De Vertrekken van William en Jillian

-

William had maar vrij weinig tijd gespendeerd in zijn vertrekken na het hele gebeuren. Hij had overlegd met de mannen van zijn vader. Hij was steeds in de weer geweest. Niet met de zaken die op zijn takenlijst stonden, maar met het vinden van de daders. Hij had iedere bediende die die avond aan het werk was geweest laten verhoren en was er steeds persoonlijk bij geweest om ze flink aan de tand te voelen. Er kwam echter niets uit. Niets. Het frustreerde hem mateloos. Vooral toen zijn mannen hem hadden gevraagd het werk aan hen over te laten. Alsof hij niets toe voegde! Alsof hij niets gedaan kon krijgen! Hij had zijn moeder er op aan willen spreken, maar die was nergens te bekennen. Niemand wist waar ze was. Ze was nog niet eens bij vader geweest hoorde hij van enkelen. Zelf langs zijn vader gaan durfde hij nu niet. Hij was zich maar al te goed bewust dat hij nu al niet erg opleefde aan de verwachtingen van zijn vader. Maar het lag niet aan hem! Ze wilden hem niet meer laten doen! Heen en weer lopend ging hij de vertrekken door, wachtend op zijn vrouw.

Jillian was de laatste erg veel bij haar eigen familie geweest. William was namelijk nauwelijks in zijn vertrekken en ze wilde de rest van zijn familie ook niet storen tijdens deze trieste periode. Ze had het idee dat ze alleen maar in de weg zou lopen als ze zich met haar schoonmoeder, -vader en andere familieleden zou bemoeien. Nadat ze een ochtend door had gebracht met Ren, Evan en Leona besloot ze om terug te gaan naar haar eigen vertrekken, in de verwachting dat ze de vertrekken voor haar zelf zou hebben. Toen ze de deur open deed en plotseling William zag rondlopen, lukte het haar dan ook niet om haar verbazing te verhullen. 'William, hé,' zei ze al snel, terwijl ze naar hem toe liep om een kus op zijn lippen te drukken. Ze was op de hoogte van zijn zoektocht naar de daders en ook van het nogal hopeloze resultaat ervan. 'Hoe gaat het met het onderzoek? Is er al wat meer bekend over de daders? En- en hoe gaat het nu met je? Heb je je vader vandaag nog bezocht?'

William stopte midden in de ruimte toen hij zijn vrouw binnen hoorde komen en met een zwakke glimlach nam hij haar kus aan. Met over elkaar geslagen armen keek hij naar Jillian en luisterde naar haar woorden. 'Het gaat goed met het onderzoek, natuurlijk. We weten nog niet wie de dader is, maar we zijn een stap dichter bij. Dat weet ik zeker.' Hij slikte bij haar laatste vraag en schudde zijn hoofd. 'Ik heb het te druk om langs te gaan. Bovendien heeft vader een hoop mensen te ontvangen, dat ga ik niet belemmeren.' Onrustig liep hij naar het bureau toe dat in de kamer er naast stond en bladerde er door de stapel papieren heen. 'Waar was jij eigenlijk?' riep hij terug naar Jill.

'Ik weet zeker dat je de daders zal vinden, William,' zei Jillian optimistisch, terwijl ze haar mantel af deed en deze op hing. 'Het is een kwestie van tijd, niet waar?' Toen hij naar de andere ruimte liep, ruimde ze wat spullen in de kamer op en probeerde ze het weer wat netter te krijgen. De laatste dagen was William zo druk dat hij alles achter zich liet slingeren. 'Ik was met mijn broers en zuster in de tuinen aan het wandelen,' zei ze, toen ze bij de deuropening van de andere ruimte stond. 'Henry en mijn moeder zijn momenteel bij je vader. Ik hoorde dat er een enorme rij mensen constant bij je vaders vertrekken staan, in de hoop dat ze nog een glimp van hem kunnen opvangen. Het is verschrikkelijk.' Ze liep naar hem toe en legde bezorgd een hand op zijn arm. 'En waar was jij vannacht? William, je moet wel goed slapen, anders dan kan je helemaal niet na denken.'

William had niets van het optimisme van Jillian, maar dat zou hij niet laten blijken. Ze wist niet dat hij gevraagd was zich niet met het onderzoek te bemoeien en hij zou het haar ook niet vertellen. Ook al was hij er van overtuigd dat ze zonder hem helemaal niets zouden bereiken. 'Was er niet iets anders dat je kon doen? Cecilia en Cordelia kunnen vast je hulp gebruiken.' Hij zette zijn beiden handen op de tafel en bekeek zo steunend enkele papieren. Zijn blik schoot echter in Jillians richting toen ze Henry en haar moeder noemde. 'Zij zijn bij vader? Alleen? Weet míjn moeder dit?' Toen ze naast hem stond schudde hij de hand van zijn schouder. Hij negeerde haar bezorgde woorden. 'Waarom laten ze Henry zomaar bij hem?'

Jill trok verbaasd haar hand weg, toen hij deze ruw van hem af schudde, en haalde nerveus haar schouders op. 'Ik- ik weet niet of jouw moeder er van op de hoogte is. De wachters laten enkel mensen door die werkelijk mijn vader hebben gekend, maar ik weet niet van wie ze een lijst hebben gekregen met mensen en-' Ze kon hem geen verdere informatie geven, dus besloot ze dat het beter was als ze haar mond hield. 'Ik zal je zusters zometeen op zoeken.' Om eerlijk te zijn, durfde ze zijn zusters helemaal niet op te zoeken. Ze had nog nooit een verlies zoals zij zouden krijgen geleden en ze wist dan ook niet hoe ze zich moest gedragen. Bij zijn laatste woorden fronste ze lichtelijk en lachte ze kort en nerveus. 'Henry is zijn zoon. Hij- hij wou graag afscheid nemen van jullie vader. Mijn moeder wou dat ook graag. Henry is dus niet alleen.' Ze zweeg en keek hem peilend aan. Waarom wilde hij dat Henry niet bij zijn vader in de buurt kwam? 'Misschien kan je Henry erop aanspreken?'

William slaakte een geërgerde zucht en wreef door zijn korte haar. 'Als ze er nou geweest was had ze kunnen voorkomen dat die- dat- dat mijn vader's zóón nog even kan slijmen bij míjn vader!' Hij zag het tafereel al voor zich en kon geen voordelige uitkomst inbeelden. Tenminste, niets dat in zijn voordeel was. 'Ik praat niet met hem en dat zal ook niet meer gebeuren,' zei hij resoluut op Jillians voorstel. Hij schoof het papier aan de kant en haalde een kruik wijn vanonder zijn bureau tevoorschijn om gul een mok te vullen. 'Ik kan niet geloven dat dit gebeurd,' mompelde hij. 'Moeder is hier altijd al bang voor geweest.' Hij schudde zijn hoofd in ongeloof en nam een grote slok wijn. 'Zag jij dit aankomen? Heb jij iets vreemd gemerkt aan je broer de laatste maanden?' William bekeek Jill sceptisch.

Jillian keek haar man ongelovig aan na zijn woorden en schudde met op elkaar geklemde kaken haar hoofd. 'Ik ga net alsof doen dat je dit niet hebt gevraagd,' zei ze bits, waarna ze zich omdraaide en Williams werkruimte uit beende. In de andere vertrekken ging ze ontstemd verder met opruimen en dacht ze nogmaals na over de woorden van William. Wilde hij nou werkelijk beweren dat haar broer zijn vader had vergiftigd? Dat Davids eigen zoon hem had vergiftigd? Ze snapte heel goed dat hij verdrietig en kwaad en totaal niet zichzelf was, maar dit ging haar veel te ver. Ze wist zeker dat haar broer er niets mee te maken had. Al snel keerde ze weer terug naar zijn werkruimte en pakte ze moeizaam de kruik wijn op. 'Je zal wel met hem moeten praten als je eenmaal koning bent. Zet je erover heen.' Ze nam de kruik van hem weg en zette deze naast de deur neer, zodat ze een wachter kon vragen om het weg te halen.

William liet zijn blik over Jillian glijden en sloeg zijn armen over elkaar. Hij wist niet wat voor reden zij nu ineens had om zo te reageren. Hij keek haar na toen de ruimte uit verdween en plofte toen zelf op zijn stoel. Achterover leunend staarde hij naar het plafond. Pas toen Jillian terug het vertrek in kwam, sprong hij op en begon weer druk door zijn papieren heen te gaan. 'Als ik koning ben kan ik zelf beslissen met wie ik praat of andere mensen met hem laten praten. Ik ga mezelf niet laten vertellen met wie ik wél of niet moet praten.' Stug keek hij toe hoe de wijnkruik weg werd gehaald door zijn vrouw. 'Kunnen we hier over op houden? Ik heb geen zin dit met jou te moeten bespreken. Er zijn wel dringendere zaken. Waarom help je me niet in plaats van me tegen te spreken?' William kwam achter zijn bureau vandaan en keek Jillian met opgetrokken wenkbrauwen aan. Iedereen leek hem op het moment tegen te werken. Hij kon het niet hebben dat zijn vrouw ook aan die lijst werd toegevoegd.

'Ik houd hier erg graag over op,' mompelde Jillian, terwijl ze weer naar zijn werkkamer liep en in één van zijn stoelen plaats nam. 'Henry heeft het niet gedaan. Ik heb niets vreemds aan hem gemerkt de laatste maanden. En ik durf te wedden dat als je hem om hulp vraagt, dat hij je erg graag zou willen helpen. Daar zijn broers en zusters voor.' Al snel zuchtte ze verslagen en pakte ze zijn hand vast, om er een zachte kus op te drukken. 'En vrouwen. Vertel me alsjeblieft hoe ik je kan helpen, William. Ik wil best wat papierwerk van je over nemen of andere taken.' Ze pakte ook zijn andere hand vast en keek hem zo doordringend aan. Als William zo door zou gaan en vervolgens zijn vader zou overlijden, dan zou hij onder alle druk bezwijken. En zo kon hij zijn koningschap niet beginnen. 'Ga nu in elk geval eerst je vader bezoeken. Je krijgt spijt als je dat straks niet meer kan doen.'

Onverstaanbaar mopperend draaide William zich naar zijn bureau om het een en ander aan de kant te schuiven. Hij wilde geen weerwoord horen wat Henry betrof. Het zat hem al te hoog om daar naar te luisteren. William liet zijn werk voor het was en keek Jillian aan. Hij glimlachte zwak bij haar voorstel dat ze wat taken over kon nemen en kneep zacht in haar hand na de laatste woorden. 'Ik kan nog niet bij vader langs. Er staat te veel te doen. En niemand kan dat voor mij doen. Ze mogen misschien denken dat het beter is dat ik me niet bezig houd met het zoeken van de dader, maar niemand behalve ik gaat die persoon toch echt vinden!' Langzaam vond Will zijn zelfverzekerdheid terug. Hij zou zich desondanks de bevelen zich niet te bemoeien zijn eigen onderzoek wel starten. Daarnaast zou Jillian andere taken over kunnen nemen. 'Waarom ga je niet met moeder praten. Zij vertelt je wel wat je kan doen als vrouw.'

Als vrouw? Jillian voelde hoe ze Williams handen steviger vast hield, maar ontspande ze al snel. Ze wilde niet dat hij haar woede zou opmerken en ze wist dat het nu toch geen zin had om hem tegen te spreken. Dat was een onderwerp voor later. 'Ik zal snel je moeder eens opzoeken,' zei ze enkel, waarna ze op stond en haar hand op zijn wang legde. Via via had ze gehoord dat het niet goed met David ging en dat hij elke dag slechter werd. Het was enkel nog maar een kwestie van tijd. 'Laat je vader in elk geval nog weten dat je zo goed je best doet. Dat je het koningschap serieus gaat nemen.' Ze wist dat Henry ook bezig was om de dader te vinden en gezien hij al langs was geweest, was David wel op de hoogte van zijn doen en laten. 'Het is nu in elk geval te laat om nog te gaan werken. Neem je rust, William, dan kan je morgen alles helder zien.'

William slaakte een zucht en voelde enkele lasten van zijn schouders glijden nu hij Jillian's woorden had aangehoord en tot zich had genomen. 'Ik zal snel langs gaan bij vader, maar me nu eerst even niet zo druk maken.' Hij gleed met zijn duimen over de handen van zijn vrouw en legde uiteindelijk glimlachend zijn armen om haar heen. 'Bedankt, Jillian. Je bent erg goed in het me gerust stellen, weet je dat?' William drukte een kus op haar wang en keek haar dankbaar aan, alsof zijn eerdere boze en onredelijke bui als sneeuw voor de zon verdwenen was. 'Laten we vroeg de warmte van ons bed opzoeken. Ik kan nog wel wat eten, maar daarna staat er niets meer te doen voor vandaag.'

Jillian zuchtte opgelucht na Williams instemmende woorden. Ze wilde hier niet ook nog eens over discussiëren. Haar armen liet ze ook al snel om zijn nek heen wikkelen en zo leunde ze tegen hem aan. 'Daar ben ik blij om, William. Gelukkig laat je het allemaal niet naar je hoofd stijgen. Dat kan een koning zich niet veroorloven.' Ze streelde nogmaals met haar vingers over zijn wang en liet hem vervolgens los, om naar het andere vertrek te lopen en de bedienden te vragen om eten te halen. Een ander beval ze de open haard aan te doen en de wachters te instrueren dat ze geen bezoekers meer wilden. Vervolgens haalde ze William uit zijn werkkamer weg en sloot ze de deur achter hen, zodat hij er niet meer in kon. Het zou hem niet goed doen om nog de hele nacht door te werken.

William voelde dat de woorden van Jillian hem goed deden. Hij had heel andere dingen van anderen gehoord. Gelukkig had zij wel vertrouwen in zijn kunnen. Toen zij in de weer was met het regelen van het eten nam William de tijd om zijn papierwerk aan de kant te schuiven en vervolgens plaats te nemen voor de haard. 'Je gaat vast een geweldige koningin worden, Jillian. Ik denk dat je al mijn werk positief gaat beïnvloeden.' Ze zouden vast een goed duo zijn. Beter dan zijn ouders en anders dan hen. En er zouden snel zoons aankomen om hem op te volgen. Plots voelde William dat hij klaar was om zijn vader's rol over te nemen.

Jill nam naast William plaats voor de haard en keek toe hoe de bedienden het eten op tafel zetten. 'Ik hoop het,' zei ze zachtjes, waarna ze voor hen beiden opschepten, 'ik ga in elk geval erg mijn best doen om je te steunen. In alles wat je doet. En ik zal ook altijd eerlijk tegen je zijn. Koningen hebben nou eenmaal wat nuchterheid nodig.' Jillian glimlachte bij deze woorden, terwijl ze van haar voedsel at, en onder de tafel legde ze een hand op Williams been. 'En wie weet komt er snel een kind aan. Dat zou het koningschap al helemaal perfect maken.' Ze glimlachte overtuigd naar haar man en spoorde hem aan om te gaan eten. Hij had alle energie nodig om de komende dagen door te komen.

'Jouw eerlijkheid kan ik wel aan,' glimlachte William tevreden terwijl hij aan zijn eten begon op haar aansporen. 'Dat kind is nu zeker erg welkom. Dan verzekeren we onze positie alleen maar extra.' Hij zag zichzelf al in de vader én koningsrol. Net zoals zijn eigen vader dat gebalanceerd had, zou hij dat ook doen. Het was een dubbel gevoel om zo uit te kijken naar het moment waarop hij de macht en verantwoordelijkheden overnam terwijl hij ook een verlies voelde voor zijn vader. Zorgvuldig schraapte hij zijn bord leeg en at de kruimeltjes brood op. Toen zijn buik vol was keek hij zijn vrouw met een glimlach aan. 'Ik had van tevoren niet gedacht dat ik me zo zou voelen. Wat jou betreft. Ik ben blij dat je 'ja' hebt gezegd.' William boog voorover over de tafel en pakte haar beiden handen vast.

Jill keek toe hoe hij haar handen vast pakte en verbaasd luisterde ze naar zijn woorden. De laatste dagen had er veel spanning tussen hen gezeten, maar die leken nu allemaal vergeten. Ook Jillian glimlachte en gaf een kneepje in zijn handen. 'Ik ben ook blij dat ik je hebt gezegd, William. Elke dag weer.' Ze was inmiddels opgestaan en trok hem ook overeind. 'Ga alvast in bed liggen, Will, en neem je rust. Ik zorg er wel voor dat dit allemaal opgeruimd wordt.' Ze gaf hem een aansporend zetje naar hun bed toe en stapelde vervolgens de borden en pannen op. Deze gaf ze aan de bedienden en zelf liep ze alvast naar haar kaptafel toe. Zo kon ze William via de spiegel in de gaten houden en ondertussen haar spelden uit haar haren halen.

De woorden van zijn vrouw opvolgend kwam William overeind en liep hij naar de slaapkamer. Hij trok daar zijn nachtkleding aan en kroop vervolgens al in het immense bed. Hij was moe en het was erger dan hij toe wilde geven. Met een glimlach keek hij Jillian door de spiegel aan. Hij vond het altijd heerlijk toe te kijken hoe ze haar lange haren borstelde. Het herinnerde hem aan zijn jeugd en hoe hij altijd zijn zusjes in de weer zag met hun blonde haren. 'Jillian, ik houd van je,' zei hij vanuit zijn comfortabele plekje op het bed. Hij ontweek haar blik in de spiegel en zakte wat verder onderuit en dieper in de kussens. Zolang hij haar maar had kwam het allemaal wel goed.

Jill haalde de spelden uit haar lange haar en ging het vervolgens borstelen. Bij zijn woorden glimlachte ze verrukt en legde ze haar borstel al snel neer, om naar het bed te lopen en zijn lippen te kussen. 'Ik hou ook van jou, William.' Ze was bijna bij hem onder de dekens gekropen, tot ze plotseling geklop op de deur hoorde. 'Oh, dat zal vast mijn naaister zijn, ze zou nog een van mijn jurken langs brengen.' Benieuwd liep ze naar de deur toe en opende ze deze. Er stond een wachter, die ze herkende als één van Henry, met een papiertje in zijn hand. Jill hield de deur zodanig dat William niets kon zien en las vluchtig de tekst. 'Dat is jammer, ik had zo graag mijn jurk morgen willen dragen. Ik verwacht dat je hem in elk geval morgen af hebt,' zei ze hard tegen de wachter, waarna ze de deur sloot en ademloos terug liep naar bed. 'De naaister kwam vertellen dat ze de jurk nog niet af had.' Ze kroop naast hem onder de dekens en drukte nogmaals een kus op zijn wang, terwijl ze zichzelf tegen aan legde. 'Wat er ook gebeurt, ik zal altijd van je houden,' herhaalde ze haar woorden van eerder. 'En ga nu slapen, William. We hebben genoeg gepraat.'

William nam de kus maar al te graag aan, net zoals de woorden. Hij was teleurgesteld dat ze het bed al weer af moest en ongeduldig bleef hij naar het plafond staren. Ondertussen deed hij zijn best om de gedachten die door zijn hoofd spookten weg te drukken. Het waren zorgen voor morgen en waarschijnlijk voor nog heel veel dagen daarna. Zuchtend stopte hij nog een kussen onder zijn hoofd en pakte er een extra wollen deken bij. Glimlachend opende hij de dekens voor Jillian toen ze terug kwam en luisterde maar half naar haar woorden over de jurk. Dat kon hem allemaal niet zo veel schelen. 'Ik ook van jou,' mompelde hij geeuwend terwijl hij ook tegen zijn vrouw aan ging liggen en al snel, gesust door Jillians woorden, in slaap viel.

Jillian wachtte gespannen af tot William sliep en wachtte voor de zekerheid nog een tijdje, tot ze voorzichtig zichzelf los maakte van hem. Over haar slaapkleding deed ze een mantel heen en sluipend door de vertrekken verzamelde ze haar meest waardevolle spullen. Toen ze eenmaal haar spullen bij elkaar had, verliet ze via de bedienden vertrekken haar eigen vertrekken. Met pijn in haar hart zocht ze de kamers van Willa en Henry op. Ze vertrouwde haar broer blindelings en als hij zei dat het niet meer veilig voor haar was in het paleis, dan geloofde ze hem. Het deed echter onbeschrijfelijk veel pijn om William op zo'n achterbakse manier te verlaten. Ze probeerde er zo min mogelijk over na te denken.

[end]

[new]

Na de strijd had het nog wel even geduurd, voordat ze het paleis in Evenfall konden betreden. Haar verdriet om haar vader was ook te groot geweest om ook maar over het paleis en de bestorming na te denken. De meeste dagen had ze haar moeder getroost, maar nadat zij was vertrokken naar Evan, had ze zich vooral bezig door op de kinderen van Willa te passen. Nu liep ze eindelijk weer door de vertrouwde gangen heen, richting haar eigen vertrekken. Het zou haar niet verbazen als ze een lege ruimte zou aantreffen, omdat William had besloten om al haar bezit weg te gooien. Stilletjes betrad ze het vertrek en keek ze verbaasd toe hoe alles nog in zijn oude staat stond. Zachtjes liep ze door het vertrek heen en ging een hoek om, waardoor ze William plots zag staan. Geschrokken greep ze naar haar borst en keek ze hem zwijgend aan.

Sinds Evenfall in de handen van Henry was gevallen, was het paleis langzaam leeg gelopen. Sommigen waren gevlucht, een aantal waren gestorven om zichzelf vrij proberen te vechten en dan bleef er nog een restje over. Hij wist dat zijn moeder ergens in het paleis zat. Van zijn zuster had hij bijzonder genoeg niets vernomen. William had zich echter voor genomen om niets te doen, zoals hij al maanden deed. Hij zou zijn lot wel af wachten. Hij zou maar zien wat zijn lot was. Met een kreun stond hij op uit bed en trok een blouse die hij van de grond had geraapt aan. Zijn haar bijeen bindend liep hij de vertrekken door om te kijken of hij ergens nog eten had staan voor een ontbijt, of lunch, of diner. Eerlijk gezegd had hij geen idee hoe laat het was, welke dag het was en hoe lang het geleden was sinds Henry de strijd had gewonnen. Hij bevroor toen hij plots iemand zag en met zijn handen nog in zijn haar keek hij Jillian aan. 'Jill-'