De Gangen

Willa stapte doelgericht de gangen van het kasteel door. Ze begon langzaam gewend te raken aan het vele ruwe en kille steen dat je zag in het kasteel. Het paste erg goed bij de gevoelens die momenteel de hoofdrol speelden in haar hoofd. Ze was boos en ze kon niet eens meer bij houden op wie en wat ze allemaal boos was. De avond tevoren had Henry haar verteld dat hij zijn vader op had gezocht en met hem gepraat had, maar dat er simpel gezegd niets bereikt was. Tobias zou zijn titel als Halley verliezen. David zou niet op de bruiloft zijn en hij had blijkbaar geen tijd om zijn kleinzoon op te zoeken. Het was genoeg om Willa op oorlogspad te sturen. Ze was het ontzettend beu dat anderen beslissingen maakten over háár familie of dat ze op wat voor manier dan ook zich bemoeiden en haar zoon of partner of haarzelf affecteerden.

Het was een lange dag geweest en David was blij dat hij eindelijk naar zijn eigen vertrekken kon gaan. Hij was toe aan een glas goede wijn en aan een warm bed waar hij eens goed kon bijslapen. De laatste nachten had hij veel wakker gelegen. Over de aankomende bruiloft, maar ook over Henry en Tobias. Hij wist nog steeds niet wat hij precies moest doen met die zaak. Aan de ene kant wilde hij Henry niet zijn naam afnemen, in tegendeel zelfs, maar aan de andere kant wilde hij ook geen onrust veroorzaken in het land. Ze hadden al genoeg ellende gehad in Tarth en hij wilde niet dat zoiets wederom zou gebeuren door een kind wat waarschijnlijk toch nooit ambities zou hebben om op de troon te komen. Zuchtend sloot de hij deur van de werkkamer achter zich dicht en begon hij aan zijn loopje richting de vertrekken.

Willa was nog niet bij de werkkamer van David, maar zag haar oom haar kant al op komen. Ze was ook laat. Ze had niet eerder genoeg woede en moed verzameld om de koning op te zoeken. Maar ze ging nu ook niet meer terug, hoe klaar David ook was voor de dag. 'Ome David,' zei ze hard waarna ze voor hem stopte en haar armen over elkaar sloeg. 'Ik zou graag met u willen spreken. En nee- nee, het kan niet wachten.' Bij de Goden ze zou uit haar slof schieten als nog iemand haar adviseerde om alles gewoon even aan te kijken, dan werd het op den duur wel beter. Dat had haar vader gezegd over haar en Nathan, dat had Henry gezegd over het in het Zuiden wonen, dat had Iwone gezegd over het vreselijke slaappatroon van Tobias. Ze had iedere keer alleen maar gewacht op Henry en dat had ze prima gevonden in het Noorden in haar huis bij haar paarden, onder haar mensen. Maar niet hier.

David had Willa al zien aankomen in de verte, maar had niet verwacht dat ze hier was om hem te spreken. 'Prima, kom binnen.' Hij liep weer terug naar zijn werkvertrek, om haar binnen te laten en zelf plaats te nemen op een comfortabele stoel. Eigenlijk had hij hier geen zin in, maar hij kon aan haar houding zien dat ze niet blij was en als hij haar daarbij kon helpen, deed hij dat graag. Het overlijden van Agathe was een moeilijke periode geweest, voor haar kinderen en haar man, maar ook zeker voor hem, zijn broers en zusters en natuurlijk zijn moeder. Sinds ze had gehoord dat haar dochter er niet meer was, was ze enkel verder achteruit gegaan. Ze kwam haar bed amper nog uit en hoewel David het niet graag wilde toegeven, verwachte hij niet dat ze nog lang te leven had. 'Waar kan ik je mee helpen?'

Willa nam niet de moeite om te gaan zitten maar liep heen en weer voor haar oom. Ze lette er extra op dat ze hem 'oom' zou noemen, dat ze hem er op zou wijzen dat dit een familie zaak was. Niet iets wat per se de koning aan ging. 'Henry vertelde me over jullie gesprek.' Ze stopte kort en keek David even aan voor ze weer verder ging met haar heen en weer geijsbeer. 'Je komt naar de bruiloft,' stelde ze toen vast. Ze benadrukte het woord 'komt' om nog maar eens aan te tonen dat ze niet in was voor tegenspraak. Willa frutselde aan haar oorbel en ging verklarend verder: 'Henry is je zóón. Je eigen bloed. Hoe durft een vader zijn zoon zo te behandelen? Hem álles te ontzeggen?' Haar woorden werden langzaam harder en emotioneler.

Toen David hoorde dat Henry haar had verteld van het gesprek dat hij had gehad, wist hij al waar dit gesprek naar toe zou gaan. Bij haar woorden zuchtte hij uit en keek hij haar aan. 'Ik snap dat je gefrustreerd bent en ik snap dat je het niet eens bent met mijn keuzes, maar geef me een kans om uit te leggen waarom ik die keuzes heb moeten maken.' Het was makkelijk om de schuld op hem te schuiven, om hem erop aan te kijken voor de knopen die hij moest doorhakken. Willa keek misschien niet naar het grotere geheel, wat meer dan logisch was. Ze dacht aan Henry en aan haar zoon en dat zou ze ook moeten doen, maar zo makkelijk was het niet voor David. 'Jullie zoon is een lastig onderwerp voor de lagere adel. Hij is officieel een Halley en ze zijn bang dat de Halley familie zich zal doorzetten, door het bloed van Henry en Tobias. Dat is iets waar zij het niet mee eens zijn.' Hij probeerde het zo goed mogelijk uit te leggen, zodat ze snapte waarom hij deze keuzes had gemaakt, dat het er niet omging dat hij niet wilde komen, want dat was niet wat hier aan de hand was. 'Sinds de geboorte van Henry wordt ik er al op aangekeken dat ik hem teveel heb betrokken. Het lijkt er misschien op alsof ik dat niet heb gedaan, hij is immers opgegroeid bij Iwone en Edmund in het Zuiden, maar het feit dat ik geregeld met hem spreek is voor hen al teveel. Het liefste hadden ze gezien dat ik hem nooit had erkend als mijn zoon, maar nu Tobias is geboren is het enkel nog erger geworden. Je wilt niet weten wat voor furie er zou ontstaan als ik naar jullie bruiloft zou komen, als ik zou beslissen om Henry en Tobias hun naam te laten houden. En dat niet alleen, het gevaar dat je over je zoon en je man zal uitspreken zal nog groter zijn. De lagere adel lijkt misschien geen grote dreiging, maar ze hebben meer macht dan je denkt. Het laatste wat ik wil is Henry slecht behandelen, maar ik zou het nog erger vinden als hem of Tobias iets zou overkomen, omdat ik een verkeerde keuze heb gemaakt.'

Willa liet David met erg veel tegenzin uit praten. Het koste haar veel moeite om hem niet te onderbreken. Ze was het zat dat iedereen deed alsof ze niet door had wat er aan de hand was, alsof ze niet wist in welke situatie ze terecht was gekomen. Ze wist maar al te goed dat er honderden problemen waren door Tobias en Henry en hun relatie. Ze balde haar handen tot vuisten. Niemand hoefde het voor haar uit te leggen wat er gaande was. Willa was maar al te goed op de hoogte en toch iedere keer als ze liet zien dat ze het er niet mee eens was begonnen ze weer bij het begin. Alsof ze een idioot was! 'Het kan me niet schelen of je Tobias en Henry hun namen ontneemt. Het zijn maar een stel stomme namen. Het deert me alleen wél dat je Henry pijn doet! Dat je hem behandelt alsof je niet om hem geeft! Hij kijkt naar je op, Ome David. Maar je doet helemaal níets om dat te verdienen! Wat kost het me om je één blijk van affectie te laten doen? Die stomme bruiloft van Henry en mij gaat niet met honderden gasten zijn. Die verdomde adel is niet eens uitgenodigd! Ik heb in totaal drie gasten die ik uit kan nodigen. Mijn vader, Nathan en Marcus en Henry vraagt zijn familie. Is het dan te veel gevraagd dat je daarbij aanwezig bent?'

David zuchtte hard uit en probeerde zijn woede bij zich te houden. Hij wilde niet schreven tegen haar en hij wilde haar al helemaal niet nog bozer maken dan dat ze al was. Als ze nou gewoon begreep dat het voor hem net zo moeilijk was als voor Henry, maar dat was teveel gevraagd. Ze moest eens weten hoeveel ze op haar moeder leek, met al die koppigheid die in haar zat. Hij kon zich nog goed herinneren hoe hij talloze discussies met Agathe had gehad over Gregoire. 'Ik weet dat je mij ziet als iemand die altijd de verkeerde keuzes maakt, iemand die enkel aan zichzelf denkt. Je bent precies je moeder wat dat betreft. Die dacht ook altijd dat ik mijn keuzes maakte met de verkeerde argumenten.' vertelde hij, nog tamelijk rustig. 'Maar ik weiger om hier te gaan zitten luisteren naar jou woede, over hoe ik me moet gedragen tegenover anderen. Denk je dat ik het leuk vind dat ik geen goede band met Henry heb? Denk je dat ik hem voor me plezier op een afstandje hou?' David had graag gewild dat zijn relatie met Henry beter was geweest en hij wist dat hij degene was die daar verandering in kon brengen. Er waren enkel zoveel andere factoren die hem tegenhielden om juist dat te doen, factoren die veel groter waren. Factoren die veel belangrijker waren voor het grotere geheel. 'Dus ja, ik zou heel graag naar jullie bruiloft komen. Ik zou jullie graag vaker willen zien, ik zou graag mijn kleinzoon in mijn armen nemen. Maar ik ben de koning en daarmee komen verantwoordelijkheden en ook dreigementen. Een hele hoop dreigementen die grotendeels over Henry en nu ook over Tobias gaan. Dus ik zal er alles aan doen wat ik kan doen, om die dreigementen buiten de deur te houden. Om ervoor te zorgen dat mijn zoon veilig is en ik ga me niet door jou laten vertellen wat ik wel of niet moet doen. Ik heb die dreigementen al dertig lentes lang kunnen tegenhouden en ik ben van plan om daar nog mee door te gaan. Dus nee, ik ben niet van plan om op jullie bruiloft te komen, omdat het gevaarlijk is. Of je nou tien mensen uitnodigt, of heel Tarth - het interesseert me geen flikker.' David had zijn stem flink verheven en voelde hoe het bloed langzaam naar zijn hoofd was gestegen van de woede. Wie dacht ze wel niet dat ze was, dat ze hem hier zomaar de les kon lezen over wat hij wel en niet fout had gedaan in de opvoeding van Henry. Natuurlijk wist hij dat hij geen goede vader was geweest voor Henry en dat was al erg zat.

'Waag het niet om het over mijn moeder te hebben! En denk maar niet dat je enig idee hebt wat er in mijn hoofd om gaat. Je kent me niet, je hebt geen idee of ik je verafschuw of je respecteer.' Willa voelde haar nagels in haar huid drukken. David had haar en Nathan nooit leren kennen. Hij was altijd ver weg geweest en het kon Willa niet schelen of dat kwam door Adelaide. Het was laf de schuld op iemand anders af te schuiven. Ze had zo vaak gehoord dat haar moeder het er moeilijk mee had dat haar broer maar een klein deel van haar leven uit maakte, maar ze wist heel goed dat ze heel goed af was met de Barnes familie. Beter af, als je het Willa vroeg. 'Waarom- Waarom denkt iedereen dat zij beter weten hoe ze mijn zoon moeten beschermen? Bij de Goden-' Gefrustreerd nam Willa enkele tellen om op adem te komen. 'Je houdt wellicht die dreigementen buiten de deur, maar het heeft Henry niets geholpen noch zal het dat doen voor Tobias. Zie je dan niet de verdomde ironie in dit alles? Misschien zou je moeten beginnen met erkennen dat er iets goed mis is in deze verdomde wereld van dure juwelen en hooghartige verrotte personen die zogenaamd Tarth moeten leiden. Dit zijn jouw mensen en je hebt ze niets eens onder controle, je hebt niets over ze te zeggen, ze zijn geváárlijk zoals je zelf al zegt en toch- en toch wilde je dat jouw zoon binnen deze muren blijft? Toch vind je het een goed idee om mijn zoon ook hier op te sluiten en onder te dompelen in een wereld vol haat en paranoia. Je bent een egoïst en geen haar beter dan die lage adel. Je bent laf dat je niet tegen ze in gaat.' Willa had zijn hele koningschap graag buiten de discussie gehouden, maar het was er zo bij in geschoten dat ze nu alles er aan vast hing.

‘Hoe denk je dan over me? En wees eerlijk, ik heb al genoeg meningen over me heen gehad, ik kan die van jou ook wel aan. Dus hou je vooral niet in.’ merkte David schamper op. Ze stond hier nu wel alsof ze alles wist, alsof ze overal verstand van had, maar David wist dat niets minder waar was. Ze was opgegroeid op het platteland, ze heeft zich nooit zorgen hoeven maken over politieke kwesties en nu kwam ze ineens naar hem toe om te vertellen hoe hij zijn land moest regeren? ‘Ik weet niet beter hoe ik jou zoon zou moeten beschermen. Dat is iets wat in een moeder zit, niet in mij. Maar alles wat ik kan doen om hem veilig te houden, zal ik doen. En ja, dat betekend inderdaad dat ik keuzes zal moeten maken waar jij het niet mee eens bent. Bij de goden, ik moet zelfs keuzes maken waar ik het als persoon niet mee eens ben, maar wel als koning. Je kan hier dus wel komen paraderen alsof je alles weet van Tarth, van alle mensen waar ik rekening mee moet houden als koning, maar in werkelijkheid weet je er verdomde weinig vanaf. En dat is maar goed ook.’ Er gebeurde dingen die het daglicht niet konden verdragen en niet alleen onder de adel. Ook onder het gewone volk. ‘Je hoeft mij niet te vertellen hoe Tarth in elkaar zit, dat weet ik maar al te goed. En ik weet dat de adel corrupt is, ik weet dat niet iedereen het goed voor heeft met Tarth en de toekomst, maar wat wil je dat ik doe? Ja, ik heb inderdaad de titel van koning, maar denk je dat ik tientallen adellijke families ertoe kan dwingen om hun perspectief te veranderen? Zelfs ik heb die macht niet, niemand heeft die macht. Maar wat zou ik anders moeten doen? Ze laten ombrengen? Opsluiten? Verbannen? Vertel het me Willa, aangezien jij er zo ongelofelijk veel verstand van lijkt te hebben. Wat is het beste voor Tarth? Want dat is mijn taak, om de keuzes te maken die het beste zijn voor mijn land. Niet voor Henry’s geluk, of om Adelaide’s wensen, of William’s verlangen. Nee, ik maak de keuzes voor Tarth en vertel me alsjeblieft hoe ik beter kan regeren als koning. Als je wilt kan je mijn taak zelfs een weekje overnemen.’ Als ze het allemaal zo goed wist mocht ze dat nu bewijzen.

Willa nam alle woorden die David haar toe spuide erg ter harte. Het waren angstaanjagende woorden voor haar, omdat ze wist waar Henry naar streefde. Als het hem zou lukken, als hij zijn rechten op zou kunnen eisen, dan zou hij ook zo worden. Hoe kon je anders koning zijn dan door jezelf en je moralen niet meer trouw te blijven voor het groter goed? Ze zette haar handen in het haar en keek van haar oom weg. 'Je had jaren om dat te kunnen doen! Je had jaren om alles recht te zetten! Om het goed te maken met moeder! En nu-' Met trillende handen leunde ze tegen de muur achter zich en beet ze op haar lip. 'Ik wil álles dat de adel van jou wil. Ik wil dat Tobias geen Halley is en geen Rabbion of Storm. Ik wou dat Henry niet recht had op het hele land! Ik wil terug naar huis en daar leven tot ik oud wordt net zoals mijn tantes. Ik wil niets te maken hebben met deze wereld,' jammerde ze luid waarna ze met haar hand tegen de muur sloeg. 'Je spreekt steeds over heel Tarth, maar denk je er ooit over na wat jouw acties doen voor een individu? Wanneer gedraag je eens niet als koning, maar als medemens, niet verheven boven de rest?' Willa voelde dat ze langzaam af begon te dwalen, dat ze langzaam moe werd en haar trillende ledematen maar amper onder controle had.

David zuchtte diep uit bij haar woorden. Ze had gelijk, hij had ook jaren lang de tijd gehad en hij wist niet waarom hij de tijd niet genomen had. Ergens was het de angst dat Agathe hem niet meer wilde zien, hij had zichzelf die pijn willen besparen. 'Henry heeft geen recht op het land, dat is hem al jaren lang geleden ontzegd.’ Hij had iedereen van adel destijds verzekerd dat Henry nergens recht op had, in ieder geval niet op de troon. David schonk twee glazen wijn in en hield haar eentje voor. 'Nadenken over individuen is iets wat ik me niet kan permitteren, ik hoop dat je dat kan begrijpen.' Ook al zou hij graag aan iedereen willen denken, hij kon nooit iedereen tevreden stellen. Dat was dan ook de reden dat hij altijd naar het grotere geheel keek, er zouden altijd mensen gekwetst of benadeeld worden, maar als het uiteindelijk voor het grotere geheel beter was, zou het die keuze meestal wel waard zijn. 'Ik ben geboren om koning te worden, dat is niet iets waar ik om heb gevraagd, het is mijn geboorterecht niets meer en niets minder. Ik ben niet beter dan anderen en zo zie ik mezelf ook niet. Ja, ik heb meer macht, als je het zo bekijkt, maar ik ben van vlees en bloed. Ik maak fouten, ik maak verkeerde keuzes, maar ik heb ook gevoelens en ik ben ook maar een mens.' Dat was iets wat mensen vaak niet leken te snappen. Hij was net als ieder anders en zo zag hij zichzelf ook.

Willa reageerde niet op Davids worden over Henry's rechten. Ze wist heel goed dat ze haar vorige opmerking zonder er te veel over na te denken had uit gegooid. 'Ik begrijp er allemaal niets meer van,' zei ze bitter. Ze was het vrijwel op geen enkel punt met haar oom eens, vooral niet nu hij over geboorterecht begon. Hij had laten zien dat het erg makkelijk was om geboorterecht te ontdoen, hij had Henry zijn titel ontzegd en hetzelfde deed hij voor Tobias en toch claimde hij dat alles buiten zijn handbereik lag. Hij kon er niets aan doen, dit had zijn geboorte nu eenmaal bepaald. De adellijke onzin die hij uitsprak, David had er vast geen flauw benul van hoe fout het klonk. Waar of als wie je geboren werd zou nooit moeten bepalen wie je werd in je latere leven. Dat betekende maar weinig voor alle wezen, voor arme lui, maar voor de adel was het natuurlijk iets goeds. 'Het zou fijn zijn als die mens in je dan eens zou bekennen welke fouten hij heeft gemaakt of gewoon- gewoon kan zeggen dat het hem spijt. Henry begrijpt alles wat je zegt, maar hij heeft meer dan dat nodig en alleen jij kan hem dat geven. Niet ik, niet Iwone.' Ze zuchtte en wreef met haar vingers langs haar natte wangen.