Een Strand

Tevreden gaf Eileen Naevia een kneepje in haar arm. Ze zou het ontzettend leuk en erg fijn vinden als haar vriendin langs zou komen, zeker als Marcus weg was. Naevia zou het haar nooit laten zeggen of er naar vragen, maar ze hield graag een oogje in het zeil als de vader van de jongens er niet was. Dat ging des te moeilijker nu ze met Erin in de herberg woonde, maar gelukkig begon Hakeem flink de helpende hand te spelen zoals hij eigenlijk als kind ook al had gedaan. Hij was echter slim genoeg en begon veel te snel volwassen zaken te begrijpen. Eileen dacht soms dat hij misschien nog wel meer op zijn moeder lette dan zij en Marcus deden. Misschien had haar vriend daarom ook wel gedacht dat het goed was hem ruimte te geven. Het moest niet als verplichting voelen dat hij voor zijn moeder en broertje ging zorgen. Tenminste, dat vond Eileen, maar daar had ze al eens over gediscussieerd met Marcus die er iets anders over dacht. Marcus deelde aan iedereen wat te eten uit en hielp Erin met haar hapje. Toen ze koppig zelf door wilde eten liet hij haar met een glimlach aan de gang en sloeg zelf twee steunende armen om Naevia heen. 'Nou, een dagje op een boot klinkt erg avontuurlijk. Dat vinden de kinderen vast leuk.' Hij streek met zijn handen over de armen van zijn vriendin en pakte zelf ook wat te eten toen hij Eileen op zag springen. 'Wie gaat er mee schelpen en kwallen zoeken?' Ze kreeg de kinderen altijd wel mee met haar enthousiasme en al snel zaten hij en Naevia met zijn tweetjes. 'Je vindt het wel een goed idee van de tent, hoop ik?' vroeg Marcus haar toen de rust hen omhelsde.

Naevia keek vertederd toe hoe allereerst Marcus Erin probeerde te helpen met eten en hoe vervolgens Eileen zo ver kreeg om alle kinderen mee te krijgen om schelpen te zoeken. Die drie hadden ook genoeg energie voor tien kinderen tezamen. En Eileen trouwens ook. Zelf leunde ze tegen haar vriend aan en at geduldig van het eten dat haar aangegeven was. Ze genoot van de plots ontstane rust en puur het geluid van de zee. 'Ik vind het een heel goed idee, Marcus,' zei ze oprecht. 'Werkelijk. Ik- Ik denk dat het wel wat tijd gaat kosten om eraan te wennen. Voor ons alle vier. En Hakeem heeft het al wat lastiger in het kamp...' Ze draaide zich half om, zodat ze haar vriend aan kon kijken, en streek zacht met haar vingers over zijn wang heen. De ouderdomslijnen stonden op zijn gezicht, net zoals bij haar. Het was moeilijk om te accepteren dat ze beiden ouder werden. 'Wanneer vertrek je weer voor een missie?' vroeg ze zacht en wellicht met wat tegenzin. Ze wilde niet dat hij wegging en al helemaal niet zonder de belofte dat hij heelhuids terug zou komen. 'Hakeem kan heel goed zijn vader gebruiken in deze periode in zijn leven.' Ze keek hem recht aan en wachtte op zijn reactie. Ze hadden vaker deze discussies gevoerd en ze waren niet altijd goed afgelopen. Echter wist ze ook niet goed wanneer ze anders dit kon besproken, vooral niet nu ze allebei kalm en ontspannen waren.

Marcus was erg opgelucht te horen dat zijn partner zo instemde met het idee. Het was niet dat hij geheel gehandeld had zonder haar op de hoogte te stellen, maar met zoiets als dit wilde hij overal zeker van zijn. Bovendien waren er nog zo veel meer gedachten die er achter zaten dan wat ze zojuist met Hakeem hadden gedeeld. 'Natuurlijk, ik denk dat we het ook niet ineens moeten doen, maar als hij gewoon de mogelijkheid heeft om zij eigen tent te gaan gebruiken denk ik dat hij er vanzelf meer en meer gebruik van zal gaan maken. Zeker omdat hij dan zich even af kan sluiten van het kamp.' Hij had niet erg tevreden aangezien hoe zijn oudste zoon op een hele andere manier zijn plek in het kamp in nam dan de rest van het gezin. Het was natuurlijk niet erg dat hij er zich niet zo in wist passen zoals zijn ouders of broertje, maar Marcus vond het niet fijn als hij zich ongemakkelijk voelde. Hij streek met zijn vingertoppen over Naevia's schouder en keek haar kort in stilte aan. Het voelde alsof die discussie en dat gesprek altijd boven hun hoofd hing als hij een tijd thuis was geweest. 'Dat weet ik,' verzuchtte Marcus. 'Ik zal ook nog een aantal maanden hier zijn, maar we zijn begonnen aan plannen voor een nieuwe missie naar Quandaï. Ik heb daar banden te onderhouden die al een tijd wat verwaarloosd zijn.' Hij keek van zijn vriendin weg om de figuren van de kinderen en Eileen na te staren. 'Deze keer gaat het niet alleen om zaken. Mijn familie heeft me gevraagd om hulp,' begon hij wat onzeker. Hij wist niet goed hoe Naevia hier op zou reageren. Na het overlijden van zijn ouders was er niet veel meer over geweest van zijn contact met Quandaï, maar soms voelde hij de drang om er terug te keren, om zijn familiale verantwoordelijkheden op te volgen.

Naevia stond haar zelf toe om voor enkele seconden te ontspannen door zijn belofte dat hij nog enkele maanden zou blijven. Er waren altijd missies die ze aan het voorbereiden waren en veelal gingen ze ook niet door, om welke reden dan ook. Ze werd er weinig bij betrokken. Ze maakte zich dus maar weinig zorgen over zijn woorden over Quandaï, tot zijn laatste opmerking. Naevia draaide zich onmiddellijk naar hem om en bekeek haar vriend zwijgend. De onzekere toon van haar partner was haar zeker opgevallen. Het maakte haar zelf ook onzeker. Ze was altijd erg gesteld geweest op de ouders van Marcus, op zijn familie. 'Wat voor hulp hebben ze nodig?' vroeg ze, terwijl ze haar hand op zijn been legde en zacht erover wreef. 'Ze zijn toch niet in de problemen, he? Hebben ze laatst een brief gestuurd?' Ze vond het niets voor Marcus om brieven van zijn familie niet met haar te delen. Het was nog niet eens zo lang geleden geweest dat ze met zijn allen naar zijn familie waren gereisd. Ze vonden het belangrijk voor de kinderen om hun familieleden te leren kennen, vooral omdat Naevia deze niet meer had. Ze moest toegeven dat het haar ook goed had gedaan om te weten dat ze een familie had buiten haar gezin. 'Ik zou je nooit veroordelen om het feit dat je je familie gaat opzoeken en helpen,' zei ze zacht, 'dat weet je toch? Ik zal een tijdje wonen bij Eileen wonen, met ons komt het allemaal wel goed. Als je eerder weg moet, dan- zeg het dan, oké?'

Marcus had zich altijd op twee plekken tegelijkertijd thuis gevoeld. Zijn ouders hadden hem op laten groeien in Quandaï voor ze besloten naar Tarth te reizen. Het idee was altijd geweest dat het tijdelijk zou zijn en zijn ouders waren inderdaad ooit terug gegaan naar hun thuisland. Het was juist rond die tijd dat Nathan en Marcus plannen aan het maken waren om hun uiteindelijke leger op te zetten. Hij had zijn leven hier zo ingevuld dat hij met pijn in zijn hart had besloten hier te blijven. Dat maakte da thij zich des te meer verantwoordelijk voelde om te zorgen dat het voorspoedig ging met zijn familie. Zelfs nu nog. Hij knikte toen Naevia hem gerust stelde als hij weg moest om hen te helpen. Met een kleine glimlach gleed hij met een hand over haar arm. 'Het is- Het ligt wat ingewikkeld. Ik heb inmiddels al meerdere brieven ontvangen. Van mijn neef en van zijn zoons. Het staat er al een tijdje slecht voor met hun boerderij door de onverwachte droogte. Ze willen omschakelen en hebben het idee om een tweede nederzetting van het leger in Quandaï op te starten. Ze zijn zelfs al aan het rekruteren,' legde hij uit terwijl hij zijn handen als vanzelf samen voelde ballen. 'Ik heb al meerdere malen geschreven dat ze niet in naam van het leger kunnen handelen zonder instemming vanuit het kamp hier te krijgen, maar ze gaan verder en- Ze willen slechts gebruik maken van onze reputatie en ik begrijp niet hoe-' Marcus stopte zichzelf toen hij zijn stem harder hoorde worden. Ja, hij gaf heel veel om zijn familie, maar het leger was wat hij zelf had opgebouwd samen met Nathan. Dat zou hij nooit misbruikt laten worden. 'Het spijt me erg dat het voornamelijk een zakelijk bezoek aan mijn familie moet zijn.'