De tuinen

-

Leona hield haar zwaard gebalanceerd voor zich. Haar leermeester had haar verteld dat balanceren altijd goed van pas kwam, dus stond ze daar: op één been, in de tuin met haar zwaard voor zich. Ze wist niet precies hoe lang ze er al stond, maar haar arm begon aardig lam te worden en ook de voet waar ze op stond begon te protesteren. Zuchtend gaf ze het op, pakte ze het zwaard over in haar andere hand en wisselde van been. Ze moest en zou dit goed doen, het had lang geduurd voordat ze haar ouders eindelijk had weten te overtuigen om lessen te krijgen in de zwaardkunst. Nu zou ze het ook niet verpesten.

Jill kwam de tuin in lopen en hoorde al van verre het gekreun en gesteun van haar zuster. Even wilde ze haar laten schrikken van achteren, maar ze bedacht zich al snel en liep dus voorzichtig om Leona heen, zodat ze haar gezicht kon zien. 'Je moet meer op je hiel leunen, dan wordt het al stukken makkelijker,' zei Jill goed bedoeld, waarna ze op een bankje ging zitten tegenover haar zuster. Ze kon zich nog goed herinneren dat zij dit ook allemaal had moeten leren - haar tante had haar stiekem les gegeven -, al deed ze het lang niet met zoveel plezier als haar zuster.

'Nou het lukt anders prima.' beet Leona haar oudere zuster toe, niet toegevend dat ze het advies best goed kon gebruiken. Toen Jill tegenover haar ging zitten, stopte ze met haar oefening en stopte ze haar zwaard terug in haar schede. 'En hoe weet jij dat zo goed? Ik dacht dat je niets had met zwaardvechten en al die "mannelijke" dingen.' Haar gezin verklaarde haar voor gek, was waren haar opa en tantes maar al te blij dat er eindelijk een familielid was die evenveel interesse toonde. "Een echte Rabbion" had haar opa haar genoemd. Ze was niet van de kennis, zoals haar ouders, in tegendeel zelfs. Ze had altijd al een hekel gehad aan de lessen die de Septa haar had gegeven. Waarom moest ze nou weer leren borduren? Alsof ze zichzelf later zou kunnen verdedigen met naald en draad als het erop neer kwam.

Jill drukte haar lippen stevig op elkaar en haalde haar schouders op. 'Logisch beredeneren,' antwoordde ze enkel, terwijl ze ongemakkelijk haar jurk recht trok. Ze had haar tantes moeten beloven dat het geheim zou blijven. Jill twijfelde er niet aan dat Constance en Ayira Leona ook benaderd zouden hebben voor lessen als ze hun ouders niet had kunnen overtuigen. Ze stond na een tijdje op en drukte voorzichtig de kin van haar zusje omhoog. 'Doe alsof er een boek op je hoofd ligt, dan zul je zien dat je veel steviger staat.' Liefdevol aaide ze kort met haar duim over haar zusjes wang en ging daarna weer zitten. Ze vond het leuk dat haar zusje zoveel interesse had in zwaard vechten. Zelf had ze het ook, maar daarnaast hield ze ook erg van lezen. Ook had ze haar moeders streven naar rechtvaardigheid overgenomen en deed ze vaak mee aan verschillende discussies. Gelukkig kon ze niet zo goed beargumenteren als haar vader.

Leona keek haar zuster priemend aan toen ze haar kin omhoog drukte en zette een stap opzij. 'Ik zei toch al dat het me lukte? Waar bemoei je je eigenlijk mee?' Haar zuster was af en toe zo'n bemoeial en altijd maar doen alsof ze alles beter wist! 'Moet je niet nog één of ander boek lezen of zoiets?' merkte ze droogjes op en sloeg haar armen over elkaar heen. Ze had echt geen behoefte aan iemand die haar constant aan het bekijken was als ze bezig was met oefenen.

Jill moest lachen en ging weer op het bankje zitten. 'Ik moet inderdaad nog een boek lezen,' grinnikte ze, terwijl ze haar boek uit haar tas viste en deze open sloeg. Ze wist dat ze in de ogen van haar zusje enorm saai was, maar later zou ze wel begrijpen waar al dat saaie gedoe voor nodig geweest was. Ondanks dat vrouwen al veel meer rechten hadden dan eerst, stonden mannen nog steeds veel hoger in de hiërarchie dan vrouwen. En dat moest maar eens ophouden! 'En trouwens, als je eenmaal met opa en onze tantes gaat oefenen, dan zullen ze je alleen maar tips geven en zich met je bemoeien. Wees blij als ik je alvast help.'

Leona ging zelf in het gras zitten en keek Jill aan. 'Zij bemoeien zich ermee omdat zij er werkelijk verstand van hebben. Jij leest die dingen in een boek en het spijt me dat ik dit moet zeggen, maar boeken spreken echt niet altijd de waarheid.' Het waren ook maar gewone mensen die het geschreven hadden en ze zaten er vaak genoeg naast. Haar vader had haar altijd geleerd dat lezen belangrijk was, maar dat ze niet zomaar alles moest geloven wat er in de boeken stond. Lezen was altijd een belangrijk onderdeel geweest van de opvoeding, maar Leona was blij dat het haar nu niet meer verplicht werd. Ze snapte nog steeds niet dat mensen uren lang konden zitten met een boek in hun handen. Zelf hield ze het nooit langer dan een half uur vol.

Jill zuchtte diep en legde haar boek neer. Nadat ze lang om haar heen had gekeken en zich realiseerde dat niemand luisterde, ging ze tegenover haar zus in het gras zitten. Ze boog zich dicht naar haar zus toe en keek haar serieus aan. 'Wat ik je nu ga vertellen, moet tussen ons blijven, oké? Zussen onder elkaar.' Ze boog nog wat dichter naar haar toe en vervolgde op fluistertoon: 'Tante Ayira en tante Constance hebben mij enkele jaren geleden stiekem lessen gegeven. Pap en mam zullen het niet per se heel erg vinden, maar ik wil niet dat het verder uit lekt. Ik- mam en pap hadden het laatst over een verzoek uit het Westen... Het ging over een huwelijk tussen mij en William.' Ze peilde haar zusjes reactie en ging zuchtend verder. 'Ik wil niet dat hij weet dat ik mezelf kan verdedigen. Ik wil niet dat überhaupt iemand het weet.'

Leona luisterde naar de woorden van haar zuster en knikte. Als er één ding was waar ze goed in was, dan was het wel om geheimen te houden van haar ouders. 'Wat?!' riep ze verbaast uit en kon het niet laten om even te giechelen. 'Een huwelijk tussen jou en die kwal?' Soms was ze blij dat ze de jongste was, zij stond niet zo in de spotlight om uitgehuwelijkt te worden aan een adellijke man. 'Nou, zo vreemd is het toch niet dat je als vrouw weet hoe je een zwaard moet vasthouden? Ik vind het zo belachelijk! Waarom moeten wij perse gehuld zijn in jurken en maar constant doen alsof we gered moeten worden?' Al die achterlijke standaarden die ooit gesteld waren, Leona vond er niets aan en daarbij was het ook nog eens ontzettend oneerlijk.

Jill's glimlach verdween en met een blanke blik keek ze haar zuster aan. 'Het is niet om te lachen, Leona,' murmelde ze met een angstige ondertoon. Ze was bang dat haar ouders echt met het aanbod zouden instemmen. Ze wilde niet uitgehuwelijkt worden en al helemaal niet met William Halley. Ze wilde helemaal geen koningin worden en ze wilde al helemaal niet haar moeders pad volgen. Toch moest ze lachen en wees daarna naar haar boek. 'Dat is waarom ik boeken lees. Je leert zo heel veel over wetten, etiquetten en politieke regels. Als we echt iets aan dit land willen veranderen, zullen we dat toch echt met kennis moeten doen. De rebellen probeerden het met geweld en kijk eens hoe dat is afgelopen.'

Leona rolde haar ogen. 'Sorry hoor, ik vind het wel komisch.' Ze hadden wel weer de geschikte persoon er voor uitgekozen: Leona trok tenminste haar mond open als er iets aan de hand was, maar haar zuster was precies haar moeder. Hoewel, af en toe kon ze fel uit de hoek komen, maar je had wel iets meer nodig om tegen William Halley in te gaan. Hij stond niet echt bekend om zijn vriendelijkheid. 'Ik geloof niet dat mam en pap daarmee zullen instemmen. Tenminste, als ze jou waardigheid kiezen boven het feit dat je koningin van heel Tarth zou worden.' Ze was haar zuster enkel wat aan het plagen, ze had geen idee wat haar ouders zouden beslissen en dit was de eerste keer dat ze iets had gehoord van het huwelijksaanzoek.

Jill voelde hoe ze haar kaak kwaad samen trok, maar ze zei er verder niets over en verhulde haar gepijnigde gevoelens door van Leona weg te kijken. 'Ik heb gehoord dat moeder er vooral erg op tegen is, maar vader weet ik niet zo goed. Hij zal vast wel beseffen dat, als ik niet in ga op zijn verzoek, jij daarna gevraagd zal worden.' Ze pulkte aan wat grassprietjes en keek daarna op naar de lucht. 'Ik wil gewoon trouwen met een man, die van mij houdt om wie ik ben en wederzijds. Ik wil niet de rest van mijn leven enkel dienen voor het produceren van kinderen. Geen enkele vrouw verdient zo'n leven! Waarom ziet niemand dat nou in?'

'Ik kan tenminste een beetje weerwoord bieden. En vader weet heus wel dat ik geen geschikte kandidaat ben om koningin te worden en dat weet de rest van Tarth ook. Daarom hebben ze ervoor gekozen om jou te vragen in plaats van mij.' zei ze wijs en sloeg haar armen over elkaar heen. Wellicht had Jill gelijk: als zij zou afwijzen, misschien zouden ze haar dan wel vragen en als vader wilde dat zijn bloed op de troon zou komen, had hij geen andere keuze dan dat aanbod wel te accepteren. 'Omdat het politiek is, ik dacht dat je daar zoveel over aan het lezen was.'

Jill keek haar zus ongelovig aan en voelde zich geraakt door haar woorden. 'Leona! Ik kan mezelf best verweren tegen een man, zoals William. Doe nou niet alsof ik weerloze vrouw ben!' Na haar nog enige seconden serieus aangekeken te hebben, stond ze op en ging ze weer op het bankje zitten. Ze wilde niet met haar zuster praten als ze haar niet eens steunde of haar altijd maar de grond in boorde. Ze pakte haar boek er weer bij en sloeg de bladzijde om. 'Moet jij niet oefenen met iets dat ik jaren geleden al kon?' vroeg ze geïrriteerd.

'Hier zie je, dat bedoel ik. Je bent zelfs al geraakt door mijn woorden laat staan door William.' Jill kon niets hebben van haar, ze voelde zich veel te snel aangevallen. 'Je kon het alleen eerder omdat je ouder bent én omdat je eerder les hebt gekregen dan dat ik heb gekregen.' beet ze haar weer toe en pakte haar zwaard uit haar schede. Wederom ging ze op één been staan om te balanceren en hield haar zwaard recht voor zich uit. Ze wist nog steeds niet precies waar het goed voor was, maar als haar leermeester zei dat ze het moest kunnen, geloofde ze hem. 'Oeh, en binnenkort zul je hem zien. Bij het banket. Ik weet zeker dat vader tegen die tijd de knoop wel heeft doorgehakt.'

Jill klemde hard haar boek vast en negeerde de woorden van Leona. Ze herhaalde steeds in haar hoofd dat Leona niet wist waar ze het over had, dat ze nog te jong was, maar het kostte haar moeite om die ideeën vast te houden. 'Dat zal dan een erg interessant banket worden, denk je ook niet?' reageerde ze enkel simpeltjes, terwijl ze door blijf lezen, ook al kwam er geen letter bij haar binnen. Waarschijnlijk zou ze hem de hele avond vermijden en steeds bij Willa staan voor steun. 'Trouwens, als je denkt dat ik zo'n slechte match ben voor William, waarom probeer jij vader dan niet te overtuigen?'

'Prima. Afgesproken.' zei ze, terwijl ze weer rechtop ging staan en zich omdraaide naar Jill. 'Ik weet zeker dat vader wel naar mij zal luisteren, als ik goede argumenten heb tenminste.' Haar vader draaide om de argumenten en ze moesten sterk zijn ook, wilde je hem weten te overtuigen. Zij had iets wat haar broers zus miste: koppigheid, ze was meer zoals haar tantes en opa dan als haar ouders. 'Maar waarom zou ik met hem gaan praten, als er niets voor mij in zit?' vroeg ze zich hardop af en sloeg haar armen over elkaar heen. 'Tenzij je natuurlijk heel erg graag wilt dat ik ervoor zorg dat je niet met William hoeft te trouwen, maar dat heb ik je nog niet horen zeggen.'

Jill kon er niet meer tegen, dus pakte ze haar boek op en stond ze op. 'Misschien omdat je mijn eigen zuster bent?' zei ze zachtjes, waarna ze Leona nog enkele seconden aan keek. 'Ik kan zelf vader best overtuigen dat ik geen goede kandidaat ben voor een huwelijk met de kroonprins. Ik hoopte dat ik in elk geval de steun van mijn eigen zuster kon hebben.' Had Leona zelf niet door hoe kinderachtig ze klonk en dat er geen enkele kans was dat vader door haar zijn mening zou veranderen? Ze was nog een kind en het was pijnlijk om te horen dat bij het kind-zijn totaal geen steun voor haar familie in zat. Ze was blij dat haar moeder dit gesprek niet had overhoord, want het zou haar diep geraakt hebben.

Leona borg haar zwaard op en sloeg haar armen over elkaar heen. 'Kom op, je weet heus wel dat ik je steun. Iedereen weet dat huwelijken bij het leven horen en zeker als je van adel bent zoals jij en ik.' Ze mocht het misschien niet leuk vinden, maar het was onderdeel van hun leven. 'Maar als je het niet erg vind, ga ik nu weer verder met oefenen want anders krijg ik Morren op m'n kop dat ik niet genoeg geoefend heb.' Dat was wel het laatste waar ze op dit moment zin in had. Koppig liep ze richting de andere kant van de tuin waar ze, hopelijk zonder gezeur, rustig verder kon oefenen.

- sorry, ik heb m ff afgerond want ik wist echt niets meer voor deze meet...

Nieuw

Willa was zowat van haar paard af gesprongen toen zij en Henry eindelijk de poorten van het Zuidelijke kasteel hadden bereikt. Gelukkig had Henry het op zich genomen om de paarden naar de stallen te brengen en hun spullen naar de vertrekken te laten vervoeren. Zelf kon Willa er meteen op uit om Jillian te vinden. Volgens de bedienden was haar vriendin in de tuinen te vinden en dus spoorde ze die af. De behoefte van haar lichaam - slaap, rust, een goed bed - negeerde ze voor nu terwijl ze naar Jill's favoriete plekje in de tuinen liep. Ze zat vaak ergens in een hoek verstopt tussen de bladeren en bloemen, met een boek natuurlijk. 'Jill-' Willa wilde haar niet doen schrikken met haar plotse verschijning. Zeker niet nu ze er uit zag alsof ze door de modder had gerold. Het was een smerige rit geweest, maar ook dat moest wachten tot ze haar vriendin had gezien. Het was al weer manen geleden dat ze oog in oog hadden gestaan.

Jillian zat op haar vaste stek in de tuinen van de Rabbions. Het was een overdekte plek, zodat ze ook met slecht weer buiten kon zitten, en het werd deels verborgen door allerlei klimop. Normaal waren er altijd wel mensen bezig in de tuin, maar dit was een van de weinige momenten dat het doodstil was. Haar gedachten gingen naar haar halfbroer en zijn bezoek aan de tweeling. Op hetzelfde moment hoorde ze plots haar naam en keek ze nieuwsgierig op. Die blik veranderde al snel in ongeloof. 'Willa?' fluisterde ze onzeker, waarna ze opstond en haar beter bekeek. Al snel had ze haar armen om haar vriendin geslagen en lachte ze ongelovig. Ze legde haar handen op haar vriendin' wangen en glimlachte. 'Ben je met Henry mee?'

'Jillian!' herhaalde Willa met een lach voor ze omhelsd werd door haar vriendin. Ze drukte een zoen op haar wang en keek haar toen vol vreugde aan. Het was altijd weer even fijn om Jill voor haar te zien. De woorden die ze wisselden op papier waren nooit te vergelijken met het elkaar weer zien. 'Ja, hij had me je brief gegeven en ik kon niet wachten tot het banket om je te zien, om met je te praten. Het was ideaal dat ik met Henry mee kon reizen.' Bestuderend gleden haar ogen over het gelaat van haar vriendin en voorzichtig sloeg ze haar armen nogmaals om Jill heen. Toen Willa haar liet gaan zag ze met een lach dat wat van haar viezigheid Jill's voorkomen had besmeurd. 'Sorry, we zijn net aan gekomen, ik wilde je meteen zien. Hoe gaat het?' Ze wilde niet meteen en direct in het William gebeuren storten.

Jill glimlachte naar haar vriendin, maar voelde hoe haar mondhoeken omlaag begonnen te trekken. 'Ik had je nooit die brief moeten sturen,' verzuchtte ze uiteindelijk, waarna ze haar vriendin los liet. Ze wist heel erg goed waarom Willa hier was. En ondanks dat ze het heerlijk vond om haar vriendin te zien, had ze niet gewild dat Willa uit medelijden hier naartoe zou komen. 'Dan had je niet dat hele stuk gereisd.' Ze gebaarde naar het bankje waar ze eerder op had gezeten en nam zelf alvast plaats. 'Met mij gaat alles goed. En met jou? En Nathan en jouw ouders?' Ze wuifde de verontschuldigde woorden van Willa weg en glimlachte. Ze kon wel tegen wat modder.

'Zeg dat niet, Jill. Ik vind het fijn om het Zuiden weer eens te bezoeken. En ook al zou ik je bij het banket hebben gezien, het is zoveel beter om je buiten al dat gedoe om te kunnen spreken.' Willa ging naast Jill op het bankje zitten en strekte vervolgens haar armen en benen uit om het stijve gevoel van het rijden weg te krijgen. 'Het gaat uitstekend. De stallen staan vol, ik ben druk in de weer. Nathan is elke dag bezig met zijn mannen. Vader heeft weer een nieuw klusje gevonden en moeder-' Willa glimlachte zwak. 'Met moeder kan het altijd beter,' besloot ze. Ze hadden het er met het gezin over gehad om niet te spreken over de kwalen die Agathe had opgedaan. Het hoefde nu nog niets te betekenen en niemand wilde iedereen ongerust maken voor niets. 'Henry heeft me al op de hoogte gebracht over hoe het er hier aan toe gaat. Maar ik hoor het graag nog een keer van jou.'