De tuinen

-

Jill zat op een bankje in de tuinen en bekeek de bloemenzee om haar heen. William en zij hadden hier afgesproken, maar door de zenuwen had ze niet kunnen wachten en was ze wat eerder naar de afgesproken plek gegaan. Na maandenlange twijfels had ze uiteindelijk toch een besluit genomen over het huwelijk en dat zou ze nu aan William vertellen. Zelfbewust streek ze nogmaals over haar jurk en beet ze op haar lip. Ze had een extra mooie jurk aangedaan voor het moment en haar dienstmeisjes hadden haar haren ook prachtig ingevlochten en toch was ze nog steeds zenuwachtig.

William had de tijd genomen om zich te laten kleden voor zijn afspraak met Jillian. Hoewel hij in eerste instantie met volle trots voor een rood met goud bezette jacket wilde gaan, besloot hij het uiteindelijk simpel te houden. In een leren broek, blouse en daarover een rijk geborduurd gilet stapte hij zelfverzekerd met zijn kin omhoog de tuinen door. Hij was echter nogal zenuwachtig voor zijn ontmoeting met Jill. Dit was de eerste keer dat ze elkaar privé spraken sinds hij hier was. Zijn moeder had hem die ochtend nog toegesproken dat hij wel eens om een antwoord mocht vragen. Het koste William wat moeite om de plek te vinden, maar uiteindelijk zag hij Jill zitten. Met een diepe buiging begroette hij haar en nam toen met een grijns plek naast haar. 'Je ziet er goed uit. Hoe gaat het?'

Jill zag William al van een afstand aan komen lopen en nerveus stond ze op, om ook te buigen en weer plaats te nemen. Even nam ze de tijd om hem te bekijken, om vervolgens hem te antwoorden: 'Het gaat goed. Het havenfeest is altijd één van mijn favoriete feesten in Tarth. En hoe gaat het met jou?' Ze wilde het nieuws wel uitgillen, maar ze besloot om rustig te blijven en te wachten tot een goed moment. Het was pas de eerste keer dat ze elkaar privé spraken in het Noorden en ze wilde hem niet laten schrikken door meteen het grote nieuws eruit te gooien.

William liet zijn blik geamuseerd over Jill's voorkomen glijden. Hij kon zien dat ze haar best had gedaan. Misschien was het voor de festiviteiten van die dag, misschien was het voor hem. Hij kon het niet met zekerheid zeggen, maar Will had zijn vermoedens. 'Het is geweldig om in het Noorden te zijn tijdens de feesten. Niet beter dan een hoop mensen op de straten met een hoop alcohol,' grinnikte hij. 'Ik voel me op en top! Het doet me goed weer eens wat zon te zien na het belachelijke weer in Evenfal.' Ze hadden zelfs een dag langer moeten wachten voor ze weg konden uit de hoofdstad omdat de wegen vrijwel onbegaanbaar waren geweest door modder en overstromingen. Nu was het gelukkig allemaal opgeklaard. Maar het had wel mooi het toernooi verpest.

Jill keek zelfbewust weg door de keurende ogen van William en wachtte tot hij weer sprak. 'Het is altijd mooi om te zien hoe het volk zich vermaakt,' glimlachte ze, 'met én zonder drank.' In het Zuiden konden ze er zeker ook wat van, al was feesten daar heel iets anders dan hier in het Noorden. Na een tijdje pakte ze zijn handen uit het niets vast en keek ze hem serieus aan. 'William, ik...' Ze zocht naar de juiste woorden om het nieuws te vertellen. 'Ik heb een besluit genomen over het huwelijk.' Aandachtig wachtte ze zijn reactie af, voordat ze verder sprak. 'Ik- ik accepteer het huwelijk.'

William moest lachen en haalde zijn schouders op. Hij vond het vooral vermakelijk mét de dronk. De mensen maakten echt idioten van zichzelf. Hij had van een wachter gehoord dat iemand het in een dronken bui voor elkaar had gekregen om in de fontein in slaap te vallen. Geweldig vond hij zulke verhalen. Verrast keek William Jill aan toen ze zijn handen vast pakte. Hij wilde haar stoppen en haar woorden tevergeefs tegen houden. 'Je hoeft het niet nu-' Met grote ogen keek hij de vrouw naast hem aan. Enkele tellen zat hij stokstijf op zijn plek, maar een grijns brak uiteindelijk door en hij sloeg zijn armen om Jillian heen om haar stevig tegen zich aan te trekken. Beter gezegd nog, om op te staan en haar van de grond af te tillen. 'Weet je het zeker? Je houdt me niet voor de gek, toch?'

Jillian glimlachte opgelucht en werd toen door William in zijn armen genomen en opgetild. Als een keukenmeisje giechelde ze en knikte ze. 'Ik weet het zeker en ik houd je niet voor de gek,' lachte ze, terwijl ze ook haar armen om hem heen sloeg en hem glimlachend aan keek. Ze legde haar hand op zijn achterhoofd en knikte nogmaals. 'Ik wil met je trouwen, William Halley.' Ze stond inmiddels weer op de grond en ze voelde hoe de nervositeit verdween door het enthousiasme van William.

'Bij de Goden, Jillian, je hebt me echt nervositeit bezorgd die ik nooit gekend heb. Ik stond net te trillen als een grassprietje.' Lachend liet hij haar weer gaan en wreef nog altijd opgewekt door zijn blonde haren. 'Heb je het je ouders al verteld? Of iemand anders? Wil je het samen vertellen of alleen? We zouden nu naar mijn moeder kunnen gaan. Ik was van plan haar na onze afspraak op te zoeken. Of we gaan eerst jouw familie af, dat vind ik ook prima.' William ratelde maar wat verder. Hij had er eerlijk gezegd nog niet over na gedacht wat hij moest doen als ze 'ja' had gezegd. Hij wist niet eens wat gebruikelijk was. Dit soort lessen had hij altijd afgedaan als onbelangrijk, maar nu begreep hij dat dat misschien geen goede keuze was geweest. 'We zouden het bekend kunnen maken tijdens de bruiloft van Estella en Martin.'

Jill moest lachen en legde haar handen op haar warme en rode wangen om ze af te laten koelen. 'Mijn ouders weten het al, dus we kunnen het beste als eerste samen langs jouw moeder gaan, om het nieuws te vertellen.' Nog steeds was Jillian overdonderd door de enthousiaste reactie van William, maar niet minder blij. Ze had er echt vertrouwen in dat ze samen iets konden opbouwen. Ze nam zelf weer plaats op het bankje en trok William voorzichtig naast haar, zodat ze niets zouden overhaasten. 'Het lijkt mij een goed plan om het tijdens het huwelijk bekend te maken aan de andere adel. En anders kunnen we het ook daarna doen, bij het einddiner.'

'Moeder gaat ontzettend blij zijn met dit nieuws. Wist je dat zij dit allemaal in gang heeft gezet? Vader had me liever aan en Storm uitgehuwd en Estella aan jouw broer, maar daar heeft mijn moeder een stokje voor gestoken. De nieuwe koningin zou een Rabbion moeten zijn! Dat is wat ze had gezegd.' William kon niet wachten om naar zijn ouders toe te gaan. Ze zouden vast trots zijn. En de adel zou vast ook onder de indruk zijn. Het was erg goed afgelopen terwijl iedereen er steeds een doemscenario van had gemaakt. 'Het einddiner lijkt me prima. Ik wil niet al mijn zusters glorie afnemen. Zodra iedereen weet welk huwelijk er daarna staat te wachten, praten ze echt niet meer over Mart en Ella.' Grinnikend sloeg hij zijn armen over elkaar en leunde naar achteren op het bankje.

Jill luisterde glimlachend naar het geratel van William en dacht ondertussen over de koningin na. Haar moeder had altijd erg lovend over haar gesproken, maar dat was de laatste tijd veranderd. En nu zou die koningin haar schoonmoeder worden en zijzelf koningin! 'Het is inderdaad een beter idee om het tijdens het einddiner te doen. Tijdens de bruiloft moet alle aandacht naar jouw zus en Martin gaan.' Ze streek bedachtzaam haar jurk glad en pulkte aan de kleine versieringen op de stof. 'Denk je dat ik meteen met jou mee ga naar het Westen? Of dat ik tot het huwelijk in het Zuiden blijf en daarvandaan wat dingen regel?' vroeg ze benieuwd.

Fronsend keek William Jill aan. 'Ik denk niet dat je meteen mee moet. Wie weet hoe lang het nog duurt voor onze bruiloft. Ik denk dat mam en pap aardig wat commotie willen opwekken voor mijn bruiloft, aangezien ik de kroonprins ben. Je weet hoe groot de bruiloft van je moeder met mijn vader was.' Daar hoorde je nu nog altijd verhalen over en niet alleen omdat het slecht af liep. Het volk had er nogal van genoten blijkbaar. 'Kijk je er naar uit om in Evenfal te wonen? Ik vind Lorath maar niks. Dat jullie er het hele jaar door, zelfs in de winter, uithouden is mij een raadsel.' Lachend legde hij een hand op Jillian's schouder.

Jill glimlachte en legde voorzichtig haar hand op zijn knie. 'Maar je hebt ook nooit eens een goede rondleiding door Lorath gehad! Er zijn zoveel mooie plekken die je alleen in het Zuiden kan vinden. En de markt is altijd zo gezellig en de natuur is prachtig. Het is er alleen altijd wel erg koud, daarmee ben ik het met je eens,' lachte ze, terwijl ze naar de zon keek. In Tyrosh was het klimaat perfect en ook in Evenfall was er door het jaar heen grotendeels goed weer. 'Onze bruiloft wordt vast weer een groot feest voor het volk,' stemde ze in, maar met een magere glimlach. Ze had de verhalen over het huwelijk tussen haar moeder en David gehoord en vooral over het einde van de dag. Ze hoopte dat die dag zich niet opnieuw zou herhalen.

'Ik heb iets tegen de koud. Ik zou het liefst hier het hele jaar door in de zon willen wonen dan in het zure winterweer. Niets voor mij.' William grinnikte en sloeg zijn armen over elkaar. Hij had vooral een hekel aan de winter omdat zijn ouders hem en zijn zusters veelal binnen hielden als het te koud was en dat was wat hij het liefste deed als jongen. 'Dat moet ook wel. De toekomstige koning en koningin verdienen dat wel. En het volk moet maar zijn best doen om gezellig met ons meet te vieren.' William gaf Jill een knipoog en stond vervolgens op. 'Zullen we een rondje doen?' Stil zitten deed hij alleen als hij op fazanten jaagde.

Jill knikte en stond op, om vervolgens haar hand in de ronding van zijn arm te leggen. 'Dan is het een geluk dat we in Evenfall gaan wonen, niet waar?' probeerde ze het onderwerp af te ronden met een glimlach, waarna ze langs de bloemen gingen lopen. Het huwelijk zou vast al binnenkort plaats vinden en dan zou ze haar familie en Tyrosh moeten verlaten. Nu waren het enkel nog woorden, maar ze wist dat ze het er erg moeilijk mee zou krijgen. En dan was haar eerste taak om een mannelijke erfgenaam te baren... 'Het volk zal vast de gelegenheid aan nemen om eens goed te feesten,' glimlachte ze, waarna ze hem aan keek. 'En dan moeten we ook nog hopen op mooi weer.'

'Ah joh, voor ons schijnt de zon wel' William nam Jill aan zijn arm mee en keek haar vragend aan. 'Heb jij enig idee hoe we hier het beste rond kunnen lopen? De enige keren dat ik hier kom verdwaal ik. Het is niet echt mijn soort plek,' grinnikte hij. Natuurlijk had hij de vele rondleidingen in de tuinen gehad, maar hij kwam er nooit op eigen houtje. Dan ging hij liever naar de kust of bezocht hij één van de grote meren. Bloemetjes in een omsloten tuin vond hij maar niets. 'Zijn je ouders eigenlijk van plan de rest ook uit te gaan huwelijken? Ik weet dat mijn ouders diep nadenken over mogelijkheden voor Cordelia en Cecilia. Wie weet of ze niet aan Evan worden aangeboden.'

Jillian glimlachte om de woorden van William en kneep geruststellend in zijn arm, waarna ze hem verder de tuinen in leidde. 'Wat zijn dan wel jouw soort plekken? Waar we op de fazanten hebben gejaagd?' vroeg ze benieuwd, terwijl ze voorover boog om een bloem van de grond af te pakken. Ze rook eraan en stopte hem daarna in haar haren. 'Ik weet niet wat de plannen van mijn ouders zijn, over geen enkel van mijn broers en zuster. Misschien dat Evan inderdaad met één van jouw zusters wordt gehuwd of misschien wel met Pippa.' Ze haalde haar schouders op en legde haar hoofd tegen zijn arm aan, terwijl ze nadacht. Ze wilde liever niet vertellen dat haar ouders totaal niet achter uithuwelijking stonden. 'Ik heb trouwens nog iets voor je gekocht in het Zuiden,' herinnerde ze zich opeens, waarna ze hem stil liet staan met een glimlach.

'Onder andere en de stad, daar is tenminste wat te doen. Hier moet je maar gewoon rondlopen en je mond houden voordat je de bewonderaars stoort.' William moest simpelweg iets onder handen hebben. Hij moest iets actiefs kunnen doen of zijn mond eens flink open kunnen trekken om een goed verhaal te kunnen vertellen. Hij moest hard kunnen lachen of zijn frustratie er uit gooien door fysiek flink aan de gang te zijn. Nogmaals, stil zitten was niet zijn ding. 'Nou de grootste prijzen zijn al vergeven, dat zijn jij en ik toch wel,' grinnikte William. Verrast liet hij zich door Jillian tegen houden en keek haar toen afwachtend aan.

Ze pakte het presentje erbij en legde het in Williams hand. Het was een fazantenveer, die speciaal was gemaakt om mee te schrijven met inkt. 'Voor alle handtekeningen die je als koning zal moeten zetten,' glimlachte Jill bescheiden, terwijl ze zijn gezicht afwachtend bekeek. Ze had geen beter cadeau voor William kunnen bedenken. Wapens vielen waarschijnlijk altijd in de smaak, maar ze wou hem iets memorabelers geven en iets waar hij echt iets aan had. Ze legde haar vrije hand in de zijne en nam hem zo verder de tuinen in.

William sloot voorzichtig zijn vingers om de veer en bekeek het presentje van Jillian eens goed. Het was een fazantenveer, zo ver kwam hij, maar pas toen hij goed naar het puntje keek, begreep hij haar opmerking en lachte. 'Daar ga ik er erg veel van moeten zetten, dus zoiets als dit komt goed van pas. Bedankt, Jill. Het is heel aardig van je!' Onhandig wapperde hij kort met de veer en vroeg zich toen af waar hij het ding moest laten. Bovendien wist hij niet of hij nu een cadeautje voor haar had moeten kopen. 'Heb je al wat rode jurken aangeprobeerd?' vroeg hij met een grijns. 'Mijn zuster heeft de dagen voor we vertrokken al het blauw dat ze had geprobeerd.'

Jill knikte vriendelijk als antwoord op zijn bedankjes en pakte de veer weer van hem over, toen hij geen plek ervoor kon vinden. Lachend stopte ze hem weer weg in haar kleine tasje. 'Ik houd hem wel bij me. Straks maak je het nog kapot,' lachte ze, waarna ze weer zijn arm vastpakte. 'Jurken gepast? Ja, al een heleboel! Het rood past goed bij mijn haren en huid,' loog ze, terwijl ze de woorden van de naaisters herhaalde. Het klopte dat de rode kleur haar goed paste, maar ze loog over de jurken. Ze had nog geen enkele rode jurk gepast, de naaisters hadden enkel wat lapjes stof naast haar gezicht gehouden om de juiste kleur uit te zoeken. 'Van wat voor jurken houd jij?' vroeg ze benieuwd, terwijl ze charmant naar hem glimlachte. Misschien kon ze wel wat doorgeven aan de naaisters, zodat ze daar rekening mee konden houden. 'Of beter gezegd, in wat voor jurken zou je mij willen zien?'

William gaf de veer maar al te graag weer terug. Hij was berucht om dingen kapot te maken die hij net in handen had gekregen. Behalve wapens, daar wist hij wel mee overweg te kunnen. Maar toegeven dat hij dingen kapot maakte? 'Hé, iets meer vertrouwen zou fijn zijn, dame.' Hij glimlachte toen ze over de jurken vertelde en liep weer verder. 'Dat geloof ik ook wel dat rood je goed staat. Maar ik zou niet kunnen verklaren waarom, hoor, of het nou je ogen of je haren zijn.' Hij haalde zijn schouders op. 'Vraag je dat echt aan mij?' grinnikte William. 'Draag gewoon wat je goed staat, waar je goed bij voelt. Het is verschrikkelijk om een vrouw te zien hannesen met een jurk waar ze niet comfortabel in is. Dat ze de hele tijd dat kleed op hijsen, verschrikkelijk.'

Jill liet haar hand langs zijn arm glijden naar de zijne toe en pakte deze stevig vast, waarna ze giechelde. 'Ik heb vertrouwen in je, hoor,' glimlachte ze geruststellend, terwijl ze hem verder de tuin in trok. Ze wist een prachtige plek met een klein pondje waar vissen in zwommen en ze wou hem daarnaartoe brengen. Ze fronste lichtjes bij zijn woorden en wendde haar gezicht van hem af. Haar naaisters hadden haar verteld dat elke man vrouwen het liefst zagen in een jurk die hun vrouwelijkheid liet benadrukken. Jill was zelf geen fan van zulke jurken, maar voor haar bruiloft had ze er mee ingestemd. 'Dat is dan duidelijk,' glimlachte ze, waarna ze weer naast hem ging lopen en hem met een stralende glimlach aan keek. Haar plan was om hem volledig om haar vinger te winden, zodat ze niet haar moeder achter na zou gaan, maar een solide en liefdevol huwelijk zou krijgen met William. 'Moet je eens kijken, William!' Ze wees naar de pond en liep er vluchtig naar toe, om op de rand te zitten en naar de vissen te kijken.

William liet zich maar leiden door Jillian. Hij vond het allemaal prima, zolang zij er maar blij van werd. Dat was hem altijd wel geleerd, om iedereen tevreden te stellen. Soms leek het niet dat iets goed voor mensen was, maar dan zouden ze daar op de lange duur wel achter komen. Hij keek wat om zich heen, maar het meest interessante uitzicht was toch wel Jill naast hem. Hij volgde haar hand en liet snel achter haar aan naar het meertje. Met een grijns ging hij naast haar zitten en klopte op haar been. 'Waar komt al dat enthousiasme vandaan? Waar heb ik al die glimlachen voor verdiend, Jill?'