Een Strand

-

Marcus liep puffend het zand door door de duinen richting de plek die Eileen had uitgezocht met de kinderen. Onder beide armen droeg hij de manden die ze mee hadden genomen op de paarden. Hij had Hakeem alvast vooruit gestuurd met een kruik water en een kleed zodat ze daar vast konden zitten terwijl hij de paarden vast zette bij de kleine herberg die ze tegen waren gekomen. Daar konden ze tenminste grazen op een stuk gras en hoefde Marcus zich niet constant zorgen te maken hoe ze dan wel niet terug zouden gaan als hun paarden er óf vandoor gingen óf gestolen werden. Het was echter maar één van de zorgen die hij had gehad over het uitstapje en dus liep hij nog altijd met een diepe frons naar zijn gezin die hij in de verte kon zien. Zijn hoofd zat bij ieder detail dat hem verontruste omdat ze er misschien niet goed genoeg over na hadden gedacht. Wat als er iets gebeurde in het kamp en hij met spoed terug moest? Kon Eileen Naevia en de kinderen dan mee krijgen? Hij was gewend om iedere mogelijke situatie te zien en er een oplossing voor te verzinnen, maar hoe goed hem dat afging in het leger, des te slechter dacht hij het in handen te hebben als hij met zijn gezin was. Zuchtend liep hij verder, maar ondanks zijn gezwoeg om door het zachte zand te geraken voelde Marcus zich vanzelf lichter toen hij dichterbij kwam. Zijn beide zoons kwamen hem toegesneld met stralende gezichten om de spullen van hem over te nemen en toen hij eindelijk bij het kleed stond liet Erin hem trots haar al erg grote schelpenverzameling zien. Glimlachend knielde hij neer bij de twee vrouwen. 'Ik heb de herbergier gevraagd of er niet toevallig plek is voor ons vannacht,' vertelde hij hen zacht zonder de kinderen al enthousiast te maken. 'Wellicht kunnen we er een tweedaagse trip van maken,' stelde hij voor. Zijn zorgen en aarzelingen waren zo snel opgeklaard toen hij de blije gezichtjes had gezien, de glinsterende ogen van Eileen en de glimlach die Naevia droeg.

Naevia had met haar ene arm om Eileens nek geslagen en een kruk onder haar andere arm zich langzaam verplaatst door het zand heen. Het ging niet erg snel, maar ze hadden gelukkig geen haast. Het kamp wist dat ze enkele dagen weg zouden zijn. De kinderen waren ondertussen al druk bezig om een gezellig plekje in het zand te maken en dat vooruitzicht liet Naevia niet opgeven in het diepe, zware zand. Toen ze eenmaal het kleed had bereikt en er op plaats had genomen, keek ze gelukzalig toe hoe de kinderen richting hun vader renden. Ze zag tegelijkertijd de bezorgde frons op Marcus' gezicht die ze zo goed kende gelukkig al snel verdwijnen toen Hakeem en Esra hem eenmaal hadden bereikt. Ze wilde niet dat hun uitje zwaarmoedig zou worden. Dat was het al genoeg in het kamp. Daarom had ze het voorstel van Eileen om eens naar het strand te gaan met beide armen vast gepakt. Ze konden het mooi koppelen aan Hakeem die de mooie leeftijd van twaalf jaar had bereikt. 'Bij de Goden, ik hoop dat ze plek hebben. Kijk hoe de kinderen aan het genieten zijn,' glimlachte ze stralend, terwijl ze haar armen om haar vriend heen sloeg en een zachte kus op zijn wenkbrauw drukte. Ze hoopte dat hij zich niet teveel zorgen zou maken. 'En anders sturen we Eileen er gewoon op af. Heb jij niet nog wat goede openingszinnen voor herbergiers?' plaagde ze haar vriendin.

Eileen nam met een verheugde blik de zoute zeelucht in zich op. Ze vond het moeilijk uit te drukken wat die geur met haar deed, maar de herinneringen die het mee bracht waren in ieder geval bitterzoet. Het rook zoals Tyrosh en ook al was haar leven daar al weer even achter de rug, ze dacht er nog vaak aan terug. Echter was het niet met eenzelfde wrok als jaren geleden. Vooral niet als ze nu naar de lachende kinderen keek terwijl ze Naevia hielp te gaan zitten op het kleed. Ze was ontzettend blij dat ze haar vrienden zo ver had gekregen om eens het kamp uit te gaan voor een uitstapje. Nu ze zelf niet meer al haar dagen in het kamp spendeerde zag ze pas echt goed hoe de sfeer in het kamp bepalend kon zijn voor de sfeer in het gezin van Naevia en Marcus en de relaties die ze hadden samen. Bovendien was het geweldig om eens een andere omgeving met de kinderen te kunnen delen. Eileen vond het heerlijk hoe Erin met de jongens nieuwe plekken kon ontdekken. Lachend keek ze naar Marcus en Naevia en knikte. 'Als het nodig is weet ik nog wel wat manieren om een herbergier te paaien,' giechelde ze. 'En anders is er nog de herberg iets meer naar het Oosten waar zeker plek is.' Hierbij keek ze kort naar Marcus. Toen ze haar vrienden had willen overtuigen had ze vooral de legerleider met goed uitgedachte plannen moeten overreden. Ze glimlachte vervolgens weer even breed toen Erin haar schelpen kwam laten zien en nam haar op haar schoot. 'Misschien kunnen we er thuis wel een ketting van maken om op te hangen in de tent van je oom en tante!' stelde ze enthousiast voor.

Naevia glimlachte door de uitwisseling van woorden tussen Eileen en haar dochter. Het was mooi om te zien hoe sterk hun band was. Het aanzicht van de twee krullenbollen kon Naevia altijd beter later voelen, zelfs tijdens de moeilijkste momenten. Ondertussen was haar blik ook afgedreven naar de zee en hoe haar zoons voorzichtig hun tenen in het water staken. Ondanks dat het al jaren geleden was, kon ze het zich nog goed herinneren hoe de jongens voor het eerst de zee zagen. Het had Marcus en haar alle moeite gekost om de jongens van het strand af te krijgen en de rest van de weg hadden Hakeem en Esra alleen maar zitten snikken op hun paarden. Ze hadden het prachtig gevonden. Erin was toen nog maar een baby. 'We zouden dit inderdaad vaker moeten doen,' zei ze uiteindelijk zacht. Het had Eileen heel wat argumenten gekost om haar en Marcus te overtuigen dat ze best één of twee dagen weg konden zijn uit het kamp. Naevia had het onbekende doen achteruit deinzen, terwijl Marcus zich weer zorgen maakten over wat er in het kamp afspeelde als hij weg was. Die zorgen leken echter maar klein te zijn toen ze zich beseften hoe goed het zou zijn voor de kinderen. En ze had zelf niet beseft hoe erg ze de zee had gemist. Met stralende ogen keek ze haar vriend aan. 'Zou jij mij zometeen kunnen helpen om het water in te komen?'

Marcus was blij te horen dat de twee vrouwen het ook een goed idee vonden. Zo zouden ze er een volle dag aan het strand van kunnen maken als ze enkel de duinen hoefden te doorkruisen om hun slaapplek te bereiken. Hij glimlachte naar Eileen en knikte dankbaar. Soms kwam ze wel eens naar hem toe met een spontaan idee en dan voelde hij zich als de boeman terwijl hij ieder detail in twijfel trok. Maar deze keer was ze geheel voorbereid naar hem toegekomen. Marcus legde een arm om de schouders van Naevia terwijl hij de kleine Erin met haar moeder bekeek. Bij de vraag van zijn vriendin keek hij verrast naar haar en knikte meteen. 'Natuurlijk. Aan de jongens te zien is het heerlijk daar.' Ze waren nu al een stuk verder het water in dan eerder dus erg koud zou het vast niet zijn. Glimlachend kuste hij het oplevende gelaat van Naevia. Behalve dat het uitstapje de kinderen goed zou doen hoopte hij ook dat het zijn partner eens wat verlichting zou geven. Ze verdiende een dag vrij van zorgen en hopelijk vrij van pijn. Marcus zou zich de zorgen maar op zich nemen en Eileen zou wel helpen om de pijn te verlichten.

Naevia leunde tevreden tegen haar vriend aan na zijn antwoord op haar vraag en keek naar de rustige zee. Ze hadden een mooie dag gekozen om naar het strand te gaan. Eileen had speciaal rondgevraagd in de omgeving rond Tyrosh over het weer van de komende weken. 'Let jij er op dat de jongens niet te diep gaan?' zei ze nog zacht tegen Marcus, voordat ze de manden er bij pakte en deze geduldig begon uit te pakken. De kinderen zouden zo vast bulken van de honger. Daarnaast kon ze zelf ook wel wat suiker gebruiken. 'Hoe bevalt het eigenlijk in de herberg?' vroeg ze Eileen geïnteresseerd. Ondanks dat ze samen hadden gereisd, was ze er niet aan toegekomen om haar vriendin te vragen over haar leven in de herberg. Zelf was ze er enkele keren geweest en zelfs enkele nachten geslapen. Als Marcus er niets was, vond ze het veel te eenzaam in het kamp om alleen te zijn. 'En hoe vindt Erin het? Hebben jullie nog een brief van Ren gehad?' Het was erg wennen voor haar geweest om niet meer Eileen constant bij haar te hebben in het kamp. Ze miste haar vriendin gigantisch, maar dat had ze tot nu toe nog niet uitgesproken.

Eileen zag Marcus knikken als antwoord op de vraag van Naevia en liet haar ogen ook zo af en toe afdwalen naar het water. Ze hielp haar vriendin met het uitpakken van de manden en plaatste het zorgvuldig op het kleed. Ze had wat zoetigheden klaargemaakt met de kokkin in de herberg. Ze was geen ster, maar ze vond het verrassend leuk te helpen in de keuken. Het deed haar bovendien aan haar ouder vriend Wren denken. 'Oh, het is erg fijn,' glimlachte Eileen. Voor enkele lentes had ze afwisselend in de herberg en in het kamp gewerkt en voornamelijk in haar tent naast Naevia en Marcus geslapen. Ze had niet graag het leven in het kamp plots om willen ruilen voor iets nieuw, om zelf te wennen en om Erin een rustigere verandering te geven. Bovendien had ze willen helpen met het zoeken naar vervanging in het kamp. Nu had ze de stap echter eindelijk gezet toen de herbergier had verteld dat hij nu het hele jaar open zou zijn en haar graag meer verantwoordelijkheden wilde geven. 'Het is stil in vergelijking met het kamp als er weinig gasten zijn, maar enkele weken terug was het zo vol! Erin probeerde met iedereen te kletsen,' giechelde ze en warde door de donkere krullen van haar dochter. 'Maar we vinden het heel jammer dat we niet meer eventjes bij onze buren kunnen gaan kijken, niet Erin?' Eileen en Erin konden wandelend of te paard zo in het kamp raken, maar het was erg anders. Ze merkte dat haar dochter haar speelmaatjes miste. Ze merkte dat ze haar vrienden ook miste. 'En we hebben papa uitgenodigd te komen kijken, maar helaas heeft hij nog niet gereageerd.' Even verdween de glimlach van haar gezicht en voelde ze al snel een geruststellend kneepje in haar arm van Marcus. 'Het is vast druk in het Westen nu er weer eens besprekingen met Quandaï zijn,' probeerde hij haar gerust te stellen. Eileen knikte langzaam en glimlachte naar Erin die overeind krabbelde om naar Hakeem en Esra te wandelen. 'Heeft iemand onze tent al ingenomen? Misschien moet je Andrea vragen of ze niet wil wisselen. Ze praat altijd graag met de jongens en als kok kan ze vast zo nu en dan wat lekkere restjes voor je meenemen.'

Naevia trok een wenkbrauw op en sloeg haar armen over elkaar heen. Het was maar goed dat Marcus wat geruststellende woorden over de vader van Erin sprak, want ze had zelf een hoop over die man te zeggen en níets ervan was positief. 'Reken er maar niet op,' zei Naevia enkel onder haar adem, waarna ze weer verder ging met uitpakken. Als ze die man ooit eens tegen zou komen... Al snel voelde ze ook een zacht kneepje van haar vriend, al wist ze niet of het instemmend of waarschuwend bedoeld was. 'Ik zal de tent nooit aan iemand anders gaan geven,' mompelde ze uiteindelijk verder. 'Ik hou niet van drukke buren én ik wil niet dat ze het ziet als excuus om steeds bij ons binnen te komen wandelen. En straks zie jij het nog als reden om niet meer terug te komen.' Ze mocht de kokkin best, maar het leek alsof Marcus en de kinderen ook erg gesteld op haar waren en dat zag Naevia toch echt wat minder zitten. 'Maar ik ben heel erg blij dat je het zo naar je zin hebt,' zei ze uiteindelijk oprecht. Ze wist best dat ze aan het mopperen was en dat ze dat niet moest doen. 'En dat Erin genoeg maatjes heeft om mee te praten.'

Marcus was altijd tevreden als Eileen zonder al te veel twijfels over Erin's vader kon spreken. Soms hield ze zich er weken stil over. Des te vervelender vond hij het als Naevia het negatieve uit de situatie haalde. Ze hadden beiden geen goede woorden over Ren en hoe hij de relatie met Eileen aan pakte, maar dat zou hun vriendin niet helpen. Hij zag het geraakte gezicht van de vrouw tegenover hen en streek met zijn vingers langs Naevia's schouder om er vervolgens zacht een kneepje in te geven. Eileen was vrij duidelijk geweest dat ze wilde proberen Ren in het leven van Erin te houden en dat betekende dat hij en Naevia dat moesten steunen. Hij zou ontmoetingen met de adviseur van de koning dan ook maar passief agressief moeten laten blijven wilde hij én een goede legerleider én een goede vriend zijn. Kort keek hij opzij naar zijn partner en liet zijn blik terug naar Eileen glijden. 'Er is geen haast om de tent op te vullen. Nu we net hebben uitgebreid zijn er genoeg tenten. Dus we laten hem gewoon nog leeg zodat je een plek hebt om te verblijven als je eens op bezoek komt. Of-' Hierbij glimlachte hij als vanzelf. 'Of we kunnen Hakeem langzaam zij eigen plekje geven. Ik dacht dat het misschien een goede manier is om hem wat verantwoordelijkheid te geven nu hij 12 is geworden. Een eigen tent, hem zelf netjes houden, een goede ruimte om te studeren.' Hij had aan het gezicht van Eileen gezien dat ze tegen wilde stribbelen tegen het idee dat de plek helemaal vrij werd gelaten voor haar en dat Naevia er niet open voor stond de tent aan iemand anders toe te wijzen, maar na zijn voorstel leek ze een stuk meer opgewonden. 'Wat leuk! Dan kan Esra slaappartijtjes bij zijn broer houden! En als hij liever bij zijn ouders slaapt kan dat zo ook nog gemakkelijk.' Een tent voor een twaalfjarige jongen alleen klonk heel wat in Eileen's oren, maar hij zou niet echt alleen zijn.

Naevia voelde hoe haar interesse gewekt was door het idee van Marcus. Het was wellicht inderdaad een goed idee voor Hakeem om zijn eigen plekje te hebben in het kamp. Het was natuurlijk ook niets voor hem om nog steeds in dezelfde ruimte te slapen als zijn broer en ook nog eens precies naast zijn ouders. Daarnaast wilde ze Hakeem nog wel dicht bij haar hebben: het was een erg zachte en vooral lieve jongen. Het zou haar dus ook niets verbazen als hij in eerste instantie wat twijfelachtig zou zijn bij het idee van zijn eigen tent. 'Dat is helemaal geen gek idee,' stemde ze met Marcus in, waarna ze hem en Eileen beiden een brede glimlach schonk. Vervolgens boog ze voorover en pakte ze Eileens hand vast. 'Het spijt me als ik fel doe over die tent. Het is gewoon-' Ze fronste en wreef zacht met haar duim over die van haar vriendin. 'De tent geeft zoveel mooie herinneringen. Ik kan dat niet zomaar loslaten.' Ze had al moeite genoeg gehad om Eileen langzaam los te laten. Naevia's wereld was de laatste jaren zo klein geworden dat ze maar slecht tegen veranderingen kon. En al helemaal als het ging om twee van de belangrijkste mensen in dat kleine wereldje. 'En dan kan Marcus mooi bij zijn zoon blijven slapen als ik weer eens gek van deze man word,' grapte ze, nadat ze weer tegen hem aan was gaan leunen en voorzichtig één van zijn plukken haar om haar vingers wond.

Eileen was erg blij te horen dat er tenminste iets zou gebeuren met haar lege tent. Bovendien dacht ze dat Hakeem goed een plek voor zichzelf kon gebruiken. Het was moeilijk privacy te vinden in een tentenkamp. Dat had ze zelf maar al te goed ondervonden. Ondanks dat ze zich zo graag met anderen omringde had ze soms plots dringend een plek voor haar alleen nodig, iets waar ze altijd al behoefte aan had gehad, maar niet altijd de luxe had om te hebben. Eileen glimlachte geruststellend naar Naevia en wuifde haar verontschuldiging weg. 'Ik begrijp het. Het doet mij ook veel goeds die plek te zien, maar als ie leeg staat voelt het nog zo veel erger. Dan voel ik me nog zo veel meer afwezig,' deelde ze eerlijk met haar vriendin. Vervolgens moest ze lachen en knikte instemmend. 'Inderdaad, dan hoeft hij tenminste niet een plek in één van de barakken te vinden.' Marcus uitdrukking veranderde van een glimlach in een verontwaardigde frons. Hij zuchtte en rolde met zijn ogen, maar lachte met de vrouwen mee. Ze wisten allemaal dat het inderdaad wel goed zou zijn als er soms wat ruimte tussen hem en zijn partner gemaakt kon worden. Hij drukte een kus op Naevia's vrije hand en keek naar de zee waar de kinderen druk in de weer waren. 'Zullen we maar eens gaan kijken wat ze daar aan het doen zijn voor ze met een levende kwal hierheen komen?' grinnikte hij. Vooral Erin en Esra konden samen nogal eens in vreemde en vooral smerige situaties terecht komen.

'Laten we dat inderdaad maar doen,' glimlachte Naevia instemmend, terwijl ze ook keek naar de kinderen die in de zee aan het spelen waren. Het was inderdaad zo dat vooral de combinatie van de twee kleinste nogal eens rommelig kon uit pakken. Dat was waarom ze ook extra kleding hadden ingepakt. Gelukkig eindigde het spelen van de drie kinderen nooit met tranen: daar waren Hakeem, Esra en Erin veel te hecht voor. Ze sloeg haar armen om Marcus' nek heen en liet zich zo overeind trekken. Vervolgens kon ze met zijn hulp bij de waterrand komen en liet ze haar ene voet in het water komen. 'Het is inderdaad helemaal niet koud,' merkte ze verrukt op, terwijl ze plaats nam in het zand en zo toe keek hoe het water over haar been heen stroomde. Daarna keek ze weer op naar de kinderen. Esra en Hakeem hadden allebei al vroeg in het stroompje naast het kamp leren zwemmen. Echter was de stroming daar minimaal en heel anders dan in de zee. Ze wist niet of het wel veilig was voor de kinderen om echt een duik te nemen.

Marcus moest lachen toen Eileen voorstelde dat Erin en Esra in staat zouden zijn een kwal te komen laten zien. Hij herinnerde zich nog erg goed de keer dat ze een pad hadden gevonden en die drie dagen lang verborgen hadden weten te houden voor hun ouders. Helaas had de pad het niet lang volgehouden in de kist en hadden de twee huilend toe moeten geven wat hun plan was geweest. Niemand was erg verbaasd geweest. De vele dieren die ze ooit gevangen hadden die hij zich nog kon herinneren gingen van kleine insecten zoals pissebedden tot een vogel die iets mankeerde aan een vleugel. Grinnikend aan de herinneringen hielp hij Naevia overeind en nam haar mee naar de branding. Hij had haar kruk voor haar meegenomen en in haar bereik gelegd zodat ze overeind kon komen wanneer ze dat wilde en liep zelf op de kleine Erin af om water naar haar te spatten. Verder in het water zag hij Eileen met de jongens over de golven heen springen. Ze telde ieder keer zo hard ze konden af en sprongen hoog genoeg, maar werden natuurlijk al snel nat. Eileen stuurde de jongens aan het water uit te gaan en hun kleding uit te trekken zodat ze echt een duik konden nemen. Ze bracht de hoopjes kleding naar Naevia en drukte vol enthousiasme een kus op haar wang. Ze voelde zich als een 12-jarige zo opgewonden maakte de zee haar. 'Pas je op Erin? Dan kunnen Marcus en ik de jongens mee het water in nemen.' Haar dochter was al naar haar tante toegekomen en begon met een serieuze blik zandtaartjes te maken. 'Chocolade of aardbei voor mevrouw?' Hoorde Eileen haar met een grijns vragen.

Naevia keek stralend toe hoe iedereen het water in liep. Ze vond het geen probleem om aan de zijkant te zitten en alles te kunnen bekijken. Ze had de laatste jaren erg goed geleerd om te genieten van andermans blijdschap. Toen Eileen naar haar toe kwam, drukte ze ook een stevige kus op haar wang en woelde ze kort door haar krullen heen, waar nu al de druppels zeewater uit vielen. 'Pas goed op jezelf en op de mannen,' riep ze nog achter haar aan, waarna ze lachend wat meer naar Erin op schoof. Het was aandoenlijk om te zien hoe ze zo serieus te werk ging in het zand. Ze had altijd graag een dochter gewild, vooral nadat het toch was gelukt om kinderen te krijgen, maar haar gezondheid had het niet toegelaten. Toch voelde Erin altijd wel stiekem ook een beetje als haar dochter, net zoals de jongens vast ook als zoons voor Eileen voelde. Dat ging als vanzelf als je zo hecht met elkaar om ging. 'Chocolade én aardbei, dametje,' glimlachte ze, 'ik wil alleen het beste van het beste. Maar dat gaat lukken, want jij maakt altijd de allerlekkerste taartjes in de herberg!' Ze knuffelde het kleine meisje en keek vervolgens weer naar het water, waar ze Eileen en Marcus duidelijk kon zien en vervolgens ook de twee kleine kopjes van Hakeem en Esra die net boven het water uit staken. 'Over paar jaar zwem je daar ook, Erin,' zei ze dromerig.

Eileen stak nog een duim naar haar vriendin op en rende toen snel terug in het water om Marcus die al met zijn zoons in het water lag te vergezellen. Ze hoopte dat ze Erin snel nog meer zwemlessen kon geven zodat zij ook kon genieten van het water zoals ze zelf zo graag deed. Als ze Hakeem en Esra zo vrolijk in de weer zag, wenste ze dat ook voor Erin. Over het algemeen stelde het haar gerust om al gezien te hebben hoe de jongens van Naevia en Marcus aan het opgroeien waren, zodat ze die kennis kon gebruiken voor de opvoeding van Erin. Vooral met Hakeem had ze voor het eerst kennis gemaakt met het zorgen voor een kind en dat had haar net dat extra duwtje gegeven om een beslissing te maken toen ze zelf zwanger bleek te zijn zoveel jaren later. Ze schudde die gedachten van zich af toen Esra naar haar toe kwam en met een lach nam ze hem op haar rug zodat ze samen konden zwemmen. 'Ken je mijn vriend Wren nog? Die is nu op zee. Dus als je nu verdwaalt in het water kom je hem misschien wel tegen!' grapte ze tegen Esra. Ze dacht maar al te graag aan haar oude vriend en al zijn avonturen. 'Of wellicht vindt een meermin je wel en brengt je naar haar stad onder water.' Ze waren dichter naar Marcus en Hakeem gezwommen die dollend het water door gingen. Marcus werd met een brede lach achterna gezeten door zijn oudste zoon die hem steeds maar net niet te pakken kreeg tot hij plots stil hield. Hij hief de jongen op zijn schouders met enige moeite. Hij had sinds de vorige lente zo'n groeispurt door gemaakt dat zijn slungelige lichaam flink boven hem uit torende. Zo liep hij terug het droge op richting Naevia. 'Bij de Moeder wat wordt onze zoon groot,' grinnikte Marcus terwijl hij Hakeem met beide voeten op de grond zette. 'En je vader wordt oud,' verzuchtte hij vervolgens om bij Naevia te gaan zitten.

Naevia was samen met Erin al ver met het maken van een zandkasteel, toen Marcus met hun oudste zoon op zijn schouders het water uit kwam lopen. 'Hij groeit al tijden als kool! Hij heeft mij vorige lente al ingehaald,' glimlachte ze, terwijl ze een deken pakte en deze over de schouders van haar zoon legde. 'En straks gaat dat ook nog gebeuren met Esra en Erin. Dan mogen zij mij in het vervolg helpen met lopen, als deze oude man dat niet meer kan.' Bij die woorden legde ze ook lachend een deken om haar vriend heen en drukte ze een liefdevolle kus op zijn lippen. Ze werden alle drie ouder, dat was in een hoop dingen te zien. Op hetzelfde moment zag ze ook Esra en Eileen het water uit komen lopen. Esra kwam al babbelend over meerminnen en piraten naar haar toe lopen, waardoor ze een vragende wenkbrauw naar haar vriendin op trok. Esra vond het altijd heerlijk om mooie verhalen te horen en Eileen wilde ze maar al te graag vertellen. 'Ik vind jullie allemaal maar stoer dat jullie zo diep gaan!'

'Dan mogen ze nog wel meer doen hoor,' grinnikte Marcus. 'Ik heb zo al wat ideeën, zoals de was ophangen, onder de bedden schoonmaken.' Hij gaf Hakeem lachend een stootje en trok de deken die hij van Naevia kreeg om zich heen. Hij kuste haar terug en legde een hand op haar bovenbeen. 'Zullen we de verrassing nu met hem delen?' vroeg Marcus zacht. Eerlijk gezegd kon hij het soms nog maar amper geloven dat hij twee zoons had en dat Hakeem inmiddels al twaalf lentes telde. De tijd was zo ontzettend snel gegaan en nu had hij een zoon die langzaam een echte jongeman aan het worden was. Bovendien was hij nu al zo een zachte en aardige jongen met een flink stel hersens, dat hij erg uitkeek naar wat voor persoon Hakeem zou zijn als volwassene. Hij zou een geweldige aanwinst voor het kamp zijn. Toen hij zijn zoon over de verrassing wilde vertellen kwamen Eileen en Esra aan lopen. Eileen zag de blik van Naevia en glimlachte met een schuldige blik. Ze vond het heerlijk om de fantasie van de kinderen op gang te helpen en waar Hakeem misschien meer een dromer in stilte was geweest, deelde Esra al zijn ideeën met haar. 'Esra was echt een kei! Ik weet zeker dat hij over een jaar net zo goed kan zwemmen als zijn grote broer.' Ze wikkelde hem in een deken en wond er ook eentje om haar eigen schouders om vervolgens bij het zandkasteel plaats te nemen. Erin kwam haar blij vertellen over haar meesterwerk. 'En papa woont hier,' sloot ze haar uitleg tevreden af.

'Als we niet oppassen, dan zwemmen deze drie over paar jaar samen naar Quandaï toe,' lachte ze naar Eileen. Vervolgens glimlachte ze naar Marcus en knikte ze kort, om zich zo naar de groep te wenden. 'Hakeem, kom eens bij mij en je vader zitten,' gebaarde ze haar oudste zoon, waarna ook Eileen, Erin en Esra plaats namen. De kinderen hadden vast door dat er iets belangrijks aan het gebeuren was. 'Deze dag is natuurlijk speciaal voor een belangrijke gebeurtenis. Je bent gisteren twaalf jaar oud geworden en jouw vader en ik vinden dat het hoog tijd is dat jij wat meer vrijheid van ons in het kamp krijgt.' Ze zag de nerveuze blik in de ogen van haar zoon: net zoals zijzelf hield hij er niet van om in het middelpunt van de belangstelling te staan. Dus pakte ze zijn handen vast en kneep er zachtjes in. 'We vinden dat je groot genoeg bent om jouw eigen tent te hebben. Je mag dus voortaan verblijven in de oude tent van Eileen en Erin.' Voordat hij kon reageren, had ze zijn gezicht al haar handen gegrepen en drukte ze zo enkele liefdevolle kussen op zijn wangen. Zo konden de andere in elk geval zien dat ze het best lastig vond om zo haar zoon meer vrijheid te geven. 'Maar je mag altijd weer terugkomen naar je ouders als je dat wilt!'

'Bij de Goden, ik hoop het niet!' grinnikte Eileen. Ze had Marcus er al vaak over gehoord dat hij zijn kinderen graag zijn geboorteland wilde laten zien. Het maakte haar nerveus te bedenken dat de jongens enkele maanden weg zouden zijn van het kamp, stel de reis zou echt gebeuren. Ze werd des te nerveuzer als ze er aan dacht dat Ren hetzelfde idee had en Erin mee wilde nemen naar de Zomereilanden. Hij had het plots genoemd toen ze de laatste keer op bezoek waren geweest. Het had haar aardig laten schrikken en ze wist nog altijd niet of hij dat wel door had. Met een glimlach luisterde ze naar haar vriendin en klapte enthousiast haar handen samen toen de verrassing uitgesproken was. 'En je moet beloven dat Erin en ik wel mogen blijven logeren als we op bezoek komen,' voegde ze er aan toen. Marcus keek nieuwsgierig toe hoe Hakeem het idee van een eigen tent op nam. Echter kon hij maar weinig lezen van het gezicht van zijn zoon. Het was echter Esra die een intensere reactie had op het nieuws. De pruillip die hij op zette zou van een kilometer nog te zien zijn. 'En natuurlijk mag je altijd je broertje of je vader of moeder ook in je tent laten logeren. Het is echter dat je ook wat ruimte hebt om je eigen plekje te maken, om het zelf schoon te houden en om er te kunnen studeren of te doen wat je wil.' Hij legde een arm om Esra heen en wreef langs zijn haar. 'En als Esra zo oud is krijgt hij ook een stekje voor hemzelf, maar nu is het nog belangrijk dat hij mama gezelschap houdt.' Marcus kon ook wel begrijpen dat het voor Esra moeilijk zou zijn om straks en Erin en Hakeem niet meer zo direct naast hem te hebben. Maar dat zou voor hem ook een belangrijke les zijn.

'Esra blijft bij ons en gaat nog steeds gigantisch verwend worden, niet waar jongen?' Ze nam haar zoon van Marcus over en nam hem stevig in haar armen. Het zou natuurlijk wennen worden, niet alleen voor Esra, maar ook voor haar, Marcus en Hakeem. Het was hetzelfde geweest met het afscheid van Eileen en Erin, ondanks dat ze zo nu en dan nog in het kamp waren. Toen had elk van hen ook moeite om zich aan te passen aan de nieuwe situatie. 'En je krijgt meer ruimte in jullie hoek van de tent. Voor alle collecties die je hebt!' Ze probeerde haar jongste zoon op te beuren en zag gelukkig in haar ooghoeken Hakeem al steeds enthousiaster tegen zijn vader praten over zijn eigen tent. Vervolgens keek ze naar Eileen en probeerde ze stilletjes met haar ogen te vragen of ze het goed had aangepakt. Eileen en Marcus waren altijd zoveel beter in zulke dingen dan dat zij was. Ze gaf Esra nog een kus op zijn haren en liet hem vervolgens los. 'Misschien moet je Erin maar eens helpen met haar kasteel. Die kan nog een hoop schelpen versiering gebruiken!' Vervolgens schoof ze wat dichter naar haar vriendin toe en zuchtte ze diep. 'Denk je dat Hakeem het leuk vindt?' vroeg ze zacht.

Eileen wist dat deze kleine veranderingen belangrijk waren en zeker grootser aan konden voelen dan ze werkelijk waren. Maar iedereen zou er vast zo gewend aan zijn geraakt. Ze had ook met haar handen in het haar gezeten toen Erin maar niet wilde slapen in hun kleine kamertje in de herberg, maar van de ene op de andere dag was dat ook goed gekomen. Ze wist nog altijd niet waar het nou precies aan had gelegen. Zelf had ze nogal moeten wennen aan de stilte. Ze hadden geen luidruchtige buren of het altijd knisperende vuur van de wacht of het geruis van de tentdoeken. Ze glimlachte naar Erin die verder was gaan bouwen aan haar kasteel en leunde met haar schouder tegen die van Naevia. 'Hij zal het vast nog een beetje spannend vinden, maar ik weet zeker dat hij er ook wel naar uit kijkt een plekje voor hemzelf te hebben. Zonder die twee kleinen,' zei ze grinnikend terwijl ze naar de babbelende Erin en Esra wees. Ze had Hakeem maar vaak genoeg met een boek zich zien verstoppen of met een stuk papier en een veer. 'Vind jij het wel echt fijn?' vroeg Eileen vervolgens. Vanuit haar ooghoeken zag ze Marcus Hakeem een omhelzing geven en een klopje op zijn schouder. 'We gaan zien hoe het is, goed? En als het nou echt niet bevalt dan verzinnen we wel iets anders. Maar een grote jongen zoals jij verdient dit wel hoor.' Hij wreef door het haar van zijn zoon en probeerde nog altijd zijn gezicht te kunnen lezen. Hakeem was er allemaal maar stil over.

Naevia keek ook naar Erin en Esra en moest onbewust glimlachen. Die twee konden er wat van, vooral toen Erin nog in het kamp woonde. De paarden loslaten, kleding stelen, pasteitjes aan de eenden voeren, noem het maar op. Ze hadden het hun drie ouders vaak erg lastig gemaakt. 'Ik denk dat ik er een tijd aan moet gaan wennen,' zei ze zacht en eerlijk. 'Maar ik ben blij dat Esra er nog is. En dat Hakeem ook maar één tent van mij vandaan is... vooral als Marcus weer lang weggaat.' Ze hadden het er nog niet over gehad, maar het was alweer even terug dat Marcus op reis moest. Het zou dan vast niet meer lang duren voordat hij weer zou vertrekken. 'Maar ik maak mij gewoon vaak zorgen over Hakeem. Hij gaat zo weinig om met de kinderen van het kamp...' Ze luisterde ook naar de woorden van haar vriend tegen hun zoon. 'Papa heeft gelijk, Hakeem. Als het je niet bevalt, dan mag je altijd weer terug komen. En dan verzinnen we wel iets anders voor zo'n grote jongen als jij.' Naevia wist dat Marcus liever een andere optie zag zitten, dat Hakeem meer hun tent uit moest en meer zelfstandig moest worden, maar Naevia kon niet anders dan aan hun leventje vast houden. Hakeem was echter zo'n ander kind dan dat Esra en Erin waren en soms baarde dat haar zorgen. Hakeem leek gelukkig steeds enthousiaster te worden over het idee en gaf zijn vader ook een knuffel terug.

Eileen glimlachte toen haar vriendin haar zo eerlijk vertelde dat ze moest gaan wennen. Ze snapte dat heel goed. Haar mondhoeken krulden echter weer omlaag toen Naevia stelde dat Marcus zo weg kon zijn op één van zijn excursies. Ze had hem er al even niet meer over gehoord, maar iedereen wist dat het er dan snel weer aan zat te komen. Ze las het ook op het gezicht van Naevia. 'Nou, misschien kunnen we dan ook wel iets regelen dat jullie in de herberg komen logeren als Marcus op een van zijn lange reizen is.' Het volgende vond ze echter moeilijker om op te reageren. Ze had hetzelfde gedacht, niet wat betreft Hakeem, maar ook Erin. Ondanks dat zij geen problemen had te spelen met wie dan ook in het kamp, hoopte ze toch ook dat hun leven in de herberg haar ook speelmaatjes kon bieden die niet altijd een zwaard droegen of haar verhalen vertelden vol gruwelen. Ze oogde Marcus toen Naevia Hakeem verzekerde dat het nog teruggedraaid kon worden. Marcus hoopte dat het voorstel van zijn vriendin niet nodig zou zijn. Ze hadden soms hele andere ideeën, voornamelijk over het opvoeden van hun oudste zoon. Maar vandaag zou het niet tot één van hun ruzies worden. Marcus streek glimlachend over Hakeem's rug toen hij hem omhelsde en wees toen naar de manden die ze mee hadden genomen. 'Zullen we nou maar eens goed eten? Jullie hebben vast honger zo na het zwemmen, niet?'

Naevia keek verrast en ook opgelucht op na Eileens woorden. Ze zou het heerlijk vinden om in de herberg te kunnen verblijven, al was het maar even, als Marcus weer op pad ging. Ze begon toch de tol te voelen van het leven op één been, het ouder worden én het groter worden van haar kinderen. Ze had het soms allemaal niet meer goed in de hand. En daarnaast was ze in één klap verliefd geworden op de herberg toen Eileen haar zo ver had gekregen om te komen kijken. 'Dat aanbod neem ik heel graag aan,' zei ze glimlachend, maar zacht, zodat Marcus het niet zou horen. Ze wilde hem niet meer reden geven om weer weg te gaan, omdat hij dan zou weten dat Naevia en hun zoons veilig waren. Toen Marcus noemde dat het tijd was om te gaan eten, begonnen de twee jongsten al snel te loeien van genot en kregen ze elk zo hun broodje. Dat hield ze gelukkig wel even rustig. Ze was ondertussen weer naar achteren geleund en lag zo tegen haar vriend aan. Al jaren had ze last van haar rug door haar instabiliteit op haar benen. Gelukkig hoefde ze er niets over tegen haar vrienden te zeggen, ze zouden vast begrijpen wat er aan de hand was. 'Wat zullen we morgen gaan doen? Misschien kunnen we de herberg vragen of ze nog een visser kennen die ons mee het water op kan nemen?' stelde ze enthousiast voor. 'Of we kunnen nog een dagje strand er van maken? Of met de paarden erop uit? Of een langere weg richting het kamp nemen, zodat we langs de kliffen kunnen rijden?'