Een Steegje

-

Met trillende handen liet Evan zich langs de muur naar beneden zakken en trok zijn benen dicht naar hem toe. De schuddende handen legde hij op zijn oren terwijl hij zijn gezicht tussen zijn borst en knieën verborg. Het ene moment had hij tussen de menigte gelopen zonder al te veel problemen, het andere had hij handen wringend en angstig zich een weg door de mensen heen gebaand naar iets rustiger. Het was de muziek geweest en het gejoel toen het eerste schip aan kwam. Plotselinge geluiden: het gaf hem prikkelingen die hij moeilijk in de hand kon houden. Zijn zintuigen werden geteisterd in de hele stad. Bonte kleuren en intense geuren. Het was zo druk dat iedereen hem aan raakte. En dan het lawaai. Dat was Evan's grootste probleem.

Wren had een emmer vol met etensresten op zijn schouder gezet en liep zo de keuken uit naar de steeg achter de taverne. Met zijn andere schouder duwde hij de deur open en eenmaal op straat kieperde hij de emmer om in één van de afvalbakken. Hij wist dat andere koks het gewoon op straat pleurde, maar daarnaast wist hij ook dat hier kinderen speelden en hij wilde niet dat ze ziek zouden worden. Toen hij weer naar binnen wou lopen, viel zijn oog op een jongeman die tussen de bakken verscholen zat. 'Het feest is daar hoor,' vertelde Wren, terwijl hij naar de mensenmassa aan het einde van de steeg wees. Zuchtend leunde hij met zijn hand tegen de muur en bleef zo nog even naar het feest kijken. Hij had wel geweten waar hij was geweest als hij niet moest werken. Pas op dat moment besefte hij dat de jongen compleet ineengedoken zat en hurkte hij naast hem neer. 'Ik weet niet of je teveel hebt gedronken, maar als je moet kotsen, doe dat dan alsjeblieft voor een andere deur.'

Evan had op dat moment amper in de gaten waar hij was. Hij wist dat hij niet meer bij zijn zussen was, maar waar hij dan zat en waar zij gebleven waren? Hij had geen flauw benul. Evan hoorde iemand praten, maar pas toen de stem dichterbij was, hief hij zijn hoofd lichtelijk op en keek beschaamd naar de man. Hij krabbelde naar achteren om de afstand te behouden en schudde zijn hoofd. 'Ik ben niet dronken.' Als vanzelf grepen zijn handen elkaar vast en wreven ze langs elkaar terwijl hij rond keek. Bij de Goden, hij zou nooit de weg terug kunnen vinden. Luidruchtig haalde hij zijn neus op en veegde met zijn mouw langs zijn bezwete en betraande gezicht. Het trillen van zijn lichaam was nog altijd neit gestopt.

Wren keek de man gefronst aan, terwijl hij zich bedacht wat hij moest doen. Misschien had hij wel iets verkeerds gegeten of had iemand wat van die rare kruiden in zijn drankje gestopt. Het was niet iets voor Wren zomaar iemand in deze staat op straat te laten staan. 'Zal ik anders even wat doekjes voor je pakken? Man, zo kan je niet de straat op.' Hij stak zijn hand uit, om hem omhoog te trekken, en al snel glimlachte hij naar hem. 'Wil je wat te drinken? Je staat als een gek te trillen, heb je iemand boos gekregen? Zoekt ie je nu? Je mag je best in mijn keuken verschuilen.'

'Nee, nee- Ga weg!' riep hij uit, de hand wegslaand. Evan kon al die vragen niet hebben. Het lawaai echode nog altijd in zijn hoofd en hij moest zich kunnen focussen op één ding. Als hij niet vast kon houden aan een orde, de boeken in zijn hoofd, dan kon hij zijn rust niet vinden. En die man bleef er maar doorheen praten! Murmelend en met gesloten ogen las hij de ruggen op de boeken op zoals hij het zich herinnerde. Natuurlijk herinnerde hij precies hoe zijn boeken gesorteerd waren. Ook al had hij vele malen de sorteermethode gewisseld, er was altijd een orde. Daar hield hij zich aan vast. Geleidelijk begon het trillen minder te worden en uiteindelijk opende Evan zijn ogen en liet met een zucht zijn hoofd tegen de muur steunen.

Wren schrok van de wegslaande hand en doordat hij nog steeds gehurkt zat, verloor hij zijn evenwicht en viel hij achterover op zijn achterwerk in de modder. Lachend keek hij naar zijn vieze handen en kwam hij overeind, terwijl hij wel wat afstand nam van de jongen. 'Ik geloof dat dat niet heel erg nodig was,' verzuchtte hij, terwijl hij zijn handen afveegde aan zijn broek. Pas op dat moment nam Wren echt de moeite om de jongeman goed te bekijken. Hij zag er wel erg chique uit voor een straatfeest, maar wie was hij om daarover te oordelen? 'Dus... Wil je nog mijn aanbod aan nemen? Wat drinken en even opfrissen?'

Evan keek naar de man en slikte, maar merkte al snel dat zijn keel zeer droog aan voelde. Hij knikte en wist met behulp van de muur op eigen kracht overeind te komen. 'Sorry,' verontschuldigde Evan zich met een beschaamd gezicht. 'Mijn excuses dat je dat moest zien.' Hij bekeek de man kort en constateerde dat er niet veel mis met hem leek. Maar hij vroeg zich tegelijkertijd af of hij daar wel over kon oordelen. 'Wat water zou zeer fijn zijn,' besloot hij uiteindelijk toch. Als Evan zo terug het paleis in zou gaan wist hij zeker dat hij zijn moeder overbezorgd zou maken. Laat staan zijn zusters die hij ergens achter had gelaten. Hij had het weer eens voor elkaar gekregen, hoor.

Wren zuchtte en gebaarde naar de achteruitgang van de taverne. 'Kom, dan haal ik wat voor je.' Hij liep de keuken in en vulde een wat kleinere kan vol met water voor de jongen. Daarnaast maakte hij ook wat doeken nat en nam deze mee naar buiten. 'Kijk eens aan,' mompelde hij, terwijl hij de kan neer zette. 'Als je er nou eerst van drinkt, dan kan je je er daarna mee op frissen.' Hij sloeg zijn armen over elkaar heen en leunde met zijn zij tegen de muur aan. 'Ik ben trouwens Wren. Mag ik vragen wat er nou precies aan de hand was? Als je vaker van plan hebt om hier uit te razen, dan is het misschien wel handig als ik weet wat er gebeurt.'

Evan keek de jongeman na toen hij door de deur verdwenen was, maar hij bleef zelf achter in het steegje. Hij wist niet zeker of hij wilde weten wat daar binnen was. Terwijl Evan wachtte was hij op een oud wijnvat gaan zitten en wreef langs zijn gezicht. Toen hij de vriendelijke stem weer hoorde, pakte hij de kan dankbaar aan en nam er enkele gulzige slokken van. 'Het- Ik-' Het was moeilijk uit te leggen wat er met Evan aan de hand was. Niemand begreep het echt. 'Ik kan niet zo goed overweg met die massa's en het lawaai. Mijn hoofd- Het slaat allemaal op hol.' Hij liet zijn schouders hangen en zette de kan weer weg zodat hij zijn besmeurde mantel uit kon trekken. Hij wist maar al te goed dat hij daaronder een rijkversierd gilet droeg, dus die trok hij eveneens maar snel uit zodat hij alleen zijn blouse aan had. Wie weet hoe de jongeman hem zou behandelen als hij wist dat hij een Rabbion was.

Wren woelde door zijn eigen haren heen en gaapte diep. Tijdens de festiviteiten blijven ze gestoord lang open en als kok was hij verplicht om ook zo lang aanwezig te zijn. 'Dat snap ik, het zal daar wel een gekkenhuis zijn,' antwoordde hij begripvol, terwijl hij keek naar de mensen die het steegje passeerden. 'En nu weet ik ten minste dat je me niet expres hebt geduwd.' Wren lachte hartelijk en keek de jongen ondertussen aan. Zijn ogen volgden de handelingen van de jongen aandachtzaam en hij miste de chique kleding dan ook niet. 'Als ik jou was, dan zou ik alleen met een blouse over straat gaan. Je wilt echt niet dat je bestolen wordt, omdat mensen denken dat je rijk bent. En nu vooral met de adel worden mensen al helemaal geld belust.'

Evan voelde dat zijn hoofd knikte, maar hij wist niet precies waar hij antwoord op had gegeven. Hij was druk bezig met het schoon deppen van zijn gezicht. Het koele water was een verademing op zijn over verhitte lichaam. Hij knoopte zijn blouse een stuk los zodat hij met de natte doek over zijn schouders en rug kon gaan. Alles plakte van het zweet. Verrast keek Evan op bij het hartelijke gelach. Voorzichtig glimlachte hij naar Wren, maar zijn gezicht vertrok toen hij over de kleding begon. Hij rolde het gilet op tot een prop en vouwde het vervolgens tussen zijn mantel. 'Waar precies ben ik?' vroeg Evan terwijl hij de doek kort tegen zijn voorhoofd legde.

Wren keek toe hoe hij zich opfriste, maar keek al snel weg toen hun blikken kruisten. 'Niet ver van de haven vandaan. Ruik maar!' Opnieuw lachte hij, maar ging serieus verder: 'Dus niet ver van de haven vandaan. Ik kan je naar het grote plein brengen, als je wilt? Verder kan ik niet, want anders wordt mijn baas boos.' Hij knipoogde en gebaarde vervolgens naar het gebouw waar ze naast stonden. 'Ik ben kok van een taverne. Als je nog eens ergens wat wilt eten of drinken, dan kan je hier terecht. We hebben deze week een hele goede muzikant én ik maak extra lekker eten klaar, speciaal voor het havenfeest.' Wat extra reclame maken voor de taverne kon nooit kwaad. 'Hoe heet je eigenlijk?'

Evan hield automatisch zijn arm voor zijn neus als hij aan de haven en aan de vislucht dacht. Hij nam vlug nog een slok water en bekeek Wren nog eens toen hij te horen kreeg dat hij een kok was. In zijn hoofd zag een kok er uit als een gezette man met een rood hoofd en vingers als worstjes. Dat was hoe de kok van het kasteel er uit zag. Evan glipte nog al eens naar binnen toen hij jong was. Een hele tijd at hij nooit iets aan tafel, maar zocht hij s'avonds laat de restjes in de keukens op en knabbelde daar tevreden aan zijn diner. Hij moest bekennen dat het aantrekkelijk klonk om die taverne eens te zien. Zijn ogen schoten vlug weg toen Wren om zijn naam vroeg. 'Iwan-.' Evan hield zichzelf in en knikte toen zelfverzekerder. 'Iwan Dorak.' Bijna had hij de naam van zijn moeders verhalen gebruikt. 'Als je me in de goede richting wijst, dan hoef je je baas helemaal niet boos te maken,' praatte hij er gauw overheen.

Wren haalde zijn schouders op en wees naar het einde van de straat. 'Als je denkt dat je het zelf kan vinden, dan vind ik het prima. Als je de steeg uit loopt, dan moet je naar rechts en dan kom je vanzelf op het plein uit van de haven. Ik hoop dat je je bestemming daarvandaan kan vinden, Iwan.' Wren glimlachte vriendelijk en nam de doeken van hem over, die hij achteloos in de kan gooide en het geheel op pakte. Hij moest lachen toen de jongen zijn arm voor zijn neus deed tegen de lucht en hoofdschuddend bekeek hij Iwan nogmaals. Hij kwam duidelijk niet uit Tyrosh. 'Als je nog eens een plek nodig hebt om bij te komen, dan kan je altijd hier komen. Je hoeft alleen maar aan te kloppen op de achterdeur en dan breng ik je weer een kan.'

Evan nam de aanwijzingen goed in zich op. Hij hoopte ook maar dat hij de weg terug zou kunnen vinden. Hij kwam niet zo vaak in Tyrosh zelf, meestal bleef hij in het paleis juist omdat hij de stad niet kende. Niet zoals Lorath waarvan de hele plattegrond in zijn geheugen gegrift stond. 'Mijn dank, Wren, voor de hulp.' Hij glimlachte kort toen het gelach van de man weer klonk. Het was een aangenaam geluid en dat was niet iets dat Evan vaak dacht. Hij klemde zijn mantel onder zijn arm en keek zo de steeg door. Het leek er op dat de massa aardig uitgedund was. Nu kon hij het wel aan om een weg terug te vinden. Kort ontmoette hij de ogen van de kok, maar hij sloeg zijn ogen al snel neer. Evan haalde diep adem en verliet toen het steegje.

Wren knikte geruststellend en glimlachte. 'Graag gedaan. En neem al je vrienden een keer mee naar de taverne, oké? Als dankdaad.' Hij hief zijn hand als afscheid en keek toe hoe de jongeman de steeg uit liep. Hoofdschuddend liep hij weer zijn keuken in en spoelde hij de doeken uit. Plotseling merkte hij dat er wat hards tussen zat en vond hij een leder gebonden boekje. Snel rende hij zijn keuken uit, in de hoop dat hij de jongen nog zag, maar hij was al verdwenen. Al snel werd Wren nieuwsgierig en opende hij het boekje. Zijn handschrift was absurd netjes en na een tijdje bladeren besefte hij dat het waarschijnlijk rijmpjes waren, ook al rijmde het niet altijd. Wren fronste door de mannelijke namen in de rijmpjes en sloeg het boekje met een klap dicht.

Nieuw

Slechts een kwart uur na elven had Eileen het voor elkaar gekregen om Maire te overtuigen dat ze zich slecht voelde en dat ze echt moest gaan liggen voor ze flauw zou vallen. Een kwart uur later stond ze in het steegje te wachten op de man van die middag. Het idee dat ze in de avond de stad in zou gaan had haar de hele rest van de dag op de been gehouden. Hava had meteen gezegd dat ze haar zou helpen en ze had haar zelfs één van haar haarspelden uitgeleend. Heen en weer wiebelend keek Eileen het steegje door. Aangezien ze toch nog even de tijd had nam ze de moeite om haar jurk, eindelijk eens iets anders dan haar schort, en sjaal recht te trekken. Ze viste nog snel een rode biet uit de keuken om haar lippen net dat kleurtje te geven. En nu moest ze nog maar wachten.

Ren had gedineerd in het paleis, had zich omgekleed en was daarna zo snel mogelijk naar de stad gegaan. Hij had nog wat advies gevraagd aan Mart, die hem wel wat goede tips had gegeven. Hij had hem uitgelegd waar er een verlaten strandje lag, waar rond die tijd waarschijnlijk niemand meer zou zijn. Daarnaast had hij hem vertelt over de beste plekken om nog wat kleins te eten te halen en over wat gezellige plekken in de stad zelf. Door alle drukte die er nu nog was, was Ren bang dat hij de taverne niet meer zou vinden, maar al snel zag hij het uithangbord. Niet ver daarna kon hij de hoek om steken en al snel zag hij het zijstraatje dat hem naar de achterkant van de taverne leidde. 'Madame Eileen.' lachte hij, terwijl hij haar benaderde en haar een kus op haar hand gaf. 'Ik hoop dat ik je niet al te lang heb laten wachten?'

Eileen begon wat nerveus te worden toen ze er al langer stond dan verwacht. Ze kreeg het benauwd als ze er aan dacht wat er zou gebeuren als Maire plots naar buiten zou komen. Ze zag uiteindelijk toch een gestalte het straatje in komen, maar pas toen deze dichtbij genoeg was kon ze met zekerheid zeggen dat het Ren was. 'Meneer,' giechelde ze terwijl ze verrast de nette begroeting over zich heen liet komen. Ze was benieuwd waar hij dat geleerd had. 'Laten we het er op houden dat je wel wat stipter had mogen zijn.' Glimlachend, maar vooral nieuwsgierig keek Eileen hem aan. 'Ga je me vertellen waar je me naar toe neemt? Of moet ik je maar gewoon vertrouwen?'

'Het spijt me.' zei hij verontschuldigend, terwijl hij zich omdraaide richting de drukke straat. 'Ik vrees dat je mij en mijn geweldige talent om leuke afspraakjes te verzinnen maar gewoon moet vertrouwen.' lachte hij, terwijl hij achteruit richting de straat begon te lopen. 'Kom op! De nacht is nog jong!' Hij had ook van Mart gehoord dat er iedere avond op het grote plein een feest was met muziek. Wellicht vond ze dat leuk en anders had hij altijd nog het strand en de andere plekken om op terug te vallen. 'Dus, hoe ben je onder je baas uitgekomen?' vroeg hij nieuwsgierig. Ergens had hij verwacht dat ze er niet zou zijn, maar hij was blij haar toch te zien. De hele middag had Ren zich verheugd op deze avond. Hij had soms hier en daar wel een afspraak met een meisje, maar meestal was dat in een kasteel en veel verder dan de slaapkamer kwamen ze hier. Het was echt een lange tijd geleden dat hij een meisje echt mee had genomen om iets te doen.

Misschien moest Eileen de man niet zo snel op zijn woord geloven. Na meer dan twintig lentes in deze stad gewoond te hebben moest ze ondertussen wel weten dat niets echt te vertrouwen was. Maar moest zichzelf dan beletten in het hebben van een beetje plezier? Lachend snelde ze achter Ren en ging naast hem lopen met haar handen op haar rug. 'Het oude trucje: ik ben met mijn stapel borden gaan zwabberen en toen ze zag dat die op de vloer dreigde te kletteren, stuurde ze me zo naar boven. Oh, en dat ik misschien ook op de vloer zou vallen vanwege een flauwte, ik denk dat ze dat ook niet wilde.' Ze had zich nog geen dag ziek gemeld sinds ze voor Maire werkte, dus ze vond dat ze dit voor eens wel verdiende. 'En wat heb jij je vriend verteld?'

Ren moest lachen om haar antwoord. 'Dat de baas van jou daar nog steeds intrapt.' grijnsde hij. 'Je bent vast een goede speler.' Leona had dat trucje ook wel eens geprobeerd om onder officiële afspraken uit te komen, het was haar één keer gelukt, maar de keren erna trapte Edmund en Iwone er niet meer in. Vooral Edmund was immuun geworden voor de trucjes van zijn dochter. 'Dus, we hebben twee opties, je mag kiezen. Hier naar links, of naar rechts?' Links zou hen naar het grote plein leiden waar het feest was, rechts zou hen naar het strand brengen. 'Oh, mijn vriend is niet zo moeilijk hoor. Hij is nogal op zichzelf en hij weet dat ik dat ook ben.' vertelde hij, terwijl hij haar antwoord afwachtte.

Eileen was er inderdaad wel van overtuigd dat ze een goede speler was. Ze wist heel goed verschillende rollen aan te nemen als dat nodig was. Nieuwsgierig keek Eileen van links naar rechts. Ze kende de stad op haar duimpje dus ze wist heel goed waar beide wegen naar toe leidde, maar dan nog waren er vele opties in die twee richtingen. Uiteindelijk hoorde ze vlagen van muziek en had ze haar keuze zo gemaakt. Misschien dat ze later nog wel eens de rustigere westelijke kant van de stad zouden bezoeken. 'Je lijkt me niet iemand die vaak alleen is,' observeerde ze met een glimlach. Hij was een hartelijke man die vast altijd onder vrienden was.

Ren haalde zijn schouders op bij haar woorden. 'Soms wel, soms niet.' antwoordde hij. Hij vond het heerlijk om onder de mensen te zijn, maar er waren moment die hij het liefste alleen doorbracht. Hij kon van beide erg genieten. 'En jij dan, verlaat jij die taverne van je wel eens om een rustige plek op te zoeken in een stad die nooit lijkt te slapen?' Misschien kwam het omdat het deze week het havenfeest was, maar deze stad leek altijd door te gaan. In Lorath was het op een gegeven moment over, dan was het er zo goed als stil. Ren vond zijn plek veel meer in een levendige stad als deze, hoewel hij het Zuiden niet zou willen verruilen voor het Noorden. 'Aangezien ik er vanuit ga dat je hier woont, zijn er nog plekken die je deze Zuiderling om zijn grote reis kan aanbevelen?' vroeg hij nieuwsgierig en liep met haar richting het grote feest op het plein.