Huifkar van Jillian en William

-

Sinds hun vertrek uit het dorp was Jillian stil geweest. Zeker vier weken geleden waren Jillians bloedingen plots niet komen opdagen, wat haar niet onmiddellijk nerveus had gemaakt. Het was dat het nu opnieuw niet gebeurde wat haar zorgen had gebaard. Ze had dan ook besloten om William te vertellen wat er aan de hand was en welke consequenties het hoogstwaarschijnlijk had: ze was zwanger. Wat ten Noorden gelegen van Myr waren ze dan ook tijdelijk gestopt om een kraamvrouwe te zoeken, om te vragen of ze kon bevestigen dat Jillian zwanger was. En dat was het geval gebleken. Stilletjes zat ze nu dan ook naast haar man in de huifkar en bekeek ze hun twee paarden, die William stuurde. Ze wist ook niet goed hoe hij erover dacht, gezien de zwangerschap voor hun beiden een grote verrassing was geweest. Ze kuchte dus maar om haar eigen stilte te onderbreken en legde haar hand op Williams knie. 'Zal ik zometeen maar wat eten klaar maken?'

William had het bijna niet kunnen geloven toen Jillian had geopperd om binnenkort in een dorp te stoppen waar ze een vroedvrouw konden vinden. Ze hadden het nooit echt over kinderen gehad omdat hun levensstijl daar nou niet erg op aangepast was. Bovendien hadden ze sinds de gebeurtenissen van al meer dan een lente geleden voornamelijk de rust opgezocht om samen te zijn. Echter voelde William een energie die hij moeilijk onder controle kon houden. Hij was de hele weg naar het dorp onrustig geweest en zelfs nu de vrouw Jillian onderzocht was, zat hij nog nerveus voor op de kar. Tot nu toe was het stil geweest tussen hen beiden en hoewel William daar normaal niets aan vond, had hij nu niet geweten hoe hij de stilte kon breken. Hij was dus maar al te blij toen zijn vrouw dat zelf deed. 'Over een eindje zal er een opening komen naast het meer. Daar kunnen we wel de kar aan de kant zetten.' Hij reed zoals hij gezegd had naar de plek en bracht de paarden tot stilstand aan de rand van de weg. William had er wel van geleerd de wagen nooit te ver van de weg te laten op onbekend terrein. Eén maal waren ze overvallen door rovers die ze niet hadden ontkomen omdat hij de kar te ver het moerassige land op had gereden en ze onmogelijk konden vluchten. En dat was meer één van de vele fouten die hij al gemaakt had.

Jillian knikte instemmend op Williams woorden en gaf hem nog een klein kneepje, voordat ze verder de huifkar in kroop om de spullen klaar te zetten. Ze zou een kampvuur maken om de soep op te warmen. Echter merkte ze al snel hoe al haar bewegingen niet meer als vanzelf leken te gaan: bij de afstapjes zorgde ze er extra voor dat ze niet zomaar zou vallen of bij harde hoeken dat deze niet haar buik zouden raken. Er was geen enkele seconde dat ze niet dacht aan het kindje dat in haar buik groeide. Ze wist dus ook dat ze het moest bespreken met haar echtgenoot, geliefde en tevens reispartner. Inmiddels had ze gemerkt hoe ze gestopt waren. Terwijl ze de takken die ze eerder bij elkaar gezocht had voor een kampvuur uit de huifkar tilde, wendde ze zich tot William, die inmiddels ook de huifkar uit gestapt was. 'Ik denk dat het nog gebeurd is in het Zuiden. Toen we net voor de grens naar het Oosten waren en mijn maanthee plots op was.' Ze hadden toen snel een handelaar moeten zoeken, maar Jillian had al geweten wat een risico ze namen. Er was niets dat ze zo verachtte als de thee, maar hun leefstijl was gewoonweg niet geschikt voor kleine kinderen, laat staan baby's. Ze liet de takken op de grond vallen en zuchtte diep, terwijl ze een hand op haar buik legde. 'Ik weet niet wat we nu moeten doen.'

William sprong van de kar af en haakte de paarden los van de houten balken die hen met de huifkar verbond. Echter liet hij ze in het harnas zodat ze even makkelijk weer vast gemaakt konden worden. Nauwkeurig bekeek hij de twee merries en gaf ze met een glimlach een aai langs hun manen. Hij was nooit een dierenmens geweest, maar hij was al snel erg gesteld geraakt op hen twee trouwe reisgezellen. William noemde ze graag zijn vriendinnen. Hij liet ze rustig in het gras grazen om Jillian te helpen. Hij pakte wat van het hout van haar over toen ze al erg direct over hun situatie begon. Hij volgde haar voorbeeld en liet de takken met rust om snel op zijn vrouw af te stappen. Hij nam haar bezorgde gezicht in zijn handen en drukte een kus op haar lippen. 'Jill, waarom maak je je nu al zo druk? Dat hoeft toch helemaal niet. We hebben nog maanden om ons voor te bereiden op de kleine. We kunnen tips vragen aan je zuster over wat we nodig hebben voor een baby en dan schrijven we je moeder om te vragen hoe we jouw gezondheid het beste op peil kunnen houden. We zorgen dat we onze grootste handel in de komende maanden kunnen doen en dan kunnen we wat rust nemen als het kleintje komt.'

Jillian liet zich vast pakken door haar man en probeerde zijn rust te vinden door zijn aanraking en zijn woorden. Ze wist inderdaad niet waarom ze zich zo ongerust maakte. Echter maakte haar hart een sprongetje bij zijn zelfverzekerde woorden en verwonderd keek ze naar hem op. Ze wist niet of ze haar man ooit zo zeker over iets had horen praten. 'We hebben nog nooit iemand onderweg ontmoet die een kleine baby bij zich had,' zei ze zacht, 'of kleine kinderen. We zullen ergens moeten gaan settelen, ondanks dat we- we dít zo graag doen.' Beiden genoten ze zo erg van het reizen en van het samenzijn met elkaar in de natuur. Ze kon zich niet bedenken om ooit nog in een paleis te moeten leven, zoals zij en William voorheen altijd hadden gedaan. Ze drukte nogmaals haar lippen op de zijne en sloeg haar armen om zijn middel heen. 'Maar het doet mij goed om te horen dat jij er vertrouwen in hebt,' zei ze met een eerste beginnende glimlach. 'En je hebt gelijk: ik wil graag bij mijn moeder zijn als ik beval en misschien wil jouw moeder ook wel komen. Daarvoor moeten we veel informatie op doen over alles wat we nodig hebben en moeten we een route plannen om ervoor te zorgen dat we op een goede locatie zijn rondom de bevalling.'

William wilde, tevreden dat hij zijn vrouw gerust had kunnen stellen, zijn verdere plan met haar delen, maar viel stil na haar volgende woorden. Hij hield haar stevig vast toen ze dichterbij kwam en luisterde maar half meer naar wat ze zei. Ondanks alles wat er gebeurd was had William houvast gevonden in zijn relatie met Jillian, vooral omdat ze zo op één lijn zaten over hoe ze hun leven in wilden delen. Het reizen had hen beiden perfect geleken om het paleisleven achter hen te laten. Natuurlijk hadden ze tegenslagen gehad, maar het veel in de natuur zijn en de handel met andere reizigers beviel hen. William had zelfs het idee dat hij zijn roeping had gevonden. Hij had veel geleerd in de afgelopen tijd over hemzelf en over Tarth, meer dan hij ooit in Evenfall had gedaan. Dat Jillian nu dus plots over settlen sprak bracht hem van zijn stuk. William had sinds hun stop om de vroedvrouw te zien alleen maar bedacht hoe ze met een kindje konden reizen. Hij had er niet eens bij stil gestaan dat er de optie was om te stoppen met hun huifkar bestaan. 'Het Noorden zal wellicht het beste zijn,' verbrak hij zijn eigen zwijgen. 'Met de aankomende winter zullen het Oosten en Zuiden te koud zijn.' William liet Jill los en ging verder met het klaarleggen van het hout.

Jillian voelde hoe William zich van haar greep losmaakte en zo verder ging met hun kampvuur. Zwijgend bestudeerde ze zijn handelingen en de uitdrukking die hij op zijn gezicht droeg. 'Het Noorden zal ook het beste zijn,' stemde ze met hem in, waarna ze hem ook verder hielp met het vuur. Toch bleef het onderwerp aan haar knagen, vooral omdat het zo duidelijk was dat William er niet achter stond. Dat was duidelijk genoeg uit zijn blik en ruwe bewegingen. Toen het kampvuur klaar was, pakte ze dan ook zijn armen vast en liet ze haar man naar haar kijken. 'William...' Ze wreef over zijn armen heen en zuchtte diep. 'Denk je dat we het kunnen doen met een kindje? Onderweg zijn en in de huifkar leven? Wat nou als er rovers-' Ze staakte haar zin en voelde hoe de kippenvel opnieuw op haar huid kwam te staan. Het was een verschrikkelijke roof geweest en ze had er nog vaak nachtmerries over. Ze hadden al hun goud en bezittingen moeten overdragen. 'Of als het kindje ziek wordt? Wat doen we dan?' Ze wilde dat hij haar zou overhalen - ze wist dat William dat ook wist - maar ze kon het zich zo slecht voorstellen dat het een goed plan was.

William ging stug aan de slag met het vuur maar voelde dat zijn frustraties al snel de overhand namen. Het nam ze niet weg en versterkte ze slechts. Hoe kon hij dit alles nu weer stoppen? Net nu hij de gebeurtenissen met zijn familie, rond de oorlog, van zich af had kunnen schudden juist omdat dit nieuwe leven hem zo beviel. En toch wist hij dat hij het zou doen voor Jillian, voor hun toekomstige gezinnetje. Toen het vuur knisperde wilde hij al gaan zitten toen zijn vrouw hem vast pakte. Met een getergde blik luisterde hij naar haar zorgen. William strafte zichzelf nog altijd dat hij het zo ver had laten komen dat ze beroofd waren. 'Maar dat laat ik niet nog een keer gebeuren en-' Hij stopte zijn felle woorden om Jillian uit te laten praten. 'Natuurlijk moeten we beter voorbereid zijn dan hoe we nu gereisd hebben. We kunnen niet lukraak rondgaan. Maar Jill we hebben al zo veel geleerd in de afgelopen maanden. En het is niet dat we niet even een pauze kunnen nemen als jij op barsten staat en junior er net is. Maar zeg me alsjeblieft dat je het niet tenminste wil proberen?' Hij had het daarnet niet toe willen geven, maar hij voelde een wanhoop die hij erg graag wilde onderdrukken. 'Er zijn zo veel praktische oplossingen. We kunnen onze routes aanpassen zodat we nooit te lang in onbewoond gebied zijn en dus een dokter in de dorpen kunnen vinden. En anders ga ik een tijdje bij je moeder in de leer zodat ze me al haar rare genees trucjes kan leren. En ik zal harder trainen in de ochtenden zodat ik de volgende paar rovers wél af kan weren.'

Jillian wist dat ze dit gesprek niet zomaar af zouden ronden, dus legde ze enkele dekens op de grond en trok ze William met haar samen omlaag. Zo zouden ze alvast wat warmer worden en kon het vuur groter worden, zodat ze gauw konden gaan koken. Zelf had ze dicht tegen haar man plaats genomen en nam ze zijn gezicht tussen haar hand. Vol geruststelling keek ze hem aan en streek ze teder langs zijn steeds langer wordende haren. 'Het was niet jouw schuld,' zei ze zo overtuigend mogelijk, iets wat ze al zo vaak had gezegd na de overval. 'Je hebt mij beschermd, William. Wie weet wat ze hadden gedaan als jij er niet was geweest... Al die spullen maken mij niets uit als wij maar gezond blijven.' Zijn zelfverzekerde woorden maakte haar opnieuw warm. Dat haar man er vertrouwen in had dat ze hun kindje veilig en gezond konden houden, was in elk geval al één stap de juiste richting op. 'Natuurlijk wil ik het proberen,' zei ze zacht en oprecht. Ze wilde helemaal niet settelen. Maar op hetzelfde moment wisten ze allebei níéts van baby's af. Bij al zijn suggesties moest ze liefkozend lachen en schudde ze haar hoofd. 'Ik wil gewoon dat we bij elkaar blijven, William Halley. Daarvoor hoef je niet extra spiermassa te kweken of allerlei trucjes van mijn moeder te leren.' Vol liefde kuste ze hem, waarna ze hem van dichtbij aan keek. 'Junior dus?'

William liet zich naast Jillian neerzetten en bekeek haar met een fronsende blik. Tot nu toe had hij al zijn plannen en oplossingen alleen in zijn hoofd meerdere keren herhaald, maar nu hij ze uit had gesproken aan zijn partner wist hij niet of het misschien toch niet allemaal te onmogelijk leek. Misschien klonk het wel idioot dat hij er zo veel vertrouwen in had dat ze dit konden. Hij liet de woorden over de overval aan zich voorbij gaan. Hij hoefde Jillian niet lastig te vallen met zijn persoonlijke probleem met de onbekwaamheid die hij voelde als hij er aan terug dacht. Het enige wat hij inderdaad had kunnen doen toen was Jill ongedeerd te houden. Natuurlijk was dat belangrijk, maar toch bleven de onzekerheden aan hem knagen. Ergens wist William echter ook wel dat dat niet alleen door die gebeurtenis kwam, maar door alles wat er in Evenfall gebeurd was. Daarom probeerde hij nu ook met volle overtuiging te bewijzen dat ze dit konden, hij alleen en al helemaal samen. William gleed met zijn vingers door het donkere haar van Jillian en grijnsde. 'Maar die extra spieren vind je best aantrekkelijk, niet?' Vervolgens keek hij haar enthousiast aan en trok haar nog wat dichter naar hem toe. 'Echt? Dat vind je goed?'

Jillian nestelde zich tegen haar echtgenoot aan en zuchtte ontspannen. Ze voelde zich al een stuk meer gerustgesteld door zijn woorden. Er was geen cel in haar lichaam dat voor de rest van haar leven wilde settelen, maar ze had nog nooit gehoord van families die nog zo onervaren met een klein kindje rond zouden reizen. En nu zouden zij dat toch gaan doen... 'Onze families gaan ons voor gek verklaren,' lachte ze zacht, terwijl ze met haar hand langs Williams arm streek. 'We moeten ze trouwens nog op de hoogte stellen van de zwangerschap. Ik wil dat onze moeders het zo snel mogelijk te weten komen.' Ze wist zeker dat Adelaide en Iwone ongelofelijk blij met de zwangerschap zouden zijn, maar er zeker ook hun vraagtekens bij zouden stellen. Vooral omdat zij en William bij hun laatste bezoeken zo stellig waren geweest dat het nog te vroeg voor kinderen was. Bij zijn opmerking moest ze lachen en bracht ze zijn gezicht dichter bij de hare. 'Aantrekkelijk zeker,' murmelde ze met pretoogjes, 'maar niet zo aantrekkelijk als je zelfverzekerde woorden over onze junior. En hoe je eruit gaat zien met ons kindje.'

William haalde zijn schouders op. Ze hadden ook al met enige verbazing gereageerd toen ze vertelden dat ze een reizend leven wilden gaan leiden. Tenminste, Jillian's familie dan. Hij had het zijn eigen zusters nooit persoonlijk verteld en zijn moeder's reactie was zoals altijd onverschillig geweest. Hij had veel moeite om toenadering tot haar te vinden en verwachtte dat hij nog wel meer tijd nodig had om er mee om te kunnen gaan. 'Laten we eerst jouw familie inlichten. We kunnen je moeder op gaan zoeken nadat we deze levering afgehandeld hebben in Myr.' Zijn zussen zou hij wel wel wat schrijven, maar hij was niet van plan ze op te zoeken. Ze hadden er alle drie erg werk van gemaakt om gescheiden levens te leiden en misschien was dat ook maar beter zo. Bovendien hadden ze veel steun al gehad van Jill's familie. William grinnikte vervolgens en legde zijn handen rond haar gezicht zodat hij haar begerig kon kussen. 'Ik ben helemaal niet verbaasd dat we die keer in het Zuiden onze Junior hebben gecreëerd,' murmelde hij tegen haar lippen. 'Soms ben je gewoon onweerstaanbaar.' Hij zoende haar nogmaals, maar sprong toen plots op om naar de wagen te lopen en er voor even rond te rommelen. Met een grijns kwam hij terug en hield een fles omhoog. 'Met al die zorgen hebben we niet eens het nieuws kunnen vieren,' verklaarde hij toen hij weer naast haar ging zitten. William had ooit een ruil gedaan van een stel huiden voor een belachelijk dure en goede wijn. Iets wat hij vaak genoeg dronk in het paleis, maar niet in zijn huidige leven paste. Hij ontkurkte de fles en hield hem toen op met zijn blik op zijn vrouw gericht. 'Op de kleine.' Vervolgens gaf hij haar de wijn. Geschikte glazen hadden ze hier niet voor.

Jillian peilde de reactie van haar man tijdens hun gesprek over hun families. Hoe hecht ze waren met haar familie, hoe weinig contact ze hadden met de familie van William. Ze hoopte dat het met de jaren makkelijker zou gaan, als de gebeurtenissen van een jaar geleden meer verwerkt zouden zijn. Wellicht zou dan het contact tussen hun en Adelaide toegankelijker zijn. 'Laten we inderdaad mijn moeder na Myr opzoeken,' stemde ze met William in, 'dan kan ze wellicht ook kijken hoe het met de zwangerschap op dat moment staat.' Echter beval ze zichzelf geen zorgen meer te maken over hun familieleden. Ze had enkel oog voor haar man. Jillian liet zich gewillig kussen door haar echtgenoot en glimlachte vervolgens breed en vol geluk. Ze had het gevoel alsof ze straalde, nu de eerste onzekerheden verdwenen waren: ze zouden een kíndje krijgen! Toen William plots op sprong en met een volle fles wijn terug kwam lopen, schudde ze vol ongeloof, maar ook vol amuse haar hoofd. 'Dit is de eerste en laatste keer dat ik wijn drink gedurende deze zwangerschap,' lachte ze, waarna ze een flinke slok van de wijn nam en vervolgens de fles terug gaf aan haar man. Echter drukte ze wel vol liefde haar lippen op de zijne en trok ze hem opnieuw naar haar toe. 'Op de kleine,' herhaalde ze zijn woorden. 'De kleine Junior. Onze zoon of dochter. De kleine wereldreiziger die uit liefde en avontuur geboren gaat worden.'

William was opgelucht dat Jillian mee kon gaan in de viering van dit nieuws, meer dan in alle problemen die ze daarnet hadden besproken. Ze mochten werkelijk blij zijn dat ze samen dit geluk hadden gevonden en dat mochten gaan delen met een kindje. Hij had zichzelf nooit als vader voorgesteld, maar sinds hij met Jillian op reis was kwam het beeld vaak in hem op. Daarvoor waren kinderen slechts onderdeel geweest van zijn taken, van het voortzetten van de familielijn, van het produceren van een opvolger. Daar kwam dit kind gelukkig niet uit voort, ook al waren de ouders wel op deze traditionele manier bij elkaar gekomen. 'De laatste?' Fronsend bekeek William zijn vrouw. 'Hoort dat niet?' Hij had werkelijk geen idee wat wel of niet kon tijdens een zwangerschap. Hij hoopte dat ze daarom ook snel bij zijn schoonmoeder zouden zijn zodat hij haar alle vragen kon stellen zonder Jillian lastig te vallen of ongerust te maken dat hij zó onwetend was. Hij pakte de fles van haar over en nam er ook een volle teug van voor hij met een grootse glimlach haar aan keek. 'Dat de Goden maar een goed leven in het vooruitzicht hebben voor ons kind.'

Jillian glimlachte teder en streek langs Williams rug, terwijl ze toe keek hoe hij ook een flinke slok van de wijn nam. 'Mijn moeder heeft mij vroeger verteld dat wijn = niet goed is voor een nog ongeboren kindje,' legde Jillian uit en fronsde vervolgens bedachtzaam. 'Net zoals een hoop andere dingen.' Ze had nooit begrepen waarom haar moeder plots was gestopt met het drinken van wijn, toen ze zwanger was van Leona. Pas later, tijdens de zwangerschap van Leo, had ze ernaar gevraagd. Dat liet haar ook weer beseffen dat ze zelf ook zo onervaren en onkundig was op het gebied van zwangerschappen en kindjes. Gelukkig zouden ze snel haar moeder bezoeken, de vrouw die al zoveel baby's op de wereld had gebracht. 'Dat de Goden een goed leven in het vooruitzicht hebben voor ons kind,' herhaalde ze, 'en dat onze reizen veilig en welvarend zullen zijn en dat we elkaar blijven uitstaan!' Met die laatste woorden gaf ze hem een plagerige kus, om vervolgens op te staan en de pan met soep van de dag ervoor boven het vuur te zetten. 'Want gaat liefde niet ook door de maag? Nu je toch van plan bent om kilo's aan spieren aan te komen.'

William keek plots met andere ogen naar de wijn die ze zojuist geopend hadden. 'Dat wist ik niet,' gaf hij toe, maar vond zijn grijns echter al snel weer. 'Als jij niet meer kan drinken, drink ik wel voor twee.' Echter wist hij heel goed dat hij dat nooit zou doen. Zo veel dronk hij echt niet meer. Hij kon het zich niet veroorloven minder snel te kunnen reageren op onverwachtse situaties of een verminderd coördinatie vermogen te hebben. Lachend drukte hij zijn lippen in haar nek voor ze aan hem ontsnapte om het eten voor te bereiden. Hij leunde achterover en keek zo steunend op zijn armen toe hoe Jillian aan de slag ging. 'Ik geloof dat ik beter niet té veel spieren kan kweken, anders moeten mijn twee vriendinnen wel erg veel meer gewicht met zich meedragen.' Al het gewicht dat op hen huifkar zat, betekende dat de paarden harder hun best moesten doen en dus minder lang door konden gaan. Na nog even gezeten te hebben, stond ook hij op om twee houten kommen erbij te pakken en een homp brood dat ze nog hadden van hun bezoek aan het dorp. Vervolgens legde hij het kleed dichter bij het vuur en wachtte geduldig tot het eten klaar was.