De gangen

-

[ayira]

Ayira had de nacht doorgebracht in het legerkamp en was nu op weg naar haar vertrekken. Als ze eenmaal wat luxe had, dan nam ze daar ook gebruik van en ze was dan ook van plan om een uitgebreid bad te nemen. In het leger waren waar opstootjes geweest, dus had ze moeten ingrijpen en diegene die verantwoordelijk waren hard en streng aangesproken. Daarnaast probeerde ze zo goed mogelijk te verhullen dat er plotseling driehonderd man weg waren, maar tot op heden had niemand het gelukkig gemerkt.

Edmund was onderweg naar zijn vertrekken. Hij was net teruggekomen uit een overleg en verlangde naar wat vrije tijd met zijn vrouw. Toen hij de hoek omdraaide, liep hij Ayira tegen het lijf. In eerste instantie begroette hij haar gewoon, maar toen hield hij haar staande. 'Heb je toevallig eventjes de tijd? Ik wilde je wat vragen over Leona.' Zijn dochter was naar hem toe gekomen, maar nog steeds vertrouwde hij het niet en hij wilde dan ook graag wat opheldering vragen bij zijn zuster. Die wist er meer vanaf en kon hem vast en zeker vertellen wat er precies aan de hand was.

Ayira zag met een glimlach toe hoe haar broer langs liep en ook vriendelijk groette ze hem. Hun band was altijd al goed geweest, maar die was enkel beter geworden toen ze beiden betrokken raakten bij het Zuidelijke leger. Toen hij haar plotseling tegen hield, keek ze hem verrast aan. 'Ik heb wel even tijd,' zei ze, terwijl ze met haar schouder tegen een pilaar leunde. 'Wat wil je weten?' Ze wist dat iedereen ervan wist dat Ayira en Leona samen veel trainden, dus dat ze bij haar moesten zijn voor informatie over het meisje. Leona was haar lievelingsnichtje en ze vond dan ook alles goed wat ze deed. 'Bij de Goden, Ed, je wordt grijs,' plaagde ze hem, terwijl ze naar zijn haren wees.

Edmund rolde met zijn ogen bij haar opmerking. Hij wist dat hij oud werd, maar hij voelde zich nog vitaal genoeg om zijn taken te vervullen. 'Ach, laat ik over jou maar niet beginnen, niet vergeten wie hier de jongste is.' lachte hij. 'Ik wilde weten hoe het met haar gaat. Ze zag er nogal gehavend uit toen ze daarstraks naar me toe kwam.' vertelde hij en keek haar peilend aan. Hij was vast beraden om antwoord te krijgen op de vragen die hij had. 'Zullen we anders even naar de vertrekken gaan, dan kunnen we rustig praten?'

Ayira moest lachen en hield één van haar eigen plukken voor haar gezicht. Ze begon ook al erg grijs te worden, maar ze kende iemand in het Zuiden die bepaalde stoffen had om haar haren weer zwart te krijgen. Nu ze echter al een lange tijd in het Noorden was, werkte de kleur alweer uit. Ze trok verbaasd een wenkbrauw op toen Edmund vertelde dat Leona er gehavend uit zag. Ayira trainde hard, maar zou het nooit toestaan dat Leona gewond zou raken. 'Dat is goed,' zei ze langzaam, waarna ze voor Edmund richting de vertrekken liep.

Eenmaal bij zijn werkvertrekken aangekomen, liet hij haar binnen en schonk hij wat te drinken voor haar in. Zelf ging hij op de stoel zitten en sloeg zijn armen over elkaar heen. 'Ik maak me zorgen om Leona, ik twijfel er niet aan dat je altijd een oogje in het zeil houdt, maar...' Hij staakte zijn zin en keek haar aan. 'Ik weet niet wat ze heeft gedaan de afgelopen twee weken, maar ik denk dat ze iets rustiger aan moet doen. Ze is pas 22, ook al heeft ze het zelf niet door. Ze moet nog veel leren en ik maak me zorgen dat ze straks een grens over gaat terwijl ze daar misschien nog niet klaar voor is.'

Ayira nam het glas wijn dankbaar aan en ging op de leuning van haar eigen stoel zitten. 'Sorry, Edmund, ik weet niet wie je hebt gesproken, maar Leona heeft helemaal niet zo hard getraind deze twee weken. Ik denk niet dat je bang hoeft te zijn dat ze een grens over gaat.' Ze hield er niet van als mensen zwart over haar nichtje spraken en dat had blijkbaar iemand gedaan tegen Edmund. 'En die wonden heb ik niet bij haar veroorzaakt, hoor! Ze is vast gevallen of heeft zonder mijn toezicht met iemand getraind.' Ze haalde haar schouders op en dronk onverschillig van haar wijn. 'Ik wil dat mooie gezichtje van haar echt niet verpesten.'

Edmund fronste zijn wenkbrauwen bij haar woorden. 'Leona beweerd dat ze de volle twee weken bij jou in het kamp is geweest en heeft getraind met jou manschappen.' merkte hij op en ging wat verder naar voren zitten. 'Dus wat je mij nu verteld is dat mijn dochter tegen me heeft gelogen over wat ze de afgelopen twee weken heef gedaan.' Hij had al ergens zo'n vermoeden gehad. Normaal trainde ze veel, maar was ze ook nog in het kasteel geweest. De afgelopen twee weken had hij haar amper gezien, en daarmee bedoelde hij echt amper. Het was dat Iwone haar naar hem toe had gestuurd, anders had hij haar vandaag waarschijnlijk ook niet gezien. 'Ayira, ik weet dat je van Leona houdt en dat je haar wil beschermen, maar vertel me alsjeblieft wat hier aan de hand is. Ik maak me zorgen, niet alleen ik, ook Iwone.'

Ayira beet op haar lip en keek van haar broer weg. Ze wist dat ze zich versproken had en dat niets het meer goed zou maken. Daar was haar broer veel te slim voor. 'Misschien heeft ze wat overdreven om indruk te maken?' mompelde Ayira, terwijl ze haar schouders op haalde. 'Zo zijn meiden van die leeftijd. Jullie maken je gewoon zorgen, omdat Evan en Jill van die voorbeeldige kinderen waren. Leona is gewoon anders, ze lijkt meer op mij, vader en Constance. Daar weten jij en Iwone niets vanaf.' Ayira was opgestaan en naar het raam gelopen, om naar de zee te kijken. Om eerlijk te zijn, wist Ayira ook niet precies wat Leona deed. Ze was waarschijnlijk veel met die driehonderd mannen, maar waarvoor ze ze nodig had, dat had Ayira eigenlijk nooit gevraagd.

Edmund stond hoofdschuddend op van zijn stoel. 'Kom op, Ayira. We weten allebei dat ze tegen me gelogen heeft. Nu weet ik niet waarom, maar ik weet wel dat hier meer aan de hand is en ik wil weten wat. Ze is mijn dochter, niet die van jou.' Hij zou verdomme toch wel weten wat goed voor haar was. Ze mocht dan wel meer Rabbion trekjes hebben dan zijn andere twee kinderen, maar dat had hier niets mee te maken. 'Ik snap het verdomde goed en ik weet er ook genoeg vanaf. Mocht je het zijn vergeten, ik ben opgegroeid in hetzelfde huis.' Hij kon er niet goed tegen dat Ayira informatie voor hem achterhield en het ging nog wel om de veiligheid van zijn eigen dochter. Gefrustreerd ging hij weer zitten. 'Ik wil gewoon graag weten wat er aan de hand is. Ik maak me echt zorgen om haar, Ayira. Als ze die twee weken niet bij jou is geweest, waar heeft ze dan uitgehangen? Niet hier in ieder geval.'

Ayira zuchtte diep door de frustratie van Edmund en keek van hem weg. Het deed haar toch wel iets om Edmund zo ongerust te zien om zijn jongste dochter, maar veel informatie kon ze hem ook niet geven. 'Kijk, Edmund, ik weet ook niet waar ze is. Maar je hebt gelijk, ik heb deze twee weken weinig met haar getraind, want ik had veel besprekingen en overleggen.' Ze liep weer naar haar stoel toe en ging erop zitten. 'Kijk, ik weet dat je heus wel weet hoe Rabbions zijn, maar...' Ze zuchtte en sloeg haar armen over elkaar heen. 'Als je erachter komt wat er aan de hand is, wees dan niet te hard voor haar. Ze zal vast een goede reden hebben voor dit gedrag.'

Edmund haalde zijn handen door zijn haren heen en keek zijn zuster aan. 'Je kan je niet vertellen dat je helemaal niets weet, Ayira.' Zijn dochter had haar tante niet voor niets uitgekozen. Edmund wist zeker dat Leona haar vertrouwde en dat ze haar tante waarschijnlijk meer had verteld dan haar ouders. 'En als je het niet aan mij wilt vertellen, prima, maar vertel het dan aan Iwone. Het is verschrikkelijk om haar zo te zien.' Het ergste vond hij nog dat zijn dochter haar moeder niets vertelde, ondanks alle pogingen die ze had gedaan om erachter te komen wat er precies aan de hand was. 'Waar denk je dat ze zou kunnen zijn? Is het een jongen?' Inmiddels raakte hij uit de opties die hij had.

Ayira woog haar opties af en beet peinzend op haar lip. Aan de ene kant wou ze haar nichtje niet verlinken, maar aan de andere kant wou ze ook niet dat ze echt gevaar zou lopen. Misschien had ze toch moeten vragen waarvoor ze die mannen nodig had. 'Ik heb haar driehonderd soldaten gegeven. Ze vroeg erom en ik heb ze gegeven. Werkelijk, Ed, verder weet ik niets.' Ze sloeg haar benen over elkaar heen en zuchtte diep, terwijl ze haar broer aan keek. 'Ed, ik zeg het je nog een keer, pak haar niet te hard aan, oké? Ze doet misschien altijd wel stoer en sterk, ze is ook erg gevoelig, vooral tegenover jou en Iwone.'

'Je hebt haar wat?!' verwoed stond Edmund op en begon te ijsberen door de kamer heen. 'Ze is verdomme nog maar een kind, Ayira en je hebt haar gewoon driehonderd soldaten mee gegeven?!' De goden mochten weten wat ze daarmee van plan was, maar voor Edmund viel er in ieder geval een hoop op zijn plek. 'Ik heb haar geweigerd.' mompelde hij, meer tegen zichzelf dan tegen Ayira, terwijl hij terug ging zitten in zijn stoel. 'Ze is een paar maanden geleden naar me toegekomen met de vraag of ze in het leger mocht en ik heb haar uitgelegd dat dat niet kon. Aangezien zij en Jill onze enigste meiden zijn.' Dit was vast haar manier van rebelleren, laten zien dat ze uiteindelijk toch haar zin wel zou krijgen. 'Verdomme, Ayira. Hoe kon je zo onverantwoordelijk zijn?!' riep hij gefrustreerd uit, terwijl hij zijn hoofd liet zakken.

Ayira was na al die jaren immuun geworden tegen het geschreeuw van haar familie, vooral na de dood van hun moeder. Ze keek haar broer dan ook onverschillig aan en sloeg haar armen over elkaar heen. 'Dan wil ze vast een leger in haar eentje starten en dat gaat haar toch niet lukken. Over paar weken komt ze vast weer naar jullie toegerend, omdat ze het luxe leventje mist.' Ze liep naar haar broer toe en legde haar hand op zijn schouder, om er zo in te knijpen. 'Misschien doet ze er wel echt iets goeds mee? Denk nou niet meteen dat ze zichzelf in de problemen brengt.'

Een leger in haar eentje opstarten? Ze was nog maar een kind. Edmund keek op toen Ayira haar hand op zijn schouder legde. 'Heb je gezien hoe ze eruit zag?' vroeg hij zich hardop af en keek haar aan. 'Ze zat onder de blauwe plekken, haar lip was gescheurd. Dat komt er niet van als je "gewoon" aan het trainen bent.' Leona was wel vaker teruggekomen van de training met blauwe plekken, maar dit was extremer dan normaal. 'Daarbij, wat wil ze met haar "eigen leger" bereiken? Ze heeft driehonderd man.'

'Bij de Goden, Edmund, weet ik veel wat ze allemaal wil gaan doen met die driehonderd man! Het is jóúw kind, niet de mijne, zoals je net al zei. Ik ben ook niet verantwoordelijk voor haar, als je dat zometeen wil gaan zeggen. Dat zijn jij en je vrouw. Ik geef haar alleen training en dat heb ik goed gedaan.' Ayira had haar nog niet gezien, maar ze wist dat haar broer wel wat gewend was en dat de verwondingen van Leona dus niet om over te lachen waren. 'Vraag het haar gewoon? Misschien heeft ze wel hele goede bedoelingen.'

Edmund trok zijn wenkbrauw op. 'Het haar vragen? Je weet verdomde goed dat Leona de waarheid niet zal vertellen als ze dat niet wilt.' Hij had zo'n gevoel dat zijn dochter dan enkel grotere leugens zou vertellen. 'Ik weet dat je niet verantwoordelijk bent voor haar, maar jij bent wel één van de weinige naar wie ze luistert. Jij hebt een grotere kans om de waarheid te horen dan ik.' merkte hij op en sloeg zijn armen verslagen over elkaar heen. 'Ik weet echt niet meer wat ik moet doen met haar. Ze luistert niet, ze denkt dat ze alles maar gewoon kan maken zonder enige problemen.'

Ayira sloeg haar armen over elkaar heen en snoof ontevreden om de woorden van Edmund. Ze had helemaal geen tijd om achter haar nichtje aan te gaan. 'Het is dat je mijn lievelingsbroer bent én dat Leona mijn lievelingsnichtje is,' lachte ze, waarna ze geruststellend op Edmund schouder sloeg. 'Ik zal haar morgen wel eens vragen wat ze allemaal aan het doen is. En als ze het op de aardige manier niet wilt vertellen, dan weet ik nog wel wat andere manieren om de waarheid uit mensen te krijgen. Dat heb ik bij de rebellen geleerd,' grinnikte Ayira, terwijl ze haar broer pesterig aan keek.

Edmund's gezicht vertrok bij de woorden van Ayira. 'Dit is niet één of andere grap waar ik licht over denk, Ayira.' merkte hij zuur op en schonk voor zichzelf nog een mok wijn in. 'Misschien maak jij je geen zorgen om haar, en voelt het allemaal maar aan als een grap, maar zo voelt het voor ons niet. Zeker niet voor Iwone. Leona is haar jongste dochter en dan ook nog eens degene die alle regels in drievoud breekt. Het is niet makkelijk voor haar om haar jongste dochter steeds verder te verliezen.' Edmund had het in de ogen van zijn vrouw gezien en dat was dan ook de reden dat hij ongerust was geworden. In het begin had hij gedacht dat het gewoon wat roekeloos gedrag was, maar Iwone was écht ongerust, waardoor hij ook steeds verder begon te twijfelen over de intenties van zijn dochter. 'Ik smeek het je Ayira, praat met haar. En als je het niet voor mij wilt doen, doe het dan voor Iwone.'

Zuchtend liet Ayira zich weer in haar stoel vallen en knikte vervolgens. 'Ik zal met Leona gaan praten en eens vragen wat ze allemaal aan het uitspoken is. Desnoods volg ik haar, als ze niets wil prijs geven, en dan confronteer ik haar daarna wel. En als laatste plan kan ik ook nog die driehonderd man terugvragen als ze haar gedrag niet verbeterd. Klinkt dat goed, broertje?' Ze stond op en sloeg haar mantel weer om. 'Jij en Iwone moeten in het vervolg jullie dochter beter in de gaten houden. Ik ga dit niet elke keer doen, ik ben geen oppas.' Toch werd haar blik wat vriendelijker en keek ze Edmund geruststellend aan. 'Jullie moeten je niet teveel zorgen maken, er is vast niets ergs aan de hand.'

'We houden onze dochter goed in de gaten, maar het lijkt niet tot haar door te dringen dat wij het beste met haar voor hebben. Ze vertrouwd je Ayira, dat is waarom ik jou heb gevraagd. Omdat ik weet dat ze naar je opkijkt en bewondering voor je heeft.' Edmund was inmiddels opgestaan en liep naar de deur toe. 'Je weet dat ik het heel erg waardeer, wat je doet voor ons en ik weet ook zeker dat hetzelfde geldt voor Iwone.' Kort glimlachte hij naar haar en opende de deur. 'Maar ik zal je niet langer ophouden, je hebt zelf ook nog vast genoeg dingen te doen en ik moet Iwone maar eens gaan opzoeken.'

'Ik zal mijn best doen, Ed, maar ik kan je niet beloven dat ze naar mij gaat luisteren of ook maar iets gaat vertellen.' Ayira zuchtte diep en bekeek aandachtig de bezorgde blik van haar broertje. Het deed hem waarschijnlijk veel meer dan dat hij haar liet blijken. 'Natuurlijk doe ik zoiets voor jou en Iwone. Ik hou van je, broertje,' glimlachte ze, waarna ze hem even op zijn schouder sloeg en naar de deur liep. 'Doe je de groetjes aan Iwone? En aan de kids als je ze ziet? En vader natuurlijk.' Ze glimlachte nog kort en verliet vervolgens het vertrek.

Nieuw

Lucas was na een middag voorbereidingen treffen voor zijn vertrek eindelijk weer terug thuis. Hij was met een bediende naar de stad gestuurd door zijn moeder om flink wat dingen in te slaan voor zijn leven op zee. Hij gebruikte dezelfde lijst als zijn vader ooit had gedaan. De hele kist zat nu vol en eerlijk gezegd had Lucas geen idee waar hij al die zooi voor ging gebruiken, of hij het ooit überhaupt allemaal nodig had. Maar eerlijk gezegd wist hij ook niet té veel van het zee leven. Zijn ouders waren altijd wat terughoudend geweest als hij had aangegeven meer te willen leren. Ja, hij had leren zeilen en ja, hij wist hoe een schip werkte, maar hij was nog nooit langer dan een paar uur weg geweest en nog nooit buiten bereik van land. Hij had geen storm meegemaakt, geen ziekte, geen verderf. Maar zijn vader bereidde hem daar nu ernstig op voor met zijn gruwel verhalen.