De vertrekken van Jillian

-

Donovan

Wat ongemakkelijk zat Don in één van de fauteuils in het vertrek van zijn kleindochter. Normaal bezocht hij zijn kleinkinderen nooit in hun vertrekken. Ze kwamen altijd naar hem toe of hij zag ze in de eetzaal, de gezamenlijke woonkamer, buiten op het veld. Hij deed maar gewoon zijn ding en dan kwam hij altijd wel iemand tegen. Het werd alleen steeds moeilijker voor Don om zijn 'ding' te doen, want wat was dat op het moment? Edmund was landheer, zijn oudste dochters hielpen hem veel, de jongste regelde de zaken van het kasteel en zijn andere zoons hadden nu hun eigen huishoudens. Het was allemaal zo snel gegaan, Don kon het nog niet helemaal bevatten. Hij had zijn Jillian nodig. Ironisch genoeg zat hij nu bij een Jillian. Hij had gehuild toen zijn kleindochter te wereld kwam en naar haar grootmoeder was vernoemd. Afwachtend op de komst van Jill haalde hij beelden van zijn prachtige vrouw voor zich.

Jillian was in het atelier geweest om haar jurk te passen voor het banket. Waarschijnlijk stonden alle adellijke vrouwen deze dagen in een atelier om hun jurk er zo perfect mogelijk uit te laten zien. Ook die van Jill zag er verbluffend uit, maar wel op zijn eigen bescheiden en simpele manier. Ze moest er niet aan denken dan William haar al vanuit de andere kant van de zaal kon zien staan. Toen ze haar vertrek binnen kwam, zag ze plotseling iemand zitten. Geschrokken zette ze enkele stappen naar achteren tegen de deur aan, maar toen ze zag dat het haar opa was, blies ze opgelucht haar adem uit. 'Grootvader! Wat doet u hier nou?' Ze drukte een kus op zijn wang en schoof een stoel naast de zijne. 'U had ook iemand kunnen sturen, dan was ik naar uw vertrekken gelopen.'

Donovan was zo verzonken in zijn gedachten dat hij Jill niet binnen had horen komen en dat hij haar dus erg deed schrikken door zijn onverwachte aanwezigheid. Hij stond vlug op. 'Sorry, ik wilde je niet laten schrikken. Zo'n oude man in je kamer, ik had er beter over na moeten denken,' lachte hij. Don nam weer plaats in de stoel en sloeg zijn armen over elkaar terwijl hij zijn kleindochter met een frons bekeek. Ze leek ontzettend veel op Jillian. Dat was wat hij steeds dacht als hij haar zag. 'Ik wilde je hier graag opzoeken en even met je praten.' Zwijgend liet hij zijn blik door de kamer glijden. 'Waar kom je vandaan?' vroeg hij goedbedoelde interesse om het gesprek maar een beetje op gang te brengen.

'Van een beetje ouderdom schrik ik niet hoor,' stelde ze hem glimlachend gerust, waarna ze gebaarde dat hij moest gaan zitten. De volgende woorden kwamen niet als een verrassing: ze wist heel goed waarom haar grootvader haar had opgezocht. 'Ik was naar het atelier toe om mijn jurk te passen voor het banket. Er is speciaal een nieuwe gemaakt,' vertelde ze zachtjes. 'Hij moet nog even hersteld worden, dus hij is pas over paar dagen klaar.' Ze zag haar opa door de kamer kijken en ze apprecieerde zijn moeite om niet meteen op in te gaan, maar ze wisten beiden waarom hij hier was. 'Grootvader, u heeft vast gehoord hoe ik gereageerd heb op het verzoek van de zoon van de koning.' Ze sprak expres zijn naam niet uit. 'Mijn mening daarover is jammerlijk genoeg nog niet veranderd.'

'Aha.' Donovan deed zijn best, maar hij kon voor jurken en dat gedoe geen interesse opbrengen. Hij wilde haar vragen of ze nog een interessant boek had gelezen de afgelopen tijd, maar Jill kwam zelf al tot de zaak. Hij zuchtte en steunde met zijn ellebogen op de armleuningen terwijl hij ging verzitten. 'Ik heb er inderdaad over gehoord. Je vader heeft mij ook al om advies gevraagd, zelfs je moeder.' Hij had zo'n beetje iedereen over de vloer gehad toen het aanbod gekomen was. Constance had zelfs voor zijn deur gestaan. Niemand gaf dit meisje, deze vrouw, graag aan de toekomstige koning, die zich bovendien gedroeg als een verwend joch, als je het Donovan vroeg. 'Maar ik heb jou mening nog steeds niet uit jouw mond gehoord.'

Jill sloeg haar armen over elkaar heen en zocht lang naar de juiste woorden. Ze wilde haar grootvader niet op de een of andere manier beledigen, dus probeerde ze haar mening zo veilig mogelijk te formuleren. 'Ik ben van mening dat ik niet de juiste persoon ben om te trouwen met William, laat staan om koningin te worden. Ik- U zegt het altijd, ik lijk veel op mijn moeder en u heeft zelf meegemaakt wat er met haar is gebeurd. Ik ben geen Adelaide of één van de Halley zusjes! Ik wil de troon niet!' Ze begon rustig, maar voelde hoe ze steeds verwoeder begon te praten. Om rustig te blijven, stond ze op en schonk ze twee bekers met wijn in. De ene gaf ze aan haar grootvader, waarna ze weer plaats nam. 'Ik snap er niets van waarom ík het aanbod heb gekregen. Waarschijnlijk omdat ze denken dat ik de minste weerstand van alle adellijke vrouwen aan William zal bieden,' mompelde ze op ijzige toon.

Donovan luisterde met geduld naar zijn kleindochter. De jaren hadden hem geduld gegeven die hij daarvoor nooit had gehad. 'Martin en Estella zijn al jarenlang aan elkaar beloofd. Adelaide en David weten heel goed dat ze dan een ander verbond met het Zuiden moeten sluiten. Jij bent de oudste dochter. Het was het meest logisch. Het gaat er niet eens om of je geschikt bent.' Hij had de wijn met een dankbare glimlach aangenomen en nam er gulzig een slok van. 'Het helpt niet door slechts te stellen dat je niet de juiste persoon bent. Dat je niet de troon wil is een van je beste argumenten, maar vertel me waarom je dat niet wilt?' Onderzoekend keek hij Jill aan.

Jill zuchtte diep en probeerde haar argumenten op een rijtje te zetten. Door de emoties zouden ze er toch niet goed uit komen. 'Kijk, ik heb het beste voor met Tarth en ik wil heel graag dingen verbeteren, dus koningin zijn is zo slecht nog niet. Maar ik wil geen man die nooit naar mij om kijkt en mij alleen ziet als ''ding'' voor kinderen. Die geen interesse in mij heeft en niet van mij houdt. Ik wil niet een gat op vullen, omdat het móét, en omdat ik nou eenmaal de oudste dochter ben! Ik wil niet gebruikt worden als middel voor verbond. Ik ben een mens, ik heb gevoelens en ik wil een gelukkig leven! En die ga ik niet in Evenfall krijgen. Ik ga niet in de voetstappen van mijn moeder lopen en straks dus als alleenstaande moeder met een kind terug naar Lorath komen.' Ze ademde luid en balde haar vuisten.

Donovan schudde zijn hoofd en hield zijn vrije hand op. 'Die argumenten moet je voor je houden. Ze zijn relevant, maar je kunt niemand er mee overtuigen om jou niet te kiezen. Geef aan waarom je incompetent bent om koningin te zijn. Waarom zou je een vreselijke vrouw voor William zijn?' Hij was opgestaan en liep heen en weer voor Jill. Het vuur dat aangewakkerd werd in de vrouw die voor hem zat, toonde maar weer eens dat zijn kleinkinderen duidelijk de Rabbion drift hadden geërfd. Daarnaast kon Iwone er ook nogal wat van. Soms lagen zij en Don elkaar absoluut niet, maar over het algemeen konden ze wel door één deur.

Jill keek onzeker naar haar grootvader en vouwde haar handen nerveus in elkaar. Ze wist dat ze niet met zulke argumenten kon aan zetten, maar waarom moest ze zichzelf in godsnaam verdedigen? Als zij niet met William wil trouwen, dan moet iedereen dat toch gewoon accepteren?! 'Waarom ik een vreselijke vrouw voor William zal zijn? Misschien omdat ik tegen mijn wil met hem moet trouwen?' riep Jill op boze en wanhopige toon uit, waarna ze weer door het vertrek ging lopen. 'Het is nog een jongen, een verwende en arrogante jongen. Wat hij nodig is, is een vrouw die ervan houdt om kinderen op te voeden en jurken te passen en verder niets! Iemand die niets wil inbrengen in het land en William zo weinig mogelijk stoort. Een vrouw die alles doet wat hij zegt en nooit moppert. Zo iemand ben ik niet! Waarschijnlijk schopt hij me na een week al het paleis uit!'

Donovan hoorde de boze woorden van Jill aan en sloeg zijn armen nog maar eens over elkaar. Hij wist dat hij zijn kleindochter nu erg in de aanval liet gaan, maar het was nodig. Ze moest dit op een rijtje hebben, wilde ze iedereen er van overtuigen dat ze niet met William moest trouwen. 'Het heeft geen nut om William zwart te maken. Adelaide en David adoreren hun jongste en enige zoon. Je zal ze alleen maar beledigen als je hen dit vertelt.' Hij streek langs zijn witte baard. 'Overigens denk ik dat het die jongen nooit zou lukken jou ook maar ergens uit te schoppen, maar dat is nu niet relevant.' Bedenkelijk ging hij weer zitten en voelde zijn boten kraken. Hij was al lang niet meer zo soepel. Hij zuchtte en keek op naar zijn kleindochter. 'Probeer een andere tactiek om ze te overtuigen.'

Jill zuchtte en nadat ze haar opa had geholpen met zitten, volgde ze zijn voorbeeld. 'Moeder en vader vinden het ook nooit goed als ik William zwart maak... vooral moeder niet. Ik wil ook geen mensen zwart maken, zelfs niet William, maar hij en ik zullen het nooit samen goed doen. Daar verschillen we veel te veel voor.' Het zat niet in haar karakter om mensen in de grond te stampen, maar haar emoties konden haar vaak helemaal van de weg duwen. 'Misschien kunnen we ze vertellen dat ik een ziekte heb? Of geen maagd meer ben? Of dat mijn gezondheid dusdanig slecht is dat ik een bevalling nooit zal overleven? Dat kunnen ze best geloven, vooral omdat moeder ook altijd moeite had met bevallingen. David zal dat vast wel van haar weten!' Hoopvol keek ze haar grootvader aan, waarna ze enkele kruimels van zijn schouders af veegde en zijn kraag goed deed. Ze merkte dat haar grootvader langzaam achteruit ging. Haar moeder en Donovan hadden lange ruzies over zijn gezondheid gehad, maar Donovan vertikte het om meer rust te nemen. Ze bewonderde haar opa in de zin dat hij gewoon deed wat hij wou en niets van anderen aan trok.

Donovan had het nooit goed op met de helpende handen die hem aangeboden werden om van alles en nog wat te doen, maar van Jillian accepteerde hij het nog wel. 'Dat is allemaal te plots. Als er iets met je aan de hand was geweest hadden je ouders dat al veel eerder bekend gemaakt.' Ongemakkelijk bewoog hij zijn schouders onder de fatsoenerende handen van zijn kleindochter en wuifde hij haar weg met zijn hand. Dat was nog het ergste aan al die hulp; ze beschouwden hem al lang niet meer als iemand die in staat was tot ook maar iets. Hij was dan ook al vele lentes oud, te oud, maar hij leefde voor twee mensen. Don vond dat hij indrukken en ervaringen moest opdoen voor hem en zijn vrouw die veel te vroeg gestorven was. Het opgroeien van zijn kinderen en kleinkinderen maakte hij dan ook met veel voldoening mee. 'Wat als je een betere optie aandraagt? Een andere bruid voor William?' zei hij hardop denkend.

Jillian liet zichzelf achterover vallen in de stoel en zuchtte hoorbaar. Er leek geen enkele manier te zijn om het huwelijk op een nette manier te omzeilen en ervoor te zorgen dat de Halleys hun ogen op een andere vrouw lieten vallen. Ze snapte best dat ze de beste keuze was en dat het tactisch slim was, maar ze snapte gewoonweg niet waarom al die verdomde tradities nog in stand werden gehouden. 'Een betere optie?' herhaalde Jillian bedachtzaam. Ze wilde niet haar zusje als betere optie voordragen, dus moest het van een andere familie zijn. 'Misschien een vrouw uit één van de nieuwe families die tijdens het banket geïntroduceerd worden?'

Donovan volgde de bewegingen van Jillian en wachtte geduldig af tot ze zou begrijpen wat hij bedoelde. Met een tevreden blik knikte hij naar zijn kleindochter. 'Juist. Zoiets als dat zal misschien al in hun gedachten zijn opgekomen. Hopelijk heeft David dat idee nog niet helemaal aan de kant geschoven en kunnen we hem overtuigen dat het een betere beslissing is. Want wij zijn al erg goede vrienden van de Hallehy familie, niet? De nieuwe leiders zouden een kans moeten krijgen om de band te versterken, vind je niet?' Hij had al even zitten broeden op dit idee, maar had het nog niet met zijn zoon gedeeld. Eerst wilde hij weten hoe Jillian er over dacht. 'Zo zou je er toch maar eens onderuit kunnen komen.'

Jill knikte langzaam en glimlachte, maar haar gevoel deed dat niet. 'Ik denk dat het idee best kan werken... Maar breng ik mam en pap dan niet in de problemen? Iedereen zal vast erg beledigd zijn dat ik het aanbod niet aan neem en dat mam en pap er ook nog eens mee instemmen.' Onzeker pulkte ze aan haar jurk, terwijl ze nadacht over de eventuele schande die over hun familie heen zou komen. Ze wilde haar familie niet in een nadelige positie brengen, enkel omdat zij iets niet wou doen.

'Dus je wilt het aanbod misschien wél aan nemen?' Donovan probeerde de gedachten van zijn kleindochter te peilen. Maar eerlijk gezegd begon hij sterk te twijfelen of hij Jill wel goed door had op het moment. Hij had gedacht dat ze er vrijwel zeker van was dat ze zou weigeren, maar dat ze slechts een goede uitweg moest hebben. Dat leek nu minder waar. Met een kleine glimlach keek hij naar haar. 'Heb je er al over na gedacht wat je doet als je 'ja' zegt en als je koningin wordt? Wat jij dan zou kunnen doen voor Tarth?' Het was niets voor hem om zo te praten met zijn kleinkinderen, met überhaupt iemand van zijn familie, maar hij wilde zijn kleindochter zo graag helpen dat het vanzelf ging.

Jill zuchtte diep en wreef met haar hand over haar slapen in een onzeker gebaar. 'Ik wil het misschien aannemen. Als ik daarmee mijn ouders kan helpen, en u, en de positie van het Zuiden. Ik wil niet dat door een koppige beslissing van mezelf ik allerlei problemen op vaders hals haal.' Bedachtzaam luisterde ze naar de woorden van haar grootvader, terwijl ze de opties afwoog. 'Ik weet dat ik een heleboel kan doen als ik koningin ben. Maar zal William dat wel toestaan? David staat het Adelaide nu wel toe, maar zal William hetzelfde zijn?' Ze zuchtte en begroef haar gezicht in haar handen. Ze wist het niet meer. Waarom moesten de Halleys precies háár een verzoek doen?

Donovan knikte bij haar woorden, maar schudde kort zijn hoofd. 'Mij kun je niet meer helpen, Jill. Ik ben oud, wie weet hoe lang ik nog te leven heb. Dus houd maar geen rekening met mij.' Hij had het zijn eigen kinderen ook al zo vaak moeten zeggen als ze hem weer eens vroegen of hij het er mee eens was wat ze deden. Dan zei hij dat het niet meer uit maakte. Natuurlijk deed het dat wel, maar dat hoorde zijn familie niet te weten. 'Ik denk dat Adelaide haar zoon nooit op zou voeden als iemand die niet naar zijn toekomstige vrouw zou luisteren. Ze heeft daar zelf hard genoeg voor moeten vechten. Maar ik weet niet hoe groot David's invloed is geweest.' Getergd keek hij toe hoe Jill haar gezicht verborg. 'Jillian-' zei hij zacht en boog met het kraken van zijn botten als gevolg naar zijn kleindochter toe. Hij legde een hand op haar schouder.

[new]
Jillian was druk aan het inpakken voor haar vertrek naar het Westen toe. Ondanks dat ze had gezegd dat ze maar weinig spullen mee zou nemen, was het erg moeilijk om een goede keuze te maken. Alles had een emotionele waarde voor haar en het liefst zou ze dus ook alles meenemen. Er was haar verteld dat ze allemaal nieuwe jurken zou krijgen in het Westen, dus bespaarde ze daar gelukkig al veel ruimte in haar koffers mee. Ze wou voornamelijk boeken mee nemen. Evan was die ochtend nog langs gekomen om haar te helpen een selectie te maken en hij beloofde daarbij dat als hij het Westen zou bezoeken, dat hij dan boeken voor haar mee zou nemen, zodat ze altijd nieuwe boeken zou hebben. Nadat ze weer een hele koffer had gevuld, zakte ze op de grond en zuchtte ze diep met haar hand op haar buik. Na haar huwelijksnacht had ze voor het eerst maanthee moeten drinken en het was totaal niet goed gevallen. Ze was er erg misselijk door geworden.

William was die ochtend gaan jagen met enkele stalknechten en een paar jongens van de kleinere adel. Zijn moeder had hem altijd verteld hoe belangrijk het was om een voorbeeld en een streven te zijn voor de jongens in Tarth en dat werd hij deels door met ze op pad te gaan en ze te laten zien wat voor een idool hij was. De kroonprins, de toekomstige koning, moest een goed beeld neerzetten voor de jongens die later zijn mannen en krijgers zouden worden. Toen hij terug kwam liep hij meteen naar Jillians vertrekken in plaats van zijn eigen en gooide hij zonder aan te kloppen de deur open. 'Lieverd, ik ben thuis!' grapte hij luidkeels terwijl hij zijn smerigen laarzen uit trapte. Hij vond zijn kersverse vrouw in haar zitkamer en tilde haar aan haar armen op om een kus op haar lippen te drukken. 'Twee zwijnen en drie fazanten. Het wordt een feestmaal vanavond.' Williams blik gleed kort naar de koffers. 'Hoe gaat het inpakken?'

Jill voelde hoe langzaam de misselijkheid weg trok en op hetzelfde moment hoorde ze William binnen komen lopen. Ze liet zich gewillig optillen en probeerde de opkomende misselijkheid te negeren. 'Dat wordt zeker een feestmaal,' beaamde ze met een glimlach, nadat ze hem terug had gekust. Ook haar blik gleed naar de koffers en bedachtzaam zette ze haar handen in haar zij. 'Het schiet al op. Ik heb mijn boeken nu ingepakt en nu resten alleen nog de laatste kleine dingen.' Ze bekeek zijn gezicht en moest lachen om wat ze zag. Hij zat onder de modder en bladeren van het bos. 'Ga jij eerst maar eens jezelf wassen, voordat alles hier vies wordt,' grinnikte ze, waarna ze weer haar vertrek rond liep om de laatste dingen te zoeken.

'De laatste kleine dingen? Wat moet ik me daar bij voorstellen?' William had soms met open mond toe staan kijken hoe er weer een koffer op de stapel van bezittingen gezet werd. Maar goed, het was om haar tevreden te stellen. En waarschijnlijk als hij zijn spullen in kisten en koffers moest stoppen zou het ook nogal een aantal in beslag nemen. Fronsend nam William het gelach in zich op. Hij grijnsde pas toen hij begreep wat er aan de hand was en haalde een hand door zijn haar waarmee hij enkele bladeren vond. 'Laat ik dat maar doen, ja.' Hij liep naar de andere ruimte waar hij een bediende om een warm bad vroeg en kwam toen terug om tegen de deurpost leunend Jillian gade te slaan. 'Krijg je er al de kriebels van als je er aan denkt dat je snel naar Evenfall verhuist?' vroeg hij nieuwsgierig.

Jill legde wat kleine spulletjes in haar koffer en haalde haar schouders op. 'Vooral dingen die mij aan Lorath laten denken. Ik denk dat ik dat de eerste weken wel nodig ga hebben, maar daarna zal de heimwee vast en zeker verdwijnen,' zei ze overtuigd. Ze was ten slotte al een volwassen vrouw en nu ook nog eens getrouwd! Haar moeder had ook haar geboortestad verlaten en zij zou het dus ook kunnen. Met een glimlach liep ze op William af en sloeg ze haar armen om zijn middel heen. 'Heel veel kriebels,' grinnikte ze, 'maar allemaal positief. Ik heb veel zin om dit avontuur met jou aan te gaan, William. En daarbij is Evenfall een prachtige stad. Ik mag niet klagen.' Ze liep langs hem heen en pakte haar lievelingszeep op, om deze ook in te kunnen pakken. William had eerder aan haar verteld dat hij deze zo lekker vond ruiken, dus ze was zeker van plan om het vaak te gebruiken.