De Gangen

-

Constance

Met een nors gezicht stampte Constance de gangen door. Het was nog maar een dag tot het toernooi en één van haar leerlingen was zo idioot geweest om haar instructies te negeren waardoor hij haar had geraakt. En niet zo'n beetje ook. Met haar handen op haar arm gedrukt probeerde ze zo snel mogelijk haar vertrekken te bereiken. Niemand hoefde te zien dat een onbenullig joch haar had kunnen steken. Ze had expres een alternatieve route genomen die naar haar vertrekken leidde. In de hoop dat ze niemand tegen zou komen, in het bijzonder sommige mensen die ze absoluut wilde vermijden.

Anthony

Anthony was net teruggekeerd van zijn eigen vertrekken en was onderweg naar zijn werkkamer. Hij had deze vrije dag willen afsluiten met een glas wijn en een goed boek, maar David had besloten dat hij nog wat dingen wilde afhandelen voor het toernooi, dus moest Anthony weer aan het werk. Soms dacht hij eraan om zijn taak op te zeggen. Er waren genoeg anderen die David in dienst kon nemen, enkel vertrouwde hij niemand. Anthony wilde het hem niet aan doen om ook zijn adviseur te verliezen, zeker niet nu het zo slecht ging met zijn moeder. Toen hij de hoek van de gang opdraaide, liep hij iemand tegemoet die hij niet had verwacht hier te zien. 'Constance, wat-?' Zijn blik viel op haar arm en hoofdschuddend liep hij naar haar toe. 'Wat is er gebeurd?' Dit zou niet de eerste keer zijn dat zoiets was gebeurd.

Constance bleef stil staan toen ze de hoek om ging. Een zucht slakend sloeg ze haar vrije hand tegen haar voorhoofd. 'Eén van de leerlingen. Hij raakte me. Niets ernstigs, maar ik moet het stelpen en hechten, dus als je het niet erg vindt loop ik door.' Ze was weer in beweging en gunde hem achteruitlopend een glimlach voor ze verder ging naar haar vertrekken. 'Ik kan denk ik wel een helpende hand gebruiken,' gaf ze als hint. Het bloed begon nu langzaam door haar vingers te druppen.

Anthony wilde net protesteren dat ze hem er op zijn minst naar moest laten kijken, maar ze gaf het zelf al aan, dus liep hij achter haar aan richting haar vertrekken. 'Ze worden ook met de dag roekelozer hè.' mompelde hij hoofdschuddend en versnelde zijn pas zodat hij naast haar liep. 'Hoe was je reis eigenlijk? Hebben ze zich een beetje gedragen?' Hij doelde op de leiders van de stammen die mee waren gekomen naar Tarth. Door alle drukte had hij nog geen tijd gehad om haar te spreken, hij had haar snel gezien in de danszaal, maar daar was het ook bij gebleven.

Constance snelde verder de gangen door en een aantal trappen op. 'Het was langzaam, ik had ze al veel eerder hier willen hebben, maar op de een of andere manier leek geen van de drie er echt zin in te hebben om hier te komen.' Ze lachte om zijn andere vraag. 'Eerlijk gezegd heb ik geen idee wanneer ze de spot drijven met onze cultuur en wanneer ze gewoon hun eigen cultuur uitoefenen.' Sinds de onderhandelingen tussen de volkeren en David had Constance veel heen en weer gereisd en ze had veel met Anthony samen gewerkt. Dat hadden ze nooit eerder zo gedaan, maar het beviel haar wel. Constance duwde met haar elleboog de deur naar haar vertrekken open en trok enkele doeken uit één van de kasten om het bloeden te stelpen. Ze plofte op een stoel en probeerde met veel moeite de snee te bekijken. 'Hoe is het hier gegaan?'

Anthony had zich willen inlezen over de culturen die naar het banket zouden komen, maar door al het werk dat het banket zelf met zich meebracht en ook nog eens het toernooi erboven op, had hij daar geen tijd voor gehad. 'Zolang wij hen respecteren, zullen zij hetzelfde doen voor ons.' Dat was tenminste iets waar hij vanuit ging. Toen ze in de vertrekken waren, pakte hij de spullen die hij nodig had om te hechten. Inmiddels wist hij waar het stond, dat zei vast al genoeg. 'Ach, je kent het. David en Adelaide proberen elkaar zoveel mogelijk te ontlopen tijdens hun dagelijkse activiteiten. En het werk wordt er niet minder op.' lachte hij, terwijl hij ging zitten en de doek van de snee afhaalde, om te kijken wat de schade was. 'Je hebt het weer goed voor elkaar.' grinnikte hij hoofdschuddend en glimlachte. 'Het kan altijd erger, maar hij heeft je flink geraakt.'

Constance glimlachte en lachte binnensmonds bij Anthony's ongelooflijk politiek correcte antwoord. Ze wachtte ongeduldig tot hij terug kwam met de spullen om de wond te hechten en tapte met haar voet op de vloer. 'Heb je het tijdens het toernooi niet rustiger? Ik bedoel, iedereen is zo druk bezig met elkaar in de pan hakken en daar heb jij zeker geen hand in.' Ze grinnikte, maar fronste toen hij een oordeel uitsprak over de wond. Ze probeerde het eveneens te zien, maar het zat op een ongelukkig plek die ze niet kon bereiken met haar ogen. 'En het is mijn boogarm,' verzuchtte Constance. Nu ze inmiddels al flink op leeftijd was, was ze de tel kwijt geraakt wat betreft verwondingen en littekens. Haar lichaam zat van top tot teen onder. 'Wellich betekent dit dat ik toch ook vrijer ben deze week dan ik gedacht had,' speculeerde ze glimlachend naar Anthony.

Anthony haalde zijn schouders op. 'Ik hoop dat het ooit rustiger gaat worden.' lachte hij, terwijl hij de naald in alcohol doopte en de draad door de oog van de naald stak. Nadat hij het meeste bloed weg had gestreken van de wond, begon hij met hechten. Het was nooit een fijn klusje om te doen, dus hij probeerde het zo snel - maar wel zorgvuldig - mogelijk te doen. 'Ik heb een litteken je nog nooit zien tegen houden, Constance.' zei hij met een glimlach en begon zacht te lachen bij haar woorden. 'Maar nu denk ik toch echt dat het bedrust wordt de aankomende twee weken.' Toen hij de laatste hechting had gezet, maakte hij een knoopje in het draad en knipte hij deze af. 'Klaar.'

Constance keek toe hoe Anthony zorgvuldig te werk ging met naald en draad. Ze had nu al genoeg verwondingen opgelopen die hij op had moeten lappen, dat hij erg handig was geworden. Ze kon het meestal zelf, maar soms was het fijner het door Anthony te laten doen. Als hij er was, dan maakte ze er gebruik van. 'Een litteken niet, maar de kans dat ik alles weer open trek omdat ik mijn arm uit strek, dat is zonde.' Grinnikend leunde ze naar achteren in haar stoel terwijl hij de laatste paar steken afmaakte. Pas toen hij klaar was, boog ze weer naar voren en legde ze de hand van haar goede arm in zijn nek. 'Bedankt.' Ze kuste Anthony kort en liet hem met een glimlach weer gaan om de bebloede doeken op te ruimen. 'Heb je Ren al gesproken?'

Anthony glimlachte bij haar kus en borg alle spullen weer op. 'Nou, in dat geval ben ik blij dat je mijn hechtkunsten heel laat.' grapte hij en schonk twee mokken vol met wijn. 'Ik heb hem kort gezien tijdens het banket. Hij leek erg veel lol met Evan en Henry te hebben, dus ik heb hem verder niet al te veel gestoord tijdens de plechtigheden.' vertelde hij haar toen hij naast haar op de lounge ging zitten. Hij had Ren ook altijd een beetje als zijn eigen zoon gezien. Toen hij nog jong was had hij hem veel geleerd over de politiek en over Tarth. Edmund was altijd degene geweest die hem het meeste had opgevoed, samen met Iwone en Constance, maar Anthony stelde zichzelf ook wel verantwoordelijk voor de jongen. 'Heb jij hem zelf al gesproken eigenlijk?' vroeg hij nieuwsgierig en nam een slok van de wijn.

Constance pakte één van de mokken wijn aan en nam een gulzige slok. Het zou die vervelende en zeurende pijn in haar arm doen helpen weg gaan. Het tafereel van de drie jongemannen grinnikend plezierde haar wel. Ze had de vriendschap tussen de broers altijd erg aangemoedigd en ze wist dat Iwone hetzelfde deed. Dat deed haar nog altijd veel. Constance legde haar arm op Anthony's schouder en knikte. 'We hebben kort gedanst en bij gepraat tot het hele voorval met Agathe.' Ze dronk nog wat van haar wijn en zuchtte. 'Hij doet niet mee aan het toernooi. Ik weet niet of me dat blij of juist teleurgesteld maakt. Zo blijkt maar weer dat hij absoluut niet op mij lijkt,' gniffelde ze. Constance nam iedere kans om de competitie met iemand aan te gaan aan. Ren was duidelijk niet zo iemand.

'Hij lijkt in andere opzichten anders wel te veel op jou.' lachte hij. Hij had dezelfde koppigheid als Constance en als kind had hij af en toe aardig dwars kunnen liggen. 'Hij heeft genoeg andere kwaliteiten waarmee hij zich bewijst. Ik vind het een dappere beslissing dat hij niet mee doet. Iedere jongen wordt hier haast verplicht om zich in te schrijven, maar hij - het maakt hem vrij weinig uit wat anderen van hem verwachten. In dat opzicht lijkt hij ook verdomde veel op jou.' Anthony glimlachte en pakte haar hand beet. 'Je hebt hem goed opgevoed Constance.'

Constance zuchtte en rolde met haar ogen. Ze trapte haar laarzen uit en legde ze vervolgens op de stoel voor haar. 'Dat betekent niet veel goeds als hij op mij lijkt.' Ze had Ren nooit naar haar evenbeeld op willen voeden. Daarom was het een verademing geweest om anderen invloed te laten hebben in zijn leven. 'Maar hij heeft inderdaad wat Rabbion trekjes.' Haar vader had zelfs eens gezegd dat hij in de familie paste wat zijn karakter betrof. Met een glimlach keek ze Anthony aan. 'Ik heb het niet alleen gedaan. Zonder enige hulp was hij er niet zo goed vanaf gekomen. En zeg niet dat het niet zo is.' Ze streek met haar duim over zijn hand en legde haar hoofd op zijn schouder. 'Ik voel me oud als ik er aan denk hoe lang Ren al bij ons is,' lachte ze.

'Hij kijkt nog steeds tegen je op en je bent nog steeds zijn moederfiguur.' Anthony wist dat Ren dingen deelde met Constance die hij niet deelde met Edmund en Iwone. Er zou altijd een speciale band blijven tussen die twee en hij was blij dat Constance die band samen met Ren had. 'Ach, begin alsjeblieft niet over je oud voelen.' lachte hij met haar mee. Hij wilde het nooit toegeven, maar hij was 's avonds altijd blij als hij eindelijk in zijn bed lag. Anthony sloeg zijn arm om haar heen en drukte een kus op haar haren. 'Ik zat eraan te denken om mijn taak op te zeggen...' zei hij uiteindelijk en keek haar zijdelings aan.

Constance had het Ren altijd verboden om haar moeder te noemen. Ze vond het niet een woord dat bij haar paste, maar misschien was dat wel veranderd in al die jaren. Ze voelde zich natuurlijk erg verantwoordelijk voor de jongen. De man, ondertussen, hij was zijn eigen persoon nu. 'Sorry, excuses, jij bent natuurlijk nóg ouder,' grinnikte ze. Met Iwone had ze het er eens over gehad dat ze nu wel erg oud waren. Ze hadden elkaar grijze haren geteld en er hard om gelachen. Verrast keek Constance Anthony aan. 'Werkelijk? Ik dacht dat je dat nooit zou doen-' Ze glimlachte en keek naar het plafond. 'Ik heb er ook over na gedacht.'

Anthony haalde zijn schouders op bij haar woorden. 'Ik had ook nooit gedacht dat het zo ver zou komen, maar...' Hij waardeerde zijn baan en zijn taak nog steeds, maar hij was er ook aan toe om zijn eigen ding te kunnen doen. Hij zou terug verhuizen naar het Zuiden, naar de plek waar hij was opgegroeid, om daar de laatste jaren van zijn leven door te brengen. Niet in de hectiek van de stad. 'Ik had ook nooit verwacht dat jij er überhaupt over na zou denken. Misschien zijn we gewoon allebei toe aan iets nieuws?'

Constance knikte instemmend. 'Dat denk ik ook.' Ze keek hem kort aan, maar wendde uiteindelijk haar blik af. Deze laatste reis naar de Wilde Landen had haar aardig afgetuigd en ze voelde dat haar baan meer met politiek te maken begon te hebben dan met het echte fysieke werk. Ze wilde het niet zo ver laten komen, maar ze wist dat haar lichaam het niet aan kon nog al te actief te zijn. 'Ik denk dat we nu eens aan elkaar toe zijn,' gaf ze toe. 'Maar het wordt moeilijk om vervangers voor ons te vinden. Ze gaan niet blij zijn te horen dat we ons afzonderen.' Dat plezierde Constance zeer.

Anthony's lippen krulde zich op in een glimlach bij haar woorden. 'Hier heb ik maar vierendertig jaar op hoeven wachten.' lachte hij, terwijl hij zijn mok wijn aan de kant zette en haar zachtjes kuste. 'Dat denk ik ook niet, ik weet het wel zeker van niet.' David zou alles behalve blij zijn met het aftreden van Anthony, maar nu Constance ook de keuze had gemaakt, was het voor hem des de makkelijker om ook deze knoop door te hakken.

Constance volgde zijn voorbeeld en zette haar wij eveneens weg. Ze probeerde haar gehechte arm niet te veel gebruiken, maar legde de goede rond Anthony's nek. Vierendertig jaar inderdaad. Ze kon nog altijd niet geloven dat hij zo lang wachtte. Bovendien was ze verrast van haar eigen besluit. Al een aantal weken dacht ze er over na, maar ze had de beslissing nu pas echt genomen omdat Anthony er tevens aan dacht. 'Misschien moeten we daar dan maar eens over na gaan denken. Kijken of we personen aan kunnen dragen.' Met een glimlach kuste ze Anthony nogmaals en streek door zijn haar. 'En wat gaan we dan doen?'

'Ik zou niet weten wie ons nou zou kunnen vervangen.' grapte Anthony en dacht na over zijn eventuele opvolger. Ren was een perfecte kandidaat, maar dat zou David waarschijnlijk nooit goedkeuren, er waren genoeg capabele lieden die zijn functie over zou kunnen nemen, de vraag was enkel of David hen genoeg vertrouwde. 'Wat ga we niet doen zul je bedoelen.' grinnikte hij. 'We kunnen doen wat we willen, wanneer we maar willen..' Ze zouden alle tijd hebben, zonder dat ze iemand iets verplicht waren. 'Ik moet dit echt nog aan David afgeven.' zei hij spijtig, terwijl hij een brief uit zijn zak toverde. 'Maar, ik ben zo snel mogelijk weer terug, dus wacht hier, oké?' Hij drukte een vluchtige kus op haar lippen, waarna hij het vertrek verliet om zijn klus af te maken.