekken naar het strijdveld. 'Ik dacht al dat ik je hier kon vinden.' zei hij toen hij de tentflap opzij deed en naar binnenstapte. 'Je bent druk bezig zie ik. Voor Leo? Ik ben net bij haar langs geweest, ze ziet er al iets beter uit als gisteren.' zei hij en drukte een kus op haar slaap.

Iwone hoorde haar man binnen komen en keek met een kleine glimlach naar hem op. 'Het is voor Leona, inderdaad,' zei ze zachtjes, waarna ze haar spullen neer legde en gebaarde dat hij naast haar moest gaan zitten. Ze pakte zijn handen in de hare vast en keek hem met een treurige blik aan. 'Ik heb je al verteld hoe ziek ze is. Ik- Wees niet verbaasd als ze misschien komt te overlijden als je weg bent.' Haar adem stokte bij die woorden en hoofdschuddend verborg ze haar gezicht tegen zijn schouder aan. Edmund, Henry en Ren zouden mee vechten en haar jongste dochter lag doodziek op bed: het was iets dat haar al dagen 's nachts wakker hield. 'Ik wou dat het gewoon over was. Alles. Dat we met zijn allen terug konden naar het Zuiden.' Ze keek haar man aan en legde haar handen op zijn wangen. 'Let er alsjeblieft op dat Henry en Ren geen rare dingen gaan doen.'

Edmund nam haar in zijn armen en schudde zijn hoofd. 'Leona komt er wel weer overheen, dat weet ik zeker. Ze is een Rabbion, ze is een vechter.' verzekerde hij Iwone en omhelsde haar stevig. 'Ik zou ook willen dat we gewoon terug konden naar het Zuiden. Dat ze nog allemaal thuis waren.' zei hij, doelend op de kinderen die allemaal - behalve Evan - ergens anders hun geluk hadden gezocht. 'Natuurlijk let ik op de jongens, daarbij weet Henry goed waar hij aan is begonnen, hij zal geen roekeloze dingen doen, niet nu hij drie van die kleintjes heeft rondlopen.'

Iwone sloeg haar armen stevig om haar man heen en probeerde zich mee te laten voeren in zijn optimisme. Misschien zou het wel allemaal goed komen en konden ze met zijn allen terug gaan naar het Zuiden. 'Ik wil dat je ook op jezelf let, Edmund. Bij de Goden...' Ze liet hem los en schudde hem in plaats daarvan aan zijn shirt heen en weer. 'Ik kan niet geloven dat je mee gaat vechten. Je bent niet meer jong, Edmund! Alsjeblieft, doe het nou niet...' Hij was nooit de grootste vechter geweest en daarnaast was hij ook niet meer zo snel als vroeger. Als iemand het eenmaal op hem gemunt had- Ze voelde hoe haar benen zwak werden door al het staan en vermoeid nam ze plaats op de sofa, waarna ze klopte op de plaats naast haar. 'Laten we anders stoppen over de strijd, ik- ik wil gewoon even bij je zijn, voordat je weg gaat.'

'Iwone, ik ga niet op de voorste linie staan. Ik heb nog wel wat verstand, maar ik kan die jongens ook niet laten vechten en zelf aan de kant blijven staan.' Hij vond dat hij een verantwoordelijkheid had tegenover Henry en de anderen en als hij kon helpen deed hij dat. Edmund drukte zijn lippen op die van haar en keek haar aan. 'We hebben daarna nog genoeg tijd om samen te zijn Iwone, ik ben niet van plan om je hier achter te laten, echt niet.' Hij was en bleef nog steeds een Rabbion, die familie eer moest hij hooghouden. 'Wat is Brayden mooi hè.' begon hij uiteindelijk en glimlachte naar zijn vrouw. 'Hij doet me denken aan toen Leona pas geboren was.' Het kleine hummeltje leek precies op zijn dochter.

'Je hoeft jezelf niet te bewijzen, Edmund,' verzuchtte ze, terwijl ze zijn gezicht tussen haar handen hield en hem zacht kuste. Ze wist nog goed hoe ze vroeger niet goed had geweten wat ze van hem moest vinden. Na haar relaties met David en Tobias had ze niet gedacht dat iemand als Edmund van haar kon houden. 'We hebben vier kleinzoons, Edmund. Het is ongelofelijk. En Brayden is zo'n schattig kindje en ook zo zoet. Net zo stil als Leona toen ze nog een baby was.' Dat stille was al snel verdwenen na enkele maanden, maar in het begin hadden ze totaal geen last van haar gehad. En dat was goed ook, want ze hadden in die tijd nog vier andere kinderen gehad waar ze op moesten letten. Ze wist nog goed hoe ze alle vier om het bed heen zaten en naar Leona keken, die Iwone in haar armen hield. 'Ik hoop dat ik Ren en Henry nog kan zien voor de strijd,' zei ze zachtjes, terwijl ze tegen haar man aan leunde en haar hoofd tegen zijn borst legde.

Edmund sloeg een arm om haar heen en wreef zachtjes over haar schouder. 'Als ik Ren of Henry zie zal ik ze deze kant uit sturen. Daarbij verwacht ik niet dat Henry gaat zonder langs jou te gaan.' Henry was dol op Iwone en andersom gold precies hetzelfde. Na kort gezeten te hebben zuchtte Edmund diep en kwam hij wat overeind. 'Ik moet echt gaan Iwone, ik heb nog afgesproken met wat van mijn mannen om het plan nog eens door te nemen.' Hij keek haar met een klein glimlachje aan en drukte zijn lippen op die van haar. 'Ik zie je na de slag weer, let goed op Leo en Jill- en op jezelf.' Na haar nog voor een laatste maal gekust te hebben, verliet hij de tent.