Het trainingsveld

-

De trainingen voor het toernooi waren begonnen en vanzelfsprekend mocht Leona niet meetrainen van haar vader. Nadat ze een enkele training van sommige mannen had gezien, snapte ze ergens wel waarom. Toch was ze pis nijdig op hem geworden, alsof ze niet zelf kon beslissen of ze mee kon doen of niet! Ondanks alles was ze nu toch onderweg naar een trainingsveld. Ze had gekozen voor het meest afgelegen trainingsveld dat ze kon vinden en ze liep dus al een aardige tijd rond. Gelukkig was ze er bijna - ze was er de voorgaande dagen ook al een paar keer geweest om zelf te trainen. Toen ze het veld naderde, kwam ze tot de conclusie dat ze echter niet alleen was. Ze herkende Nathan al van een afstandje en kwam dichterbij. 'Ik had niet verwacht jou hier te vinden.'

Nathan wist al een tijdlang dat er een toernooi aan zat te komen en had dan ook veel getraind in het Noorden. Een paar mannen uit zijn leger hadden hem geholpen om bepaalde wapens onder de knie te krijgen, gezien Dorian enkel met een zwaard overweg kon en hem dus verder niet kon helpen. Nu was hij aan het trainen met een speer en probeerde hij het zwarte puntje op een groot bord in de verte te raken. Het was hem natuurlijk nog niet gelukt, maar hij raakte in elk geval de zijkant van het bord. Hij schrok van een plotselinge stem en draaide zich snel om. Stilletjes keek hij toe hoe Leona naar hem toe kwam lopen. 'Ik ben niet zo'n teamspeler als het om alles behalve mijn leger gaat.'

Leona bekeek hem nog kort voordat ze naar voren stapte en zich bij hem voegde. 'Dan hoop ik dat je er geen problemen mee hebt als ik hier ook train.' De andere velden werden bezet door vele krijgers. Ze wilde niet het risico lopen dat één van hen haar zag. 'Zolang je niets zegt tegen mijn vader tenminste.' voegde ze er nog aan toe, waarna ze haar zwaard uit de schede trok en hem bestudeerde. 'Hoe gaat het met je moeder? Voelt ze zich weer iets beter?' Ze was haar vertrekken al ontvlucht voordat haar moeder terug was gekomen van Agathe, ze was er de hele nacht geweest.

Nathan liep naar het bord toe om zijn speer op te halen en luisterde ondertussen naar de woorden van Leona. 'Train?' vroeg hij verbaasd, waarna hij met opgetrokken wenkbrauwen naar haar zwaard keek. Hij liet zijn speer vallen en liep naar haar toe. 'Ho even, Leona,' begon hij serieus, 'vertel je me nou dat je gaat trainen voor het toernooi? En dat ik dat voor me moet houden en dus als je betrapt wordt, medeplichtig ben?' Hij viel stil toen ze over zijn moeder begon en zwijgend pakte hij zijn speer weer op, om de punt te bestuderen. 'Ik weet het niet. Ik heb er vannacht niet geslapen.'

'Ja dus?' Waarom had iedereen er problemen mee dat ze mee wilde doen aan dat toernooi? Alsof ze niet goed genoeg was! Er waren genoeg vrouwen uit het leger van het Zuiden die ook meededen, dus waarom zij niet? 'Rustig maar, als m'n vader er achter komt zal ik heus niet zeggen dat je er vanaf wist.' Ze had er zelf ook niets aan als ze dat wel zou doen: haar vader zou nog net zo furieus zijn. 'Oh.. Mijn moeder is de hele nacht bij haar geweest..' zei ze uiteindelijk, niet wetend wat ze er verder nog op moest zeggen.

Nathan knikte en keek beschaamd naar zijn schoenen. 'Mijn vader en zuster ook, ik-' Hij slikte moeizaam en ging weer klaar staan om de speer te gooien. Leona snapte vast wel dat hij het niet had gedurfd om erbij te blijven. Hij zou alleen maar in de weg staan. Gelukkig had hij het keukenmeisje kunnen vinden, waar hij de dagen daarvoor al heel wat blikken mee had uitgewisseld, en mocht hij die nacht bij haar blijven. 'Je hebt helemaal geen training gehad. Mij maakt het niets uit, maar je ouders zien je vast niet graag gespiest aan een zwaard.'

'Hoezo ik heb geen training gehad?!' Ze had misschien niet zoveel training gehad als sommige, maar onervaren was ze niet. 'Ik kan heus wel zelf bepalen of ik mee kan doen of niet.' Ze had net voor haar vertrek nog wat handige trucjes met haar zwaard geleerd van tante Ayira en ze was extra veel naar haar mentor gegaan om extra lessen te nemen. 'En als je me niet gelooft, kom maar op, dan zal ik het bewijzen.' Haar laatste spar sessie liep niet goed af, maar ze wist zeker dat het dit keer beter zou gaan.

'Bij de Goden, Leona, ik heb geen tijd voor dit kinderachtige gedoe! Mijn moeder ligt halfdood op bed, ik kan me niet meer terugtrekken uit het toernooi en dan kom jij ook nog eens aan mijn hoofd zeuren! Ik word-' Hij gooide zijn speer boos op de grond en haalde gefrustreerd een hand door zijn haren. 'Oké, sorry, dat had ik niet moeten zeggen. Maar meen je het serieus dat je training hebt gehad? Ik wil je namelijk geen pijn doen.' Hij pakte zijn zwaard van de grond en keek haar vragend aan.

Leona stak haar zwaard terug in haar schede en keek hem kort aan. 'Als je de heel dag zo chagrijnig gaat doen kan ik beter ergens anders gaan trainen..' mompelde ze en begon al bijna naar het andere veld te lopen, tot ze zijn volgende woorden hoorde. 'Ja, natuurlijk. Waarom zou ik daarover liegen? Denk je nou echt dat ik mee zou doen als ik nog nooit een zwaard in mijn handen had gehad?' merkte ze droogjes op en trok haar zwaard weer. 'En vergeet niet wie mijn tantes zijn. Het zit in de familie.' lachte ze en liep naar hem toe. 'Nou, kom op. Gooi al die frustratie eruit, ik kan wel wat hebben!'

Nathan wist heel goed uit wat voor familie ze kwam, maar dat betekende niet meteen dat ze net zo geweldig kon vechten als haar tantes. Het betekende ook niet dat hij net zo goed kon vechten als zijn eigen vader en ooms. 'Hoe lang heb je al training?' Hij draaide zijn zwaard in zijn hand rond en na een lange zucht ging hij klaar staan in zijn vechthouding. 'Kom jij maar op, ik wil wel eens zien wat jíj allemaal kan.' Hij vond het fijn dat ze weinig over zijn moeder sprong. Hij wilde het over alles hebben, behalve dát.

Leona dacht even na over haar antwoord. Als ze de waarheid zou zeggen, zou hij haar vast en zeker uitlachen. Er stelde vast niets voor bij alle jaren training die hij al had gehad. 'Lang genoeg.' zei ze uiteindelijk, terwijl ook zij klaar ging staan. Ze had van haar tante geleerd om de eerste paar keren in de verdediging te gaan, om te zien hoe de aanvaller vocht. Zo was het makkelijk om zijn zwakste punt te ontdekken en als je dan aanviel, kon je meteen een sterke aanval doen. Dat was ook de strategie die ze nu wilde toepassen.

'Bij de Goden,' mompelde hij geïrriteerd, toen hij merkte dat ze niet zou aanvallen, dus liep hij naar voren en maakte hij de eerste paar slagen. Hij besefte al snel dat hij zichzelf in hield en niet vol voor het gevecht ging. Hij was als de dood dat hij haar zou verwonden en dat hij de woede van Edmund over zichzelf zou uitroepen. Én de woede van zijn eigen ouders. 'Als ik win,' riep hij tussen de slagen door, 'dan vertel je me heel gedetailleerd waarom je nou precies in mijn leger wil. Deal?'

'Prima!' riep Leona terug, terwijl ze zijn slagen blokkeerde. Zo moeilijk was het helemaal niet. Ze kon ze zelfs met gemak tegen houden! Als dit alles was wat hij in zich had, maakte ze nog wel eens kans om te winnen. 'Maar als ik win, krijg ik een plek in je leger. Zonder vragen en zonder gezeur.' kaatste ze terug. Inmiddels dacht ze te zien waar zijn zwakke plek lag. Zijn verdediging via rechts leek sterker te zijn dan via links, dus viel ze via de linkerkant aan.

Nathan rolde met zijn ogen en blokte gemakkelijk de slagen. 'Best,' riep hij terug, waarna hij fanatieker begon te vechten en meer aanvallend begon te vechten. Hij kreeg het moeilijker, toen ze via zijn linkerkant ging aanvallen, maar ook die slagen kon hij tegen houden. Toen hij voelde dat hij begon te zweten, besloot hij er maar een einde aan te maken. Via paar snelle stappen stond hij naast haar en schopte hij gemakkelijk haar voeten onder haar vandaan. Haar zwaard sloeg hij op tijd weg, zodat ze daar niet in zou vallen, en zelf liet hij ook zijn zwaard vallen.

Leona wilde net nog een slag maken toen ze voelde hoe haar voeten onder zich vandaan werden geschopt. Met een kreun viel ze in de modder van het veld en wreef ze over haar achterhoofd heen, die op de grond was gedreund. 'Was dat nodig?' mompelde ze nors, terwijl ze overeind krabbelde en haar zwaard van de grond afpakte. Nukkig door haar verlies, stopte ze hem terug in de schede en probeerde ze zoveel mogelijk modder uit haar haren en van haar kleding af te krijgen.

Nathan wendde zijn gezicht af van Leona en keek naar de lucht. Hij wilde niet zien hoe hij een vrouw tegen de grond aan had getrapt, laat staan zonder enige reden. Toen ze eenmaal was opgestaan, liep hij naar haar toe en veegde hij de modder van haar schouders af. 'Laat me even kijken,' mompelde hij, terwijl hij haar haren op haar achterhoofd opzij veegde en zocht naar een eventuele wond. De val was hard geweest en hij wilde niet dat ze gewond rond zou lopen. 'Dus, begin maar met praten. Waarom wil je zo graag in mijn leger?'

Leona trok zich los van hem en fatsoeneerde zichzelf, voordat ze zich naar hem toedraaide en haar armen over elkaar heen sloeg. 'Een tijdje geleden ben ik naar mijn vader toe gegaan met de mededeling dat ik niet uitgehuwelijkt wil worden, maar dat ik het leger in wil... Net als mijn tantes. Hij was echter vrij duidelijk dat dat er niet in zou zitten voor mij. Zeker omdat ik samen met Jill zijn enige dochter ben. Hij kan de banden die wij creëren dus goed gebruiken.' Kort stopte ze met praten, schraapte ze haar keel en keek ze hem weer aan. 'Dus nu ben ik op zoek naar iemand die mij wel wil in zijn leger. Iemand die mijn wensen wel respecteert. Nu tevreden?'

Nathan sloeg ook zijn armen over elkaar heen en luisterde uitdrukkingloos naar Leona. Willa had weleens verteld over het zusje van haar beste vriendin, die een typische Rabbion was en altijd in de weer was met wapens. Echter had hij nooit erg opgelet bij haar verhalen en dus ook nooit interesse gehad in Leona. Toch deden haar woorden hem wel iets, omdat hij nu pas begreep waarom ze zo graag in zijn leger wou. Hij schraapte ook zijn keel en schopte tegen een steentje aan. 'Op zich... kijk, je mag in mijn leger, dat is het probleem niet. Maar ik wil echt geen problemen met je vader krijgen, laat staan met je tantes.'

Leona was enigszins verbaast dat hij zei dat ze in zijn leger mocht. Natuurlijk snapte ze dat hij geen problemen wilde met haar vader, maar ze zou wel voor zorgen dat dát niet het geval zou zijn. 'Mijn vader is mijn probleem, maak je daar maar geen zorgen over. Daarbij, je bent het neefje van de koning, wat zou mijn vader jou aan kunnen doen?' Ze geloofde niet dat haar vader hem in de problemen zou brengen, wetend dat hij naar David zou kunnen stappen. 'Daarnaast, als mijn vader problemen gaat maken neem ik voor de volle honderd procent de schuld op me, dat beloof ik. Het is nou niet zo dat jij me zo graag wilt... Ik wil dit, dus dan moet ik ook de consequenties aannemen. En mijn tantes kan het niet schelen. Die zien me maar al te graag in het leger.'

Nathan wist dat hij die 250 mannen nodig had om zijn leger groter te laten groeien en nieuwe mannen aan te trekken. Als ze wisten dat ze getraind konden worden door echte soldaten, zouden mannen veel sneller zich aansluiten. Misschien zelfs ook vrouwen. 'Zo gek is mijn oom ook weer niet op me,' mompelde hij. Zijn moeder had hem toen hij jong was toevertrouwd dat Henry niet de zoon was van Edmund, maar van David. Hij mocht het aan niemand vertellen, maar toen Adelaide ooit iets gemeens zei over Henry, flapte hij eruit dat het wel de zoon van de koning was over wie ze sprak. Hij was dat moment nooit vergeten. 'Oké, ik vind het goed. Áls je er maar voor zorgt dat je die 250 man mee neemt.'

Leona glimlachte tevreden bij zijn woorden. 'Een deal is een deal. Jij tweehonderdvijftig man, ik een plek in jou leger.' Die mannen kon ze wel regelen via haar tantes. Het hoefde niet de beste van de beste te zijn, als ze maar iets konden. Ze wist zeker dat ze tante Ayira kon overhalen om niets tegen haar vader te zeggen en waarschijnlijk vroeg ze nog niet eens waar ze al die mannen voor nodig had. 'Deal?' Ze wilde er zeker van zijn dat hij haar niet op het laatste moment afwees, dus stak ze haar hand uit. Als ze zijn woord had gekregen, vertrouwde ze erop dat hij zich hieraan zou houden.

Nathan keek naar haar hand en pakte deze na een korte twijfeling stevig vast. Voordat hij haar los liet, trok hij haar wat dichter naar hem toe en prikte hij waarschuwend met zijn vinger tegen haar borst aan. 'Als je maar geen rare dingen gaat doen. Dit leger is heel belangrijk voor me en ik wil niet dat er ook maar iets gebeurt wat mij niet bevalt. Begrepen?' Hij keek haar nog even serieus aan en knikte daarna. 'Zo ja, dan is het een deal. De mannen staan net buiten de poorten in het legerkamp, als je wilt, kan je wel met ze kennis maken.'

'Zolang je maar niet denkt dat je me overal maar kan rond commanderen alsof ik een slaaf ben.' merkte Leona op toen hij haar dichter naar zich toe trok. Zolang hij maar wist dat zij zijn vuile werkjes niet zou opknappen, vond ze het helemaal prima. Ze liet zijn hand weer los en knikte. 'Doen veel van je mannen mee aan het toernooi?' vroeg ze nieuwsgierig. Ze was best benieuwd hoe hij het zou doen in de competitie. Vele mannen en vrouwen uit alle uithoeken van Tarth kwamen speciaal naar Evenfall toe om mee te doen, dus ze moesten wel goed zijn. Het kwam vaak genoeg voor dat mensen omkwamen tijdens dit soort evenementen. Als klein meisje had ze eens gezien hoe één van de rijders aan de lans van zijn tegenstander werd geregen. Het was niet een fijn beeld geweest. 'Aan welke onderdelen doe je zelf mee?'

Nathan moest lachen en schudde zijn hoofd. 'Mijn mannen pikken het echt niet als ik zo rond commandeer, dus ik verwacht ook niet dat jij het gaat pikken. Rustig aan, ik ben niet de bruut die ik lijkt hoor.' Hij liet ook haar hand los en glimlachte tevreden. Hij had dan toch weer zomaar 250 mannen geregeld. 'Een stuk of twintig denk ik,' gokte hij zo. 'Er is maar een klein deel meegereisd. De andere mannen bleven in hun dorpen om de boel in de gaten te houden.' Hij pakte zijn speer weer op en draaide deze in de rondte in zijn hand. 'Aan zo'n beetje alles. Je kan beter vragen waar ik niet aan mee doe. En jij dan?'