De Tuinen

-

Evan had zich zo veel mogelijk afgezonderd van de menigte die zich iedere keer weer naar het toernooi begaf. Hij had zich ofwel in de bibliotheek verstopt ofwel in de tuinen. En die enkele keer zocht hij een plekje op om zijn boogschieten te oefenen. Maar hij kon het trainen niet forceren, dat zou hem slechts een lamme arm bezorgen en slechte resultaten. Daarom had hij vandaag een rust dag, morgen was zijn onderdeel aan de beurt. Met één van zijn boeken in zijn handen liep hij door de tuinen. Het was aan de lucht te voelen dat het weer aan het omslaan was, maar Evan vond het wel wat hebben.

Pippa had een prachtig boek gekregen van Mart toen hij vorige week terug was gekomen van de markt met Estella. Met alle hectiek van het toernooi had ze nog niet veel kans gehad om erin te kijken. Vandaag waren er meerdere onderdelen, maar Pippa had haar ouders zover gekregen dat ze niet hoefde te kijken naar het toernooi. De eerste dag was het leuk geweest, maar inmiddels was ze alle drukte en heisa wel zat. Op zoek naar een rustig plekje, wandelde ze door de tuinen van Tarth. Ze waren immens groot, maar nog steeds hoorde ze de herrie van het toernooi in de verte. Zuchtend zonderde zich nog verder af naar één van de uithoeken van de tuinen. Tot haar verbazing was ze niet alleen. 'Evan!' zei ze verbaast, toen ze hem op één van de bankjes zag zitten. 'Ik had je niet verwacht om je hier te vinden... of nou ja, eigenlijk wel.' Al die drukte was niets voor Evan, daar kende ze hem lang genoeg voor om dat te weten. 'Bezwaar als ik erbij kom zitten?'

Na de tuinen zo ver mogelijk ingelopen te zijn, vond Evan een bankje. Hij dacht niet dat hij er al eerder had gezeten. Hij peuterde zijn schoenen los en trapte ze vervolgens uit om in kleermakerszit te kunnen gaan zitten. Het boek legde hij zorgvuldig in zijn schoot en sloeg hij voorzichtig open. Dit exemplaar had hij pas net in bezit. Een paar dagen geleden was hij het tegen gekomen op de markt tussen een hoop rommel. Dit was echter een schat voor hem. Net toen hij wilde beginnen met lezen hoorde hij zijn naam. Evan keek op en glimlachte naar Pippa. Hij schudde zijn hoofd en schoof voor haar op zodat ze naast hem kon zitten. 'Wat voor boek heb je bij?' vroeg Evan meteen als wijze van begroeting.

Pippa glimlachte bij zijn woorden en nam naast hem plaats op het bankje. Ze streek haar rokken glad en hield het boek voor zich. 'Een geschiedenis van culturen.' las ze voor vanaf de kaft. 'Mart had het voor me meegenomen toen hij terug was gekomen van de markt.' zei ze met een glimlach en legde het boek naast zich neer. 'En jij dan?' Evan stond erom bekend dat hij altijd de beste boeken had. Zijn vader had dan ook een uitgebreide collectie, iets waar Pippa altijd al jaloers op was geweest. Lezen gaf haar veel plezier, maar vooral de nieuwe dingen die ze leerde vond ze meer dan interessant. 'Ook geen zin om naar het toernooi te gaan?' vroeg ze uiteindelijk lachend en keek hem nieuwsgierig aan.

Onder de indruk van het grote boek legde hij zijn eigen exemplaar aan de kant en streek over de kaft van Pippa's boek. Hij pakte het van haar over en bestudeerde de rug van het boek, de plek waar de bladzijdes samen kwamen en het handschrift dat gebruikt was. 'Je broer heeft dit op de markt gevonden? De persoon die het verkocht had geen idee wat ie in bezit had.' Hij bladerde er kort doorheen en hield een bladzijde tegen het licht. 'Het is papyrus uit een streek in Quandaï, tenminste, dat denk ik.' Fronsend gaf Evan het boek terug en wees naar het zijne. 'Het leven van William de Eerste, de biografie die één van de septas heeft geschreven tijdens de 3-jarige belegering. Hij glimlachte bij haar volgende vraag en haalde zijn schouders op. 'Ik hoef er alleen morgen voor het boog schieten te zijn.'

Pippa's glimlach werd enkel en alleen maar breder toen Evan haar vertelde wat ze precies in haar handen had. 'Ik zal Mart complimenteren met zijn goede ogen.' lachte ze en hield het boek zorgvuldig bij zich. Nu wilde ze al helemaal niet meer dat ze het kwijtraakte. Ze glimlachte toen ze vertelde wat voor een boek hij aan het lezen was. Zelf had ze niet zoveel met de geschiedenis van Tarth zelf, ze vond de andere culturen veel interessanter. 'Mijn broer speelt morgen ook, hij doet ook mee aan het boogschieten. Ik zal je komen aanmoedigen.' verzekerde ze hem. Ze zou zowel haar broer als hem aanmoedigen, het maakte haar niet veel uit wat anderen daarvan vonden. Het was normaal dat je de kant koos van je eigen familie, maar ze snapte niet waarom mensen er een probleem van zouden maken als ze ook voor een goede vriend zou juichen. 'Heb je goed getraind?'

Evan legde het boek terug op zijn schoot. Hij wilde niet dat het hout van het bankje de buitekant zou beschadigen of dat er vocht op zou komen. Eén keer was een boek compleet verpest door zijn eigen onzorgvuldigheid, maar dat zou hij absoluut niet nog een keer laten gebeuren. Met zijn beiden handen beschermend over het boek glimlachte Evan naar Pippa. 'Je broer is een goede schutten, maar hij heeft een afwijking naar links. De meeste mensen hebben een afwijking naar rechts, maar hij niet. Het is heel bijzonder. Ik denk dat hij daarom fout traint.' Zijn glimlach was nog groter toen Pippa zei dat ze zou komen kijken. 'Ik train niet te veel, maar ik denk dat ik kan winnen. Er zijn niet veel echt goede schutters hier.' Onverschillig haalde hij zijn schouders op. Het ging Evan niet echt om het winnen.

[new]

Kay stond tussen de heggen en knipte deze met een schaar weer in vorm. Het verbaasde hem hoe snel al die planten groeiden en hoeveel werk het eigenlijk was om alles bij te houden. Hij werkte nu ongeveer een week en hij moest toegeven dat het werk best mee viel. Het weer was goed, het was rustig in de tuinen en niemand zat op zijn nek dat hij sneller moest werken. Hij mocht alles op zijn eigen tempo doen, als het er maar netjes uit zag aan het einde van de dag. En gelukkig was hij een geduldige werker en was hij pas tevreden als iets er écht mooi en net uit zag.

Cecilia had één van haar minder opvallende jurken aan. Ze was net teruggekomen van een stukje rijden en ze wilde niet dat haar goede jurken vies zouden worden daardoor. Nu liep ze door de tuinen heen, op zoek naar een rustig plekje om even bij te komen van de rit. Ze vond het altijd heerlijk om tijd in de tuinen door te brengen, met het geluid van stromend water uit de fontein en de vogeltjes die opgewekt floten. Verbaast stopte ze met lopen, toen ze iemand in de tuinen zag werken. Ze had de jongeman nog nooit gezien, waarschijnlijk was hij de vervanger van de tuinman die eerder overleden was. Treurig, al kende Cecilia hem niet erg goed. Uiteindelijk liep ze toch verder en glimlachte ze kort naar de jonge man.

Kay veegde met zijn mouw zijn bezwete voorhoofd af en werkte stug verder. Het was op het heetst van de dag, maar hij wou de heggen af hebben, voordat de tuinen druk zouden worden met bezoekers. Toen hij naar de volgende heg liep, zag hij al de eerste bezoekster rond lopen. Hij glimlachte onzeker naar de vrouw terug en ging weer verder met zijn werk. Hij had geen instructies gekregen of hij wel of niet met bezoekers mocht praten. Hij wist dat hij niet in de buurt mocht komen van de adel, maar die zou hij toch niet treffen op dit uur in de tuinen.

Enigszins nieuwsgierig geworden naar de nieuwe tuinman, nam ze plaats op haar gewoonlijke plekje, op een bankje tussen de struiken. Uit het mandje dat ze mee had genomen, pakte ze haar borduurwerkje en ging er rustig mee verder. Toen haar nieuwsgierigheid toch uiteindelijk van haar won, legde ze het aan de kant. 'Ben je nieuw hier? Ik heb je nog nooit gezien in de tuinen?' vroeg ze nieuwsgierig en keek hem afwachtend aan. Ze wist haast zeker dat hij nieuw moest zijn, maar toch vond ze het wel zo beleefd om te vragen.

Kay vroeg zich af of alle vrouwen die hier langs kwamen zo knap waren als de vrouw voor hem. In zijn ooghoeken bekeek hij haar dus ook, maar zorgde ervoor dat hun ogen niet kruisten. Toen ze plotseling tegen hem begon te praten, keek hij snel om zich heen en liet hij zijn heggenschaar zakken. 'Een- een goede vriend van mij is de nieuwe tuinman. Zijn vader is laatst overleden. Hij had vandaag andere verplichtingen, dus heb ik het werk van hem overgenomen voor een dag.' Hij wilde niet dat ze zou denken dat hij een armoedige tuinman was. Hij glimlachte nog kort en werkte snel verder. Toch was zijn nieuwsgierigheid ook gewekt. 'Bezoekt u vaak de tuinen?'

Cecilia glimlachte. 'Ah, vandaar.' Dat verklaarde een hoop. 'Spijtig dat hij is overleden. Ik kende hem verder niet erg goed, maar ik weet dat hij zijn baan erg serieus nam, de tuinen zagen er altijd adembenemend uit.' De tuinen in het Noorden waren ook prachtig geweest, maar niets ging er boven de tuinen waar ze zelf was opgegroeid. 'Oh, zo nu en dan om even de rust te pakken.' zei ze lachend en sloot het mandje dat naast haar stond. Ze had wat dingen meegenomen om zichzelf te vermaken. Het borduursel waar ze zojuist mee bezig was en een boek dat ze graag wilde lezen. Het ging over de historie van de Halley familie. 'En vraagt je vriend vaak om voor hem in te vallen?' grinnikte ze en keek hem nieuwsgierig aan.

Kay glimlachte doordat ze zijn vader complimenteerde, maar legde zijn gezicht al snel weer in de plooi. 'Het was inderdaad een hartelijke man,' zei hij zacht, terwijl hij verder knipte. Hij kon begrijpen waarom mensen graag de tuinen bezochten en vooral als het zo rustig was. Hij haalde zijn schouders op en bewoog zijn hand. 'Zo nu en dan. Hij werkt namelijk ook weleens in de smederij. Daarvan kennen we elkaar. Ik ben wapensmid.' Het was niet echt een leugen, maar het was ook niet de volle waarheid. Hij was wapensmid geweest, maar had dat moeten opgeven voor dit werk. Hij stroopte zijn mouwen tot zijn schouders op en veegde weer wat zweet van zijn voorhoofd af. 'Ik wist sinds kort niet eens dat er bezoekers in de tuinen mochten komen. Ik dacht dat het alleen voor de adel was. U zal er vast blij mee zijn dat u hier mag komen.'

'Een wapensmid?' herhaalde ze verbaast, terwijl ze toekeek hoe hij de struiken knipte. Voor een wapensmid was hij erg goed met de snoeischaar. 'Klinkt als een interessante baan.' concludeerde ze uiteindelijk en glimlachte subtiel. Ze wilde een antwoord geven op zijn vraag, toen ze doorkreeg wat hij nu echt insinueerde. Hij wist helemaal niet wie ze was, hij had geen flauw benul dat één van de dochters van de koning tegenover hem zat. Ze moest in zichzelf glimlachen en besloot hem uiteindelijk in die waan te laten. 'Ik ben geen bezoekster, ik werk in het paleis, als één van de dienstmeisjes van de prinsessen.' loog ze. 'Vandaar dat ik hier ook geregeld kom.'

Kay vloekte binnensmonds toen ze vertelde dat ze een dienstmeisje was. Ze zou er snel genoeg achter komen dat hij loog, maar hij wist niet hoe hij zijn leugens nu nog goed kon praten. 'Dat is het ook,' zei hij dus, verdergaand op zijn leugen, terwijl hij goedkeurend naar de heggen keek. Vervolgens liep hij met zijn gieter naar de fontein toe, vulde hij deze met water en ging hij de bloemen water geven. De laatste dagen was er geen druppel uit de lucht gevallen. 'En is dienstmeisje een interessante baan?' vroeg hij met een glimlach, waarna hij stopte met bewateren en kort haar aan keek. 'Ik ben trouwens Kay.'

'Is wapensmid en inval tuinnier een leuke baan?' kaatste ze lachend terug en haalde haar schouders op. 'Iedere baan heeft zo zijn voor en nadeel, niet waar? Ik heb niets te klagen.' Ze was benieuwd hoe lang het zou duren voordat hij erachter kwam dat hij met een royale prinses in de tuinen zat te praten. Nog nooit had ze met de andere tuinman gepraat, ze kende hem enkel van gezicht. 'Ik ben Cec- Celine.' Cecilia kon zichzelf nog net op tijd verbeteren. Als hij haar echte naam zou horen, had hij er vast niet erg lang over gedaan om alle eindjes aan elkaar te knopen.

Kay moest lachen en haalde zijn schouders op. 'Ik had slechter kunnen treffen,' zei hij eerlijk, terwijl hij de woorden van Ivy terug haalde in zijn hoofd. Terwijl hij aan Ivy dacht, ontstond er ook meteen een vraag in zijn hoofd. 'Van welke prinses ben je het dienstmeisje? Heel toevallig van prinses Ivy?' Hij keek haar afwachtend aan, maar waterde ondertussen ook verder. Hij wilde niet dat de hoofdbediende boos op hem zou worden. 'Aangenaam, Celine,' glimlachte hij hartelijk, waarna hij zijn blik weer af wendde en verder werkte. Toch kon hij het niet laten om verder te vragen. 'Het zal vast weer druk zijn nu alle adel weer thuis is, niet waar?'

Cecilia moest lachen om zijn woorden. 'We hadden het allebei slechter kunnen treffen, denk ik.' grinnikte ze en schudde haar hoofd bij zijn woorden. 'Cecilia en Cordelia. De oudste prinses woont in het Noorden bij haar man Martin Storm. Ik rouleer een beetje tussen de twee prinsessen in. Ivy en Ada Halley hebben weer andere dienstmeisjes. Het is een vrij ingewikkeld systeem.' Gelukkig wist Cecilia hoe alles in het kasteel werkte, ook voor de dienstmeisjes, dus kon ze zichzelf er goed uitpraten. 'Oh ja, zeker met de grote bruiloft in aantocht is er druk, iedereen is in de weer. Maar gelukkig is er af en toe ook een moment voor rust, zoals nu.' glimlachte ze. 'Je bent wel erg goed in tuinieren voor een wapensmid.' concludeerde ze uiteindelijk en glimlachte naar hem.

Kay liep naar de fontein toe om opnieuw de gieter te vullen en spetterde ondertussen ook wat water op zijn gezicht en nek voor verkoeling. Hij herkende de namen vaag van de prinsessen, enkel omdat Ivy het er eens over had gehad, maar hij had er geen gezichten bij. 'Met beiden moet je handig zijn met je handen,' verklaarde hij zwakjes met een korte glimlach. 'En gelukkig ben ik dat.' Hij ging verder met zijn werk, maar kon het niet laten om ze nu en dan haar kant op te kijken. Hij fronste toen hij het borduursel zag. Hij had nog nooit iemand zien borduren. 'Wat maak je?'

Cecilia keek op van haar werkje en draaide het om, zodat hij het kon zien. 'Het is niet veel bijzonders hoor.' zei ze met een glimlach. Het borduurwerkje bestond uit bloemen die ze had gezien in het Noorden. Hier in het Westen hadden ze die niet, dus ze moest het enkel doen met de plaatjes die ze zo goed mogelijk in haar geheugen had geprent. Gelukkig hielp het wel om hier in de tuinen te zitten. Uiteindelijk legde ze het werkje naast zich neer.

Kay liep nieuwsgierig naar haar toe en bekeek het borduurwerk. Hij kon zien dat het bloemen waren, maar hij herkende ze niet. Zijn moeder integendeel had altijd veel van bloemen gehouden en had dus waarschijnlijk ook onmiddellijk geweten welke soort dit was. Helaas overleed ze toen Kay nog maar elf jaar oud was. Toen ze het werk weg legde, liep hij weer naar de fontein toe en glimlachte hij verontschuldigend. 'Sorry, ik haal u van uw werk af. Dat is niet mijn bedoeling.'

'Oh, nee dat geeft niet hoor. Het is maar gewoon om de tijd te vullen.' verzekerde ze hem, maar pakte het borduurwerkje toch weer op, om door te gaan. Ze had het al vanaf kleins af aan geleerd, het borduren en ze was er ook altijd goed in geweest, net als Estella. Cordelia daarentegen had altijd veel te weinig concentratie gehad om een borduurwerkje af te krijgen en Cecilia vermoede dat ze het eigenlijk ook helemaal niet zo leuk vond. 'Dus heeft de inval-tuinier nog andere hobby's?' vroeg ze nieuwsgierig.

'Andere hobby's?' herhaalde Kay bedachtzaam, waarna hij fronsend naar het water in de fontein keek. 'Ik hou van het maken van wapens? Mijn werk is mijn hobby. Daarnaast is mijn baas ook mijn leermeester in de kunst van het vechten.' Het waren halve leugens, gezien al deze dingen de week ervoor nog waar waren. Enkel klopte het nu niet meer. 'En u dan? Als u niet op de prinsessen moet letten, wat doet u dan graag? Vast niet alleen maar borduren?' glimlachte hij met een vragende ondertoon. Hij had zich altijd afgevraagd hoe iemand dienstmeisje van de adellijke familie kon worden. Het was een intieme baan, in de zin dat de dienstmeisjes altijd rondom de prinsessen waren.