Tent van Nathan en Leona

-

Leona zat met met Brayden in haar armen tegen de achterkant van het bed aan. Hij had net gedronken en was daarna in slaap gedommeld. Bang om hem wakker te maken, was Leona maar even blijven zitten. Ze kon zelf ook wel wat rust gebruiken na de afgelopen paar dagen. Ondanks dat ze zelf weer op de been was, merkte ze nog steeds dat ze moeër was dan normaal en nadat ze gisteren kwamen vertellen dat haar vader de strijd niet had overleefd, was ze al helemaal een wrak. Gelukkig kon Brayden nog steeds een glimlach op haar gezicht toveren, ondanks alles. Met een zucht kwam ze toch maar overeind en legde ze haar zoon voorzichtig in zijn wiegje.

Nathan kwam de tent binnen en zag al snel zijn vrouw en zoon. Hij ging naast haar staan bij de wieg en streelde voorzichtig over Braydens donkere haren heen, terwijl hij zijn andere arm om zijn vrouw heen sloeg. Volgens Iwone was het een wonder dat ze de ziekte had overleefd. 'Leona, kom even bij me zitten,' zei hij na een tijdje, waarna hij plaats nam op bed en op haar wachtte. Toen ze eenmaal zat, schraapte hij zijn keel en keek hij haar een tikkeltje onzeker aan. 'Ik- Voor de strijd zat ik er al aan te denken, maar nu weet ik het zeker. Ik heb besloten dat ik aftreed als leider van mijn leger.' Hij keek haar twijfelachtig aan en streek zacht door haar haren heen. 'En dat betekent ook dat ik er niet meer wil leven. Ik wil met jou en Brayden ergens gaan wonen. Een rustig en stabiel leven voor Brayden opbouwen. Een veilige plek waar hij kan opgroeien.'

Leona keek met een klein glimlachje op toen ze Nathan de tent binnen zag komen en ging naast hem op het bed zitten. Zijn woorden verbaasde haar niet, ze had al een tijdje gemerkt dat hij hier niet helemaal meer op zijn plek zat, maar ze had het nooit willen zeggen. Wat dat betreft was hij altijd erg koppig geweest en daarbij had Leona ook niet het fut gehad om er met hem over in discussie te gaan. 'Ik ben blij dat je die keuze hebt gemaakt.' zei ze en drukte haar lippen kort op die van hem. Het had niet lang geduurd voordat Leona zich had gerealiseerd dat dit geen plek was om een kind op te voeden en het idee dat Nathan afstand zou doen van zijn titel en een rustigere plek wilde vinden om te gaan leven, stelde haar erg gerust. 'Ik denk dat dat een heel goed idee is, voor ons en voor Brayden.'

Nathan drukte teder een kus terug op haar lippen en streelde langs haar wang. 'Het is inderdaad een goed idee,' herhaalde hij, waarna hij haar gepijnigd aan keek. 'Maar het doet zoveel pijn om het ook werkelijk te doen. Het leger was ooit mijn hele leven. En om mijn verantwoordelijkheid over te dragen aan iemand anders...' Het scheelde dat hij Marcus zo goed kende en hem met al zijn wezen vertrouwde. Toch zou hij het allemaal missen: de macht, het aanzien en de spanning. 'Het huis van mijn ouders staat leeg. Misschien kunnen we daar wel iets starten?' stelde hij voor, waarna hij haar aan keek en voorzichtig glimlachte. 'Dan zijn we ook dichtbij het vaste kamp, zodat we eens in de zoveel tijd kunnen bezoeken.'

'Dat je de verantwoordelijkheid overgeeft, betekent niet dat je je helemaal af hoeft te zonderen van het leger. Ik weet zeker dat Marcus je er nog best bij betrekt als je dat zelf wilt.' Nathan kende Marcus zo goed dat de overdracht vast een stuk makkelijker was dan als Nathan de man niet of nauwelijks had gekend. 'Misschien kunnen we je vader in huis nemen, als jij dat zou willen- en hij natuurlijk ook.' opperde ze en glimlachte eveneens. 'Daar kunnen we wel iets moois van maken, iets moois voor een gezin, misschien nog wel een kindje erbij- op zijn tijd natuurlijk.' Leona drukte haar lippen wederom kort op die van hem en legde haar hoofd tegen zijn schouder aan.

Nathan zuchtte en knikte vervolgens. Hij wist dat Marcus hem natuurlijk erbij wou betrekken, maar dat zou niet eerlijk voor zijn vriend zijn. Hij had nu de kans om zich te bewijzen als leider van het kamp. Het stokje moest nu eens compleet overgedragen worden. 'Ik zou het heel fijn vinden om mijn vader in huis te nemen,' zei hij opgelucht, waarna hij zijn hoofd op haar schouder legde. Liefdevol drukte hij een kus in haar nek en keek hij naar hun zoon. 'Misschien wel meer kinderen, inderdaad,' glimlachte hij breed, waarna hij haar aan keek en vervolgend teder kuste. Ze was alles waar hij ooit van had durven dromen. Meer zelfs. 'We kunnen zelfs het huis verbouwen, groter maken, paarden nemen, een boerderij starten.'

'En een hond.' voegde Leona er lachend aantoe. In de bossen achter het kasteel in het zuiden had altijd een zwerfhond gelopen. Ze mocht hem nooit meer naar binnen nemen, maar altijd als Leona naar buiten mocht, nam ze wat te eten voor hem mee en als ze hem tegen kwam, voerde ze hem dat. Op een gegeven moment had ze hem nooit meer gezien en was ze er vanuit gegaan dat hij was gestorven. 'Gewoon een rustig leventje.' Het was wel iets wat ze voor zich zag, gewoon ergens settelen waar Brayden rustig kon opgroeien, zonder al die verandering steeds.

'Ik wist niet dat jij een hondenmens was,' lachte hij verrast na haar woorden, waarna hij van het bed op stond en Brayden uit zijn wieg pakte. Hij was namelijk begonnen met huilen en had dus vast honger. Of hij wilde gewoon een beetje aandacht. 'Ik geef je wel even aan je moeder,' grinnikte hij, waarna hij zijn zoon over gaf aan Leona. Ondanks dat hij gek was op Brayden was hij nog niet zo handig in al die baby dingen, zoals verschonen. Dat was nog het ergste. Hij wist niet hoe Henry het deed. 'Leona, ik- ik vind het heel erg wat er met je vader is gebeurd,' zei hij zacht. Het nieuws was gisteren gekomen en vanaf dat moment was Leona bijna niet meer aanspreekbaar geweest.

Leona nam Brayden over van Nathan en legde hem aan haar borst, waar hij gulzig uit begon te drinken. Ze keek met een klein glimlachje naar haar zoon, maar deze verdween al snel toen Nathan over haar vader begon. Ze was blij dat hij Brayden nog had kunnen zien voor de strijd, dat zij haar vader nog had kunnen zien. Kort knikte ze en wendde haar blik af. Ze probeerde er zo min mogelijk aan te denken, dat was het makkelijkste, maar dat maakte momenten als deze enkel moeilijker. 'Hij heeft zichzelf opgeofferd voor Henry...' zei ze zachtjes en slikte de tranen weg om weer naar haar zoon te kijken. Ze was haar moeder nog niet onder ogen gekomen, puur omdat ze dat verdriet op dit moment niet aan kon. 'Hij is gegaan als een echte Rabbion.'

Nathan knikte instemmend op haar woorden. Edmund was inderdaad erg heldhaftig tot zijn einde gekomen. Hij wist nog goed hoe zijn moeder vaak verhalen over haar en Edmunds vriendschap vertelde. 'Ik heb trouwens net goed nieuws gehoord. Henry is wakker geworden en het gaat goed met hem.' Het was erger geweest als Edmunds dood voor niets was geweest en Henry was overleden. Dan was de hele strijd nutteloos geweest. Zacht drukte hij een kus op Braydens en vervolgens op de lippen van Leona. 'Ik denk dat het goed is om zo snel mogelijk met Marcus over de functies te praten. Ik wil dat hij binnen een week al mijn taken en titels heeft overgenomen.' Hij stond op en streek zijn mantel glad. 'Ik zorg ervoor dat ik er vanavond weer vroeg ben. Rust nog wat uit en probeer anders nog je moeder te bezoeken.' Met die woorden verliet hij de tent.